Komnata Findis

18.12 - godziny ranne

Wczorajsza rozmowa z Namiestnikiem dała jej nieco do myślenia, jednak by to wszystko miało możliwość bytu musiała pomówić z siostrą, sam na sam, tak jak to w rodzinie bywa. W końcu nie chciała tego poruszać jako siostra Królowej. A jako siostra, w rozmowie z siostrą. Ubrana w odpowiednią suknię stanęła przed komnatą siostry, gdzie przed drzwiami zastała strażników Harwyna. Jakoś nie mogła się przyzwyczaić że Żelaźni krążyli po jej domu, to było dziwne uczucie. Powiadomiła, że przybyła pomówić z siostrą, po czym po prostu weszła do środka, ostrożnie otwierając drzwi, tak tyci tylko, co by nago nie stała i kiecek nie mierzyła. W końcu była w swojej komnacie a tutaj różne rzeczy mogły się dziać. Od biegania jak ją Siedmiu stworzyło, po igraszki w łożu. Chociaż tego ostatniego jakoś wątpiła, wszak męża jej nie było w zamku więc i wątpiła by coś się działo wewnątrz komnat.
- Siostrzyczko możemy pomówić?
Zapytała zerkając przez szparę w drzwiach nieco mocniej je otwierając i jak to ona wsadziła głowę w szczelinę wypinając tyłek w stronę biednych strażników. A co tam, niech sobie popatrzą  bo tylko to im zostało!
- Masz dla mnie chwilę czy bardzo jesteś zajęta?
Zapytała. Tym razem nie była w czerni, w ogóle nie przypominała kobiety w żałobie, przynajmniej z ubioru, bowiem jej twarz nadal była nie taką, jaką pamiętała, nie mniej, to już jednak krok ku lepszemu prawda?

Wsunęła głowę głębiej i zacisnęła powieki widząc siostrę na wpół nagą. No tak, ta to zawsze miała szczęście! Nie ma co! Odczekała chwilę aż służka pomogła jej się ogarnąć na tyle, że mogła otworzyć ślepka po czym wsunęła się do środka. Tym razem zaskoczyło ją odzienie siostry. Czerń przyodziewała jej ciało.
- Wyglądasz pięknie.
Uśmiechnęła się do siostry i po prostu nie czekając na nic usiadła i poklepała miejsce obok siebie. Gdy kociaki zaczęły miałczeć Rowena zaskoczona uniosła brew.
- Masz koty?
Zapytała zaskoczona bo nie widziała tych stworków prędzej, ale co się dziwić? Ostatnio spędziła dużo czasu w samotności.
- Wczoraj rozmawiałam z Lordem Royc.
Zaczęła zastanawiając się nad tym jak ma to ogarnąć. W końcu wzięła wdech i po prostu postanowiła z nią pomówić otwarcie.
- Nie będę udawać, że cieszy mnie śmierć naszego brata, bo tak nie jest. To co miało miejsce...mocno mną wstrząsnęło. Ale Lord Robert ma rację...czas zostawić żałobę za sobą. Dolina potrzebuje stabilizacji siostro.
Uniosła na nią swój wzrok.
- Wiem, że postąpisz jak uważasz, ale...nie ma sensu na czekanie dłużej na naszego brata. Przez wiele księżyców miałam nadzieję, że się odezwie, że będą jakieś wieści na jego temat. Niestety czas mija, a o nim brak jakichkolwiek wiadomości. Mój zaufany przyjaciel dowiadywał się, czy raczej próbował się dowiedzieć czegoś o Finrodzie, ale nikt o nim nic nie wie. Przepadł jak kamień w wodę, równie dobrze może być martwy. Dolina potrzebuje Króla. A Ty jesteś kolejna w kolejce. Sądzę, że to czas byś przeszła z regencji na królowanie. Czy jakoś tak...mniejsza.
Machnęła ręką starając się jakoś pozbierać myślami by przekazać to co chce powiedzieć chociaż nie jest to dla niej takie łatwe.
- Dolina potrzebuje wsparcia siostrzyczko. Zasiądziesz na tronie a to wiąże się z próbą obalenia Ciebie. Sądzę, że najwyższy czas, by Dolina Arrynów związała się mariażem z najsilniejszym z rodów. Jak wiesz, nie znam się na tym wszystkim, zawsze stroniłam ile mogłam, ale...to chyba ten czas gdy Starucha postanowiła przemówić.
Wypluła to z siebie w końcu! Była ciekawa miny jej siostry. No ale nie miała zamiaru owijać w bawełnę.
- Do tego czasu nim znajdziesz odpowiednią partię, która wesprze Koronę, chciałabym byś wyraziła zgodę na to, bym mogła wybrać się do najsilniejszych Wasali rodu i pomówić z nimi w Twoim imieniu...w sumie Alys już ruszyła na moje polecenie między lud, by dowiedzieć się więcej w Twej sprawie. Im więcej będziemy wiedziały tym lepiej. Obecnie Dolina jest bez władcy, im dłużej tak będzie tym będzie gorzej. Wiem, że ciało naszego brata jeszcze dobrze nie ostygło, ale proszę Cię byś pomyślała o tym co powiedziałam. Oczywiście jeśli chodzi o rozmowy z Wasalami...jeśli taka Twoja wola nie widzę problemu by była ze mną straż. Jednak...chciałabym Cię prosić byś wysłała ze mną takich ludzi, którzy nie wystraszą tych ubogich, bo i do nich chcę podejść.
Wyjaśniła w końcu siostra chciała by przeszła do sedna...więc proszę bardzo!

Dziewczyna była po prostu taka jaka była, nic tego nie mogło zmienić. Młodsza z księżniczek miała to "coś" co było przeciwieństwem jej rodzeństwa. Gdy kociak zaczął się do niej łasić Rowena pogładziła go za uszkiem i wysłuchała siostry.
- Zazdroszczę Ci...zawsze chciałam mieć wilkora...to takie piękne ale i niebezpieczne stworzenia.
Westchnęła, chociaż wiedziała że jej marzenia to tylko marzenia, to jednak nieco zazdrościła siostrze posiadania zwierzyńca.
- Rozumiem. Uwierz, że jeszcze kilka godzin temu też byłam temu przeciwna, ale po przemyśleniu...po modlitwach...
Urwała by jej siostra miała chwilę na przetrawienie kolejnych wiadomości, kolejnego szoku jaki zapewne wywołała swoimi słowami. Wszak Rowena i Sept. Coś się stało prawda...oj stało.
- Przemyślałam to wszystko i...wiem, że może to zabrzmi dość...bezczelnie i brutalnie ale...zobacz, Finrod na pewno miał możliwość przez ten czas powiadomić nas, w ogóle kogokolwiek o swoim obecnym położeniu. Minęło tyle czasu siostro, a on milczy. Jeśli zginął, nie odezwie się a jego ciało może zostać nieodnalezione...a jeśli żyje. Czyż nie zostawił nas? Nie odwrócił się bez słowa opuszczając Dolinę, opuszczając swoje siostry i rodzicieli? Nasz ojciec był jaki był, ale traktował nas wszystkich równo, karał, nagradzał...pocieszał. Sądzę, że nasz brat po prostu oszalał, a chyba nie chcesz posadzić na tron szaleńca, który zniszczy to, co zbudował nasz brat i Ty? Nie chcesz chyba tego zaprzepaścić prawda?
Spojrzała na siostrę z troską. Bolało ją to co mówiła, ale taka była prawda, ich brat był nieco inny...Rowena wątpiła by zmężniał wszak był starszy od niej a swym zachowaniem czasem niemal przypominał młodsze rodzeństwo.
- Nasz stryj nie ma żadnego prawa do tronu ani teraz, ani potem. Owszem, gdybym to ja na tronie zasiadła, wówczas miałby się czego uczepić ale siostro, Ty masz męża. Masz rodzinę, którą możesz tutaj sprowadzić. Powiązanie z Żelaznymi było jak uważałam błędem ojca, jednak teraz...oni są naszą najsilniejszą armią, trzeba zdobyć kolejny tak silny sojusz. Tak, by nikt nie zagroził ani Tobie, ani Twoim dzieciom. Twój mąż może Ci doradzać, w końcu ufasz mu prawda? A jeśli nie jemu to chociaż swemu dobremu ojcu. Masz skąd brać wsparcie, również Lord Royc, nasz Namiestnik jest za Twoją sprawą.
Zauważyła z lekkim uśmiechem gładząc dalej kociaka na swoich kolanach.
- Czy chcę...doskonale wiesz, że nie. Ale nie mamy wyjścia. Będąc w Sepcie modliłam się o znak. Ten znak otrzymałam. Czas bym zrzuciła maskę jaką przybrałam siostrzyczko i pokazać prawdziwą krew Andalów...
Wyszczerzyła się pod nosem od ucha do ucha. O tak, mina jej siostry była cholernie ciekawa.
- Doskonały krok. Zebranie Lordów i przypomnienie im komu składali oddanie i wierność...tak siostro, to jest dobry krok. Ja w takim razie wybiorę się do Silnej Pieśni. Oczywiście pomówię z panią matką, może zechce wybrać się ze mną.
Zgodziła się z uśmiechem.
- Wiesz...nie byłoby to problemem, jednak mogłoby to zostać odebrane dość...niepewnie. No a poza tym, chcę pomówić jeszcze w kilku miejscach z innymi potrzebującymi...oni mają również swoje możliwości i zdolności dojścia do takich informacji, których nie jesteś w stanie nawet sobie wyobrazić.
Zaśmiała się pod nosem spoglądając na siostrę ciekawa jej reakcji.

Rowena doskonale sobie z tego zdawała sprawę, ale co począć, to było jej marzenie i nic na to nie poradzi. A w końcu za marzenia nikt, nikogo jeszcze nie zabił prawda. Na wieść, o możliwości zajęcia się kotami Rowena uśmiechnęła się lekko i skinęła głową. Chociaż wątpiła by z takimi stworzeniami było dużo roboty. No ale czemu by nie?
- Dziękuję siostro. To będzie chociaż odrobina czegoś innego.
Zaśmiała się gładząc puszystego kociaka po grzbiecie. Młodsza księżniczka nie tylko przeraziła się śmierci brata, ale i natłoku ostatnich wydarzeń, wszystko było zdecydowanie nie tak jak tego oczekiwała. Sądziła, że jak już coś się wali, to wali się stopniowo, nie inaczej. A tutaj...tutaj wszystko rypnęło z wielkim hukiem. Do tego chłodny ton siostry uświadomił ją, że coś było nie tak między nią a ojcem. Wiedziała to od dawna, ale co się tak naprawdę wydarzyło?
- Wiesz...już dawno chciałam z Tobą o tym pomówić...powiedz proszę...czy ojciec Cię skrzywdził? Zrobił coś wbrew Tobie? Siostrzyczko, wiesz że ze mną możesz zawsze o wszystkim pomówić. A pamiętaj, że czasu nie cofniesz, ale możesz uczynić wszystko z przeszłością jeśli jest szansa na sprawiedliwość w przyszłości.
Podkreśliła spoglądając uważnie na siostrę. Rowena uważała, że ojciec traktował ich na równi, co za tym idzie, nie poświęcał im czasu, nie troszczył się o nich. To wszystko robiła Findis. To ona pierwsza dowiedziała się o obawach Roweny, ona pierwsza dowiedziała się o jej dojrzałości, o koszmarach i radościach. Ona była jej matką i ojcem. Słysząc słowa siostry o starszym z braci Rowena skinęła tylko głową. Musiała pomówić z Namiestnikiem. Tak czy inaczej, jej brat nie mógł spocząć na tronie. Nie on. Od kiedy pamiętała, Finrod był niczym dziecko we mgle, małe, bezbronne. W prawdzie wątpiła by przeżył, ale jednak jeśli tak się stało, musiała zapewnić siostrze bezpieczeństwo na tronie.
- Wiesz doskonale, że nie znam się na tym, ale hm...jakby tak spojrzeć...który z rodów jest niemal równy potęgą co Żelaźni? Albo inaczej...który Ród byłby na tyle godny by złączyć się z nami? Nawiązanie sojuszu poprzez mariaż jest jednocześnie jak zdobycie wojska i sił w razie potrzeby. Wskaż proszę kilkoro i może...wspólnie zdecydujemy? Chyba, że wśród Żelaznych...skoro mówisz, że nie są tacy źli...może ktoś z nich byłby na tyle silny by swoimi siłami wspomóc Dolinę. Naprawdę mi wszystko jedno, byle Dolina została podniesiona.
No i oczywiście Ty siostrzyczko, bylebyś była bezpieczna....ale tego głośno nie powiedziała, wiedząc, że Findis była wystarczająco bezpieczna.
- Zawsze byłam dojrzała siostrzyczko, tyle że nie chciałam by ktoś znał mnie z tej prawdziwej strony. Jednak...czas to zmienić, może i nie jestem idealna, może nie nadaję się na żonę i matkę...ale to chyba ten czas by to wszystko ogarnąć tak jak się należy.
Westchnęła pod nosem. A na temat rodziny tylko wzruszyła ramionami. Owszem, była jej jedyną rodziną. Jedyną i ostatnią. Poza tym...Rowena nie chciała o tym myśleć w taki sposób. Nie chciała nawet myśleć, że jak Findis wyjedzie ona będzie zmuszona pozostać w Dolinie. W końcu matka sama nie mogła pozostać, jeszcze by się rozchorowała z tęsknoty czy coś...
- Dobrze.
Uniosła brew słysząc o Lordzie Templetonie.
- Lord poprosił o rękę ciotki? Doskonale! Będzie można chociaż na chwilę zapomnieć o tych ciężkich czasach...
Westchnęła z ulgą. Cieszyła się, że będzie mogła pomóc w wyprawieniu ślubu, w końcu oderwie się nieco od codzienności, no i co ważniejsze, zacznie w końcu funkcjonować jak należy.

Zapewne to, co miała usłyszeć, nie było tym, czego się spodziewała. Czy też, tym co chciała usłyszeć o swoim ojcu. Mężczyźnie, który traktował ją raz chłodno, raz czule...który zachowywał się jakby nie chciał w ogóle z nimi mieć nic do czynienia, a który na wzmiankę o jej poczynaniach wpadał w szał. A jednak, to co usłyszała, sprawiło że jej dłoń powędrowała do ust, zasłaniając z przerażeniem usta. Jej twarz spoważniała a w oczach pojawił się ból, potem wściekłość i nienawiść. Skrzywdził jej ukochaną siostrę. Tą, która chroniła ją na każdym kroku, która w końcu uległa (jak sądziła jej ciągłym namowom) na ucieczkę z domu, mimo że to właśnie propozycja wyszła od starszej siostry. Rowena bez słowa objęła ją czule i uściskała czując jak jej serce się łamie. Jak cały szacunek do ojca jaki miała znika w przepaści, w czeluściach nicości.
- Tak mi przykro siostrzyczko...nie wiem co Ci powiedzieć...to takie...niesprawiedliwe.
Westchnęła cicho i spojrzała na siostrę.
- Odejście na Mur było dobrym posunięciem, jednak po tym co słyszę...śmierć dla niego byłaby najlepsza.
Fuknęła zaciskając pieści. Wszystko, wszystkim ale takie coś?! Tacy nie powinni kalać ziemi swoją osobą. Jak tak można?!
- Nie dziwota, że nie chciałaś tutaj wracać, że pragnęłaś uciec jak najdalej.
Westchnęła cicho.
- Jeśli o małżeństwo chodzi...widzisz, nikt nie będzie odpowiedni. Jednak zdam się na Ciebie i wolę Siedmiu.
Przyznała i uniosła brew słysząc słowa siostry. Templeton prosił o jej rękę?! Skrzywiła się nieco i pokręciła głową.
- Nasza ciotka będzie idealną osobą dla niego. Dziękuję, że nie zgodziłaś się siostrzyczko.
Uśmiechnęła się lekko chociaż nadal gdzieś tam czuła się nieswojo, smutek i zawód jaki odczuła nie odpuszczał. W końcu dowiedzieć się takich rzeczy o własnym ojcu. Tego się nie spodziewała.
- Hm...wszystko możliwe....wszystko możliwe...
Zaśmiała się pod nosem na słowa siostry. Chociaż nawet nie chciała sobie wyobrażać Domu Matki, w końcu te wszystkie Septy, te ich ciągłe modły...nieee to nie dla niej. A ciotka to w ogóle jakoś zdaniem Roweny nie pasowała.

- Nie mniej, w moich oczach już nie jest tym za kogo go brałam.
Urwała bo bez sensu było dalej rozdrapywać rany. Teraz rozumiała Findis i jej podejście, rozumiała jej zachowanie. Usiadła i cicho westchnęła rozumiejąc teraz wszystko, każda brakująca puzzla teraz znajdowała swoje miejsce w tej cholernej dziwnej układance. Findis chroniła ją przed ojcem, nic dziwnego. Jednak on nigdy na nią nie spoglądał tak jak na Findis z tego co zrozumiała.
- Tak, masz rację trzeba o tym zapomnieć, jego już nie ma tutaj i nie będzie. Ale wiesz co...choć mam świetny pomysł, kilka ciastek przed posiłkiem Ci nie zaszkodzi.
Uśmiechnęła się pod nosem do siostry i pociągnęła ją ze sobą a słysząc jej słowa odnośnie małżeństwa tylko uniosła na nią brew.
- Nie przeginaj siostrzyczko...
Zaśmiała się pod nosem i wyciągnęła siostrę do kuchni na stos pysznych ciastek.
zt.

Dzień minął dosyć szybko od porannych ćwiczeń, po nową "zabawę" jaką książę sobie wymyślił na szkolenie swoich nowych umiejętności. Nauka pochłaniała mu ostatnie tygodnie życia, chciał więcej wiedzieć o Dolinie, a także zajmował się też córką nieco opowiadał jej o Żelaznych Ludziach czy też Żelaznych Wyspach, skoro nie byli tam to przynajmniej mógł jej to poprzekazywać, oczywiście wiedział, że Astrid mało co rozumie jego słowa, ale może podświadomie do niej trafiały. Przyszedł wieczór, więc powoli musiał także kierować się na spoczynek.
Halleck w pewnym momencie wszedł do komnaty zerknął tylko szybko wzrokiem i zobaczył, że jego żona jest już w środku, nie specjalnie się przyglądał temu co się dzieje, tylko od razu skierował się na krzesło niedaleko drzwi, aby rozsiąść się i chwilę odpocząć.
- Jak dzień? - rzucił w kierunku małżonki, kiedy on począł ściągać buty z nóg. Wtedy mimowolnie podniósł ponownie wzrok na Findis, wrócił jednak wzrokiem na podłogę przed nim, ale momentalnie coś mu nie grało. Zerknął jeszcze raz w kierunku żony i przyjrzał się dokładniej. Niby była ubrana, aczkolwiek widział pod suknem jej ciało, to było bardzo interesujące koniecznym jednak było, aby przyjrzeć się bliżej. Wstał i przeciągnął się.
- Co tam czytasz? - rzucił do niej, robiąc sobie tym samym pretekst do podejścia bliżej i z każdym krokiem teraz wszystko widział wyraźniej. Dosłownie mimo założonej sukni wszystko widział, całe ciało swej pięknej żony, aż był ciekaw jednej rzeczy. Stanął przy niej i spojrzał w dół, no ten widok mu się bardzo podobał. Nie trudno było zgadnąć gdzie jego oczy powędrowały - na jej piersi, które mimo przykrycia materiałem doskonale widział.
- Ciekawa suknia, wyglądasz przyciągająco... Nowa? - zagadał i lekko się uśmiechnął. Tego się nie spodziewał, aczkolwiek bardzo pasowało mu to co widział, już pewne rzeczy zaczęły mu chodzić po głowie...

Siostra pod strażą, a to była ciekawa zmiana w sytuacji, do tej pory Rowena tylko miała dodatkowe obowiązki w postaci dodatkowych ksiąg do czytania oraz Septy, która uczyła ją odpowiednich manier, ale nie była pilnowana, możliwe że coś się zmieniło?
- Pod strażą? Przekroczyła linie cierpliwości? - dopytał ją, aczkolwiek spodziewał się odpowiedzi. Raczej w inny sposób jego żona by nie była tak bardziej ostra względem swojej siostry, ale co ona w takim razie musiała zrobić, że wreszcie tą cienką linie przekroczyła. Halleck wiedział co mogła robić, ale Findis miała więcej cierpliwości do Roweny niż on, a jednak udało się to naciągnąć do takich granic, że pękło. Niesamowite.
Lyseński kupiec, który dał jej perfumy i materiał, a teraz miał przybyć na jej zaproszenie do Orlego Gniazda, cóż zaufanie do żony miał to wiedział, a może okazałby się ten kupiec dobrym kontaktem do Wolnych Miast.
- Taki kontakt może się przydać... - powiedział. - Jednak mam nadzieję, że tej sukni przy nim nie założysz - dodał po chwili, co jak co, ale swojego terenu chciał Hoare bronić.
Oderwał wzrok z niższych partii i przeszedł oczami na jej twarz.
- Bardzo, mam nadzieję, że będziesz o wiele częściej ją zakładać - nastrój, przynajmniej dla Hallecka nieco wzrasta, ale w pewnym momencie został zaskoczony wiadomością o dziecku, a zaraz potem o jej śnie. Książę był nieco skonsternowany, ale ostatecznie można było wyczytać z jego mimiki, że jednak się cieszył z tej wiadomości.
- To wspaniała nowina - wydusił z siebie. W tym czasie delikatnie przesunął swoją rękę i chciał położyć Findis na brzuchu, tam gdzie potencjalnie mogło znajdować się jego dziecko. - Może jednak ten sen teraz będzie inny, przecież nie każdy się spełnia, miewasz normalne... - powiedział do niej. - Kolejny mały Hoare - kiedy to jednak rzekł skierował wzrok na jej łono jakby bardziej mówił do dziecka niźli do niej.
Czy jej stan mu przeszkadzał? Absolutnie nie, przecież już w poprzedniej ciąży nawet w jej o wiele bardziej zaawansowanym stanie baraszkował z nią, a teraz? Teraz to nawet po niej tego nie było widać, więc jakiś strachów czy uprzedzeń nie miał. Popatrzył się jeszcze raz na nią przechodząc po całym jej ciele, za bardzo go kusiło.
- Przejdziemy bliżej łoża? - zapytał, wiadomo o co mu chodziło i raczej zdawał sobie sprawę, że żona też.

- Nie bardzo - odpowiedział zaraz Findis. W żaden sposób nie zdziwiło to Hallecka, że Rowena w pewnym momencie przegięła, jej zachowanie cholernie odbiegało od standardów, zachowywała się jak jakaś dzikuska. - Tak to jest jeżeli nie zadbało się o odpowiednie wychowanie za młodu. Nie rozumiem tego skąd ona bierze to, że będzie nieszczęśliwa, nie mam pojęcia. Musi się nauczyć zachowywać inaczej o jakimkolwiek małżeństwie może zapomnieć - odpowiedział jej. Stety czy niestety Rowena była ułatwieniem i pewnym gwarantem w Dolinie więc lepszą opcją było to, aby jednak ugięła się i można ją było wydać za mąż.
Halleck to raczej powiedział w bardziej żartobliwym tonie, jasnym było, że takie coś do pokazywanie publicznego się nie nadaje. Przynajmniej w jakiś sposób udało mu się żonę rozbawić. No cóż Halleck był mężczyzną więc taki widok na niego działał, więc nie dziwne było, że z wielką chęcią chciał częściej widzieć żonę w takim stroju, oczywiście tylko w sytuacjach kiedy są sami.
Pewnym było, że jeszcze tam nic wielkiego nie ma, ale jednak gdzieś tam coś się powoli rodziło, trochę czasu minęło zanim Findis ponownie zaszła w ciążę, więc po prostu Hoare się cieszył z tego powodu, kolejne dziecko, kolejny Hoare. Oczywiście dał spokojnie małżonce poprowadzić dłoń w odpowiednim kierunku.
Zdawał sobie sprawę, że w jakiś przedziwny sposób sny żony się spełniały, ale też nie chciał uwierzyć, że każdy po kolei się spełnia, to było niemożliwe. - Masz sporo na głowię - Dolinę, Rowenę, dodatkowo pewnie przejmujesz się, żeby urodzić syna. Może ten sen jest po prostu spowodowany zmęczeniem i zamartwianiem się. Nie będziemy pewni dopóki nie się nie urodzi, nie ma magicznego sposobu, abyśmy zobaczyli płeć dziecka przed narodzinami - powiedział. Halleck też próbował łapać się na różne sposoby. Skąd on miał pewność, że to na pewno nie jest syn. Prędzej czy później syna będą mieli, możliwe że nawet teraz, tego nie był pewien.
Oczywiście, że Halleck miał obawy, ale nie chciał, aby całkowicie przejęły jego głowę. Wierzenie w bajania ludzi, że od kiedy żona jest w stanie błogosławionym to należy zaprzestać współżycia to była jawna bzdura, a Astrid jest tego koronnym przykładem.
- Oczywiście, że lepiej - odparł jej, chciał do tego subtelniej podejść, ale nie mógł się przyzwyczaić, że do tych spraw też jego żona się zmieniła, i według niego na lepsze. Spokojnie obserwował jak partnerka przechodzi koło niego i powoli zdejmuje swoje odzienie co było, jakby tego nie powiedzieć działające na zmysły. Cóż szybkim ruchem ściągnął koszulę z siebie i zrzucił na ziemie. Podszedł do swojej żony, złapał ją za rękę i zaraz potem siadł na skraju łoża przyciągając ją do siebie, aby siadła mu na kolanach. Nie sądził, aby Findis przed tym protestowała zwłaszcza, że robili tak kilkadziesiąt razy.
- Ten widok - spojrzał z góry na dół na swoją żonę. - Jest zawsze oszałamiający - sprezentował jej komplement, nie robił tego często, ale dlaczego nie miał teraz tego zrobić powiedział szczerą prawdę nie trudno było rozpoznać, że Findis mu się bardzo podobała. Zaczął więc z nią zabawę... Początkiem oczywiście zaczął się od pocałunków z nią, niespecjalnie odrywając się od jej ust, a w tym czasie już mogła poczuć, że parę razy ją ścisnął za tyłek. Tak się przez chwilę zastanowił, ale ostatecznie to dlaczego by tego nie zrobić, skoro parę razy mu tak zrobiła. Halleck w pewnym momencie delikatnie przegryzł wargę żonie, nie chciał mocno, bo jak u siebie jakoś go nie specjalnie to ruszało to nie wiedział jak z żoną. W tym samym czasie jednak złapał ją za pierś i zaczął się nią bawić często podszczypując.