Komnata Maestra

Erlin wybrał odpowiednią porę, by zastać maestera w swej komnacie. Po przekroczeniu progu, wzrok mężczyzny sięgnął wielu mebli, w tym starych regałów, na których plasowały się najróżniejsze specyfiki, księgi i narzędzia. Cóż, wystrój spełniał wymagania, jakie narzuca wyobraźnia o pokoju uczonego. Stojący przy drewnianym stoliku, umiejscowionym przy oknie, starzec, spojrzał na Martella i skinął głową z zaproszeniem. Zasiadł następnie na wolnym krześle, dłonią wskazując drugie, wolne siedzisko. Poprawił jednocześnie uciążliwy, wcale nie lekki łańcuch na szyi, składający się z wielu oczek symbolizujących najróżniejsze dziedziny nauki.

– Mam. Oczywiście. To także mogę znaleźć. – Podsumował wypowiedź Erlina dość skromnie. Następnie poderwał się z drewnianego siedziska, by wolnym krokiem ruszyć w stronę regałów. Stamtąd pościągał kilka tomiszczów, niekoniecznie zniszczonych, przekładając je kolejno przed oblicze Martella. Oczywiście, gdy ten chciał, mógł mu o tym odpowiedzieć. Nie miał oporów w dzieleniu się wiedzą. Wszak pełnił na zamku rolę uczonego.
– Z ciekawości... piromancja, wyroby świec i szkła, a także substancje odurzające. Można zapytać na co? – Odrzekł, siadając z powrotem naprzeciw rozmówcy. Nie pytał z chamstwa, czy próby inwigilacji, raczej z najzwyklejszego zainteresowania. Co raz poprawiał również opijający, nieprzyjemny i do tego zimny łańcuch składający się z dziewiętnastu ogniw. Zatem posiadał nad wyraz duży zasób oczytania i umiejętności.

– Rozumiem. – Odrzekł maester z uśmiechem. Widocznie uradowała go wieść, iż jeden z Martellów wykazuje dużą chęć nabywania wiedzy z różnych dziedzin.
– Jedną z bardziej popularnych cieczy jest mleko makowe. Naprawdę potężna substancja, zarówno przeciwbólowa, jak i znieczulająca. W dużych dawkach może doprowadzić do utraty przytomności. Wytwarzamy ją z rozkruszonych kwiatów maku. – Odniósł się do pytania o środki odurzające.
– Niezrzeszonych alchemików z gildii można spotkać w każdym większym mieście. Jeśli zaś chodzi Ci, rozumiejąc wcześniejsze pytanie, o piromanię, to jedynie Ci z Królewskiej Przystani znają recepturę wytwarzania dzikiego ognia. Niestety te miasto ostatnio wiele przeszło przez wojnę na Ziemiach Burzy. Nie mam pojęcia, czy alchemicy nadal tam są. – Dodał nieco zamyślony.

– Alchemia w wojskowości? – Measter zmrużył brwi jakby zdziwiony.
– Lordowie często zabierają swoich maesterów, by Ci leczyli rannych. Jakkolwiek nikt nie bierze zaopatrzenia medycznego, by leczono powołanych pod broń chłopów. Najczęściej stosowane jest grzane wino do odkażenia ran, bandaże i nici na złamania i cięcia, a w ewentualności... narzędzia do amputacji. – Odpowiedział.
– Chętnie podaruję Ci księgę o medycynie. Mam nadzieję, że znajdziesz tam odpowiedzi na swoje pytania. – Sięgnął po jeszcze jeden tom leżący nieopodal. Uczony dawno nabył wiedzę z tejże dziedziny, więc na najbliższy czas zapiski nie były mu potrzebne.
– Moje zdrowie... nigdy nie było lepsze. Od niedawna przestały boleć mnie kości, a i intensywny ból głowy minął. A na zamku raczej nic wartego uwagi. Koronę sprzedano, księżna dobiła dobrego targu. – Dodał ucieszony. W skali od jednego do dziesięciu swe zdrowie oceniał na dziesięć. Doprawdy, jak za młodu.