Trakty Zachodu

Lwy tutaj ? Zdziwił się przez chwile Tommen, jeszcze parę dni temu rozmawiał i nich z lordem Stackspear o ich mięsie i polowaniu, cóż za zbieg okoliczności. Tommen sięgnął po miecz oraz przełożył tarczę przez ramie. – Sir to nic nie da! One się nas nie boją inaczej by nas nigdy nie zaatakowały.- Spojrzał na oddział, był rozciągnięty, ale nie było czasu czekać, lwy już się zbliżały i miały chrapkę na mięso. – Łucznicy strzelać bez rozkazu! Włócznicy z przodu, reszta za nimi! Ustawić się! – Krzyknął, jeśli wcześniej dowódca gwardii nie wydał rozkazów – Dowódco zaatakujmy je pierwsi nim uda im się rozpędzić i wejść w nasze szeregi. Czerwone płaczę do ataku! – Mówiąc, to skierował się w stronę lwów, mając zamiar, tak że ruszyć do boju wraz z ludźmi, choć bardziej z tyłu by ludzie skupili się bardziej na walce ze zwierzem niż na ochronie księcia.

Tommen mocno trzymał się za krwawiące ramie, bardzo bolało, ale starał się trzymać ból w ryzach. Cholerne lwy i ich przebiegła taktyka. Lannister nigdy by się nie spodziewał, że wykażą się takim sprytem. – Dowódco zbierz rannych i niech ktoś mnie opatrzy, ten przywódca mocno poszarpał mi ramie - Zwrócił się do dowódcy gwardii, należało zatrzymać krwawienie choć trochę, do zamku było nie daleko, jeśli teraz ruszą kłusem to dotrą tam nim się wykrwawi. – Obwiążcie mi mocno to ramie nad raną i obandażujcie, powinno to zmniejszyć upływ krwi, przynajmniej maester tak mówił. – Spojrzał na pobojowisko – Dowódco zbierzcie ludzi, sprawcie ich stan co bardziej rannych na wóz, chyba że mogą jechać konno. Zbierzcie też ciała gwardzistów, należy im się odpowiedni pochówek, z ciałami weźcie, tak że truchło przywódcy tego stada po resztę wyśle ludzi lorda. – Po opatrzeniu wsiadł ponownie na wierzchowca, jeśli się nie mylił, do zamku była niecała godzinna drogi. Nie było czasu do stracenia, jeśli chciał mieć zapewne sprawną rękę.

Przez rodzime ziemie Zachodu podróżowali w zasadzie bez żadnych problemów a przynajmniej pozbawieni takich trosk, o których warto by było wspominać. Nie dotarły ich uszu też ciekawe wieści, które być może chętni byliby usłyszeć. Dopiero na ziemiach Hornvale, przynależnym Rodowi Brax'ów, spotkała ich okazja na przygodę lub może chociaż na przeżycie ciekawego dzionka. Cóż to było?... No więc było to tak:

Jechali sobie kolejny dzionek a popołudniowe słoneczko grzać ich poczynało w plecy. Drzewne zagajniki szumiały listowiem, zaś góry rzucały swe cienie. Nie napotykali wielu podróżnych a jednymi kompanem do pogawędki, poza nimi samymi, zdawał się być hulający pomiędzy szczytami wiatr. Wreszcie jednak coś zasłyszeli. Zza pobliskiego zagajnika. który widok im przesłaniał, doszedł ich uszu szczękę oręża oraz podjudzone, chyba wesołe okrzyki. Na ich wprawne w wojaczce uszy nie były to dźwięki potyczki, a przynajmniej nie takiej, co w niej by się więcej ludzi ścierało. Brzmiało to raczej jak pojedynek. Niemniej, nawet jeśli był to jakowyś pojedynek, to było tam przynajmniej kilka osób, Może uzbrojonych. Kim mogli być ci ludzie? Co wyprawiali? Czy grupka wojaków pojechać tam chciała? Może zaś lepiej było minąć owo wydarzenie.

Wraz z towarzyszami koniki pogonili, decydując się dzielnie ruszyć w kierunku, z którego dochodziły ich odgłosy walki. Minęli zakręt i zagajnik, a gdy tylko to uczynili, ich oczom ukazało się małe, około piętnastoosobowe zbiorowisko ludzi, ewidentnie wojaków, co wnioskować było można po rynsztunku. Większość miała na sobie tylko gambesony a przy bokach właściwie nic, ewentualnie może jakiś nóż tam zaświecił. Było ku temu zrazu rzucające się w oczy wytłumaczenie, albowiem ci wojacy krzywdy nikomu nie czynili a jeno oglądali pojedynek między sobie podobnymi, którzy okładali się z użyciem mieczy oraz tarcz. Edwin po jednym z trafionych ciosów, właściwie zaraz jak tylko podjechali, stwierdzić mógł, że to są ewidentnie miecze ćwiczebne.

W pobliżu grupki dymiło ognisko, przy którym uganiało się dwóch młodych chłopaczków. Nad ogniskiem był kociołek, więc pewnie coś w nim pichcili.
Były też namioty, takie typowo wojskowe, jeno do spania a nie materiałowe pawilony, jak to sobie lordowie stawiali. No i oczywiście było kilkanaście koników, powiązanych do liny, którą to rozpięto między dwoma drzewami.

Wtem zoczył ich jeden z tłumu. Przyjrzał się i szturchnął kompana. Razem się popatrzyli i w końcu jeden z nich uniósł rękę w powitalnym geście. Chyba nie mieli wrogich zamiarów. No raczej stwierdzili, że ktoś noszący opończę z herbem też ich miał nie będzie. Normalnie zbrojni wzbudzali niepokój, ale taki rycerz... Otwarcie pokazując skąd on jest. Po cóż miałby wadzić tym, co nie wadzą innym?

Dwaj naparzający się ze sobą jegomoście nosili koszulki kolcze na gambesonach i kapaliny na pikowanych kapturach. Ot, standardowe raczej wyposażenie u zawodowych żołdaków - znaczy takich, co to wojaczką się parają cały czas a nie jeno kiedy wojna i trzeba do woja iść silnym chłopakom. Obaj też raczej coś o wojaczce wiedzieli, to bili się, jak trzeba. Okrążali, wymieniali ciosy, aż wreszcie... Jeden z walczących zamarkował pchnięcie w tors, ostatecznie jednak siłą nadgarstka i przedramienia obracając je w cięcie na szyję. Tarcza drugie blokowała nie tam, gdzie trzeba i cios trafił. Niezbyt mocny to był cios, a kaptur jeszcze złagodził uderzenia, ale dość było tego, by na moment rozproszyć trafionego, wybijając go ze skupienia. Trafiający celnym kopniakiem w pierś posłał swego oponenta na plecy i tym samym został zwycięzcą małej, ćwiczebnej potyczki.

Tłumik, już okrzyknąwszy zwycięzcę, obrócił się na Edwina. Wszyscy zaciekawili się nowym towarzystwem, co to tak im się przyglądało. Wystąpił spośród nich mężczyzna raczej wysoki, mniej więcej wzrostu Edwina, i na pewno dość silny. Rzeczony jegomość miał kompletnie łysy łeb i ogoloną brodę a tylko wąsiska takie porządne, sumiaste. Na sobie nosił nogawice zwykłe, bure i niskie trzewiki ze skóry a poza tym to kurtę pikowaną. Ta kurta to taka cieńsza niż przeszywanica była, toteż pewnie pod płyty się ją wkładało.
- Bawimy się... Pijemy i walczymy dla ubawu. - Rzekł wąsaty jegomość, biorąc się pod boki. I uśmiechnął się. - Nie kłopoczcie się nami, jeśli o to chodzi. Partaninkę żeśmy skończyli i do Lannisportu zmierzamy. - Dodał jeszcze, ciągle się uśmiechając. - Chyba, że się dołączyć chcecie... Znaczy przysiąść z nami. Potrawkę z królika mamy i piwo. No i rozrywkę. - Zaproponował, wskazując na parujący kociołek. Potem wskazał na tych, co się bili, ewidentnie sugerując, że to jest rozrywka.

Łysy-wąsaty popatrzył na niego, wyszczerzył się pierwej a potem zaśmiał głośno. Przyłączyło się kilkoro chłopaków z jego grupy.
- Znać, że z was człowiek bitny... Ja królika i piwo proponuję a wy o bitkę pytacie. Ha! - Rzucił, wznosząc ręce. Zaraz opuścił i klasnął w nie lekko. Rozejrzał się, popatrzył, cmoknął cicho i pokiwał głową. Pewno tak dla zgrywy zrobił, bo znać musiał stan swego, czy tam grupowego, wyposażenia. Takie tam, luźne poczucie humoru. - No niestety... Mamy jednak takie miecze. - Pokazał mu jeden ze stępionych długich mieczy. - Jak go weźmiecie we dwie ręce, to będzie prawie tak dobry jak wasz. No, prawie... - Stwierdził, samemu biorąc mieczyk w obie dłonie. Znaczy, że za rękojeść w obie, nie że tam sobie chwytał jakoś inaczej. Jakby Edwin walczyć mieczykiem chciał, to by mu dali na spokojnie. Swoim jednak nie mógł, bo był on ostry i komuś bez pełnego pancerza mógłby dość łatwo sporą krzywdę wyrządzić.

On gotował się do walki? Z kim jednak?...
- Aj no... Dla takiego jednego kupca sprawę załatwialiśmy. Prywatne rzeczy i gadać nam o tym nie lza. - Rzekł wąsaty jegomość i na zbycie tego ręką machnął. - Zaś Wy... Gadasz, że próbować się chcesz. Z kim zaś? Znaczy chłopaka któregoś mam Ci podesłać, czy ze mną chcesz stanąć? - Zapytał. I jakby co to stało powiedzieć i mogli w tany iść. Ale... Jak wybierał, to widział, że chłopaki raczej zawodowe zabijaki są. Wąsaty zaś jeszcze bardziej taki twardy się wydawał. No ale przecie Edwin też dupa nie jest, nie? Znaczy bić się umie i wie, jak.

- Ha, znałem kiedyś taką kurwę w Starym Mieście... Pieprzenie się z nią potrafiło zmęczyć bardziej niźli przeprawa z tuzinem ibbeńskich zapaśników. - Stwierdził wąsaty jegomość, zaraz zanosząc się śmiechem. Machnął ręką. - Tak czy siak, racja to, że z pełnym brzuchem źle się bić. Spać, to tak... Ale nie bić. - Rzekł. Poproszony zaś o kogoś, kto nie chowa się za tarczą to wybrał... Cóż, wybrał siebie. Wyglądał zaś na raczej porządnego przeciwnika do walki. Na pewno z Edwinem równał się muskulaturą - tutaj prezentowali mniej więcej ten sam poziom. Co zaś do umiejętności... No, to musiała walka rozstrzygnąć.

Wąsaty wdział też jeno napierśnik i hełm, co by nie było, że miał fory przez wzgląd na zbroję. Od przyłbicy odmontował zasłonę, wyciągając bolce złączające mocowania umiejscowione tam, gdzie dzwon hełmu ukrywał skronie. Wziął w obie dłonie długi miecz i rozpoczęli bój.
Pierwszy natarł i z impetem uderzył najemny, grzmocąc Edwina w osłonięte jedynie gambesonem ramię. Poczuł, ale to było niewiele. Wkrótce Reyne wymusił na oponencie oddanie pola, celnie i zacięcie weń uderzając. Bynajmniej najemnik się nie poddał i w końcu udało mu się wyjść z ciężkiej sytuacji, aby na równi z oponentem pracować mieczem. I tak padały te ciosy - po hełmach, ramionach, przedramionach a nawet i nogach. Wkrótce posiniaczeni byli już obaj, że hej. Każdy oglądający walkę widział, że większą wprawę w walce miał wąsaty. Edwin natomiast lepiej korzystał ze swego pancerza i potrafił mocniej przywalić, niemniej wolniej od oponenta reagował.
Nadeszło rozstrzygnięcie. Obaj ledwo już stali na nogach, wymęczeni i obolali. Starli się ostrzami. W takiej sytuacji tylko ciołki by się przepychały, walka więc toczyła się o inicjatywę. Wygrał ową walkę zaś wąsaty jegomość, obracając broń na ostrzu miecza Edwina i grzmotnął go jelcem w hełm. Reyne przyklęknął. Niestety przegrał... Niemniej, niewiele i z dość dobrym oponentem.

Oponent zwycięski zdjął hełm i łapiąc się za kolana, począł głośno oddychać. - Niezgorzej, niezgorzej... Ale nad techniką musisz popracować. - Stwierdził.

Taki cios to wgniecenie musiał zostawić, ale lekkie. Nic, co by przeszkadzało w noszeniu a jeśli już właściciel chciał problem naprawić, to starczyło troszkę postukać. Proste jak naprawa kolczugi. Tak czy siak... Nic wielkiego się nie stało a walczącym doskwierały jeno zmęczenie oraz siniaki, które po paru dniach same znikną. Tymczasem jednak czas im było do jadła i napitku.
- A już... Już... Królik chyba gotowy. A jak nie, to na razie piwem się uraczymy. - Rzekł wąsaty najemnik, gestem odpowiednim zachęcając do usadzenia się przy ogniu. Tam zaś już, niechętni na razie do kolejnych walk, usadzali się najemnicy. To pokładali łby na zdjętych siodłach, to na jakiś derkach siadali. Młode chłopaki uwijały się z michami i kubkami ze skóry, takimi idealnymi na drogę. Zaraz się rozpoczęło polewanie i piwa, i polewki z królika oraz ziół. Był też chleb, co miał ze dwa dni, ale jak się go rozmoczyło w sosie to nie przeszkadzało za bardzo.
- Wy rzekliście, że jesteście Reyne? - Zagadał wąsaty, wskazując go pajdką chleba. - Wybaczcie, nie znam się bardzo na herbach... Jednak kojarzę nazwisko rodowe wasze a przynajmniej o człeku co je nosi słyszałem. Ser Rufus Reyne, pogromca bestii. To od was? - Zapytał. Grupa też nasłuchiwała. Wszak ten ser Rufus to znany był dość. Dwa straszliwe potwory pogromił, do ich leża z towarzyszami wchodząc. To było to samo polowanie co to jakiś lord z Reach na nim padł a potem to podobno z martwych się obudził i normalnie żywy był. Mówili, że czary to. A inni, że struty był. O to tam ponoć na południu wojna wybuchła prawie.

Może... Albo po prostu byli w miarę poczciwą kompanią. Wojaczka robiła z ludźmi brzydkie rzeczy, niemniej ludzie, jak to ludzie, w większości chcieli mieć kompanów i nie tylko przemoc była im w głowie. Zresztą, jeśli już szukał dla ich uprzejmości dobrej wymówki, to przecie był ewidentnie szlachcicem. Wędrowni rycerze malowali sobie na tarczach obrane herby, ale on miał swój na porządnej opończy jeszcze. Szlachcic jako przyjaciel to dobra rzecz a zły szlachcic to kłopot. No a przynajmniej maruda...
- Rąk do pracy... To znaczy? W sensie no najemników? Najemnych ostrzy? - Zapytał łysy, przeżuwszy już kawałek królika. - Pytam no informacyjnie, bo my to tak, jak już zauważyliście, pracujemy. - Dodał, chyba tematem jednak zainteresowany. W sumie to chętnie by wysłuchał, co i jak. I gdzie - to ważne. Za ile? - o to nawet nie pytał, bo pewnie do ustalenia na miejscu.

- Bestiami... - Rzekł jeden z najemników, taki trochę starszawy już jegomość. Widać to był jeden z tych, co o nich "ostrożni" mówili, skoro tego wieku dożył. - Było zaś to tak... Znaczy tak ja żem słyszał... No... To było tak, że jakieś paskudne poczwary, niby smoki, się tam zalęgły w pobliżu Pierścienia. I dokuczały strasznie. Okoliczny lord polowanie zwołał i ruszyło ono wkrótce. Tam właśnie był ten dziedzic jakiegoś lorda sąsiada, Osgrey chyba. I przedstaw pan sobie, z kobietą swoją. Z babą znaczy. No i był tam ten wasz kuzyn. Ponoć w pierwszym starciu to tego dziedzica potwory ubiły. Przegoniono je jednak, ale stratami potężnymi. Dopadł je w leżu dopiero wasz kuzyn ze swoimi kamratami, co to z nich tylko jeden mu towarzyszący cało wyszedł. - Opowiedział. - Ja nie wiem, co to za monstra były. Jedni mówią, że to smoki były. Inni że diabły z Siedmiu Piekieł. Ważne jednak, że ubite są. - Dodał. Wzniósł kubek z piwem w toaście i wyżłopał na raz.

No jak tak to nie byli raczej zainteresowani. Nie to, że się obrazili czy coś, ale praca oferowana była mało widać pewną a jeśli już miało być to raczej zajęcie dla dwóch osób, to oni jednak byli większą i zdecydowanie stałą grupą. Cóż, mówi się trudno. Ewentualnie gdyby jednak ten jego bratanek szukał porządnych najemników, to ich najczęściej można było w Lannisporcie znaleźć, gdzie często albo podejmowali pracę długoterminową, albo w razie jej braku to szukali kontraktów dotyczących konkretnych zleceń za konkretną opłatę. Akurat właśnie z podobnego zlecenia wracali, jednak o nim mówić przecież nie chcieli, bo to rzekomo była prywatna sprawa zleceniodawcy czy jakoś tak.

Historia o bestiach. Bo były dwie. Zaś jego kuzyn sławę tym zyskał. Co zaś do pochodzenia monstrów, to większość wcale nie wiedziała, czym one mogły być. Prawda, że jakieś plotki się zrodziły, iż stwory owe z dalekich krain Wschodu pochodzić by miały. Ktoś inny rzekł, że podobne sześcionogie bydle to kuzyn jego znajomka na arenach Wolnych Miast miał okazję widzieć.
- Babuliszak na to coś mówili... Czy jakoś tak... - Rzekł staruch. - Ponoć wielkie jak dwa lwy one byli. I straszne. I jadowite. I ogniem ziały a wzrokiem w kamień zamienić potrafili. - Opowiedział o rzeczonym "tym" starszy najemnik. Tymczasem rozlano kolejkę piwa ponownie, co by tak o suchych mordach nie siedzieli.
- No ta... A was co tu sprowadza, panie rycerz? - Wtrącił się wąsaty, polewając mu piwa. Ot, tak zagaił.

Cóż, opowieści mają to do siebie, że potrafią z czasem okropnie wypaczyć prawdę. Szczególnie, gdy zabiorą się za nie bardowie i inni bajkopisarze, którzy zdania są zazwyczaj, iż dobra opowieść zasługuje na ubarwienie. No cóż, może jest wtedy ciekawsza i bardziej emocjonująca, ale faktyczny przekaz traci na rzeczowości.

Tymczasem zeszli na inny temat. Że wojna by się zdała. Masa ludzi by się z rycerzem nie zgodziła. Wielu najemników pewnie też niespecjalnie chciało w walnych bitwach życie ryzykować. Służba w garnizonie, to co innego. Albo oblężenia. Płacą i można na dupie siedzieć - dobrze. Narażać życie - źle.
- Dorzecze powiadacie? - Rzekł najemnik, kręcąc wąs. - To domena Żelaznych Ludzi. Zamierzacie u nich się nająć, czy pod jakimś miejscowym lordem? - Zapytał. No bo tak ogólnie miast to tam trochę jakby brakowało a jak już to były niewielkie i daleko od wschodniej granicy Zachodu. Wiadomo zaś, że najlepsze "koryto" dla najemnego to albo miasto, albo lordowski dwór. Chłopi co z bandytami problemy też się pewnie znajdą, ale oni niestety marnie płacą. I wiecznie chcą, by się nad nimi litować...
Wąsaty pstryknął palcami. - A... Coś mi się przypomniało. - Zaczął. - Dzień temu spotkaliśmy wędrowca, co to właśnie z ziem Dorzecza podróżował. Gadał, że tam podobno siły lordowie mobilizują. Chłopów z wiosek chyba zbierają. Spieszył się, to go nie dopytaliśmy. No... Nie wiem, czy dobrze rozumiem, ale może idzie na konflikt z Burzą czy coś. Na waszym miejscu bym uważał, skoro tam zmierzacie. - Ostrzegł, wycierając miskę ostatnim kawałkiem chleba.

Wąsaty najemnik zrobił zamyśloną minę i pociągnął długi, bardzo długi łyk piwa. Otarł jego resztki ust i pokaźnego wąsa a zaraz westchnął też głośni o cicho w kułak beknął. Kubasek zaś podał kompanowi jednemu, co by jeszcze dolewkę mu tam rzucił.
- Aj no... Nie jestem pewien, waszmość rycerzu, czy rację macie. Każdy człek z rozumem i uszami sprawnymi wie, iż władyka Żelaznych zmyślny jest i cwany. Odmienny on i jego ród od ziomków swych. Z kupcami przystają i najemnikami, bardziej rozumem pracują, i o interesy dbają. - Stwierdził, w zasadzie prawdę mówiąc. Trzymali już Żelaźni Ludzie Dorzecze lat kilka i nie zanosiło się na to, by to im miało z rąk łatwo wypaść. Bunty gasły prędko. Spiskowców na rynku szlachtowano. Ponoć kilka miesięcy temu za poszlachtowanie się w wychodku sam Harwyn Twardoręki załatwił się tak z Pstrągiem z Riverrun. W ogóle zabawna sprawa to była, bo wychodek no... Komu by do łba przyszło się we wychodu własnym sztyletem ciąć, nie? I co on chciał tym ugrać?
No ale to byłoby tyle. Życzliwość okazali, posiłkiem i napitkiem się podzielili, ale odwodzić od parcia do Dorzecza go nie zamierzali. Dorosły człek, to pewnie wie, co czyni.
- Swoją drogą znamy... Jak się pośpieszycie, to w tamtym kierunku... - Wskazał akurat kierunek, w którym zmierzał Edwin. - Znajdziecie gospodę jeszcze przed nocą. Zwie się chyba "Spasiony Lew" a taka sobie, rzeknę, jakość. Dużo chłopów z okolicy się schodzi, trochę kupców i jakiś patrol czasem wpadnie. No, ale dwa dni tam bawiliśmy i nie narzekamy. Sienniki raczej czyste, jadło znośne, napitki nierozwodnione. - Objaśnił mu najmita. No i ten... Jak chcieli się wyrobić, to trzeba im było raczej ruszać. To znaczy tutaj ich nikt nie wyganiał, ale po prostu dotrzeć jeśli chcieli przed nocą, to winni się zbierać.