Nawiedzony Las

Na początku Wybraniec chciał walczyć sam z czterema, jednak później zmienił zdanie i postawił na integrację w gronie swoich doradców. Zamiast walki w pojedynkę zgarnął sobie pod pachę Kjolva do towarzystwa, ale żeby wyzwanie nie było mniejsze ogłosił, że w miejsce czterech wrogów chce aż sześciu. Tak się składało, że żyw ostało się właśnie tylu znaczących możnych z Górskich Klanów Północy, wśród nich sam król Torghent Flint oraz jego kuzyn Donnel. Poza nimi byli jeszcze wodzowie Liddle, Burley oraz Knott, a także kuzyn tego ostatniego. Każdy z nich nosił kolczugę z brązu, porządny hełm i tarczę, a uzbrojony był w topór bądź też młot. Tak więc się stało, że na wezwanie sześciu odpowiedziało sześciu górali.

Dwaj Dzicy osłaniali swoje plecy, podczas gdy wojownicy z klanów postanowili ich otoczyć i zająć Kjolva swoimi, jak później się okazało, słabszymi wojami na tyle długo, aby ich najlepsi ludzie pognębili Wybrańca. Skagir, mimo swoich rozmiarów, okazał się najszybszy ze wszystkich walczący i uderzył pierwszy. Wielki miecz, który dzierżył w swojej prawicy, został skutecznie zablokowany przez góralskie tarcze, ale jego młot odnalazł drogę do celu. Ludzie z Północy wydawali się tym zaskoczeni i jedynie Liddle zdołał w odwecie uderzyć i zadać obrażenie obu przeciwnikom. Kjolv tymczasem skutecznie opędzał się od swoich trzech górali.
Zaraz Skagir ponownie machnął skutecznie młotem, podczas gdy wszyscy pozostali osiągnęli jedno wielkie nic. Następny cios Wybrańca sięgnął jedynie monarchy Flintów i dla odmiany zadany był mieczem. Wojownicy górali wzięli się jednak w końcu w garść i za zranienie króla jego kuzyn oraz Liddle odpłacili srogo. Również Knott dobrze zamachnął się swoim toporem i ranił Kjolva. Niestety miała to być ostatnia rzecz jaką zrobi, ponieważ dziki najemnik zaraz machnął swym morgensternem raz i drugi, a wszyscy trzej pomniejsi wojownicy klanów legli martwi na ziemię.
Jakby śmierci było mało Skagir wzniósł miecz i sprawnym ruchem oddzielił od ramion głowę Torghena Flinta, zabijając króla z Breakstone Hill. Kuzyn monarchy i Liddle ponownie odpowiedzieli z mocą, rąbiąc i bijąc obu Dzikich toporem i młotem. Teraz następowała już wymiana ciosów pomiędzy czterema wytrawnymi wojownikami. Niestety obaj górale, chociaż dorównywać mogli Kjolvowi, albo nawet go przerastać, to nie stanowili wielkiego zagrożenia dla Króla za Murem. Dawali z siebie wszystko i Skagir czuł nowe rany pojawiające się na swoim ciele, jednak wciąż było to za mało... Może gdyby Kjolv nie wspomagał Wybrańca, to we dwóch daliby mu radę, ale wciąż było to jedynie "może".
W końcu obaj Donnel Flint i Theo Liddle słaniali się na nogach, zmęczeni i ranni. W tym momencie młot Skagira uniósł się po raz kolejny w powietrze i opadł z góry na Flinta, miażdżąc jego głowę. Zaraz po tym uderzył prosto w pierś Liddle'a, posyłając go martwego na ziemię.

- Po prostu poderżnij mu gardło - nakazał czarownik. Greystark próbował coś powiedzieć, jednak mężczyzna bez wahania zdzielił go w pysk i złapał za włosy, pociągając do tyłu. - Niech ziemia przesiąknie jego krwią, a jego życie powędruje ku bogom jako dar.
Kiedy Czerwona Królowa rozcięła gardło swego niedawnego sojusznika, czarownik uśmiechnął się lekko i wykrzyknął ku niebu w nieznanym jej języku. Wolną dłonią sięgnął ku Greystarkowi, aż cała pokryta była juchą, po czym puścił truchło i dotknął kobiety, pozostawiając krwawy ślad na jej twarzy.
- Pierwsza krew przelana w imię bogów!
Formalności stało się zadość. Brakowało tutaj większych ofiar i modłów, ale Wybraniec miał kaprys taki, aby upchnąć to między swoją zabawę. Cóż... Bywało i tak. Następnie dwaj ranni wojownicy Dzikich oddalili się z Czarownikiem, a nieobecni byli zdecydowanie dłużej niż kilkanaście minut. Wiele życia należało wycisnąć, wiele słów wypowiedzieć... W końcu jednak wrócili, a chociaż widać było po nich, że nie są wypoczęci i najświeżsi, to zdecydowanie szli bardziej dziarsko niż wtedy, kiedy oddalali się wykrzywieni od bolesnych ran.

W kolejnym starciu walczyć mieli z lordami Tallhartem i Lockiem, a także kuzynami głównych linii Norrey'ów, Ryswellów, Woolfieldów oraz Dustinów. Walka podobna była bardzo do tej poprzedniej, z tą różnicą, że ogólny poziom przeciwników niższy był niż ten zaprezentowany przez Górskie Klany. Obydwaj lordowie byli dobrymi wojownikami, jednak daleko im było to sławnych herosów czy wielkich czempionów. Tallhart poległ z ręki Wybrańca, natomiast Locke zginął od ciosu Kjolva. Norrey i Ryswell okazali się beznadziejni, prędko zgładził ich dowódca Synów Wojny. Dustin był wybornym szermierzem, zaś Woolfield ze swoim toporem okazał się jeszcze sprawniejszy. Obaj zginęli z ręki Skagira.

Medyk Kjolva pojawił się i opatrzył go sprawnie i fachowo. Mężczyzna nie miał czego się obawiać i mógł przystąpić do wykonywania swoich obowiązków. Jedynie co, to zalecono mu, aby w najbliższym czasie nie nadwyrężał się zbytnio wyczynową jazdą, pokazami siły czy kolejnymi wymagającymi walkami. Skagir tymczasem, przez zapomnienie lub pewność swojej wielkiej mocy, przeszedł od razu do wydawania rozkazów i nie kłopotał się usługami znachorów. Odbić miało się to odrobinę na jego zdrowiu i ograniczyć czasowo jego zdolności, albowiem jedna z małych, pozornie niegroźnych ran zaczęła się babrać. Koniec końców było to jednak jedynie krótkotrwałe i nieznaczne ograniczenie, z którym ciało mocarnego Wybrańca miało sobie poradzić.

Dzicy szykowali się już do wymarszu, jednak horda była znacząca, a i nie należała do najlepiej zorganizowanych. Setki różnych plemion, setki różnych zwad, przyjaźni i wątpliwości. Pod wodzą Przedwiecznych i ich Wybrańca udało się zmienić Dzikich w przyzwoitą siłę, acz daleko im było do zawodowej armii. Do marszu gotowi będą następnego dnia.

Marsz w stronę wybrzeża zająć miał hordzie dwadzieścia trzy dni... Czy maszerowali w ciszy, czy też czynili po drodze coś innego, to już ich była decyzja.

Czarownik nie chciał spędzać z Roslin wiele czasu, ani też tłumaczyć jej żadnych zawiłości wiary na siłę. Jakie motywy nim kierowały trudno było powiedzieć, ale z pewnością w żaden sposób się nie narzucał. Wszystko czego mogła się dowiedzieć pochodziło od starszego akolity, który był przywódcą duchowym kultystów w czasie pomiędzy zaginięciem Vaertigerna Orthanysa a odnalezieniem czarownika. Jakim człowiekiem był akolita? Z pewnością nie był wielkim i porywającym mówcą, który urzekałby tłumy - w ojczyźnie Roslin prezentując się najczęściej jako zarośnięty wojownik pociągający za sobą hordy ludzi w celu zamordowania sąsiadów - jednak był człowiekiem elokwentnym i przekonującym w porównaniu do większości.

Wraz ze swoim milczącym strażnikiem - Wulfrikiem - kobieta odnalazła Czarownika, kiedy ten opuszczał namiot zamieszkany przez dwie kobiety. Ciężarne niewolnice. Roslin nie wiedziała dokładnie jakie miały znaczenie, jednak duchowy przywódca kultu zdawał się odwiedzać je regularnie i pilnować ich diety. Ponoć miało to coś wspólnego z jednym z "błogosławieństw" Przedwiecznych.
- My nazywamy ich Przedwiecznymi - przytaknął Czarownik bez większego entuzjazmu. - Tak, jest ich kilkoro. Trzynaścioro, dokładniej mówiąc - powiedział mężczyzna, któremu ten cenny skrawek wiedzy został przekazany niegdyś przez jego zagubionego nauczyciela. - Prawdziwa natura bogów nie jest w zasięgu pojmowania ludzkiego umysłu, aczkolwiek więcej zostanie nam objawione wraz z końcem naszej podróży - odpowiedział, kiedy Roslin chciała żeby porównywał Przedwiecznych do milczącego boga Andalów, jednego o siedmiu aspektach, albo ponurych i enigmatycznych drzew. - Magnar został wybrany, aby być przewodnikiem tej hordy, która została zebrana i działa na życzenie Przedwiecznych. Dostarcza im ofiar i szerzy ich słowo, a ostatecznie zmierza ku ich siedzibie na dalekim Leng - wyjaśnił. - Tam Wybraniec stanie przed obliczem bogów, a oni udzielą mu odpowiedzi na wszelkie pytania i pokierują dalej.