Wielka Sala

Na okazję przybycia zapowiedzianych ówcześnie gości ze wschodu, Wielką Salę przygotowano pod ucztę dla co najmniej kilkudziesięciu osób. Ot, gdyby przybyli do Słonecznej Włóczni sprowadzili ze sobą towarzyszy. Na długim, idealnie wyszlifowanym na glanc stole ustawiono wówczas tradycyjne nakrycie – czterozębne, srebrne tuby na woskowe świecie, okrągłe z małym dnem, wypolerowane talerze, czyste sztućce, miski do obmywania rąk, grube zwitki miękkiego w dotyku materiału, a także mniejsze spodeczki na przyprawy, które miały niebawem nadejść wraz z jadłem.
Przybycie nietutejszych zostało także wspomniane księżnej. Lucifer, opowiadając jej nie raz czy dwa o tejże znajomości, liczył, iż i ona zaszczyci zgromadzonych swą obecnością. Kobieta ta lubiła pokazać swój charakter, a choć trwała wojna, raczej nie miała nad wyraz ważnych obowiązków, których wykonanie byłoby pilniejsze niźli wspólna strawa ze swym najstarszym synem oraz jego gośćmi.
Martell zasiadł po lewej stronie stołu, dając przybyłym możliwość spoczęcia po prawej. Przed stołem, po około czterech metrach odstępu wznosiło się nieszczególnie zdobne, acz wyniosłe siedzisko władczyni Dorne. I właściwie, oprócz tego oraz wspomnianego stołu i jego krzeseł, nie było w tymże miejscu innego wyposażenia. Jedną ścianę wyrzeźbiono na płasko, druga natomiast liczyła wiele okien, które oddzielały kwadratowe, wąskie kolumny.
Nim ciemnowłosy usiadł w wybranym przez siebie miejscu, odsunął przyszłej żonie krzesło, co by nie musiała się przemęczać. A choć była niesamowicie silna, ba, o wiele silniejsza niźli jej przyszły mąż, była również w ciąży. Ponad szósty miesiąc, a więc winna ograniczać swój ruch oraz przede wszystkim wysiłek. Dodatkowo była jego oczkiem w głowie, toteż nie mógł pozwolić sobie na brak manier.
– A więc... – rzekł w momencie, gdy przez jedne drzwi po prawej stronie tronu, weszła służba niosąc kilka dzbanów. Dokładniej sześciu ludzi po dwa, a więc dwanaście naczyń wypełnionych trunkiem. Różnego rodzaju winem, które prędko sprezentowano przybyłym.
– Nie śmiałbym nie zacząć od dobrego napitku – zapewnił. Zapewne, gdyby miał pod ręką spirytus, nie śmiałby nie polać go damom. W tymże wypadku musieli zdać się na wina, a było jego dwanaście rodzajów. W tym nieco dornijska kochanka oraz Lucifer. Samemu zamierzał skosztować rzecz jasna ostatniego, acz przybyłym gościom, po uprzedniej dostawie całej skrzynki, mogło zwyczajnie zbrzydnąć. Ba, mogło im nie smakować już od początku, lecz tego zapewne wkrótce się dowie. Właściwie, pomyślał, że warto byłoby zapytać.
– Mniemam, że dotarł do Ciebie mój prezent, Aemion. A wraz z tym opiewam nadzieję, wręcz liczę, praktycznie wymagam i zakładam, że cała skrzynia została prędko, ze smakiem i uśmiechem na ustach opróżniona. – Z jednej strony liczył na jakiś komplement, lecz przede wszystkim na szczerość, a wiedział, że blondyn opiewa jej dużo. Wzrok swój zmieniał raz z oblicza Bealerysa, przechodząc na towarzyszącą mu, piękną niewiastę i na odwrót. Gdy już zaś wybrali, co będą pić, nakazał polać. Niedługo winni sprowadzać również jadło.

Po krótkiej rozmowie, trwającej podczas wędrówki do zamku, kiedy to książę wskazywał palcami na co rusz inne budynki, wymieniając ich nazwy oraz historię, dotarli do Wielkiej Sali, by – jak zostało już wspomniane – zasiąść przy stole, do którego też rychło zaserwowano kilka butelek wina. Niewybrednie każdy z gości cupnął, co miał pod nosem. Kielichy wypełniono, a Martell wysłuchał komplementów o swym winie, zarówno płynących ze strony blondyna, jak i towarzyszącej mu blond niewiasty.
– Zatem jestem rad, że stworzyłem ów trunek i mogłem nim zadowolić bliskie mi osoby – podsumował ciepło.
– Podtrzymuję swe słowa, że nasze ziemie są szare i ponure. – śmiechnął – Choć jak najbardziej ostatnio dzieje się wiele, o ile można nazwać to mianem ciekawych sytuacji... Wszak Dorne prowadzi wojnę, nie jedną, nawet dwie. O ile wojnami i je można w prawdzie nazwać... – westchnął obojętnie – I odnoszę się tutaj do północnych sąsiadów, o których wspomniałeś. Wszakże i w nasze wody wetknęli nos, który prędko został im odcięty. Od tego czasu mam na zamku, a właściwie pod nim, specjalnego gościa, lorda Szafirowej Wyspy. – Nie czuł szczególnego skrępowania, czy też strachu, by taką informacją podzielić się z kimś, komu ufa. Aktualnie nie postrzegał w Laenie żadnego zagrożenia, tym bardziej w Aemionie.
W trakcie swych wypowiedzi Lucifer przechodził wzrokiem raz na mężczyznę, raz na towarzyszącą mu kobietę, gdyż obydwoje pytali o to samo.
– Planujecie zwiedzać Westeros? – zapytał z nieco większym zaangażowaniem, a w jego głosie czuć było nutkę podstępnej ciekawości. Nieco retorycznie, gdyż Vaelaros odparła, iż planuje wycieczkę. Chciał wiedzieć zatem więcej.

– Tak – przytaknął. Następnie usłyszawszy opowieść o małym szlachcicu, uśmiechnął się. Faktycznie w zestawieniu z rodami pochodzącymi z krain po drugiej stronie morza, większość tutejszych lordów wypada nieznacząco. – Nazwałbym to małym zwycięstwem. Flota rozbita, choć główne siły nieprzyjaciela gromadzą się na Pograniczu. – sprostował. Co by jednak zaznaczyć swą opinię, a tym samym odwagę w całej sytuacji, dodał – Zatem, to kwestia czasu nim wrócą z podkulonymi ogonami.
Na wzmiankę o pustych polach i biednych wsiach, uśmiechnął się raz drugi. Wszakże była to niemalże cała prawda o Westeros, a przynajmniej z jednego punktu widzenia, który rzecz jasna Lucifer podzielał. Jakkolwiek, zwrócił spojrzenie w stronę Laeny, by pocieszyć ją nieco.
– Duża czy nie duża, i te małe potrafią trwać wieki. Lecz choćby ziemię spłowiało czernią, nikt nie broni oku spojrzeć na ruiny po wielkich zamkach czy większych osadach. Także i pożoga ma swój urok. – W trakcie swych wypowiedzi, upijał głębokie łyki wina. – Sądzę, że tak. – Potwierdził słowa gościa, co do – miejmy nadzieję – szybkiego zakończenia wojny. – Zależy, jak długo zamierzacie zostać w Dorne. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, by ruszyć na północ. Nie uczestniczycie w zwadzie, nie ma się zatem czego obawiać. Z ciekawości zatem zapytam, które miejsca planujesz zwiedzić? – Pomyślał o wspomnianych krajobrazach. Czyżby Dolina? Po potyczkach sam również mógłby wybrać się w podróż, a przynajmniej po planowanym ślubie.

– Tak, tutejszy konflikt ogranicza się jedynie do nas, królestwa Burzy oraz ich przyjaciół z zielonych krain – podsumował – Niestety nie sięgam wzrokiem poza nasze granice, więc nie wiem jak wyglądają stosunki między innymi wielkimi rodami. Zapewne też niektórzy podgryzają się w pośladki – dodał.
Wspomnienie o żołnierzach Aemiona nieco podirytowało księcia, wszak skoro już o tym powiedział, mógł też uczynić i ściągnąć pomoc. Choć nie wiedział o tutejszych zamieszkach. Następne słowa o zaproszeniu przyjął z zadowoleniem na twarzy, zamierzając wystosować kontrzaproszenie.
– Możesz nas uznać za pewników. – Spojrzał z uśmiechem w stronę żony, która rychło przytaknęła będąc zachwycona propozycją. – I tak mieliśmy plany ruszyć do Volantis, wszakże prędko odbędzie się nasz ślub. Tuż po wojnie, nigdzie indziej, jak w tymże mieście. Zapewne zobaczymy się zatem tuż przed lub tuż po twym Dniu Imienia – odrzekł. Skierował spojrzenie w stronę Laeny, nieco ignorując zdania o podróży na Zachód czy do Reach, a skupiając się na podróży po Dorne.
– Znajdziesz u nas wiele piasku. Opuściwszy Słoneczną Włócznię złoty, a na zachodnich ziemiach gdzieniegdzie pomarańczowy, czy też miejscami czerwony – zażartował. – Jeżeli sobie tego pani życzysz, mogę poinformować innych lordów o waszej wędrówce, by okazali gościnę dla przyjaciół księcia Dorne i użyczyli miejsca w zamku.

– Owszem – przytaknął rychło na pytanie. Wspominając o zielonych krainach, myślę, że kojarzonych z tym kolorem nie bez powodu, miał na myśli rzeczywiście Reach oraz mnogość jego pól i sadów.
– Cóż, też mam taką nadzieję, lecz ręką nie poświadczę. Po mojej ostatniej, jakże zresztą owocnej – kuknął na żonę – wyprawie na Arbor, część sadów i być może okolicznych magazynów poszła z dymem. O ile nie składowałeś w nich wina, zapewne nadal stoją nieruszone. Zresztą, gdyby na tym ucierpiały, twoi posłańcy już by Ci o tym powiedzieli – odrzekł beznamiętnie. O dodatkowej straży się nie wypowiedział, wszak, nawet o ile Lucifer nie planował grabić w najbliższym czasie tamtych terenów, tak zawsze lepiej zadbać o większą ochronę niźli mniejszą. Następnie odniósł się do kwestii miasta.
– Szczerze mówiąc, to nie. Myślę, że ani ja ani ma matka, nie zawracamy sobie głowy podobnymi ideami na przyszłość. Wszak zbudowanie dużego miasta, to nie tylko duży problem, ale i generowanie dużych problemów na przyszłość. Co by to, choć, obronić. Zresztą, miasto te musiałoby być odwiedzane, co by jakkolwiek napędzało handel. A gdzie tu, na najdalszym zakątku Dorne, miałyby się zjeżdżać karawany kupieckie. Z drugiej strony duże miasto wymagałoby dużego portu, a nasz, myślę spełnia oczekiwania i wystarcza na godne przychody – Upił łyk wina. – Ziemi u nas pod dostatkiem, jak chcesz to zbuduj własne i nim rządź – zażartował. Po tejże wymianie zdań, wspomniano o ślubie, który winien odbyć się tuż po zakończeniu błahej potyczki z Ziemiami Burzy.
– A tak... cóż, zwykłe ludzkie pragnienie. Nie ukrywam, że ceremonię zaślubin chciałbym odbyć w ujściu rzeki Rhoyne, najbliższej mych bogów, co do czego ma wybranka nie ma żadnych zastrzeżeń – ponownie, na moment spojrzał na żonę. Wtem atmosferę podgrzała energia Laeny, która najwidoczniej zafascynowana pomysłem, pragnęła pomóc w przygotowaniach.
– Brzmi znakomicie. Mojej przyszłej żonie przyda się towarzystwo kogoś spoza Dorne, a na dodatkową parę rąk do pomocy na pewno nie ponarzekamy – Redwyne zapewne nie miała nic przeciwko, wszakże musiała sobie suknię naszykować. A tak miała do pomocy kogoś z Essos, czyli kogoś, kto zapewne zrobi to z solidnym planem i wyrafinowaniem. Księciu tym bardziej przypadła gustu wzmianka o połączeniu stylów Dorne i Essos. Ukazał zatem na swym obliczu, nieco zarumienionym przez wino, zadowolenie.
– No, w każdym razie... – zainicjował zmianę tematu – Aemionie, kogo i czego możemy się spodziewać na świętowaniu twego Dnia Imienia? – Martell zaczął dedukować, które persony, mając oczywiście na myśli te znane i wpływowe, mógłby poznać, a także... czy Belaerys przygotował jakieś szczególne atrakcje, czy będzie to huczne spotkanie na wiele osób, czy też małe i spokojne.

– Hmm... – mruknął cicho ciemnowłosy, słuchając argumentów blondyna, co do budowy wielkiego miasta w Dorne. Szczerze mówiąc... szukał wymówki, gdyż zajmowanie się tego typu przedsięwzięciem zapewne zanudziłoby go na śmierć. Z drugiej strony, mógł ów pomysł przekazać bezpośrednio księżnej, by sama podjęła decyzję i ewentualnie zarządziła budową. W takim przypadku Lucifer, znając jego poczucie wiary, wetknąłby nos w plan budowy celem umieszczenia na placu centralnym świątyni ku czci bogom Rhoyne. A to nie wydawało się takim głupim pomysłem...
Nie dodając jednak nic od siebie do omawianego tematu, słuchał dalej. Dowiedział się o osobach, które przyjdzie mu spotkać podczas planowanego, rychłego Dnia Imienia Aemiona. To zaś tworzyło sposobność poznania wpływowych person, które z kolei posiadały niemałe majątki. Finalnie mogłyby stać się celami księcia do osiągnięcia zastrzyku złota, gdyby ten planował powiększyć swoje wpływy handlowe, bądź nawet podjął się budowy omówionego już miasta. A zatem wizja ta ucieszyła go co nieco, dając nadzieję na upieczenie dwóch pieczeni na jednym ogniu. Choć przede wszystkim dobra zabawa, wspomniane strumienie wina, a potem obowiązki.
– Znakomicie – podsumował krótko, by przejść do spożywania jadła. Pochwycił pierwszy lepszy półmisek z soczystym mięsem i wetknął w niego widelec. Nim jednak zapchał swe policzki po brzegi, co by nie mówić z pełnymi ustami, dodał – Celebrowanie Dnia Imienia jest takie zabawne. Ludzie bawią się z faktu, że ktoś prześlizgnął się przez nogi swej matki – zażartował, nie bacząc czy urazi tym swego gościa, choć nie chciał tego – Myślałeś już, co chciałbyś dostać od dornijczyków? – zapytał, dziwnie nazywając siebie nie imieniem, tytułem, lecz nazwą populacji, jakoby prezent miał paść nie bezpośrednio z jego ręki, acz z ręki całego księstwa. – Czy może mam Cię zaskoczyć? – Nie liczył na szczegółową odpowiedź. Ba, sądził, że przy majętności swego gościa, ten nawet nie myśli o tym, co może i czego chce dostać. Kto by sobie zawracał tym głowę?

– Ahahaha – parsknął Lucifer, jakoby nagle alkohol uderzył mu do głowy. Wszak wypili go co nieco odkąd poczęli rozmowę. Celebrowanie wyjścia na świat było zaiste rzeczą zabawną. – To się zgadza. – Kontynuował swój śmiech, myśląc o wszystkich, próbujących się podlizać lordach i lady. Zapragnął zatem okazać na dzień imienia Aemiona coś cennego.
– Ha, rozumiem! Zatem ujrzysz przedmiot, którego nigdy wcześniej nie widziałeś, a który przechodzi twe najśmielsze oczekiwania! – Ryknął raz kolejny, sam nie będąc świadom, czy taki przedmiot, lub o wspomnianych właściwościach będzie mógł kiedykolwiek sprawić. Choć patrząc na wszechobecny dostęp do najróżniejszych dziwów... coś się z pewnością znajdzie.
– Na nasz dzień zaślubin? – Zapytał sam siebie, kierując wzrok na przyszłą małżonkę. Nie wiedział. Właściwie, też nie narzekał na dostęp do dóbr ogólnych, więc cokolwiek na pewno sprawiłoby mu radość. Ostateczne rzucił żartem, bądź odrzekł na poważnie, ciężko ocenić – Wasz udział w poślubnej orgii, którą zamierzam zorganizować. – Byleby lady Redwyne nie wyskoczyła żyłka na czole po tychże słowach.
– Hah, czasem i takie nietypowe prezenty potrafią zabawić człowieka. Znudzonego ciągłym otrzymywaniem złota czy też pozłacanych przedmiotów. Dynia, cóż za znakomity prezent – podsumował. Ktoś faktycznie wykazał się inwencją twórczą.
– Nie zastanawialiśmy się nad tym, jeszcze. Oprócz, jak wiadomo, rodów i przyjaciół, zapewne zaprosimy kilka lub kilkanaście ważnych dla nas person. Myślę, że liczba bawiących się nie przekroczy liczby stu. Prawda? – Zapytał przyszłej żony, raz jeszcze kierując na nią niepewne spojrzenie. I ona rychło przytaknęła, to więc Martell skierował pytanie do Laeny – Mam nadzieję, że taka liczba osób jest dla was do zaakceptowania?

Odpowiedź czerwonookiego zapieczętowała wyimaginowany zakład, który Martell potraktował jak poważne wyzwanie – zaprezentowanie tworu, którego Aemion nigdy wcześniej nie widział, a który zarazem przejdzie jego najśmielsze oczekiwania. Czy dało się taki natomiast zakupić? Cóż, biorąc pod uwagę dorobek "dorobkiewicza" oraz jego zasoby, a także znajomości byłoby to nie lada wyzwanie. Lucifer począł zatem myśleć, czym zaskoczyć przyszłego jubilata... A ostatecznie nie główkował długo, co by przypomnieć sobie o dawnym pomyśle, który mógł od ręki zrealizować.
Dalsza rozmowa przebiegła w dobrej atmosferze w towarzystwie wykwintnych trunków. Zakończona niemalże niekończącym się pożegnaniem, gdzie wszyscy udali się do swych komnat. Z wyjątkiem księcia, który jeszcze przed snem zamierzał spisać przemyślenia i ot wręczyć je swej przyszłej małżonce, by ta, wyruszając razem z gośćmi do Volantis, mogła je zrealizować. Darmowa podwózka, dwie pieczenie na jednym ogniu.

Skończywszy wieczorną kolację, książę opuścił Wielką Salę, co by lekko chwiejnym od alkoholu krokiem dotrzeć do swej komnaty. Po niezbyt przyjemnym wieczorze pragnął jedynie głębokiego, spokojnego snu. Nim jednak dotarł do pokoju, wchodząc po wąskich schodach Słonecznej Włóczni, potknął się o jeden ze stopni i upadł. Ręka częściowo zamortyzowała upadek, w tenże sposób, iż krew się nie polała, acz w głowie Martella zaszły pewne zmiany. Chwilo zdezorientowany, jakoby nic się nigdy nie stało, dotarł do łoża i zasnął. Następnego zaś dnia obudził się z nieco odmiennym nastawieniem do życia. Jestem opętany? Czy jestem Morsem Martellem? Mors Martell, na odwrót. Wszystko jest na odwrót. Srom Lletram. Sram na trony? Zakłopotany swymi przemyśleniami zajmował dłonie codziennymi obowiązkami. Chodź w mózgu najwidoczniej zaszły nieodwracalne zmiany.


Późną nocą, gdy wszyscy obecni na zamku spali od wielu godzin, odziany w nocne szaty niebieskooki wszedł do Wielkiej Sali. Zastał pustkę. Żadnej rozpalonej świecy, gdyż nikogo wewnątrz nie było. Nawet strażnika, który czego miałby pilnować? Duchów? Niestety nie było również jadła, ni napoju, którego przyszedł tutaj szukać. Ale właściwie po co? Jakby jego wewnętrzne ja motywowało do robienia dziwnych rzeczy. Wtem ściągnął gacie, docierając do tronu księżnej i zesrał się dwoma podłużnymi stolcami na sam środek siedziska.
– Jestem Srom Lletram i sram na każdy tron – szepnął pod nosem. Niestety nic z tejże nocy nie zapamiętał. Obudził się rankiem z lekkim bólem głowy. Śniła mu się przypowieść o mężczyźnie srającym na krzesła jako znak klątwy na lordzie. Dziwny twór. Być może powstanie z tego miejska legenda.