Trakty Zachodu

___Prędzej by sczezła niż poluzowała lejce. Nie kierowała się w końcu na modły do septu, żeby drogę przemierzać w ślamazarnym tempie. Była wręcz zdeterminowana, by do następnego celu podróży dostać się względnie prędko, zwłaszcza że miała ku temu możliwości. Nie podróżowała na ociężałych kobyłach, które upodobali sobie tutejsi rycerze, bo tylko one były w stanie udźwignąć ciężar mężczyzny i całego jego żelastwa. Koń, który niósł ją stonowanym kłusem po trakcie był smuklejszy i żwawszy od tutejszych odpowiedników i czasem świerzbiło ją, by pognać zwierzę w szaleńczy cwał dla samej radości jazdy. Nie mogła sobie jednak pozwolić na przemęczanie wartościowego rumaka dla byle zachcianki, toteż utrzymywała po prostu żywe tempo, które pozwalało jej sprawnie wymijać osadników o ile jacyś się napatoczyli.
___Opłaciło się to jedynie po części, bo do rozstaju dróg trafiła co prawda w doskonałym czasie, ale cóż z tego, jeśli nie była pewna którą odnogę powinna teraz wybrać. Ewidentnie nie wywiedziała się dość dobrze od miejscowych przy swoim ostatnim postoju, a mapa była luksusem, na który ciężko sobie pozwolić.
___Taki obrót sprawy już nieco zachmurzył jej oblicze, do tej pory pogodne na wzór słonecznego dnia. Co jej jednak ze sprzyjających warunków, jeśli utknęła na jednej decyzji. Zgadywanki nie wchodziły w grę, nie zamierzała ryzykować podróży w odwrotnym kierunku i tracić dwukrotnie więcej czasu, a okolicznych ziem nie znała na tyle dobrze, by samej wydedukować, którą ścieżkę należało wybrać. Pozostało liczyć, że wkrótce trafi choć na jakiegoś wieśniaczka, który okaże się na tyle rozgarnięty, by być pomocnym.
___Chcąc nie chcąc zeskoczyła z siodła i podprowadziła konia na ubocze, by mógł skubnąć nieco przerzedzonej trawy. Dopiero teraz poświęciła moment na bliższe zapoznanie się z okolicą. Zachód nie był może najżyźniejszy, zwłaszcza w porównaniu do południowych sąsiadów, ale nie można było odmówić mu malowniczych widoków. Do tej pory mijała nagie równiny, które rozciągały się w obie strony, by na horyzoncie majaczyć surowymi wzgórzami, w których kryło się prawdziwe bogactwo tych ziem. Na samą myśl o tym, Yelena poprawiła bransolety oplatające jej ramię. Jeśli uda jej się tu dorobić, tak jak miała nadzieję, może sprawi sobie jakiś drobiazg wyrobu lokalnych rzemieślników. Ponoć nikt nie znał kruszcu tak jak zachodni złotnicy.
___Jedna odnoga traktu nie wiodła jednak przez otwarte pola, a ginęła w dość rzadkim lesie. Jego zalążek sięgał nawet do rozstaju, przy którym teraz stała. Zacmokała i odciągnęła ogiera od zakurzonej trawy i podeszła bliżej dzikiej jabłonki. Miała szczęście, bo drzewo należało do tej późniejszej odmiany i chociaż duża część owoców leżała poobijana wokół pnia, dostrzegła kilka apetycznie wyglądających jabłek grzejących się jeszcze w słońcu ponad jej głową. Dosięgła ich z niewielkim trudem i wcisnęła w juki, a potem schyliła, by swojego towarzysza też uraczyć smakołykiem.
___Akurat, gdy ten pochłaniał któryś z kolei owoc, zza zakrętu w końcu wyłonił się inny podróżny. Kobieta z bezwstydną ciekawością wbiła wzrok w jeźdźca, czekając tylko aż się zbliży. Im mniej ich dzieliło, tym bardziej była pewna, że miała do czynienia z najemnym mieczem. Na tarczy ani piersi nie widziała żadnego herbu, a sam mężczyzna wyglądał młodo i nie wzbudzał szczególnych podejrzeń. Aktualnie to ona zapewne zbierała ten laur. Bardziej niecodziennym widokiem była samotnie podróżująca kobieta. W dodatku nie robiła nic, by ukryć swoje pochodzenie, co kilkadziesiąt mil na południe nie działałoby na jej korzyść.  
___— Hej, żołnierzu! — Uniosła rękę w krótkim pozdrowieniu. — Wiecie który szlak wiedzie do Lannisportu? — Akcent w jej mowie był ewidentny. Może akurat zadziała to na korzyść i nieznajomy nie chcąc kumać się z Dornijką odpowie jej jedynie i pojedzie w swoją stronę. Tak byłoby najłatwiej.

___Trudy podróży zdecydowanie były czymś, do czego musiała szybko przywyknąć. Za młodu nie miała wiele możliwości do opuszczania Vaith, choć chęci po temu nigdy jej nie brakowało. Nawet gdy nadarzała się okazja, zwykle dystans do pokonania obejmował co najwyżej dwa dni. Nie było też wtedy mowy o samotnej wyprawie. Zawsze towarzyszyła jej para zbrojnych, którzy zapewnić mieli względne bezpieczeństwo przeprawy i służyć za przewodników, a jeszcze większa świta otaczała ją, gdy służyła jako dwórka przyszłej księżnej. Za przymusowym towarzystwem zdecydowanie jej się nie ckniło. Tym co doceniała w swojej nowo nabytej swobodzie była dowolność w doborze kompanów. Jej skromnym zdaniem ta niezależność warta była twardego siennika, zimnego jadła, rozcieńczonego karczemnego wina i obolałego od wielogodzinnej jazdy ciała.
___Należy jednak pamiętać, że choć chętnie powitałaby towarzystwo, nie zawsze mógł być to dobry wybór. Bądź co bądź nigdy nie wiesz na kogo trafisz, a nieufność w jej wypadku była dość wskazana. Kto bowiem wie, czy nadjeżdżający z południa mężczyzna nie stracił dobytku lub rodziny za sprawą jej pobratymców. Nietrudno byłoby przelać złość na napotkanego zrządzeniem losu Dornijczyka.
___Nie była jednak w położeniu, kiedy mogła wybrzydzać i zaczepianie Nieznajomemu ducha winnego jeźdźca pozostawało najlepszą opcją. Pozostawała więc dobrej myśli – zwłaszcza że zbrojny choć się zbliżył, zachował dystans, skinął ku niej, podniósł rękę i… okazał się być wręcz nadgorliwy.
___Wystarczyło jedno spojrzenie na ścieżynkę, którą jej wskazał, by napełniła się sceptycyzmem. Skróty zwykle były niepozorne i wtajemniczeni w ich istnienie byli tylko mieszkańcy okolicznych ziem. Brunet natomiast dość chętnie podzielił się z nią tą informacją, choć korzyści z tego nie miał żadnych. Musiała mieć niesamowite szczęście, by trafić na tak uprzejmego najemnika.
___— Jesteście więc miejscowi, skoro tak dobrze znacie okolicę? — Nie zaboli dowiedzieć się nieco więcej o niewiarygodnie szarmanckim jeźdźcu. Jeśli liczył, że spojrzy na niego dzięki temu przychylniejszym okiem, w to jej graj. Natomiast posłanie jej na drogę wiodącą donikąd byłoby mu na rękę, gdyby miał wobec niej mniej przychylne plany. Nie dało się jednak ukryć, że była skuszona perspektywą skrócenia swej podróży chociażby o kilka godzin. Było to widać chociażby po badawczym spojrzeniu, którym oceniała to swojego rozmówcę, to nieszczęsną ścieżynkę.
___Ach, czyli nie miała do czynienia z byle najemnikiem. Nadal nie mogła dostrzec żadnego herbu, który zdradził by jej na temat nieznajomego nieco więcej, ale w końcu nie brakowało w siedmiu królestwach tajemniczych rycerzy pragnących zdobyć własną chwałę miast czerpać z rodowej. Być może właśnie na takiego natrafiła? Sam tytuł jednak nie robił jej wielkiej różnicy. Miecz rycerza ranił jak każdy inny, a ich kodeks nie wydawał się być dla niej tarczą.
___— Dezerter nie uciekałby ku swoim wrogom, sir. Śmiem twierdzić, że podróż morska z Zachodu lub Doliny to najpewniejszy sposób, by dotrzeć na południe — zauważyła, zachowujący dystans i nie spoufalając się zbytnio. — Nie tam się jednak kieruję, więc tak, można nazwać mnie zbłąkaną duszą — tu uśmiechnęła się nieznacznie, rozbawiona tym zwrotem. W tym momencie zbłąkana była dosłownie. Na chwilę spuściła mężczyznę z oczu, by sprezentować swojemu rumakowi ostatnie jabłko. Poklepała go pieszczotliwie po jasnej szyi i włożywszy stopę w strzemiono wskoczyła na grzbiet. — Miałeś okazję doświadczyć dornijskiego temperamentu, sir? Czy może opowieści o nas zawędrowały już tak daleko — zagadnęła, pijąc do jego wcześniejszych słów. Nawet jeśli nie pochodził z Reach lub Ziem Burzy zawsze mógł być częścią tamtejszej kampanii przeciwko Dorne. Nie byłoby w tym nic dziwnego. Gdzież indziej rycerz może się wsławić, jeśli nie na polu bitwy? Kto wie, może nawet tam został pasowany, wyglądał dość młodo. Wolała jednak nie pytać, czy zdobył swe ostrogi kosztem dornijskiej krwi. Taka była wojna.

[ZT]