Gospoda "Skała"

Pierwej zajrzałby do przybytku, by rozeznać się w towarzystwie i możliwościach a nade wszystko by zobaczyć, co to za mocarz z tego właściciela. Zabrałby ze sobą kompanów oraz medyka, coby sobie eunuch popił i potowarzyszył im w zabawie. Pierwszego dnia wszyscy czterej wojacy mieli wziąć sobie do "tańca" na łapę takich średniaków, coby zbytniego szumu swoimi osobami nie robić. Ot tam, wygrać kilka monet i postawić kilka kolejek innym gladiatorom. Popytać, popatrzeć... Jakby łatwo szło, to mieli pełną parą nie przeć, żeby frajerzy się zbytnio nie zniechęcali do przyjmowania ich wyzwań.

Drugiego dnia też by akcję powtórzyli, trochę mniej rywalizacji przyjęli, ale dalej robili za życzliwych i towarzyskich. W sumie nawet nie musieliby udawać, bo przecież takie towarzystwo to dla nich miodek na serce czy jakoś tak. No po prostu ich klimaty, o. Popić, się pośmiać, opowieści o bitkach znamienitych i kobietach gorących wymienić.

Na dzień trzeci to już z poważniejsza ofertą do mistrza ze Skały by przyszedł. Otóż chciał przeciwko niemu na rękę stanąć, coby godny i wart upamiętnienia w pijackich opowieściach pojedynek stoczyli. Gotów był nawet i całkiem sporo postawić, skoro rywalizacja też wielce poważna miała być. Niemniej dość rozumu zachował, by wszystkiego nie stawiać - za coś w końcu żyć musieli a średnio mu się widziało znowu na arenę wracać, skoro już co innego sobie zamyślił.

Dobra burda nie była zła - tak przynajmniej myślał Rickard. Niemniej, wszczynać takowej wcale nie zamierzali, gdyż w mieście byli znacznym i pewność mieli, że źle by mogło się to dla nich skończyć. W końcu co to za miasto, które na czynienie krzywdy i szkód materialnych by zezwalało? Na coś te podatki jednak szły... Hehe...

Gdy wygrał z mistrzem, podniósł się z siedziska i tryumfalnie wzniósł ręce do góry. Wszelkie inne zwycięstwa ostatnich dni zbledły przy tym, które niechybnie uczyniło go szanowaną personą pośród lokalnych bywalców.
Zsiadł ponownie przed właścicielem "Skały". Wyciągnął w jego kierunku rękę. - To dobra walka była... Najcięższa jaką kiedykolwiek stoczyłem. - Oświadczył, uśmiechając się. Jeśli do tej pory przedstawić się należycie nie przedstawił, to teraz rzekł, iż on jest Rickard Tarth z Szafirowej Wyspy.
Dzban piwa oczywiście chętnie przyjął, także gospodarza zagadując o walki i może jakieś przygody. Chętnie by posłuchał i sam coś o swych opowiedział. Mogli choćby wymienić się doświadczeniem z aren na doświadczenie z turniejów - dla obu panów byłaby to wymiana nieco egzotycznymi towarami. Nie żeby coś miało ich to nauczyć, ale zwyczaje i szczególnie interesujące widowiska... Miło posłuchać!

Był w dobrym nastroju i chętnie by to uczcił. Zestawić stołu, zebrać grupę i pić. On niby za darmo pił, ale innym by postawił.

Bazyliszek?! Tak mu się zdawało, że gdzieś to słowo już kiedyś słyszał. Chyba w Starym Mieście, kiedy jakiś podpity kupiec, chyba handlujący odzieżą na bazarze, z Essos żalił się, jakby krótko po zaręczynach żona jego na skutek klątwy pewnej starej baby - której to z kolei odmówił ofiarowanie ciepłej bułki gdy ta głodna go zagadała - zmieniła się ze słodkiej dzieweczki w paskudnego, tłustego, marudnego i przesyconego jadem "kurwoliszka". Ponoć nawet "starą mendą" go nazywała. Tak czy siak padło wtedy porównanie do bazyliszka, ale Tarth też pił i w ogóle nie chciało mu się tego smutnego pitolenia słuchać w tym także dopytywać czym rzeczony bazyliszek jest.
Tutaj sytuacja była inna. Być może on też kiedyś do boju z taką kreaturą by stanął! Wtedy warto by mieć coś, co przed jadem paraliżującym by ustrzegło. Oczywiści widownia to chętnie by oglądała, jak leży sparaliżowany a bestia go wpieprza, ale jemu osobiście takie niemrawe leżenie było bardzo nie w smak. Zapytał medyka, czy jakowyś sposób istnieje - bo on to najprędzej by wiedział, jeśli istnieje.

Innych opowieści też słuchał z chęcią. Sam zaś, kiedy miał okazję, opowiedział im o westeroskich swych przygodach. O wielkim turnieju rycerskim, który odbył się pod Horn Hill. O tym, że pewien rycerz tam w konnym wyścigu zmylił drogę i przybył na metę przed wszystkimi, myśląc przy tym, iż wygrał. Niemniej, wspomniał też, że ten sam rycerz spisał się w kopiach, co jemu się nie udało niestety. Wspomniał także o swojej wygranej w walkach zbiorowych i o tym, jak zacięty był bój. Ach, no i oczywiście nie zapomniał opowiedzieć, jak to mieszkającego tutaj w Volantis człeka razem ratowali w próbie walki, kiedy pewnie rycerze wysunęli wobec niego niesłuszne oskarżenia.
Ten turniej był w sumie chyba najciekawszą historią Tartha. Bo o wyprawie nie piratów mówić nie chciał. Zaś jeśli pytali o jego ryj... Cóż, mówił krotko, na temat i zgodnie z prawdą - płonąca chata w której leżał zmożony ranami.

- Miło było, ale sen też człowiekowi potrzebny. - Stwierdził, podnosząc się z miejsca. Oczywiście, gdy już dość długo pogadali a większość zdążyła się zebrać. Odkaszlnął w kułak. - Waszmość gospodarzu... Rad jestem, że was poznałem, bo jesteście swój człek. Tako jak i wy wszyscy! - Rzucił, wzniósł kufel i wypił ostatni toaścik na rozejście. Potem tak bardziej z podaniem rączki się pożegnał, w plecy klepnął i tyle tego było. Że przyjaciół zdobył to na to nie liczył - wszak o nie z tych, co charakterem ujmują i zrazu sympatią są obdarzani. Ostatecznie jednak nie tylko zjednać chciał sobie kilku potencjalnych kompanów, ale też po prostu sam wyśmienicie się bawił.

Zaszedł no do przybytku wieczorkiem a z chłopakami. Tak tam wyskoczyli, żeby pracowity dzień nagrodzić dobrym piwkiem oraz zacnym towarzystwem. Dobre mordy przywitał, jeśli jakieś akurat poznał. Z właścicielem rzecz jasna się przywitał, co by nie było, że chuj jest. Picie też zamówili, może coś na zagrychę i jak tak już kufelek po kiełbaskę się skonsumowało, to naszła go wspaniała myśl. Może by tak zapasy? Do tego przeca nawet ćwiczyć nie musiał, bo i takowe to element kultury rycerskiej. W zbroi i bez zbroi też. Ogólnie każdy wojak powinien umieć, bo do bardzo bliskiego zwarcia nieraz dochodzi. Także ten...

Zaproponował taki pojedynek gospodarzowi Skały. Trzy rundy do odklepania. Bez chwytania za jaja, wkładania palca w dupę i innych chujowych zagrywek, włącznie z chwytaniem za włosy, których obaj nie mieli i brody, której na pewnie nie miał Rickard. Niestety jego rodzinna wyspa nie była jedynym spalonym Tarthem - choć on dał się tylko raz -, więc i owłosienie niestety, w większości, przepadło.
Proponował pojedynek przyjacielski. Sam nie wiedział, czy właściciel chciałby wchodzić w układy na kasę. Jeśli jednak tak by mu pasowało, to mógłby dać pięć złotych monet. Ewentualnie dziesięć. Natomiast jeśli właściciel nie chciał w to wejść, to by poszukał jakiegoś innego zawodnika w karczmie. Oczywiście wszystko na spokojnie. Stoły by się porozstawiało i byłby ładny spektakl w dodatku za darmo.
Potem zaś znów by wydał dwie złote monety na piwo i żarełko dla wszystkich.

Przednia zabawa i trzech po kolei pokonanych. I za jakie kwoty... W sumie, gdyby miał nieco mniejsze ambicje i pragnienia, to mógłby w taki sposób żyć. Z takimi a nie innymi umiejętnościami miałby pewny zysk. Może czasem straty, ale głównie pewnie by wygrywał. Jednakowoż te ambicje, choć względem prawdziwie zachłannych ludzi, miał trochę większe niż życie z tarzania się po ziemi.
- To było coś... - Rzucił młodemu włochatemu. - U was to wręcz świętość takie zapasy, prawda? - Zapytał.
No tak czy siak, mieli się troszkę zabawić. Zaś skoro tak a on właśnie ćwiczył się w unikaniu, zaproponował zabawę. Wyłożył złotą monetę i szukał dziesięciu chętnych. Dziesięciu. Potrzebował też trochę materiału, żeby zwinąć z nich tak ciasno dziesięć materiałowych pocisków. Zasada były proste... Dwadzieścia metrów - z dwadzieścia solidnych kroków - i dziesięć rzutów. Ten, kto trafi go najwięcej razy, zdobędzie monetę. Warunek był jednak taki, że trafić miała ta osoba przynajmniej sześć razy. Z jego strony żadnego oddalania się, chowania za otoczeniem... Nic takiego, czysto unikać miał. Nie odbijać bronią, nie zasłaniać się żadną prowizoryczną tarczą. Ot, po prostu miał unikać tych pocisków.

Och tam... Jeśli nawet nie dla ćwiczeń to mogli to zrobić dla ubawu. Wszakże wszystkie porządne męskie rozrywki mające dowieść ich sprawności nosiły znamiona głupoty. Tak przynajmniej twierdziły kobiety i wykształceni eunuchowie. Ewentualnie ci, którzy absolutnie niczym nie mogli się popisać. No tak czy siak, porzucali sobie i jakoś mu to tak wyszło, że nikt nagrody nie zdobył. Trudno się mówi. Może innym razem skuszą się jednak poważniejsi zawodnicy i tym razem ktoś sięgnie po wygraną. O ile oczywiście Rickard przeżyje nadchodzące dni. Wiele się mogło zdarzyć, zwłaszcza, że pragnął sięgnąć po naprawdę sporo.

Tymczasem pobawili się, popili i spędzili miło czas. Znów się nie upijał, bo też napięty plan treningowy miał na jutro. Ot, zamienił kilka słów to z tym, to z tamtym. Popytał o walki i o te sprawy. On zawsze pytał o wojaczkę, broń albo dupy - taki człowiek. Kiedy zaś już uznał, że mu dość, ostawił kompanów z karczmy z trunkami oraz jadłem i swoich zgarniając, poszedł na kwaterę. Oczywiście bywalcom życzył miłej biesiady a jak widział, że czegoś im brakło, to monetę przeznaczoną na konkurs poświecił, co by im jeszcze napitków polano. A cholera... Niech mają, niech go dobrze pamiętają, gdyby przyszło mu w najbliższym czasie zejść.