Nawiedzony Las

Wrzało na północ od Muru. Tajemniczy kult Przedwiecznych połączył swoje siły z Magnarem Thennów i teraz siły ich rosły z każdym dniem, kiedy kolejni pewni swej siły wodzowie padali pod ostrzem mistycznego miecza Skagira, który ten przywiózł z wyprawy łupieżczej na południe. Mroczna legenda zaczęła narastać wokół tego oręża. Niektórzy poczęli go zwać Zgubą, ponieważ to niesie wszystkim, którzy staną przeciw niemu, albo też Pożeraczem Dusz, albowiem pośród plemion poczęła krążyć plotka, jakoby pochłaniał on duchy zabitych i zasilał ich skradzioną siłą żywotność Magnara. Również wokół dzierżącego tę broń wojownika niosło się coraz więcej ponurych opowieści - czy rzeczywiście był wybrańcem zagadkowych bogów, którzy pobłogosławili go swoją mocą, czy może za jego wyczynami stała jedynie czarna magia, która sprowadzi na Wolnych Ludzi śmierć i cierpienie?
Wielu nie chciało poznać odpowiedzi na te pytania na własnej skórze i uciekało lub zaszywało się w dziczy, unikając kontaktu z innymi plemionami. Inni ruszali zmierzyć się ze Skagirem, uniesieni dumą i pewni swoich umiejętności chcieli go pokonać i przejąć wszystkie skarby jakie zgromadził, albo też zasłynąć w pieśniach Wolnych Ludzi jako pogromcy "Wybrańca". Inni również dążyli do konfliktu, aby sprzeciwić się zakusom Thennów i ich nowych bogów, jednak mając ciut więcej rozsądku nie zamierzali stawać do pojedynku i zbierali własnych wojowników oraz sojuszników.
Jednym z wodzów należących do tej ostatniej grupy był Raymun Krwawy, wielki wojownik cechujący się olbrzymim okrucieństwem w boju i niepohamowanym szałem. Szukając sposobu na powiększenie swoich sił przed starciem z ludźmi Magnara postanowił najechać kilka okolicznych plemion i podporządkować je sobie brutalną siłą. Efekty? Raymun i jego ludzie byli niczym wilki, które wpadły pomiędzy osamotnione owce, nikt nie mógł stanąć im na drodze i w przeciągu kilku ostatnich dni odnieśli serię zdumiewających zwycięstw, podporządkowując sobie różne sąsiednie plemiona.

Wiele plemion dołączyło już do Skagira - głównie za sprawą pokazów brutalnej siły - lub szykowało się do walki z nim. Jeszcze więcej wolało usunąć mu się z drogi, oddalając się na tereny odległe od tych, które wraz ze swoimi zwolennikami zajmował. Pośród "uciekinierów" znalazła się jednak również spora grupa, która wolała zaryzykować i ukryć się nie na północy czy wschodnim wybrzeżu, a na południu. Wiele grup Wolnych Ludzi ruszyło ku krainom klękaczy, mając zamiar podjąć próbę przebycia Muru i znalezienia lepszego życia pośród cieplejszych ziem. Na drodze tych śmiałków stała jednak Nocna Straż, która widząc wzmożoną aktywność Dzikich starała ustalić się co się dzieje...
Na nieszczęście Czarnych Braci liczne grupy Dzikich zmierzające w ich kierunku okazały się dość sprytne, wciągając strażników Muru w zmyślne pułapki i zadając im niemałe straty w ludziach. Samo przekraczanie lodowego giganta nie wychodziło jednak mieszkańcom dzikich ostępów równie sprawnie co zabijanie Wron - spadali z masywu Muru lub wpadali na patrole Nocnej Straży, które walcząc ze szczytu strzeżonej zapory gromiły Dzikich jakby byli niczym więcej niż uciążliwymi robakami. Kilka grupek zdołało jednak przeprawić się na drugą stronę w uszczuplonym składzie.
Lord Dowódca otrzymał też w końcu jakieś sensowne informacje od swoich ludzi i wiedział już więcej o tym co się dzieje. Jego rozkazy? Wycofać zwiadowców z ziem za Murem póki sytuacja się nie uspokoi, a za to zwiększyć intensywność patroli na jego szczycie. Wyglądało na to, że Dzicy będą teraz licznie próbowali przedostać się na południe, więc za najlepszy ruch przywódca starożytnego zakonu uznał wzmocnienie własnych pozycji. Oczywiście Czarny Zamek poinformował również o wzmożeniu aktywności Dzikich oraz "królu za Murem" najbliższych lordów - Umbera, Karstarka i górali - oraz Winterfell.

Z kolejnymi dniami zjawiali się nowi wodzowie, mniejsi i trochę więksi, żaden z nich jednak nie chciał rzucić wyzwania Skagirowi, ani też prowadzić do walki przeciw niemu swego plemienia. Kolejni potężni wojownicy padali z ręki Thenna podczas walk jeden na jednego, a nawet podczas prób przytłoczenia go przewagą liczebną. Powalił nawet wielkiego wojownika olbrzymów! W bitwie również zatryumfował, a chociaż poniósł straty, to niewielu wiedziało o tym jak ciężkie były w rzeczywistości. No i jeszcze ci, którzy przybyli na wschodnie wybrzeże i podawali się za sługi Przedwiecznych tak jak Magnar. Oni nie tylko zabijali, ale rozdawali stal i werbowali w mniej brutalny sposób, lepiej pokazując Wolnym Ludziom co mogą zyskać. Kto więc miał w tym momencie jeszcze chęć lub siłę, aby walczyć ze Skagirem? Wyglądało na to, że nikt... Ci, którzy nie chcieli doń dołączyć uciekli. Większość z nich już dawno ruszyła, aby być jak najdalej od niego i zaszyć się w głuszy. Inni zaś, zdesperowani lub pewni siebie, postanowili uciekać na południe.
Ćwiczenia Skagira szły... dobrze... Jego wojownicy, nawet ci najlepsi, nie byli dla niego godnymi przeciwnikami. Trudno było więc mówić o tym, aby mógł się od nich czegokolwiek nauczyć. Okazali się jednak kompetentnymi workami treningowymi, aby mógł przetestować jak mu broń w dłoni leży i jak najlepiej będzie mógł jej używać.




Wyruszyli...

Podpowiedzieć? Nie bardzo... Nie było żadnego magicznego hasła, na które reagowałby każdy olbrzym. Tak samo jak ludzie, olbrzymy bywały różne. Niektóre były bardziej pokojowe, inne mniej, niektóre mogłyby pewnie pożreć człowieka, a inne były kompletnymi wegetarianami i nie tykały nawet zwierzęcego mięsa. Jeżeli coś je łączyło, to raczej unikanie ludzi i chęć zaznania spokoju. Chociaż może wynikało to z tego, że ludzie zepchnęli je na daleką północ i pozbawili domów, więc kontakty olbrzymy uważały za niekorzystne? Najlepiej byłoby olbrzyma zapewnić, że jego niezależność i wolność nie zostaną zagrożone, a jeżeli będzie chciał, to będzie miał spokój.
Olbrzym ze swojej jaskini do Skagira wyszedł, na ramieniu opierał wielki konar drzewa. Słuchając Magnara zmrużył oczy i pochylił się lekko do przodu, aby lepiej mu się przyjrzeć, a do tego pociągnął głośno nosem. Olbrzymy nie miały najlepszego wzroku i polegały też częściowo na węchu. Kiedy mały gość skończył mówić, olbrzym podrapał się po głowie.
- Dobra - odpowiedział w Starej Mowie i wszedł z powrotem do jaskini.
Po chwili wyłonił się ponownie, ciągnąc za sobą w połowie pożartego łosia. Olbrzym oderwał od martwego zwierzęcia obie tylne nogi i ruszył w stronę swojego mamuta.
- Wy możecie wziąć resztę - rzucił do Skagira, wskazując na resztki łosia swoim konarem, po czym wgramolił się na kudłatego wierzchowca. - Ja gotów.

Tym razem olbrzym nie mieszkał w jaskini, a gnieździł się pod kamienną ścianą, trochę pochyłą i zapewniającą przyzwoitą ochronę przed deszczem, a w połączeniu z okolicznymi skałami również przed wiatrem. Przynajmniej jak na potrzeby olbrzyma. Stwór siedział sobie spokojnie i zdawało się, że wcinał jakieś roślinki, kiedy to pojawił się Skagir i zaczął na niego krzyczeć. Zmrużył oczy nachylając się w stronę człowieka i słuchając co też gada, po czym machnął kudłatą łapą.
- Idzie stąd - powiedział. - Ja niezainteresowany - stwierdził, najwyraźniej nie mając ochoty ruszać wraz ze Skagirem. Nie rzucał się jednak do walki, której również nie uważał za konieczną. - Ja jeść.
Ignorując Magnara, olbrzym powrócił do swojego posiłku. Może to nie pierwszy raz, kiedy jakiś Dziki chciał zwerbować go jako swego sojusznika? Z pewnością każdy poprzedni również obiecywał mu rzeczy lub straszył jakimiś nadchodzącymi zagrożeniami. Wyglądało jednak na to, że olbrzym ten miał bardzo spokojne podejście do życia i zainteresowany był głównie siedzeniem i jedzeniem, a nie walką.

Olbrzym zmarszczył swoje wielkie, krzaczaste brwi, ponownie odwracając się w stronę Skagira.
- Idzie stąd - mruknął ponownie. - Da spokój!
Najwyraźniej nic co Magnar mógł powiedzieć nie było w stanie go przekonać. Ten tutaj chciał po prostu spokojnie siedzieć na swoich czterech literach, jeździć na mamucie zbierać korzonki i nie martwić się o nic więcej. Jeżeli jednak "gość" chciał walki, to do walki prędzej czy później gospodarza sprowokował. Olbrzym chwycił masywny konar drzewa i z wściekłym rykiem ruszył do ataku, zdenerwowany natarczywością człowieka. Niestety Skagir okazał się nie być zwykłym Dzikim. Walka była zaciekła, acz krótka. Konar dzierżony przez olbrzyma raz czy dwa zagroził Magnarowi, acz ten dzięki swemu doświadczeniu unikał go sprawnie i szybko przechodził do kontrofensywy. Kilka ciosów Pożeracza Dusz oraz młota i olbrzym padł martwy na ziemię. Niestety w wirze walki nie udało się Skagirowi na tyle wymierzyć ciosów, by przeciwnika nie pozbawić życia. Cóż... Może nie miał kolejnego olbrzyma ani jako stronnika, ani jako jeńca, ale przynajmniej była to kolejna czaszka do kolekcji.

Przez kolejne dni Skagir ze swoimi ludźmi podążali tropem kolejnych dwóch olbrzymów. Pierwszy z nich ponownie okazał się nieprzejednany i doszło do walki, w której tym razem Wybraniec został ranny. Była to jednak rana powierzchowna, którą opatrzono i wygoić się miała do czasu powrotu na Pięść Pierwszych Ludzi. Olbrzym zaś zginął z ręki Skagira, który to zyskał kolejną czaszkę do swojej kolekcji. Pokonawszy tego olbrzyma, najsilniejszego ze wszystkich napotkanych, słudzy Przedwiecznych mogli również zagarnąć dwa mamuty.
Ostatni olbrzym okazał się bardzo podobny do tego pierwszego i dołączył do Magnara wraz ze swoim kudłatym wierzchowcem. Dwóch nowych sojuszników i dwa trupy, których krew karmiła ziemię ku chwale bogów. Wyprawę można było raczej uznać za zakończoną powodzeniem, a z braku żadnych innych tropów pozostawało wracać na Pięść. Może łowcy znaleźli już coś innego? Może Kjolv już wrócił ze swoich łowów? Zobaczy się. Podróż powrotne miała przebiegać spokojnie i bez zakłóceń. Okolica została już całkowicie opanowana przez wojów Magnara, tak więc szanse na atak wrogów były niewielkie.

Nim ostatecznie ruszyli w drogę powrotną, mieli przeszukać jeszcze porzucone wozy, których wróg nie spalił i tych poborowych, których roznieśli z zaskoczenia. Sprzęt zbierali a ciała zwierząt mieli zjeść i skroić na zapasy. Oczywiście jego ludzie nie znali się na sprawianiu zwierząt, toteż liczył, że choć oszczędzą na zapasach przynajmniej w drodze do głównego obozu, przy okazji jakoś karmiąc jeńców, których po coś jednak brali. Chyba, że nie... To wtedy nie.
Finalnie mieli połączyć się z resztą sił, które walczyły na brodach. Kjolv szczególnie oczekiwał raportu Białej Damy, by wiedzieć, ilu jego zuchów padło w boju.  

Przez pierwszy dzień Kjolv był w dość podłym nastroju. Stracił trochę ludzi i nie odzyskał części ekwipunku. Nie była to strata makabryczna, ale irytowała jak zadra w palcu. W końcu jednak musiał pogodzić się z tym faktem. Takie jest życie, raz wygrywasz a innym razem dostajesz wpierdol. Czasem zyskasz a czasem stracisz.
W końcu, po dość spokojnym marszu, połączyli się z głównymi siłami. Zdał więc raport Wybrańcowi, odnośnie tego, jak poszły starcia na brodach. Jeśli Biała Dama chciała gadać za siebie i upewnić się, że nie przypisze on sobie jej zasług, to śmiało, nie próbował nawet jej bronić. Czy zresztą by mógł? Oczywiście nie zamierzał sobie cudzych zwycięstw przypisywać, jakby kto był ciekaw.

Przy ewentualnym przesłuchaniu jeńców chciał być. I żeby mu to ktoś tłumaczył, bo Wspólnego nie znał. Musiał się jakoś w najbliższym czasie nauczyć, w końcu mieli konkretne plany co do napierdalania południowców.

Zaiste, odnieśli dość znaczne a zarazem całkiem łatwe zwycięstwo. Wróg okazał się być, na ich szczęście, niekompetentnym strategiem oraz taktykiem. Decyzje strategiczne tego całego Starka wyglądały nawet jak sabotaż. Ciekawe, czy jest aż takim głupcem, czy faktycznie ktoś mu radził na jego zgubę. Zabawnym by było, przynajmniej dla Kjolva, gdyby ta osoba zginęła w bitwie albo trafiła do nich do niewoli, podczas gdy Stark im umknął. Kompromitujące...
- Za śmierć wrogów i zwycięstwo Przedwiecznych! - Zakrzyknął po Wybrańcu, przyłączając się do toastu. Potem słuchał, jedząc i pijąc bez zbędnego wstrzymywania się. Skoro świętowali, to zamierzał ten dzień popić, podjeść i wychędożyć jakąś ładną niewolnicę. Niemniej, Magnar chyba chciał rozmawiać o dalszych planach... Więc i trzeba było o tym pomówić. Choć osobiście wolałby poczekać do jutra i zwołać naradę. Ucztowanie i planowanie średnio szło w parze.

W pobliżu Magnara siedział mężczyzna, którego z pewnością Roslin pamiętała jako tego, który ją pojmał. Mąż dość rosły i trochę szeroki, niebagatelnie jednak umięśniony. Chyba jednak najbardziej charakterystyczną jego cechą była paskudna fizis i znużone spojrzenie niewielkich oczu. Ten tutaj podczas rozmowy z jeńcami posiłkował się Graftonem, który miał mu przetłumaczyć ze Wspólnego. Kiedy tak się stało, uderzył łapą w stół.
- Ja będę walczył u boku mego wodza! - Oświadczył swe zamiary w ich rodzinnym języku Czy Magnar go przyjmie? Może tak, może nie, ale na Przedwiecznych i ich głód krwi, długo już nie miał okazji na poważnie zawalczyć. W starciach, jako dowódca i koordynator, musiał się pilnować, ale tutaj... Mógłby wreszcie zawalczyć a walczyć, do cholery, potrafił jak mało kto. Nie jak Wybraniec, ale lepiej niż większość ludzi. Na pewno w swym rynsztunku nie ustępował potężnym wodzom.

Co zostało powiedziane, to zostało. Wola Wybrańca była wolą Bogów, w mniejszych to czy większych sprawach. Teraz zaś przyszedł jego jeniec, całkiem waleczna kobitka, która prawie mu uciekła. Prawie... Tak blisko a jednak tak daleko. Choć pod Murem stracił ludzi, nieco rozbawiała go myśl o tym, jaką nadzieję mogli żywić uciekinierzy, kiedy on i chłopcy przestali ich nękać a potem, kiedy zobaczyli bramę w Murze.
- Nie wyje... - Rzucił pod nosem w Bękarcim, kiedy mu przetłumaczono słowa Wybrańca. Spojrzał na kobietę i cicho prychnął.

Wiele dni ucieczki, planów i kalkulacji spełzły na niczym, a nawet obróciły się przeciwko niej samej. Cały odwrót po pokonaniu dopływu Mlecznej Wody zakończył się ostatecznie katastrofą, gdy znaleźli się tuż przed Murem, który mamił ich i obiecywał bezpieczeństwo. Zabrakło jej samej może czterystu metrów? Może nawet mniej by znaleźć się po jego drugiej stronie i cieszyć się, że umknęła z życiem. Tym razem jednak szczęście czy ważenie ryzyka jej nie pomogło, a szanse i los zakpiły sobie z niej, gdy dostała się do niewoli Dzikich. Co prawda chwilowo ocaliła życie, ale nie miała dużych wątpliwości co do tego jaki los mógł ją czekać. Przez ostatnie kilka tygodni miała dostatecznie dużo czasu by wysłuchać słów Torwalda o tym co Skagir i jego czarownicy czynili z pokonanymi wrogami, którzy walczyli do samego końca. Być może było lepiej dać się rozdeptać olbrzymowi pod Murem, tak jak zginął Hornwood nad Mleczną Wodą?
Mocno poobijana i poraniona Roslin, opatrzona częściowo przez swojego medyka nim ten postradał życie, a częściowo byle jak przez Dzikich, wraz z innymi jeńcami została wezwana i zaprowadzona przed oblicze jedynego władcy za Murem. Czego się spodziewała? Cóż, słyszała już wiele opowieści o nim. Słyszała też już o zmiennoskórych i ich mocach związanych z kontaktami ze zwierzętami. Miała też własne wizje i przeczucia mówiące o tajemniczych i mrocznych siłach znajdujących się w Nawiedzonym Lesie i otaczającym Wybrańca. Z całą jednak pewnością żadne słowa nie mogły przygotować ją na widok takiej góry mięcha, przedziwnych tatuaży, kłów czy ... futra? Osoba Skagira z całą pewnością wrażenie robiła, to nie ulegało wątpliwości. Nie ulegało też wątpliwości to, że plotki, które wokół niego narosły i to co o nim słyszała z pewnością od prawdy daleko nie odbiegało, a może było nawet umniejszone. W tym momencie była skłonna uwierzyć, że Skagir faktycznie sam na sam walczył i mordował olbrzymy bo i sam olbrzymem był.
Lady Bolton jednak nawet jeśli faktycznie się przeraziła lub wyraziła jakiekolwiek zaskoczenie widokiem Króla za Murem, czy też jego niepokojącego tronu z czaszek lub ludzkich, olbrzymich i zwierzęcych towarzyszy, to szybko się opanowało, starając się przybrać możliwie obojętny wyraz twarzy, który przerywany był okazjonalnymi, przemykającymi po jej twarzy cieniami bólu, gdy nieopacznie stanęła czy też gojące się rany same pulsowały bólem. W końcu też  Skagir przemówił. Musiała przyznać, że głos pasował do całej jego postury, niby zezwierzęcony, tak jak i cały on. Cóż, wyglądało na to, że przyjdzie im wszystkim jutro umrzeć... Przynajmniej z bronią w ręku, a nie w rytuale czy jakimś innym dziwactwie. Już jutro... Pierdolone plany i pierdolny Stark, który uciekł Skagirowi. Ona jednak miała zostać w namiocie, a w jej głowie pomknęło mnóstwo myśli w wiadomym kierunku. Myśli, która mogła mieć tylko schwytana i bezbronna kobieta w towarzystwie dziesiątek barbarzyńców w środku ich wielotysięcznego obozowiska. Zachowanie zimnej krwi w tym momencie było najtrudniejszą rzeczą jaką zrobiła w życiu, choć nie wiedziała jaki był tego efekt.
- Nie wyję... - Powiedziała Roslin starając się zachować kontrolę nad głosem, ciałem i swoją postawą, starając się nie umknąć wzrokiem od Skagira który na nią niemalże natarł, wchodząc w jej przestrzeń i nie skulić się niczym dziecko oczekujące lania od rodzica. Musiała użyć mnóstwo swej siły woli by nie drgnąć na jego widok z takiego bliska i tak niebezpiecznie bliską obecność koło jej osoby, starając się pamiętać, że Dzicy doceniali siłę i okazanie słabości byłoby błędem. Dlatego też i nie drgnęła i nie uciekła wzrokiem. Gdy się jednak odwrócił i zaczął odchodzić mogła znowu swobodniej oddychać. Chyba na razie będzie żyła... - Łączy nas historia długa i krwawa. Sięgająca tysiące lat wstecz. Przez długi czas nasi przodkowie ze sobą walczyli i mordowali się wzajemnie o kontrolę nad Północą... - Roslin skinęła głową w kierunku południa, w kierunku Muru. -  W końcu jednak moja rodzina musiała ulec, ale gdy tylko mieliśmy okazję, to kontynuowaliśmy walkę na wszelkie możliwe sposoby. Starkowie z Winterfell, królowie Zimy, Władcy Północy są wrogami Boltonów przez tradycje, dawne zatargi i krzywdy, a moimi są osobiście przez wzgląd na śmierć mego brata. Niestety po drugiej strony Muru nie jest tak prosto załatwiać konflikty jak tutaj. Nie mogę tak po prostu pojechać do Winterfell i stawić czoła Starkowi w walce za moje krzywdy i krzywdy przodków, zabić go i ogłosić się królem w jego miejsce...    - Powiedziała Roslin dziękując w duchu swej matce, że tak dużą wagę przykładała do jej wychowania i panowania nad emocjami. Głos jej szczęśliwie nie zadrżał gdy mówiła, nogi nie dygotały bardziej niż powinny biorąc pod uwagę jej rany i stała względnie prosto.

Roslin przemilczała dużą część przemowy Skagira z jednej strony widząc i wyczuwając, że to nie tylko do niej były skierowane słowa, ale do wszystkich tu zgromadzonych. Przemowa zwycięskiego wodza i króla, a także wyglądało na to, że i przywódcy religijnego do swojego ludu. I wszyscy słuchali. Prawdę mówiąc nie spodziewała się po takim brutalu, że będzie miał taką charyzmę, ale może nie powinna się dziwić? Dzicy cenili siłę, ale samą siłą nie można było wszystkiego rozwiązać. A może było to możliwe? W końcu co tak naprawdę wiedziała o życiu za Murem i zwyczajach Dzikich? Tylko tyle co dowiedziała się w przeciągu ostatnich, kilkunastu dni.
Poza tym, historia Dzikich była krwawa dlatego, że zamiast siedzieć na miejscu za Murem, ciągle go przekraczali, rabowali ziemie ich ludzi czy też raz po raz jednoczyli się pod królem i próbowali rzeczony Mur przekroczyć. Jakiej odpowiedzi z ich strony mieli się spodziewać, skoro chcieli burzyć cały ład i spokój jaki istniał na Północy. Ale tego też wolała teraz nie mówić. Po prostu słuchała tak jak i inni, zastanawiając się co też jej z tego przyjdzie. W końcu nie mówiłby tego wszystkiego gdyby nie chciał czegoś zaoferować, prawda? A może lubił bo lubił mówić i chciał ją zwyczajnie zastraszyć? Zmusić do uległości? Choć tu wystarczyłyby chyba od niego zwykły plaskacz...
- Jeśli bogowie faktycznie wskazali ci mnie w wizji, to pewnie sama wiem dlaczego... - Akurat fakt, że Skagir dostępował wizji jej nie dziwił. Widziała wszak obok jego tronu zwierzęta, wiedziała o zmiennoskórych i o Zielonych Snach. Czyżby tak jak ona śniła o wydarzeniach za Murem, tak i on śnił o niej? Nie było to wykluczone. - Wszystkie błędy popełnione w trakcie tej całej wyprawy za Mur to była moja sprawka. Wyjście zza Muru by z tobą walczyć? Podzielenie sił Północy i Nocnej Straży na dwie części? Odwrót na południe i podzielenie sił na kolejne mniejsze części? Wszystko to moja zasługa. Co prawda zostanie schwytaną i strata wszystkich ludzi nie było moim planem. Miałam wrócić bezpieczna i silniejsza za Mur, a reszta lordów i Stark osłabieni, nawet pokonani a w przypadku Wilkora z Winterfell, nawet martwi, ale jestem teraz tutaj. Widać tak chcieli bogowie...   - Roslin nie powiedziała jacy bogowie, ale raczej Skagir i tak dopowie sobie, że Przedwieczni. Pytaniem było co miała robić? I dla niej była tylko jedna odpowiedź. Dostała szansę od losu czy bogów na to by ocalić skórę. Jeśli odmówi to albo zatłuką ją na miejscu albo dostąpi "zaszczytu" walki jutro.
- Tak więc biorąc to pod uwagę chyba można powiedzieć, że jestem bardziej z wami niż przeciwko wam, prawda? A już z pewnością przeciwko Starkowi. Więc jestem bardzo chętna przystać do waszej kompanii.  - Powiedziała gładko i wyjątkowo chętnie. Perspektywa ocalenia życia była zawsze motywująca, prawda?
- Białego Portu? Czemu do Białego Portu? - Zadała też jedno pytanie. Czemu Dzicy chcieli się tam dostać? Czy nie chodziło o zwykłą inwazję na Północ, przekroczenie Muru, no i może, biorąc pod uwagę fanatyzm i tą całą religię Przedwiecznych, wojnę religijną? Niczym drugie przybycie Andalów i wiary w Siedmiu do Westeros? A może po prostu Biały Port był dla niego najdalej wysuniętym na południe krańcem Północy? Z drugiej jednak strony mówił coś o panowaniu nad krainą klękaczy, że mogła ją odzyskać... Nie miał zamiaru zostawać na Północy? - Myślę, że mogłabym też pomóc w zdobyciu Białego Portu, tak myślę... O ile miałabym czas i możliwości komunikacji.