Gospoda Pod Głową Dzika

- Ano, chujowa to sztuka, hue - zarechotał jeszcze i upił piwa, uderzając otwartą dłonią w blat stołu. - Ale przynajmniej jak teraz mam zjeść kurczaka to mi się to wszystko przypomina i nie mogę powstrzymać śmiechu, więc jest z tego wszystkiego co najmniej jedna pozytywna sprawa, hehe - zaśmiał się. A potem Walder zaczął swoją historię. Z początku trochę nie rozumiał co się dzieje. Był towarzysz, który się gapił na coś w lesie i nie mówił ni słowa co widzi. Sebastionowi brzmiało to trochę jak straszna historia jakowa, ale w końcu rycerz dostarczył mu idealne zakończenie, które go zaskoczyło. Przez kilka uderzeń serca siedział, nie wiedząc o co chodzi. Potem się uśmiechnął, uśmiech przeszedł z rozdziawioną gębę, a oczy przymknął i z jego gardła wydobył się ciężki śmiech, który szybko przerodził się w dźwięki jakby ktoś się dusił.
- Pies! O kurwa, ale dobre! Hehehehehe - ochryple zaśmiewał się do rozpuku po wcześniejszym ataku kaszlu i przepłukaniu gardła piwem.
- Ja razu pewnego, jeszcze gówniarzem co nawet czytać nie potrafił, usłyszałem od jednego z rycerzy ojca historię - zaczął kolejny wywód zaraz po tym jak się uspokoił ze śmiechem. - Otóż u żelaznych jest taki zwyczaj jak taniec palców, nie? Rzucają w siebie toporkami, łapią je w locie i rzucają dalej, a często robią to kompletnie pijani. Stąd nazwa, że przy okazji niektórzy tracą palce jak nie potrafią dobrze złapać, ale chyba się tym za bardzo nie przejmują, bo wciąż to robią. I w tej historii właśnie kilku takich żelaznych grało sobie w taniec palców. A tu jeden pierdoła w pijanym zwidzie nawet nie zauważył kiedy coś w jego stronę poleciało i toporek trafił go w głowę, w sam środek normalnie! Toporek to tę głowę tak idealnie wzdłuż rozciął i poleciał dalej, a głowa się rozeszła na dwie części i opadła na boki. I ze środka wypadł mózg - posłużył się fachową nazwą organu używaną przez maesterów, bo od ostatniego razu wbił sobie to do głowy. - A ten żelazny to zaskoczył wszystkich, bo podniósł ręce, złapał się za głowę i złożył ją ze sobą, wciąż dociskając ręcoma i czekając aż się zrośnie. Pozostali mu wtedy pokazali to coś i mówią, że wypadło, a ten wtedy woła "A po chuj mie to? I tak nie używam a głowa przynajmniej lżejsza bez tego", hehehehe - zarechotał na koniec, kończąc trzecie piwo jakie wypił podczas opowiadania tej historii.

Do odpowiedniego stanu udało mu się doprowadzić nawet szybciej dzięki klepaniu go po plecach przez Waldera. Szybciej mógł się zabrać za swoją historię, która jak widać spodobała się rozmówcy, bo została nagrodzona tubalnym śmiechem. Z kolei rycerz opowiedział swoją historyjkę o żelaznym, plastrze miodu, ośle i burdelu. Tak jak wcześniej słuchał uważnie i opłaciło się to, ponieważ końcówka była iście genialna.
- HAHA, bo osła rucha! Dobre! - ryknął śmiechem i dopił drugi kufel piwa jaki w ciągu słuchania zdążył wychylić. Zaraz mu się też przypomniało, że prostaczkowie w Dolinie ruchają owce, więc pochichrał się jeszcze trochę, ale tą ciekawostką się nie podzielił. Trochę byłoby mu wstyd coś takiego mówić, bo część z tych prostaczków to jego prostaczkowie.
- A słyszałeś to - zaczął kolejną historię i kolejne piwo. - Że jak żelaźni zdobyli Dorzecze od króla Burzy to nowy władca tych ziem ustanowił garnizony w tych zamkach? No wyobraź sobie, że tych żelaznych zakwaterowano w zamkach i ja już sam nie wiem czy dalej w tych zamkach nie siedzą. U takiego lorda Mootona w Maidenpool to jeden żelazny miał pilnować lordowskiej sypialni, żeby nawet za zamkniętymi drzwiami lord nie miał aby przypadkiem buntu planować, a tylko na noc za drzwi wychodził. I tak się złożyło, że stał sobie taki żelazny na warcie w sypialni lorda, kiedy lorda nie było w środku. Patrzy na stół, a tam piwo w kuflu. Jemu się akurat pić chciało to podszedł i po prostu ordynarnie wypił co nie jego. A potem w brzuchu mu zaburczało i ogarnął jaki jest głodny. Spojrzał dalej, a tam niedokończony kapłon na talerzu, tylko zimny już trochę, bo jakiś czas tam leżał. To też go chwycił i zeżarł całego do końca. Ale wiesz - tu spojrzał Walderowi prosto w oczy. - To był jeden z tych sprytniejszych żelaznych. Po jakimś czasie domyślił się, że jak wejdzie lord i spojrzy, że kapłona nie ma, a on ma umorusane tłuszczem dłonie to będzie wiedział, że to ten żelazny mu go zjadł. I w tej sytuacji niechybnie by się dowódcą tych żelaznych ugadał, żeby lordowskich komnat pilnował taki, co mu obiadu nie podjada. To ten nasz sprytny żelazny rozejrzał się dalej po komnacie i zauważył na klepisku miskę z wodą. Podszedł i se w niej ręce obmył, a dziwił się przy tym jaka czysta. Wrócił na swoje stanowisko i wtedy do sali wszedł lord, a żelazny odetchnął z ulgą, bo mu się udało dokonać wszystkiego niezauważonym i bez pozostawienia dowodów. We krwi mają chyba tę kradzież, nie? He - zaśmiał się trochę i dopił trzecie już piwo podczas opowiadania tej historyjki. - A lord podszedł do tej miski z wodą do mycia rąk i się do niej wysikał, bo to był nocnik, hueue - zarechotał tryumfalnie z dobrze doprowadzonej do końca historii i nagrodził się czwartym piwem.

Walder zaśmiał się potężnie, czyli Seba ewidentnie dobrze historię opowiedział. Zauważyć tu mógł pewien schemat, że ewidentnie historie o głupich żelaznych wywoływały u niego salwy śmiechu. Grafton zdawał sobie sprawę, że żelaźni ludzie to zapewne obiekt żartów całego Westeros jakie miało z nimi nieprzyjemną styczność, jednak tu w Dolinie zasłyszeć mógł je jedynie od przyjezdnych. Znacznie więcej humoru oscylowało wokół wiecznie rezydujących wśród gór barbarzyńców góralami zwanych. Jednakże nie było czasu na dalsze zastanawianie się nad tym, gdyż rozmówca zaczął już opowiadać swoją historię. Chop w Reach - Seba już się uśmiechnął na samą myśl. Dalej już było zabawniej, bo odwołujące się do jego codzienności zasiedzenie się w gospodzie przy piwie. A na końcu genialna pointa.
- HEHEHE! - zarechotał tubalnie, krztusząc się trochę piwem, ale szybko mu przeszło. Rzeczywiście była to zabawna opowieść, ale samemu już miał w zanadrzu lepszą.
- Słyszałeś kiedykolwiek legendę o Yoricku drugim tego imienia Yronwoodzie, Królewskiej Krwi, Władcy Zielonych Wzgórz? To był bardzo podstępny i przebiegły skurwysyn z czasów sprzed przybycia do Dorne Rhoynarów, gdy wciąż było tam wiele zwaśnionych ze sobą królestw. Niestety miał jedną poważną wadę. Pomimo bycia bardzo przebiegłbym i podstępnym był też potwornie głupi, hue - zarechotał krótko i przepił swe słowa piwem. - Któregoś razu uknuł arcysprytny plan. Bo normalnie to Dornijczycy przyłażą tam na Pogranicze do Królestwa Burzy kraść i mordować, nie? To Yorick stwierdził, że po co łazić przełęczami i ogólnie pierdolić się z przenoszeniem łupów przez góry, jeśli można obejść góry od dołu. I ten niesamowicie przebiegły król poprowadził cały zastęp budowniczych wyposażonych w łopaty, taczki, kilofy i oskardy ku podstawie gór. "Kopcie stąd prosto jak w mordę strzelił na drugą stronę" rozkazał swoim ludziom - rzekł wysokim, nieco ochrypłym głosem, którym naśladował przebiegłego, aczkolwiek potwornie głupiego króla. - I kopali, i łupili skały narzędziami, i wywozili wszystko na jedną stertę. Ale kopanie się dłużyło, a Yorick był nie taki cierpliwy jak o sobie uważał. Także robotnikom załatwił zapasy tego ich dornijskiego wina, bo był dobry dla swoich ludzi, a wtedy powszechnie uważano, że Dornijczyk na winie po prostu szybciej zapierdala. No i kopanie tunelu ruszyło szybszym tempem. Tak szybkim, że po pięciu latach stanął przed nim jeden z budowniczych i rzekł "Khróluuuu" - zaakcentował ostatnie słowo znacznie niższym tonem i czknął dla oddania powagi ówczesnej sytuacji. - "Kopańsko skończon" tak królowi powiedział. A król Yronwood się ucieszył, klasnął w dłonie i kazał czym prędzej zmobilizować wszystkie swoje siły. Nie było potrzeby zostawiać nikogo na swych ziemiach, bo przemieszczając się tunelami żodyn by nie zauważył nawet jego wyruszenia. Jak już ich zebrał to im jasno do zrozumienia dał, że pod ziemią mają nawet słówka nie pisnąć, bo się echo niesie i jeszcze zaalarmują przedwcześnie Burzowców. I ruszyli tunelem, ale po kilku godzinach zabrakło im światła, bo król w swej głupocie zapomniał kazać zrobić więcej pochodni. Nic to jednak nie strwożyło naszego dzielnego Dornijczyka. Szli gęsiego to po prostu kazał swoim żołnierzom wyciągnąć prawą dłoń coby ściany dotykali i szli sobie tak dalej po ciemku ze swym piekielnie upartym monarchą na przedzie. He, Walder, ty to się pewnie już domyślasz, że słuch po nich zupełnie zaginął, nie? - zagadnął nagle kompana, przerywając narrację celem konsumpcji piwa. - Ale setki lat później znalazł się jakiś wszędobylski podróżnik, który to przemierzał Góry Czerwone. U stóp jednego ze wzniesień znalazł całkiem regularnego kształtu tunel, co na pierwszy rzut oka jaskinię przypominał. Zrobił sobie całą stertę pochodni, bo nie wiedział jak daleko ów tunel sięga, a bardzo chciał się dowiedzieć czy gdzieś prowadzi. I jak do niego wszedł, to nie oglądał się za siebie, tylko odpadał kolejne pochodnie. Pierw go zdziwiło, że jak tunel wcześniej był prosto, tak po jakichś dziesięciu milach zaczął zakręcać nieco w prawo. A jak dotarł do końca to się bardzo zdziwił, bo przed sobą miał może, a on wyglądał ze środka bardzo wysokiego klifu. Z kolei jak spojrzał w dół, to ujrzał całe mnóstwo szkieletów w dole, tysiące wręcz, zupełnie jakby maszerowała tędy jakaś armia i wychodząc na zewnątrz w nocy wszyscy się spierdolili w dół. Hehehe - zaśmiał się na konie, dokańczając już drugi kufel piwa jaki pochłonął od początku historii.

Zadowolony z tego jak śmieszną historię opowiedział obserwował jak Walder daje wyraz swemu uznaniu i uderza kuflem o blat ławy. Potem zaś przyszła jego kolej na opowiadanie historii. Zaczęła się dziwnie i trochę niemrawo, ale pełno było w niej absurdu, który podobał się Graftonowi zwłaszcza po pijaku. Popijał sobie piwo i ryczał ze śmiechu jak lord tylko złamał chłopakowi rękę, bo był miłościwy taki, a potem chichrał się niemożebnie, gdy chłopiec odstawiał swoje tańce. Niestety w dłuższej perspektywie historia się dłużyła i była raczej nudna, ale przynajmniej miała śmieszną końcówkę przy której ze śmiechu prawie wypluł piwo z piątego kufla jakiego podczas słuchania wypił.
- Ja żem słyszał raz - zaczął, gdy już ochłonął. - Że na Żelaznych Wyspach to chłopcy udowadniają jacy to są męscy poprzez płynięcie daleko, bo milę, przez wzburzone wody morza na taką śmieszną wysepkę, skąd mają zabrać kraba i wrócić - wyjaśnił tło. - I wyobraź sobie stoi sobie takich pięciu chłopaczków, każdy głupszy od poprzedniego, i towarzyszy im kapłan tego ich utopca, żeby nadzorować czy nie oszukują jakoś. Pierwszy wskakuje do wody i płynie, a reszta patrzy. Wziął se przepłynął tak ze czwartą część mili, opadł z sił i się utopił. Kapłan zaś na to stwierdził, że trudno, ale przynajmniej chłopak będzie ucztował z ich bogiem. Wchodzi do wody drugi i zaś to samo, tylko po połowie dystansu. Znowu pierdolenie o ucztowaniu i tak dalej. To dowody wskakuje trzeci i prawie dopłynął na wysepkę, ale opadł z sił i się utopił. Ponownie kapłan gada nabożny tekst i popycha do wody czwartego. A ten czwarty płynął, płynął zawzięcie i dopłynął. Tylko jak wylazł na brzeg wysepki to kraby go oblazły i objadły z mięsa aż zostały tylko żółte kości, hue. I kapłan wtedy coś tam cmoknął, coś tam pierdnął i coś tam pojojczył, że niestety dla tego ucztowania u boku boga nie będzie, bo mu pół jarda zabrakło coby się jego zwłoki do wody osunęły i dlatego się nie liczy. No to płynie piąty, debil największy, i powiem ci nawet szybko dopłynął. Kapłan pacza tam w oddali swymi starczymi oczami i niedowierza, bo widzi jak chłopak spuszcza wpierdol wszystkim krabom co go chciały obleźć i całkiem szybko wraca do wody, żeby płynąć z powrotem. Płynie, płynie i dopłynął. A kapłan wychodzi na brzeg, gratuluje mu i mówi jaki to z niego męski chop jest. I ten chłopak wtedy się tak strzelił w pysk, o tak o - tu Sebastion uderzył się wnętrzem otwartej dłoni w twarz jakby się nagle zorientował w czymś bardzo głupim. - I mówi "Kurwa, zaś kraba zapomniałem" hehehehehe! - zaśmiał się na koniec mocno i dopił do końca drugi kufel piwa.
- No, ale ogólnie to ja bym był za wracaniem już na zamek, bo późno - podsumował.

Widząc jak ser Walder z Gór Czerwonych odchodzi w stronę jakiegoś barda albo może Angrona, Seba samemu podszedł do Hagritta, który to przez cały czas był obecny w karczmie i pił z innymi ludźmi. Grafton był tak dobrym lordem, że zapłacił również za piwo dla niego i coś do jedzenia jakby chciał.
- Hagritt, wracamy. Weź no idź do karocy i nas zawieziesz na zamek. Tylko bez nas nie ruszaj, najpierw musimy wsiąść - wydał mu polecenie i jednocześnie go przestrzegł. Samemu zaś udał się na zaplecze nad kompostownik gdzie ulżył swemu pęcherzowi. Potem wrócił i akurat natrafił na Waldera, który dzierżył jakiś instrument w dłoniach.
- Ło kurwa - zareagował instynktownie. - A po co ci taki drewniany trójkąt ze strunami? - zdziwił się, usiłując ogarnąć rozumiem jak on to zdobył. To najprawdopodobniej miało związek z podchodzeniem do barda wcześniej, jeśli dobrze rozumiał.
- Dobra, hehe, najebany jesteś to jedziemy do domu - zarządził i wyprowadził Waldera na zewnątrz. Posadził go w karocy i samemu też wpakował się do środka.
- Hagritt, ruszaj! - zakrzyknął.

Hagritt, równie podpity co jego pan, zapakował się ciężko na swoje miejsce i poczekał na znak do odjazdu. Kiedy magiczne słowa wykrzyczane zostały przez lorda Sebastiona, gajowy strzelił lejcami i począł popędzać konie jak tylko mógł. Na początku prędkość wydawała się wszystkim podchmielonym panom wspaniała, zwłaszcza przyzwyczajony do takich powrotów Grafton był ucieszony. Później jednak nadszedł pewien dość ostry zakręt i wcale nie taka solidna ściana drewninego magazynu. Rozpędzony powóz nie wyrobił się ze skrętem, konie się zerwały, a pasażerowie i woźnica uderzyli wraz ze swoimi siedziskami w budynek, wlatując do środka. Jakaś cudowna siła, albo też bóg pijaństwa, czuwała nad Sebastionem i Hagrittem, którzy posiniaczyli się i pocięli płytko na całym ciele, ale jakimś cudem obeszli się bez znaczniejszych obrażeń. Najwyraźniej alkoholizm niósł ze sobą pewne profity. Durwald za to prawie pożegnał się z życiem, kiedy duży odłamek ostro zakończonego drewna minął ledwie o milimetry jego gardło. Jedynie szczęśliwym zbiegiem okoliczności uderzyła w niego sakiewka Graftona, która uwolniła się od swego właściciela i zbiła zabójczy pocisk z toru. Poza tym Durrandon również mocno się poobijł i pokaleczył, a kilka większych drzazg wbiło mu się w bok wymagając w miarę prędkiej uwagi maestera. Ostatecznie nie było to jednak nic z czym medyk Graftonów by sobie nie poradził. Poza tym każdy z panów zwrócił też to co miał obecnie w żołądku.
Straż miejska pojawiła się prędko i jeszcze prędzej odstawiła swojego pana oraz jego kompnów na zamek, gdzie zaspny maester udzielił im koniecznej pomocy.

Ruszyli. Rzecz jasna Sebastion podniósł drewnianą zasuwkę okienka obok siebie, żeby móc poczuć na swej przepitej twarzy rześki chłód nocy. To pomagało mu nie myśleć o tym, że napić się piwa będzie mógł dopiero, gdy wjedzie na zamek i dotrze do swych komnat. No chyba, że rozkaże komuś natychmiast podać mu kufel piwa, to wtedy wcześniej. I właśnie wtedy z rozmyślań-nierozmyślań wytrąciła go sytuacja bieżąca, ponieważ Hagritt postanowił bez zwalniania wejść w ostry zakręt. Czas jakby zwolnił, a Sebie natychmiast zrobiło się bardzo niedobrze, gdy całe piwsko w jego trzewiach przelało się nagle na jeden bok, więc zaczął rzygać. A wtedy karoca mówiąc kolokwialnie przypierdoliła z hukiem w ścianę drewnianego magazynu, rozpadając się na kawałki, a oni całą trójką wlecieli do środka. Grafton obrzygiwał każdy kawałek terenu, nad którym przeleciał, a w pasie poczuł szarpnięcie. Po uderzeniu w ziemię przetoczył się jeszcze z rozpędu kilka razy i zatrzymał. Do kroćset beczek piwa - pomyślał i od razu zaniepokoił się czy coś mu się nie stało podczas tego wypadku. Najpierw poruszał palcami rąk, a potem nóg. Czuł ból, więc było dobrze. Uff, czyli nic mi nie jest. Doskonale, zatem wciąż mogę samodzielnie pić piwo - przyszło mu na myśl, gdy wstawał z ziemi i otrzepywał swe ubranie z brudu.
- Hagritt, do siedmiu piekieł, musisz pić więcej piwa. No zobacz coś narobił jak ty taki prawie trzeźwy jesteś - ze śmiechem opierdolił swego poddanego, gestem omiatając pobojowisko celem wskazania mu co zrobił. Był rozbawiony, bo przecież nic im się nie stało, a zabawę miał przednią. Nawet pomimo całego rzygania. A gdy pojawiła się straż miejska, to kazał im zaprowadzić ich do zamku, gdzie dostał wreszcie piwo i maester Fleton opatrzył całą trójkę.