Brama

Zgodnie z wydanym poleceniem Horas wraz ze swoją Zaprzysiężoną Tarczą spakowali się i przygotowali do drogi, po czym poszli do stajni po konie. Gdy osiodłali swoje wierzchowce pomaszerowali prosto do bramy, w której kazano im się stawić, dotarcie zajęło im tylko chwilę, bo bramę od stajni dzieliła niewielka odległość, z powodów czysto logistycznych, żeby nie było potrzeby maszerowania z koniem przez zamek, który jest pełen pięknych ogrodów. Dotarli pod bramę dokładnie o umówionej godzinie, ale jak zawsze musieli czekać, bo królowa zawsze musi przychodzić jako ostatnia.

Gdy Olenna podeszła Horas kulturalnie zszedł z konia i się przywitał. Sięgnął po list, który podała mu królowa, nie był zachwycony jego zawartością, jednak nie było po nim widać jakiejkolwiek złości, przyjął wszystko na spokojnie i zapanował nad emocjami, które wywoływała wiadomość. Ledwo dokończył czytać, a ciotka już mu wyrwała list z rąk i zaczęła do niego mówić chłodnym aczkolwiek uniesionym głosem. Kiedy skończyła mówić, odezwał się łagodnym głosem - Wiem ciociu, że pracowałaś na swoją pozycję w królestwie dosyć długo, nie musisz mi tego oznajmiać i nie mam najmniejszego zamiaru oczerniać kogokolwiek z naszego rodu gdziekolwiek bym nie był, szanuję swoją rodzinę i potrafię każdemu wybaczyć każdy błąd nie... - Horas na chwilę urwał zdanie, żeby się trochę zastanowić co mówi, ale stwierdził, że już mu wszystko jedno, więc dokończył - nie to co wy, wybacz ciociu to co teraz powiem, ale już mi wszystko jedno, jesteście egoistami, którzy martwią się tylko o własne tytuły i o własne cele, nie zwracając uwagi na innych, idziecie po prostu po trupach do celu - przerwał na chwilę, żeby zaczerpnąć tchu po długiej wypowiedzi, po czym zaczął mówić łagodnym i przyjemnym głosem - Powiem Ci kochana ciociu teraz coś miłego, specjalnie dla Ciebie chciałem zorganizować przyjęcie urodzinowe, chciałem również razem z Melarą upiec tort na przyjęcie oraz kupiłem Ci prezent - Horas podszedł do swojej torby podróżnej przyczepionej do siodła i wyciągnął piękny srebrny łańcuszek z zawieszką w kształcie herbu rodu Redwynów, po czym odwrócił się i podał go Olennie, a następnie złożył jej przedwczesne życzenia, więc odezwał się - Życzę Ci ciociu szczęścia, zdrowia i pomyślności, niech się spełnią twoje marzenia oraz, żeby w twoim sercu zagościła miłość i wyrozumiałość do innych, idź przez życie z radością i obyś nie zaznała w życiu goryczy porażki - Po czym się do niej przytulił i poczuł, że łzy ciekną mu po policzkach. Po chwili odsunął się i powiedział - Cóż nadszedł czas by się rozstać, daj mi konia, broń i zbroję, tak jak jest w liście, a odejdę i  prawdopodobnie nigdy już mnie nie zobaczysz, ale pamiętaj, gdy tylko będziesz potrzebować pomocy, ode mnie zawsze ją otrzymasz, chcę również powiedzieć, że jedyne czego mnie pozbawiacie to rodziny, a nie tytułów, przecież żadnych nie posiadam, jestem jedynie wnukiem Lorda, nic więcej.-

Gdy otarł łzy powiedział do królowej - Powiedz mi tylko, w którą stronę mam podążać, żeby odnaleźć siostrę. - po czym Horas umilkł i już się nie odezwał.

Horas, gdy usłyszał ostatnie słowa ciotki, kiedy nazwała go "okrutnym głupcem", aż poczerwieniał ze złości i mało nie wybuchł od gniewu. W ostatniej chwili się pohamował, żeby nie powiedzieć ciotce o kilka słów za dużo, bo w ogóle by z zamku nie wyjechał. Zanim odeszła odpowiedział jej wściekłym ale opanowanym głosem - Możesz mnie nazywać głupcem jak chcesz, ale nie jestem okrutny, nikomu nie zrobiłem krzywdy, ani nie znęcałem się nad nikim, nie myśl więc, że skoro jesteś królową, możesz bezkarnie oczerniać innych i oskarżać o rzeczy, których nie zrobili. Możesz sobie pomiatać własną rodziną, nie obchodzi mnie to, w każdym bądź razie mogę śmiało powiedzieć, że nie szanujesz własnej rodziny, a rodzinny herb to dla Ciebie tylko nic nie znaczący obrazek i pomyśleć, że chciałem, żyć z tobą w przyjaźni, ale widzę, że to jest niemożliwe, żegnaj więc już na zawsze. -  Horas odwrócił się i poszedł do strażników, którzy mieli już dla niego ekwipunek.
Gdy podszedł otrzymał od strażników porządną zbroję płytową, młot, konia typu "Destries" i hełm Barbutę. Horas założył zbroję zabrał młot i konia, po czym powiedział do strażników - Dzięki za fatygę i żegnajcie. - Następnie chłopak odjechał do Starego Miasta.