Dziedziniec zamku Ashford

Po przygodach, jakie kompania przeżyła w Wethovel, postanowili ruszyć dalej na zachód. Zwłaszcza że jeden z towarzyszy Rhaegara pochodził z Reach i chciał, choć na chwilę odwiedzić dom, w którym przyszło mu kiedyś dorastać; drużyna pojechała więc do Ashford.
Sama podróż nie należała do specjalnie ekscytujących, spali na gościńcu, a jeśli się udało to w jakiejś gospodzie lub stodole, po drodze nie było żadnych burd czy napadów, na które mogliby zareagować — a szkoda. Następnym celem miał być środek kontynentu, gdzie problemów miało już być nieco więcej, według tutejszych kraj rzek, za którym panował zły król.
Gdy jednak przebywali w Ashford, dosyć szybko dowiedzieli się o planowanym turnieju w Honeyholt. Z opowieści jego Westerowskich przyjaciół, były to wspaniałe wydarzenia, na których Rhaegar koniecznie musiał być. Po konsultacji ze swoim traperem doszedł jednak do wniosku, że żeby nie zajeździć swego konia i dojechać na czas, będzie potrzebował jeszcze jednego wierzchowca. Zaczął więc jakiegoś szukać, korzystając z pomocy swojego przyjaciela z Ashford, który mógł znać odpowiednich ludzi, w końcu on też łasy na turnieje, chciał tam koniecznie zdążyć. W końcu, do Ashford mogli jeszcze wrócić, jadąc do kraju rzek.

W samym zamku i jego okolicy niesamowicie trudno było znaleźć konia, który odpowiadałby preferencjom Rhaegara. Szukali i szukali, ale żaden koń nie był wystarczająco dobry. Jeden był za stary, drugi kulawy, a jeszcze inny zbyt ruchliwy i młody Valyriańczyk raczej nie dałby rady go szybko poskromić. Ratunek przyniosły znajomości Hektora, który poznał go ze swoim starym znajomym z zamku. Choć nie był z początku skłonny do sprzedaży tego konia, to ostatecznie na wieść o pochodzeniu Rhaegara zgodził się przystać na tę propozycję, zastrzegając sobie, że nie ma zamiaru się targować. Vaelaros nie miał innego wyjścia, jak się zgodzić. Wydobył ze swojego bagażu odpowiednią sumę i jeśli uczony z zamku miał możliwość uczestnictwa w transakcji, podpisali umowę o kupnie i sprzedaży, żeby w przyszłości nie było problemów.
- Jak się zowie? - zapytał, już dosiadając swojego nowego wierzchowca.
- Nazywa się Matylda. - odparł, przeliczając swoje srebro. Na wieść o kolejnym turnieju, o którym Rhaegar jeszcze nie słyszał, mężczyzna się bardziej podekscytował. Mógł potraktować wydarzenie w Honeyholt, jako próbę generalną przed tym, co pokaże kwiatu rycerstwa Reach w Horn Hill.
Gdy transakcja dobiegła końca, a mężczyźni wystarczająco odpoczęli, wyruszyli jeszcze tego samego dnia, gnając swoje konie i zamieniając je po drodze. Reszta jego towarzyszy — bo wyruszył wyłącznie Hektorem — miała dotrzeć do Horn Hill w swoim czasie, tak, żeby spotkać się na kilka dni przed turniejem.