Wgórza Andalos

Kiedy grupa podróżnych zbliżała się Białe Kruki mogły już dokładnie policzyć, iż jest ich jedenastu. Każdy uzbrojony. Mieli ze sobą kilka wołów i wóz, zaś ten, który ich prowadził miał... rogi? Nie, szybko okazało się, iż ich przywódca - postawny chłop zresztą - nosił na sobie byczą skórę. Podobnie do tego jak Brommash nosił skórę wilka. Po dotarciu na około dziesięć metrów do zagradzających drogę Dzikich idący z przodu jegomość uniósł rękę i cała grupa się zatrzymała.
Przyglądając się grupie podróżnych dało się zobaczyć, iż każdy z nich nosi brygantynę - Morton nie miał problemu z rozpoznaniem podobnego pancerza i szybkim wyjaśnieniem co to - i uzbrojony jest w stalowy oręż. Były to głównie topory i morgensztern, kilku miało również okrągłe drewniane tarcze pokryte skórą. Z przodu kolumny podążały dwa woły z zarzuconymi na siebie torbami, zaś dalej kolejne dwa ciągnęły wóz. "Rogaty" przywódca bandy był wielkim i umięśnionym mężczyzną, z pewnością przewyższał Barrosha o kilka centymetrów, a jego rogate nakrycie głowy jeszcze potęgowało to wrażenie. Widać jednak było, że nie jest to mąż młody, jego jasnobrązowa broda i wystające spod byczego łba włosy obficie przyprószyła już siwizna, zaś twarz znaczyły liczne bruzdy. Ciekawe było również to, iż miał okrągły, złoty kolczyk w nosie.
- Hmm... Nigdy nie słyszałem o Białych Krukach - odezwał się siwiejący mężczyzna, przecierając swoją brodę. Mówił w języku zrozumiałym dla Dzikich, acz znać w nim było silnie obcy akcent. - Jestem Cairne Krwawe Kopyto - przedstawił się i skinął na monety, które pokazywał Brommash. - Chcecie chłopcy się na coś wymienić, tak? Możecie powiedzieć swoim przyjaciołom w krzakach, że nie ma co się chować.
Łowcy ukryci wokół traktu najwyraźniej zostali zauważeni przez byczego wojownika.

Maester

- Ja mówię - przytaknął Cairne, a przy okazji sprostował trochę Brommasha. - I może z dwie czy trzy osoby w wiosce, inni gadają tylko w lokalnym dialekcie valyriańskigo. Hę? - byczy wódz spojrzał na swój wielki topór, na którym podparł się jak na lasce. - To niebezpieczna kraina, więc jak to się mówi "Krocz spokojnie i noś wielki kij" - rzekł, acz ściągnął brwi zaniepokojony na pytanie o "konioludzi". - Idziemy do naszej wioski. O jakich "konioludziach" mówicie? Są tu jedynie bandyci, wielka szajka na szybkich rumakach nosząca końskie czaszki na swoich zakutych łbach.
Obaj bracia mieli sporo do powiedzenia, zalewając trochę Cairne'a informacjami oraz pytaniami.
- Zza Muru? Czyli z Westeros? To tak jak ja. Urodziłem się nad zatoką Czarnego Nurtu, ale w młodym wieku zaciągnąłem się na okręt i przekroczyłem Wąskie Morze, a później chwyciłem topór i zostałem najemnikiem, aż osiadłem tutaj, pośród tych ludzi - powiedział, a wyjaśniało to czemu zna mowę Westeros. - Nie jesteśmy plemieniem i nie nosimy nazwy, nasza wioska jest jedną z większych pośród wzgórz, ale również nikt jej nie nazwał.
Najemnik z Westeros, który odnalazł swój dom pośród prostych ludzi żyjących na wzgórzach Andalos. Prawdziwie romantyczna historia.
- Wracamy z handlu do naszej osady - wyjaśnił. - Jeżeli szukacie miejsca by się osiedlić, to wzgórza te nie znajdują się w obszarze wpływów żadnego z Wolnych Miast, które są tu najpotężniejszymi siłami. Na południu roztaczają się żyzne równiny pod władzą Pentos, na wschodzie znaleźć można źródła potężnej rzeki Rhoyne i położone za nimi masywy wzgórz oraz gór będące pod pieczą Norvos, jeszcze dalej w tamtym kierunku wielką puszczę należącą do Qohoru, zaś na północy wzgórza należące do Braavos.
Parę z tych nazw, jak Braavos czy Pentos, mogło się obić Dzikim o uszy podczas handlu z przybyszami, którzy później ich porwali. Nie wiedzieli oni o tych miejscach praktycznie nic ponad ich imiona, zaś pozostałe nazwy brzmiały zupełnie obco.
- Jeżeli chcecie handlować i dowiedzieć się więcej chodźcie z nami, porozmawiamy w moim domostwie - zaproponował, przyglądając się młodym wojownikom z zainteresowaniem.

Cairne zmarszczył brwi.
- Tak, w tamtą stronę leży nasza osada - potwierdził. - W naszej wiosce wciąż zostało kilku wojowników, ilu było tych "konioludzi"? Nawet jeżeli było ich niewielu mogą szykować się na większy atak, musimy się pośpieszyć - oznajmił zdecydowanie.
Jeżeli Białe Kruki powiedziały lokalnym wojownikom o reszcie swego klanu Cairne wolał ruszać natychmiast, proponując by inni po prostu ich dogonili. Dzicy mieli wielu wojów oraz wiele włóczniczek, z pewnością ich kolumna była bezpieczna nawet w razie ataku kilkunastu konnych banitów.
- Tak, Czarny Nurt to rzeka mająca swoje ujście na wschodnim wybrzeżu Westeros, daleko na południe od Muru, chociaż nie na samym końcu kontynentu - odpowiedział Brommashowi, kiedy ruszyli już w drogę. - Tak, niezbadane są ścieżki przeznaczenia. Czuję jednak, że nasze spotkanie nie jest przypadkowe - przytaknął i odwrócił się do Barrosha. Pytanie o jego przydomek wywołało uśmiech na twarzy starego wojownika. - Kiedy przybyłem tu po raz pierwszy okolicę terroryzował wielki tur, którego ogarnął nieopisany szał. Bestia miała z dobre trzy metry długości i prawie dwa wysokości, tratowała ludzi, niszczyła uprawy, zabijała zwierzęta hodowlane - powiedział. - Zabiłem ją i tak mnie nazwali. Nie będę narzekał, ponieważ brzmi nie najgorzej... A czemu wy nazywacie się Białymi Krukami?

Sześciu konioludzi według Cairne nie zaatakowałoby jego wioski, acz kierunek w jakim jechali mógł sugerować, że zbierają siły do napaści. Banda ta była bowiem w rzeczywistości duża i terroryzowała wiele okolicznych wiosek, z których większość nie była ta duża i zaprawiona w boju jak ta, której przewodził Krwawe Kopyto.
- Ha! Zaklęciem, tak? Jesteś jakimś czarownikiem czy kimś podobnym? - zapytał, kiedy Brommash wyraził głośno swoją myśl. Odpowiedź najpewniej była twierdząca, a i dalsze wyjaśnienie zapewniła historia o genezie nazwy plemienia, której Cairne wysłuchał z uwagą. - Intrygująca opowieść, z pewnością napawa wasze plemię dumą - ocenił po krótkiej chwili zamyślenia i przeniósł spojrzenie na Barrosha. - Ha! Byłem wtedy młodszy i szybki na nogach. Ciężki pancerz na niewiele by się zdał przy uderzeniu od tego kolosa, więc to było najważniejsze. Kąsałem go włócznią, aż sącząca się z ran krew osłabiła go na tyle bym mógł zadać ostateczny cios. Nasz wioskowy bajarz umie opowiadać o tym długo i długo, bardzo poetycko, zaprawdę, a i wtedy, w walce, wydawało się jakby każda chwila ciągnęła się w nieskończoność. Koniec końców nie ma tu jednak co wiele mówić.
Zapytany o magię i bogów Krwawe Kopyto podrapał się po brodzie i mruknął myśląc co odpowiedzieć.
- Hmm... Jakby to rzec, w Essos znajdą się dziesiątki bogów, nie to co w Westeros - Starzy Bogowie i Nowi Bogowie, czyli Siedmiu. Tutaj jest Czarny Kozioł, bóg Brodatych Kapłanów, Lew Nocy, Płacząca Panna, Trios i wielu innych. Znaleźć można też różnej maści "czarowników" parających się czarami, czasami naprawdę, czasami na niby - powiedział. - Nasi ludzie nie są związani z żadnym z tych bóstw, ale szanują naturę, ponieważ to z niej żyli tak długie lata. Można więc powiedzieć, że oddają jej cześć. A czym są żywioły jeżeli nie częścią natury? Co do magii, to stara zielarka wiele wie, chociaż nigdy nie widziałem by czyniła "czary".

- Hmph... Dziesięć lat temu tutejsi bogowie dali ponoć wyraz swemu niezadowoleniu, więc nie byłbym tak pewien ich nikłej siły. Sprowadzili Zagładę na samą Valyrię, największe imperium jakie widział ten świat - powiedział. - Podobno ziemia wyrzuciła z siebie strumienie ognia, a morze wystąpiło z brzegów obracając cały masyw lądowy półwyspu Valyriańskiego w ruiny, które teraz nawiedzają jedynie duchy i demony - podzielił się z Dzikimi opowieścią o najgłośniejszym wydarzeniu ostatnich lat jakie miało miejsce na kontynencie. - Niestety nie prawi ona we wspólnym, ale ktoś mógłby tłumaczyć - oznajmił. - Jeżeli macie tu jednak zamiar zostać dobrze by było gdybyście nauczyli się tutejszej mowy. Czym dalej od wielkich miast i wybrzeża, tym mniej ludzi zna język Westeros.
Wkrótce grupa podróżnych ujrzała osadę Cairne'a. Była to duża wioska pełna drewnianych chat, otoczona niską palisadą. Wokół widać było stada wypasającego się bydła oraz przygotowane dla niego obszerne zagrody. Przy bramie Krwawe Kopyto przywitał się z uzbrojonym we włócznię mężczyzną, który nakryty był krowią skórą, zaś na drewnianej kładce biegnącej nad ziemią po wewnętrznej stronie palisady widać było podobnie odzianego męża uzbrojonego w procę. Wewnątrz Białe Kruki naliczyły spokojnie z dwadzieścia chat.
- Witajcie w naszej osadzie, przybysze - powiedział Cairne, kiedy znaleźli się na placu w centrum osady. Dzicy mogli na jego środku zauważyć podobną studnię co w poprzedniej wiosce, acz ta była dodatkowo kryta przez drewniany dach. - Zaczekajcie tu chwilę, muszę zorganizować rozładunek towarów - poprosił. - Zaraz udamy się do mego domostwa.

- Hmph... Trudno powiedzieć, podłapałem trochę słów zanim zacząłem się jej właściwie naprawdę uczyć, więc było mi łatwiej - powiedział. - Później zaczęli mnie uczyć moi towarzysze i sam uczyłem się z konieczności podczas rozmów z miejscowymi. Pewnie jakby się przyłożyć i używać go codziennie, to dałoby się nauczyć komunikować w tutejszym języku w miarę szybko.
Kiedy Barrosh zapytał o pozwolenie na ruszenie z miejscowym przywódcą ten spojrzał na niego badawczo spod swoich krzaczastych brwi, ale szybko wzruszył ramionami i oznajmił, że nie ma nic przeciwko.

Wódz Białych Kruków mógł udać się z Krwawym Kopytem do wozu, który odkryto już i odczepiono od niego zwierzęta pociągowe. Z pozostałych wołów zdjęto natomiast sakwy i prowadzono je poza palisadę by mogły zostać napojone i wypasane. Cairne zaczął wydawać ludziom polecenia w miejscowej mowie, a ci łapali się za beczki, skrzynie oraz worki i ruszali z nimi w większości do pobliskiej drewnianej konstrukcji, która musiała być swego rodzaju wioskowym magazynem, albo też do paru innych zabudowań.

Brommash przyglądając się miejscowym mógł zauważyć, że dwóch procarzy patrolujących kładkę ciągnącą się po wewnętrznej stronie palisady przygląda im się badawczo, podobnie jak jeden uzbrojony we włócznię strażnik w okolicy. Inni ludzie wydawali się zaciekawieni, acz nie pozwalali by bezcelowe gapienie się przerywało ich pracę. Tutejsi ludzie nie różnili się bardzo ubiorem od wcześniej napotkanych hodowców owiec, chociaż część z ich ubioru wydawała się być lepszej jakości lub wzbogacona była o dodatkowe elementy lub nieznaczne zdobienia. Powszechne były również luźno narzucone skóry bydlęce. Wyjątkiem byli oczywiście pełniący wartę lub podróżujący pod bronią mężczyźni, którzy odziani byli w brygantyny. Szukając źródeł utrzymania miejscowych jeszcze przed wejściem do osady mógł stwierdzić, że ważne były dla nich stada bydła jakie hodowali. Widział również trochę obsianych pól, więc pewnie pracowali też na roli, a przy tym jaki był ich stan fizyczny oraz uzbrojenie nie można było wykluczyć, że polowali. W samej osadzie wzrok szamana wyłapał na pewno parę wiązanek ziół suszących się przed niektórymi chatami, rozwieszone, suszące się skóry, kilka kobiet karmiących kury, jakiegoś mężczyznę pracującego nad czymś w drewnie oraz innego mężczyznę, który uderzał młotem w rozgrzaną stal. Wyglądało więc na to, że w osadzie hodowana była pod ręką drobniejsza zwierzyna, oprawiali tu skóry, drewno oraz metale, a przynajmniej część miejscowych - poza wspomnianą przez Cairne'a zielarką, której chaty chyba nie było w pobliżu - miała podstawową wiedzę o roślinach. Niewykluczone, że było również coś czego Brommash nie wyłapał przyglądając się miejscowym z tego miejsca.


Po wydaniu poleceń dotyczących bagażu Cairne zaprosił gości do swego domostwa. Była to największa chata w osadzie, porządnie wykonana z drewnianych bali i ozdobiona nawet paroma wyrzeźbionymi w drewnie byczymi łbami, które to gospodarz podobno sam wykonał. Przy długim stole poza Dzikimi zasiedli również towarzysze Krwawego Kopyta z wyprawy, a stół szybko zastawiono jadłem - chlebem pieczonym z ziołami, piwem, jajami na twardo, serem, warzywami oraz odrobiną mięsiwa.
- Częstujcie się, przybysze z Westeros - przemówił Cairne i sam sięgnął po kufel. - Pewnie macie dużo pytań, a chcieliście też handlować, więc mówcie co macie do oddania i czego wam najbardziej potrzeba.