Sala Tronowa

***

Shaera przede wszystkim starała się zachować spokój. Dopóki ona ani Simon nie powiedzą nic głupiego, wszystko powinno pójść zgodnie z planem. Istotnie, wcześniej rozglądała się po zamku, odnotowując w myślach szczegóły, drogę do pomieszczeń i widoki; rozmowy ludzi, których mijała po drodze, kolory, zapachy i kształty (i twarze, choć na te rzadziej zwracała uwagę). Była, jak zawsze, ostrożna i rozsądna, starała się kroczyć tylko po bezpiecznych, właściwych dla żony lorda ścieżkach - ale teraz, gdy wezwano ją do sali na rozmowy z Alesterem w sprawie ostatnich poczynań Simona, było to jak wybranie znanych ze sztormów i niebezpieczeństw wód zamiast spokojnego oceanu. Mimo to wiedziała, co powinna robić, i nie drżała ani nie bladła, myśląc o tym, co ją czeka - po prostu szła spokojnie na miejsce, patrząc przed siebie i nie okazując więcej emocji, niż było to potrzebne. Przede wszystkim była matką dla Rhaelli i chłopców, żoną Simonowi - i te powinności należało spełnić od razu, łącząc je z obowiązkami i obrazem wiernej, oddanej sprawie Arrynów kobiety, jeżeli mieli opuścić bezpiecznie Orle Gniazdo. Dzięki bogom dzieci znajdowały się teraz pod dobrą i zaufaną opieką, więc gdyby coś się stało, mogła być pewna, że...Odrzuciła natychmiast te myśli, gdyż właśnie otworzono przed nią drzwi sali - i zobaczyła tam wszystkich: więc był tam król Alester, jak zawsze osobliwy, była ta cała lady Grafton, którą Shaera postrzegała jako podstawowe zagrożenie, lordowie z różnych rodzin (dopatrzyła się tam Templetonów i ludzi z herbem kotwicy, chyba Melcolmów albo Malcolmów?)...i ich rycerze, których nazwiska nie mogła sobie na tę chwilę przypomnieć (choć ich imiona kołatały się po głowie blondynki i zapewne opuszczą ją w odpowiednim momencie). Podeszła do Simona, wysłuchała wszystkiego - i przysięgła sobie w duchu na Siedmiu, że jeśli wyjdą z tej cholernej sali na dwóch nogach, to bardzo poważnie z nim sobie porozmawia zaraz po tym, jak dzieci położą się spać. Albo po tym, jak wrócą do Redfort's Keep, jeżeli w ogóle będzie im to dane. Dygnęła głęboko, z gracją, przed Alesterem, a pozostałych w sali powitała w inny, choć nie mniej odpowiedni sposób - nawet lady Grafton to nie ominęło, bo lepiej być zawsze uprzejmym nawet dla wroga, niż go zignorować i zesłać tym samym na siebie konsekwencje. Cokolwiek w tej chwili myślała na temat męża, jego pomysłów związanych z ostatnimi wydarzeniami i całym tym cyrkiem na kółkach, ciężko było to odczytać z jej twarzy; zachowywała się i wyglądała jak zawsze - elegancka, piękna i silna lady Redfort, stojąca murem za swoją rodziną, Matka Wojowniczka, gotowa dzierżyć broń w obronie swoich bliskich, jeżeli zmusi ją do tego sytuacja; Widząca, która obserwowała sytuację - i wyciągała stosowne wnioski. Tak też było i teraz; nawet jeżeli otwarcie nie patrzyła na wszystko i wszystkich, skupiona wyłącznie na tym, co mówili król Alester i lord Redfort, to jednak nie można było zakładać, że nie ma jakichś swoich myśli czy wniosków wypływających z tej sytuacji.

- Wasza Miłość - zaczęła po stosownym powitaniu, a jej głos był głęboki, ciepły, pełen (jak zawsze) neutralnych i spokojnych tonów. Starała się robić dobre wrażenie na Alesterze, chciała, by postrzegał ją jako zwykłą żonę zwykłego lorda, nie jako potencjalne zagrożenie; tak samo na pozostałych - nie mogła teraz spieprzyć...znaczy się, zniszczyć, całego tego wystąpienia. Wiedziała, że ich rodzina zależy teraz od słów.
- Przede wszystkim chciałabym podziękować za udzielenie mi głosu w tej jakże ważnej sprawie. Choć jestem tylko żoną swojego męża, doceniam, żeś Wasza Miłość zezwolił mi się wypowiedzieć przed obliczem swej szlachetnej sprawiedliwości.

Uśmiechnęła się nieśmiało, delikatnie. Spojrzała na Simona przelotnie, ale postarała się nie wyrażać tym spojrzeniem niczego więcej poza oddaniem i ufnością, chciała, by wiedział, że jest przy nim i go nie opuści. Ani tym bardziej nie będzie próbowała mu zaszkodzić. Po chwili przeniosła to spojrzenie także i na króla; miała nadzieję, że uda jej się to wszystko dobrze rozegrać. Siedmiu, ześlijcie mi swoje dary, żebym wiedziała, co robić - pomodliła się pospiesznie w myślach.

-Z pewnością mogę potwierdzić, iż mąż mój Simon jest najstarszym synem w rodzie Redfortów i jemu to stara się ze wszystkich sił zaszkodzić brat, Leonard, który uważa go za...cóż, dokładnych słów nie wypada mi tu powtarzać jako kobiecie- zaczerwieniła się lekko. - Jednakże, racz zwrócić uwagę na to, Wasza Miłość, że tutaj, w Dolinie, mamy tradycję, iż to najstarszy syn winien przejąć zamek i władzę w rodzie, a Wasza Miłość zdajesz się być nawet lepszym ode mnie znawcą starych tradycji...W każdym razie, mąż mój powiedział prawdę, jeżeli chodzi o haniebne czyny lorda Graftona i wymienionego wcześniej rycerza. W szczególności potwierdzić mogę, jeżeli chodzi o...tragedię, która przydarzyła się jego siostrze - obecnie zaślubionej lordowi Hunter. Lord Hunter wykazał się niebywałą szlachetnością, poślubiając lady Aryę Redfort, a jeśli wolno mi wyrazić swą opinię, to uważam, że mój mąż miał prawo pomścić tę, którą przez lorda Graftona okryła tak wielka niesława i dyshonor. Wszyscy tu obecni z pewnością wiedzą, że lord Sebastion wykazuje się odwagą...hm...nie tylko na polach walki. Co się zaś tyczy ser Leonarda... W pełni jest dla mnie zrozumiałe, iż Simon...to znaczy mój mąż...podjął odpowiednie kroki, aby zabezpieczyć przyszłość naszego rodu. Wszak ser Leonard jest tak skupiony na zemście na obecnym panu Redfort's Keep, że nie zawahałby się przed niczym. Nawet przed tym, by zamordować dzieci, które jako matka powinnam chronić ze wszystkich sił.

Urwała na chwilę, dała czas, aby wszyscy przetrawili jej słowa i dobrze je zrozumieli. Szczególnie Alester, do którego przecież były kierowane te słowa.

- Jeżeli chodzi o tych ludzi, Wasza Miłość - tu Shaera przeniosła swoje spojrzenie na Gastena i Rona; nie wyrażało ono żadnych wrogich czy złych emocji. Nie zachowywała się jednak, jakby ich znała, bo i to było prawdą; skądkolwiek ci ludzie się tu wzięli, z pewnością nie mogli zaszkodzić sprawie...aż tak bardzo. Należało jednak zachować ostrożność. - Oczywiście, że pobyt w podniebnych celach czyni ludzi szczerymi i otwiera ich dusze. Niemniej jednak, jeżeli wolno mi wyrazić swą opinię, to mniemam, że tych dwóch mężczyzn w zasadzie w otwartości swych dusz mówi to, co im podpowiada logika, byle tylko wyrwać się z podniebnych cel. Dlatego nie brałabym tak bardzo ich słów pod uwagę, aczkolwiek oczywiście wasza królewska mądrość winna je rozważyć. Co się zaś tyczy Gulltown...

Znów na chwilę umilkła, znowu przeniosła spojrzenie na Simona.

- Będę szczera z Waszą Miłością i przyznam, że kiedy lord Redfort był widziany pod Gulltown, ja pozostałam w domu, aby zająć się obowiązkami żony, matki i lady. Nie mogę więc powiedzieć na ten temat zbyt wiele, chociaż wątpię, aby pan mąż pojawił się tam w celu innym niż zwykłe lordowskie obowiązki. Myślę, że na temat owych...pożałowania godnych wydarzeń Wasza Miłość winien zapytać tych dwóch rycerzy, którzy należą do orszaku mego męża. Ser Rickardzie? Ser Jasperze?

Spojrzała na dwóch ostatnich pytająco. Chwyciła męża za rękę - i cicho westchnęła. Powiedziała tyle, ile mogła, ale co z tym zrobi król? I co z tym zrobią pozostali obecni na sali?

Cokolwiek się stanie, zrobiłam, co mogłam. - pomyślała.

Słuchając słów króla Alestera, Shaera stała nieporuszona niczym posąg, choć gdyby w pełni dotarł do niej ogrom tego, co się stało, zapewne zemdlałaby albo stałoby się coś jeszcze gorszego. Nie mogła uwierzyć, że to się dzieje, a kiedy zrozumiała w pełni, co się stało...Gdyby nie to, że chwilowo ją zmroziło, z pewnością ugięłyby się pod nią nogi. Pomyślała ze zgrozą o armii Redfortów, którą tu sprowadzili, o dzieciach i o tym, że teraz ona będzie musiała to wszystko ogarnąć, o ile oczywiście król nie zmieni zdania i...Wciąż patrzyła, obserwowała i słuchała, a kiedy księżniczka Rowena zabrała głos, westchnęła cicho z niedowierzaniem. W jej głowie kłębiły się miliardy myśli, przewidywań, postanowień i wizji przyszłości, ale dopiero los miał ocenić, które z nich się sprawdzą, a które nie. Przynajmniej jednak na razie, jej ukochany nie wylądował za Księżycowymi Drzwiami, jej samej też przez nie nie wyproszono - a to mogło znaczyć, że Alester, jakkolwiek znudzony i zniechęcony ich przemowami, coś jednak wziął z nich pod uwagę. Konsekwencje, które spadły na ród Graftonów, przyjęła bez uśmiechu i widocznych oznak radości; nie był to dobry moment na triumfy czy świętowanie, szczególnie, że Redfortów za chwilę mogło spotkać to samo. Sebastion pozbawiony tytułów szlacheckich, ser Janos przejmujący władzę na zamku ich wrogów, ser Jasper przejmujący stocznie...Wszystko to było dobre, ale Shaera wiedziała, że to nie koniec. Wręcz przeciwnie, rozkazy Alestera dały dopiero początek czemuś, co dopiero nabierało kształtów. A nie były to kształty zapowiadające szczęśliwe i dobre czasy dla Redfortów. Nie mogła bowiem przewidzieć, komu zdecyduje się uwierzyć król: Simonowi czy Leonardowi, o ile doszłoby w ogóle do spotkania z tym drugim? I jak się skończy takie spotkanie?
Cóż, na razie podsumowała sobie wszystkie informacje w głowie - i jeśli o to chodziło, to warto byłoby spotkać się z rycerzami z armii męża, porozmawiać z nimi, może wydać jakieś podstawowe rozkazy w imieniu Simona; oczywiście, należało wziąć poprawkę na to, jak będzie strzeżona i czy pozwolą jej na takie spotkanie. Musiała też porozmawiać z dziećmi i jakoś im to wszystko wytłumaczyć; szczególnie Rhaelli, która... Ale wierzyła - nie tylko w nieskończoną łaskę Siedmiu, ale też w jakieś takie cholerne szczęście, którego łut mógłby sprawić, że Simon opuściłby Podniebne Cele i mogliby wszyscy razem wrócić do domu, do Redfort's Keep - tam, gdzie było ich miejsce.
Zatłukę go, zabiję, zamorduję, następnie drugi raz zabiję i wskrzeszę tylko po to, żeby trzeci raz zabić - obiecała sobie w duchu, nie spuszczając z oka władcy i otaczającej ich szlachty.  - A jak jeszcze raz wpadnie na pomysł, by wybrać się do tego przeklętego przez bogów Gulltown, to przysięgam na Siedmiu, że go po prostu zamknę na zamku i nie wypuszczę! Gulltown! Na Matkę Wszechpotężną, ze wszystkich miejsc na ziemi musiał wybrać akurat to przeklęte siedlisko Graftonów!
Powstrzymała jednak dalszy ciąg wszetecznic i przekleństw adresowanych do ukochanego (oczywiście wyrażanych myślowo); trzeba było podjąć jakieś działania. I najlepiej by było, aby to były działania przemyślane i konkretne - nawet jeśli słowa odniosły jakieś skutki, to warto je poprzeć czynami. Oczywiście, oprócz księżniczki zauważyła także przybycie księcia...zdaje się Fanora albo Feanora, nigdy nie była pewna imienia; ten dla odmiany wydawał się chłodny, niewzruszony. Templetonowie, Melcolmowie, lady Grafton - wywodząca się przecież z Północy - i ci wszyscy inni, zebrani tu tylko po to, by oglądać widowisko, jakim niewątpliwie był proces...Jak ci wszyscy ludzie teraz zareagują?
I wtedy właśnie do głowy przyszedł jej pomysł. Jeżeli pozwolono jej jeszcze przemówić, to najpierw dygnęła ponownie przed zebranymi. Następnie przemówiła.

- Jeżeli wolno mi jeszcze coś powiedzieć, Wasza Miłość...to zgadzam się z propozycją księżniczki Roweny. Najlepiej udowodnię naszą prawdomówność, jeżeli wraz z moim panem mężem pozostanę pod strażą w komnacie aż do chwili, kiedy mąż sobie przypomni, co właściwie robił pod Gulltown... - przerwała na chwilę. - I do momentu, aż wróci jego brat.

Tu ponownie dygnęła i umilkła, słuchając potencjalnych reakcji pozostałych i obserwując, jak się zachowają; miała tylko nadzieję, że Simon zachowa rozsądek w tej sytuacji. I że, jeżeli uda im się jakoś zmniejszyć konsekwencje jego decyzji, przyjmie z godnością mężczyzny falę jej gniewu. Trzeba będzie napisać do rodziców o tym, co się stało; matka pewnie będzie wniebowzięta i z triumfem będzie jej wypominać, co się stało, ale trudno, z tym sobie poradzi, gorzej, że trzeba będzie o tym porozmawiać także z Hunterami...Ale to już zdawało się być pieśnią przyszłości. Bardzo, bardzo niepewnej przyszłości.

Jeżeli jednak król nie pozwolił zabrać jej głosu, to jedynie milczała i słuchała tego, co się dzieje, obserwując sytuację, a także układając sobie w głowie milion planów i pomysłów na to, co dalej. Przecież coś musiała zrobić...
...prawda?
______________________________________________________________________________________
TLDR: Shaera jest potężnie wkuropatwiona na Simona, bo tym razem przesadził, prosi Alestera o możliwość zabrania jeszcze głosu; jeżeli może, to proponuje królowi, żeby - tak jak proponuje Rowena - umieścić ją i Simona pod strażą w komnatach Orlego Gniazda (jak mówi, nie mają nic do ukrycia, chętnie poczekają na powrót Leosia do Doliny i się skonfrontują). Jeżeli nie, to po prostu milczy i obserwuje sytuację, czekając, aż ktoś pozwoli jej odejść.

Po dziesięciu dniach podróży z Gulltown, które jeśli nie na koniu, to zostały spędzone na gorących modlitwach, w prywatnym namiocie, do bogów, o pomyślunek jego sprawy, w końcu dojechali do zamku królewskiego. Po przedostaniu się na sam szczyt, wraz ze swoją małżonką i najwierniejszymi sługami, Leo zapowiedział się służbie, która miała poinformować monarchę o jego przybyciu. Gdy tylko przedstawiono lorda przed obliczem króla, ten przyklęknął na jedno kolano i spuścił głowę.
- Panie! Dopiero co powróciłem z wyprawy do Valyrii, ale gdy tylko usłyszałem o Twym rozkazie Panie, po stosownych przygotowaniach, od razu przybyłem. Jestem gotów, byś oświecił mnie i mego brata swoją mądrością. - powiedział; przedstawiać się raczej nie musiał, król znał go dobrze z okresu, w którym ten był jego giermkiem. A nawet jeśli pamięć mu szwankowała, to przecież został zapowiedziany. Gdy w końcu etykieta pozwalała, Redfort powstał z kolana i wyjął zza pazuchy testament swego ojca, który przekazał służącemu i dalej królowi.
- To jest ostatnia wola mojego ojca, który chciał, żebym to ja władał nad moimi ziemiami rodowymi. W związku z tym, pragnę prosić Cie Panie, o zainterweniowanie w sprawę, gdzie moje dziedzictwo zostało bezprawnie skradzione. - przedstawiony monarsze dokument, nosił wszelkie znamiona oryginalności i prawdziwości. Obok pieczęci lorda Hortona, znajdował się również jego podpis, oraz kilku innych sygnatariuszy. Jeśli króla interesowało to, czemu Leonard nie przybył do niego wcześniej, miał on ku temu dobre wytłumaczenie.
- Mogłem przybyć z tą sprawą wcześniej, o wiele wcześniej, już na samym początku. Zostałem jednak ostrzeżony, a w zasadzie to zagrożono mi, że jeżeli będę dążył do swojej racji, zostanę oskarżony o ojcobójstwo. Chcąc chronić siebie i przede wszystkim swoich stronników, którzy nie mogli odejść, zdecydowałem udać się na tułaczkę, podczas której, zdobyłem wystarczającą siłę, środki i poparcie rycerstwa... -  tu spojrzał swoim czerwonym ślepiem na kilku rycerzy, którzy mu towarzyszyli od lat - żeby móc przeciwstawić się tyranii mego brata, nawet jeśli ten w swej chciwości postanowi nie usłuchać decyzji króla i dojdzie do walki. Dodatkowo, Ty mój Królu, zdecydowałeś się wziąć sprawy w swoje ręce i doprowadzić tę sprawę do końca, z czego jestem bardzo rad. Dziękuję Ci Panie.