Czarny Nurt

Po zdobyciu Hayford większa część floty Żelaznych Ludzi kontynuowała swoją wędrówkę ku Zatoce Czarnego Nurtu. Nie byli jednak w jej czasie bierni... Wypełnione wojownikami drakkary uderzały na każdą nadrzeczną wioskę - mordując, grabiąc, gwałcąc i paląc. Jednym z ich priorytetów było zniszczenie wszystkich łodzi, barek i tratw na jakich byli w stanie położyć ręce. Dlaczego? Bez podobnych zasobów przeprawa Durrandonów na północny brzeg rzeki będzie niezwykle utrudniona, a to był cel wyprawy z południa - uprzykrzyć życie Burzowcom.
Upadek Hayford i mobilizacja lokalnych sił dalej na północy pozbawiły większość okolicy rzeki ochrony co jedynie ułatwiło wojownikom Twardorękiego ich pracę. Nie napotkali praktycznie żadnego oporu, który byłby w stanie choćby ich spowolnić. Większość chłopów rzucała się do ucieczki kiedy tylko spostrzegli drakkar, inni próbowali walczyć chwytając za kosy, widły, noże czy zwykłe kije. Głupota bardziej niż odwaga, a koniec takich "herosów" był krwawy. Nieświadomie jednak Harras Hoare zaalarmował swoimi działaniami samego Arreca Durrandona, którego maszerująca z południa armia zasłyszała od swojej straży przedniej o kłębach dymu wzbijających się pod niebo na horyzoncie.

Durwald - idący w straży przedniej - niestety możliwości by z Żelaznymi Ludźmi walczyć nie otrzymał. Jednak okazja do zmierzenia się z nimi była w zasięgu ręki. Zwiadowcy posłani by zorientować się w sytuacji nim by nie pozwolić wojsku iść na ślepo zameldowali, iż wróg oddalił się już na drakkarach, płynąc z prądem rzeki ku zatoce. Pozostały jedynie dymiące zgliszcza zabudowań i dobytku, a także dziesiątki zamordowanych bez litości prostaczków. Głównym problemem dla Burzowców jednak było zniszczenie przez Żelaznych Ludzi wszystkich łódek, barek, tratw i innych środków do pokonania Czarnego Nurtu. Najbliższy bród był kawałek drogi na zachód od ich obecnej pozycji, a obecnie jedynym sposobem na pokonanie wód rzeki byłoby zatrzymanie się by zbudować własne tratwy.

Słońce chyliło się ku zachodowi, kiedy wojska Ziem Burzy uformowały się na brzegu Czarnego Nurtu z płonącym dyskiem za swoimi plecami. Światło raziło w oczy broniących przeprawy Żelaznych Ludzi i ich wasali z Dorzecza, działając na korzyść oddziałów prowadzonych przez lorda Morrigena. Na mniejszym brodzie w pobliżu szykował się zaś ciężki oddział księcia Durwalda Durrandona, gotowy do przebicia się przezeń i uderzenia we flankę głównych sił broniących przejścia. Na dźwięk rogów Burzowcy ruszyli.
Konieczność przeprawy przez rzekę spowolniła żołnierzy Morrigena i wystawiła na cel łuczników broniących przeprawy, którzy fakt ten wykorzystali bezlitośnie, posyłając w stłoczonego wroga salwę za salwą. Burzowcy posłali do wody również swoich strzelców, którzy podczas marszu łuki nieśli wysoko nad głowami, aby chronić ich cięciwy od zamoczenia, a w końcu dotarli na pozycję umożliwiającą odpowiedzenie przeciwnikowi. Niestety warunki w jakich operowali nie ułatwiały im zadania. Na brzegach rzeki starli się też w końcu piesi oraz konni. Główny bród forsowali poborowi prowadzeni przez kilkunastu spieszonych rycerzy, którzy stawali przeciwko swoim odpowiednikom z Dorzecza, zaś kawałek na północ od nich kawaleria wiedziona przez księcia Durwalda uderzyła w mieszaninę dorzeczańskich chorągwi oraz elitarnych siepaczy Twardorękiego. Najwyraźniej dowódca armii Żelaznych postanowił potraktować rycerzy poważnie i wysłał im naprzeciw swoich najlepszych ludzi.
Walka była zajadła i daleko jej było do przewidywanego z początku przez Durwalda i Morrigena "zwycięstwa poprzez męstwo Burzowców". Żołnierze Burzy ginęli przyszpileni strzałami w rzece, tonęli w wodach Czarnego Nurtu i byli mordowani podczas prób wygrzebania się na brzeg. Mimo to... Metr za metrem linia obrońców spychana była do tyłu, a każdemu kolejnemu wojownikowi spod chorągwi Durrandonów łatwiej było wykaraskać się z wody dzięki poświęceniu idących przodem kompanów.
Rycerze na północy zawzięcie zmagali się z Żelaznymi, aby przebić się i wykonać swe zadanie, jednak wojacy Harwyna walczyli zajadle niczym wściekłe psy. Nie zapowiadało się więc na to, aby jakiś sprytny manewr miał Burzowcom w najbliższym czasie pomóc. Możliwe nawet, że siły w tym miejscu załamałyby się i cofnęły, gdyby nie sam Durwald, który wymachiwał orężem na prawo i lewo, kładąc coraz to kolejnych przeciwników. To poborowy z Dorzecza, to paru Żelaznych, to znowu parobek... Jeden, dwóch, pięciu, piętnastu... Powoli książę gubił już rachubę w tym ilu ubił, a jednak wróg zdawał się nie kończyć. Wygrywali? Przegrywali? Nie mógł orzec. Ludzi swoich niby wokół widział, więc sam nie był. Gdzieś mu mignęła wrona Morrigenów, gdzieś pióra Penrose'ów, a gdzieś lord Steve Rogers z Amberly ze srebrną gwiazdą na swojej tarczy. Pozostawało więc bić nieprzyjaciół aż się skończą lub czmychną.
Zagrały rogi. Nad największym brodem obrońcy pchnęli do walki Żelaznych Ludzi czekających w odwodzie, aby zepchnąć Burzowców ponownie w głębiny Czarnego Nurtu. Udało się... Acz niewystarczająco. Ludzie Morrigena cofnęli się, ale zaraz ruszyli naprzód, niestrudzenie próbując sforsować rzekę. W dodatku łucznicy napastników, mimo niesprzyjających warunków, pustoszyli szeregi stojących na brzegu obrońców, którym z kolei kończyła się powoli amunicja. Żelaźni Ludzie zaczęli się cofać...
Poruszający się pieszo żołnierze broniący brodu łapali co lepiej wyglądających rannych kompanów i w pół-zorganizowany sposób maszerowali byle dalej od wody. Pogoń za nimi nie byłaby jednak prosta, ponieważ oddziały jazdy będące w gotowości by ich osłaniać nie ukrywały się na polu bitwy. Zresztą sami Burzowcy musieli najpierw wyjść w większej liczbie na brzeg i również mieli wielu rannych wymagających uwagi. Durwald mając chwilę wytchnienia, a rannym samemu będąc jedynie lekko, zauważyć mógł powolny odwrót nieprzyjaciela oraz opieszałość lorda Morrigena w pościgu, która sugerowała, że raczej nie ma na niego ochoty.

Kiedy oddział Durwalda ruszył, zobaczył on, iż zostało mu ledwie kilkudziesięciu ludzi. Większość wojaków powierzonych jego opiece była albo martwa, albo ranna, albo straciła swoje konie. Niewykluczone, że wielu tych, którzy mogliby przeżyć, postradała życie w wodach Czarnego Nurtu niezdolna wydostać się nie powierzchnię po upadku w jego wody. Cel sobie jednak dzielni Burzowcy mogli znaleźć... Zdawało się, że konny oddział Dorzeczan pod chorągwią Piperów zaraz zaszarżuje na wychodzących na brzeg ludzi Morrigena, kiedy tylko Żelaźni i inni poborowi rzecznych lordów bezpiecznie zejdą im z drogi. Byli więc w gotowości, acz ostatecznie atak nie nadszedł. Wróg, na razie, postanowił się cofnąć. Było to i dobre dla nich, jak i w pewnej perspektywie złe... Ale to już raczej zmartwienie bardziej dla dowódców niż dla wojowników. W głowach tych drugich jawić się mogła na razie jedynie radość ze zwycięstwa.
Giermek wrócił wkrótce. Lord Morrigen prosił by Durwald ze swoim oddziałem pozostał na koniach i miał oczy szeroko otwarte. Trzeba było osłaniać przeprawę. Inni żołnierze wychodzili już na brzeg i formowali małe grupki mające zabezpieczyć przejście, inni wyszukiwali rannych swoich oraz wroga. O ile Durrandon nie miał nic przeciwko temu, Morrigen był za dobiciem większości pokonanych przeciwników, zwłaszcza Żelaznych. Część mogła mieć przydatne informacje, ale nie mieli teraz warunków by bawić się ze wszystkimi.

Żelaźni odstąpili. Przynajmniej na razie. Zmęczone siły lorda Morrigena i księcia Durwalda mogły przeprawić się przez rzekę, a szybkie to nie miało być, i rozbić obóz. Lord Wroniego Gniazda postanowił oprzeć obozowisko o Czarny Nurt w celu uniemożliwienia siłom wroga okrążenia ich, a także ze względu na niechęć do pchania się zmęczonym wojskiem głębiej w zajęte przez nieprzyjaciela terytorium.
Morrigen wystawił naprzód oddziały złożone z włóczników oraz strzelców by zabezpieczyły teren, a także kilkanaście grup konnych wypatrujących wroga. Pozostali żołnierze zajmowali się jeńcami, rannymi i przeprawieniem przez rzekę całego zaopatrzenia. Część sił oddawała się również powolnemu procesowi rozkładania obozowiska. Mieli przed sobą wiele, wiele pracy, a słońce już praktycznie zaszło. To będzie długa i męcząca noc.
Durwald oddać się mógł jakiemukolwiek zajęciu chciał w tym momencie...

Jeśli chodzi o medyków, to paru lordów wzięło ze sobą maesterów, jak to czasami czyniono. Jeden z nich zerknął na rany Durwalda i szybko je opatrzył, ponieważ nie były one znaczące. Można było rzecz, że ledwie płytkie draśnięcie, które nawet nie sprawi mu żadnej niewygody. Lord Morrigen księcia wysłuchał i przyznał mu rację. Nakazał wystawić dodatkowe czujki nad rzeką, a także umocnić obóz od strony Czarnego Nurtu trzymając w pogotowiu oddział strzelców do ewentualnego ostrzelania nadpływających drakkarów. Rannych zbierano, a następnie łatano lub dobijano w zależności od tego jakie barwy nosili. Żołnierze zdrowi i niezajmujący się zwałami trupów przeprawiali się zaś mozolnie przez rzekę. Dzisiejszy dzień był dość męczący, a jeszcze sporo przed nimi... Przeprawa, obóz, możliwe podjazdy Żelaznych...


Jak można było się spodziewać, po odczekaniu aż Burzowcy dokonają męczącej przeprawy i pogrążą się w pracy, wróg powrócił. Rycerze z Dorzecza wspomagani inną konnicą opadli na obóz z dwóch stron. Szczęśliwie dostrzegli ich wartownicy, którzy podnieśli alarm. Grupki konnych Burzy czekające przy wierzchowcach pomknęły przeciwko nim, a zbrojni w obozowisku zwarli wedle możliwości szyki - na tyle, na ile dezorganizacja i zmęczenie im pozwalały - by przyjąć wroga. Napastnicy zaszarżowali raz i drugi, po czym chwilę potykali się jeszcze z obrońcami, ale wycofali się doświadczając zacieklejszego oporu niż ten, którego się spodziewali.
Durwald, który w tym momencie niewątpliwie legł już zmęczony po marszu, walce, przeprawie i intensywnej pracy przy rozkładaniu obozu, nawet gdyby chciał do walki dołączyć, zwyczajnie nie miał czasu, ponieważ wróg zbyt prędko się wycofał.


Kolejnego dnia prace nad umocnieniem pozycji zostały wznowione, a oddziały konnych zwiadowców szykowały się do wyprawienia się głębiej w stronę wroga.