Gospoda Pod Głową Dzika

Po opuszczeniu komnat maestera młody lord zgarnął swojego najwierniejszego przyjaciela, ser Jona Falstaffa, by wraz z nim konno ruszyć do ich ulubionej karczmy. Konie zostawili w pobliskiej stajni, a Grafton zapłacił za ich tamtejszy pobyt po srebrniku. Raźno wkroczyli do przybytku, gdzie przecież byli dobrze znani. Zaraz też ich oczom ukazały się znajome twarze, a wśród nich druh Sebastiona, minstrel Angron o tubalnym basie. Również stały bywalec karczmy jak i wierny kompan od kufla, śpiewający tym lepiej im więcej wypił. Seba i Jon od razu się do niego dosiedli.
- Gilbercie, piwa! - zawołał do karczmarza, chcąc przekrzyczeć całą karczmę. Przy okazji na pierwsze podejście Gilberta przyszykował sobie dziesięć złotych monet, żeby od razu opłacić całonocne picie ale dla wszystkich. Mówiono Sebastionowi kiedyś, że ale i piwo to dwa różne alkohole. Dla niego były to tylko zamienne nazwy. W każdym razie całe szczęście, że Grafton pomimo swoich upodobań do trunków i kobiet ma dobrą pamięć i nigdy nie zapomina pobrać ze skarbca sakiewki liczącej przynajmniej kilkadziesiąt złotych monet, żeby starczyło na całą noc hulanki.
- Angron, ty wiesz o tym, że ja ucztę, turniej i polowanie organizuję z okazji swojego dnia imienia? Normalnie będzie tyle żarcia i całonocne chlanie, he! Nie zapomnij wpaść, twój głos byłby wyśmienitym dodatkiem - zaczął rozprawiać nad kuflem piwa, gdy już karczmarz wykonał swą robotę i dostał pieniądze. Przy okazji klepnął młodo wyglądającą dziewkę służebną w tyłek i uśmiechnął się przy tym do niej w swoim przekonaniu zawadiacko. - Nieźle się ruszasz!
- Hehe, Jon, a opowiadałem ci kiedyś jak ten rycerz Podbiośka chciał się razu pewnego nająć u mego ojca? Coś tam ślubował, że trzy głowy jednym ciosem zetnie, bo nadwornym katem chciał zostać. Ale pozycję błazna już zajmował Terrence, więc stary odesłał go z kwitkiem, ahaha!

- Ano zaprosiłem, Angronie, zaprosiłem. Tylko będziesz się musiał pilnować z piciem, coby twój konar nie był jak to uschnięte drzewo, druhu - klepnął go w plecy, zaśmiewając się przyjacielsko i pociągnął łyk z kufla, a potem drugi i w sumie zaraz cały wypił. Lubił pić, a piwo jak powszechnie wiadomo to może i nie jest napój bogów, ale też dobry. No i przede wszystkim dużo tańszy od wina, a magia dziejąca się przy wypiciu za dużo wciąż ta sama.
Wypił duży łyk z kufla, który uległ napełnieniu i wtedy właśnie uczynił akcję z klapsem i uśmiechem, a efekt był na tyle dobry, że później zdecydowanie odnajdzie dziewczynę i spróbuje swych sił w dalszej części zalotów. O ile wciąż będzie stał na nogach, he.
- No słuchaj, Jon. On tam gadał staremu, że przestępców skazanych na śmierć chce tak ścinać. I wtedy ktoś tam zaczął hihotać, więc ten się cały czerwony na mordzie zrobił i zawołał swojego giermka. A ten giermek to normalnie był całkiem posiwiały dziadek. Wbiega on do wielkiej komnaty, w ręku trzyma jakąś klatkę nakrytą do połowy kocem, he, mało brakowało a by upadł i sobie głupi ryj rozbił. No i jak w końcu dobiegł, to postawił klatkę na ziemi i ściągnął koc, a tam trzy kury. I on je z tej klatki wypuścił, ale nie rozbiegły się zbyt daleko, bo każda była przywiązana sznurkiem za nogę do pręta z klatki. A ten rycerz wtedy rzekł "teraz dowiodę swych umiejętności" - obniżył głos przy parodiowaniu rycerza i osuszył do końca kufel piwa. - Wyciągnął miecz i jak machnął raz to wszystkim trzem kurakom łby poodpadały, he. Ja się uśmiałem, rycerze domowi się uśmiali, a ojciec to nawet wstał i zaczął klaskać. Ależ się gość zdziwił jak ostatecznie stary kazał mu spierdalać, hehe - uśmiał się ponownie tak jak w tej historii, tylko niestety zakrztusił się akurat pitym piwem. Szybko mu przeszło, dzięki czemu był w stanie dopić piwo do końca.
- A ty, Jon, byłeś świadkiem czegoś równie zabawnego albo może słyszałeś o czymś takim? - uśmiechnął się do kompana. Oczywiście spodziewał się po Falstaffie opowiedzenia czegoś, co przebije jego historię.Ten rycerz zawsze miał jakiegoś asa w rękawie jak to zwykle bywa u zażywnych mężczyzn po czterdziestce z solidną tuszą, którzy to lubią się dobrze bawić i potrafią pić. Dlatego też już zamachał do innej dziewki służebnej niż ta co ją w tyłek klepnął, żeby przyniosła więcej piwa, bo słuchacz zawsze powinien dbać o to, żeby opowiadający miał kufel piwa, w którym dna nie widać choćby nie wiadomo ile się mówiło.

- Haha, karł go poskładał, no kurde nie mogę - zaśmiewał się do rozpuku Sebastion. Aż mu łzy do oczu poleciały i mało z ławy nie spadł. Musiał się ratować wypiciem kufla i napoczęciem od razu kolejnego. - Chyba kiedyś Terrence'owi zaproponuję, żebyś coś poćwiczył i wyrobił sobie siłę, bo karł bijący dorosłego chłopa to dopiero byłoby widowisko, he! - zawołał ucieszony. Jeszcze z tej uciechy klepnął dziewkę w drugi pośladek, który to tak kusząco wyeksponowała i uśmiechnął się do niej w swoim przekonaniu szarmancko. No, jeszcze tylko kilka kufli i z pewnością pójdzie z nią na górę odnaleźć jakiś wolny pokój.
- Ja razu pewnego, jeszcze gówniarzem co nawet czytać nie potrafił, usłyszałem od jednego z rycerzy ojca historię - zaczął kolejny wywód. - Otóż u żelaznych jest taki zwyczaj jak taniec palców, nie? Rzucają w siebie toporkami, łapią je w locie i rzucają dalej, a często robią to kompletnie pijani. Stąd nazwa, że przy okazji niektórzy tracą palce jak nie potrafią dobrze złapać, ale chyba się tym za bardzo nie przejmują, bo wciąż to robią. I w tej historii właśnie kilku takich żelaznych grało sobie w taniec palców. A tu jeden pierdoła w pijanym zwidzie nawet nie zauważył kiedy coś w jego stronę poleciało i toporek trafił go w głowę, w sam środek normalnie! Toporek to tę głowę tak idealnie wzdłuż rozciął i poleciał dalej, a głowa się rozeszła na dwie części i opadła na boki. I ze środka wypadło to szare coś, co ludzie mają w głowach - posłużył się prostszym opisem, bo nazwy tego czegoś zwyczajnie zapomniał. - A ten żelazny to zaskoczył wszystkich, bo podniósł ręce, złapał się za głowę i złożył ją ze sobą, wciąż dociskając ręcoma i czekając aż się zrośnie. Pozostali mu wtedy pokazali to coś i mówią, że wypadło, a ten wtedy woła "A po chuj mie to? I tak nie używam a głowa przynajmniej lżejsza bez tego", hehehehe - zarechotał na koniec. W czasie opowiadania wypił ze cztery kufle, więc uznał czas za w końcu odpowiedni.
- No, to ja niedługo wrócę, he - rzekł, wstając z ławy. Kroki swe skierował do dziewki, która to tak ochoczo przyjęła jego zaloty. Powiedział jej jeszcze w swoim przekonaniu coś miłego w stylu "masz ładne usta, aż proszące się o całusy", ujął pod rękę i zachęcił ją do zaprowadzenia go do jakiegoś wolnego pokoju na górze.

Jeśli nagle nie stało się nic w rodzaju zmiany nastawienia dziewki, to po jakichś dwudziestu minutach wrócił na dół całkiem zadowolony. Przy okazji odwiedził wychodek lub też podwórze, żeby ulżyć pęcherzowi. Zasiadł z powrotem do ławy i od razu zabrał się za wyżłopanie kufla piwa, bo pić też mu się chciało.
- Angron, druhu - klepnął przyjaciela w plecy zachęcająco. - Może ty też nas uraczysz historyją zabawną jakową, co?

Nie zawiódł się na swoim przyjacielu, Angronie, który to zabrał się za opowiadanie świetnej historii. Coby mu w gardle nie zaschło, Sebastion zadbał o regularne dolewanie piwa do jego kufla, a i sam przez ten czas wypił ze trzy.
- Hahahaha! - zaryczał głośnym śmiechem. - I co? Dziewka dalej chętna była na igraszki po tym jak temu staruchowi dupsko złoiłeś? - rechotał niemiłosiernie, wyobrażając sobie tę sytuację. Tyle w tym dobrego, że lord nie posądził Angrona o gwałt na jego żonie, co z pewnością skończyłoby się zesłaniem na Mur. A taki los w przypadku jego przyjaciela byłby wyjątkowo smutny.

I tak też minęła cała reszta wieczoru, na piciu i opowieściach, a także od czasu do czasu rozmowach o sprawach bardziej bieżących. W pewnym momencie Grafton odstawił na blat stołu opróżniony tego dnia już osiemnasty kufel piwa i rozejrzał się po sali. Ludzi jakby ubyło albo mu się wydawało, ale w każdym razie było już późno i wypadałoby się zbierać. Niestety samo w sobie zbieranie się było nudne, a Seba miał jeszcze ochotę się zabawić. Z pomocą przyszła mu jakże pomocna w takich sytuacjach jego własna pomysłowość.
- Heeeej, Falstaff, he. Dawaj pościgamy się kuńmi do zamku mego - czknął na koniec, co oczywiście można było potraktować jako potwierdzenie, że pomysł jest znakomity. Jeśli ser Jon nie miał nic przeciwko tak wyśmitej zabawie, to Grafton pożegnał się z Angronem i ruszył odnaleźć konia, którego to zostawił w stajni tuż obok gospody. W tym stanie nie było to łatwe zadanie, ale ścigać chciał się bardzo. A i zamierzał robić to szybko, cały czas kłusem.

Można było powiedzieć, że w pewnym sensie lord Sebastion Grafton jest ambitnym młodzieńcem. Na pewno nie zamierzał pozwolić, żeby ktoś go przepił na jego własnej uczcie i trzeba było zastanowić się jak to zrobić. To też Seba zamyślił się na rozwiązaniem tej kwestii. Spodobało mu się to na tyle, że zamyślił się jeszcze raz. Tak, piwo zdecydowanie było rozwiązaniem. Może czasem też wino. W każdym razie młody lord podjął odważną decyzję, każdy wieczór pierwszego księżyca zamierzał spędzić na chlaniu w gospodzie razem ze swoimi przyjaciółmi, Jonem Falstaffem i Angronem. Nawet jakby goście zaczęli wpadać na długo przed rozpoczęciem się turnieju, to i tak zamierzał spędzać tutaj każdy wieczór. Jedynie dla króla uczyniłby wyjątek, bo seniora to jednak trzeba przyjmować codziennie na wieczerzy. A jakby przybył jakiś młody lord, o którym Grafton wiedziałby, że ma podobne upodobania co on, to z pewnością zaproponowałby mu dołączenie do zabawy.
Sebastion był na tyle inteligentny, żeby zdawać sobie sprawę z kilku rzeczy. Przede wszystkim poza samym królem to on jest najbogatszym człowiekiem w królestwie. Co za tym idzie wielu lordów zapewne będzie chciało się z nim zaprzyjaźnić, a gdzieżby indziej zrobić to, jeśli nie przy piwku w gospodzie? No i oczywiście jako wciąż najbogatszy lord w Dolinie jest doskonałym kandydatem na męża każdej niewiasty i tu przydały się przemyślenia, które tak bardzo mu się spodobały. Otóż do podejmowania w miarę świadomych decyzji musi w miarę świadomie myśleć, a do tego trzeba się uodpornić na trunki, przed których piciem nie zamierza się wstrzymywać na uczcie.

Mistrz Gry, swój chłop, wielu pytań nie zadawał. Durwald zdążył już spotkać na swej drodze takich, co to wymagali świadka, imiona trzeciego kuzyna ze strony matki, daty urodzenia i jeszcze próbki moczu, żeby sprawdzić, czy z jajec leje się czyste wino. Dlatego właśnie preferował pobłażać dramatycznej części swego charakteru, częściej występując jako tajemniczy rycerz, niż błędny nikt z jakiejś dziury, o której nikt nie słyszał.
Wskazano mu nawet tutejszą gospodę, gdzie mógł ogrzać zmarznięte członki, odrzucić kufel dobrego ale i zjeść coś, co dla odmiany nie było soloną wołowiną, twardym serem, lub czerstwym chlebem. Pokoju wynająć, naturalnie, nie miał zamiaru – w końcu po co wyrzucać jelenie w błoto, kiedy ot, tam za wzgórzem, stał ładny, strzelisty dąbek, w sam raz dla włóczęgi? Nie było to może tak wygodne, jak żywopłot, ale jak się nie ma co się lubi.. Resztę wieczora spędził więc zawinięty w płaszcz, na twardej, chłodnej ziemi, od której na stare lata boleć go będą korzonki.
Przyznać trzeba, że do  gospody „Pod Głową Dzika”, trafić można było nawet z wydłubanymi oczyma. Zapach pieczonego mięsa i świeżo uwarzonego piwa, niósł się po ulicach miasta, przyciągając do przybytku wszystkich, którzy mieli nadzieję na odrobinę rozrywki, lub po prostu uwalenia się do nieprzytomności. I chociaż zwykle unikał tak zatłoczonych miejsc, wieczorem, bo załatwieniu kilku spraw związanych z turniejem, jak i zwiedzeniu portu Gulltown, postanowił odrobinę zboczyć z drogi do stajni, zaglądając do przybytku.

W karczmie dało się usłyszeć z daleka, zabawę i swawolę.
- ... No mówię wam, że tak było, Przysięgam, że to prawda i tylko prawda. W przestronnej sali ujrzeć można było grupkę ludzi, którzy złączyli kilka ław, żeby pić wspólnie. Wśród biesiadujących ujrzeć można między innymi wysokiego, mężczyzne z pokaźnym bebechem,  zarostem przypominającego lwa, lub po prostu bezdomnego. Drugi z nich był siwiejący, lekko brzuchaty, o potężnych ramionach, który zdecydowanie był kowalem. Kolejnym był oczywiście Lambert i to on był tym, który się obecnie odzywał. Nie byli to oczywiście wszyscy, w grupie było przynajmniej piątka innych ludzi, którzy wspólnie świetnie się bawili.
-Gębę miał całą poparzoną i raz za razem rozkładał mnie na łopatki. Grafton uniósł kufel i prześmiewczo się odezwał. -No cóż, przynajmniej w piciu go pokonałem! I wychylił kufel, jakby był dla niego niczym.
Nalewając kolejny skierował wzrok do wejścia i ujrzał wysokiego i przystojnego podróżnego, od razu dało się ujrzeć w nim wojaka.
- O witajcie Ser, wy pewnikiem na turniej. Zapraszamy do picia, dzisiaj Graftonowie stawiają. Haha!
Lambert machnął ręką zachęcając nieznajomego do dołączenia. Jeżeli ten się zgodził chętnie się z nim przywitał
-Witaj ser, jestem Lambert Grafton, brat lorda na którego cześć zorganizowany jest tutejszy turniej. Siadaj i napij się. Wskazał dłonią na wolne miejsce na przeciwko siebie, a zaraz obok kowala.
- A ty Ser jak się zwiesz? Nie żeby miało to dla niego jakieś znaczenie, ale warto jest znać imię osoby, z którą się pije.

Nie miał zamiaru jakoś specjalnie się schlać. Drzwi do karczmy otwierał z zamiarem zjedzenia czegoś ciepłego, schłodzenia trzewi kuflem ale i rychłym powrotem pod swoje drzewo, skąd miał doskonały widok na pole turniejowe, zapełnione kolorowymi pawilonami. Przez cały dzień, słychać było rżenie potężnych rumaków, szczęk metalu i głośne śmiechy mężczyzn, ćwiczących przed walką zbiorową, która poprzedzała pełnoprawne, rycerskie szranki.
Nie chciał ściągać na siebie uwagi, co niestety, w jego przypadku było dość trudne. Twarz miał raczej pospolitą, dodatkowo porośniętą kręconą brodą, której ostatnio nie miał czasu doprowadzić do porządku, nadrabiał to jednak wzrostem i posturą. Przypominał sporego byka, turniejowy postrach, człowieka, którego bohaterowie legendarnych historii zwykle zabijali, tym samym dowodząc swej wartości.
Z początku miał więc zamiar skierować się w stronę lady, żeby załatwić swe sprawy i czym prędzej zwiać. Nim jednak zdążył to zrobić, usłyszał krzyk, ewentualnie skierowany do jego osoby, a że zapraszał członek rodu Graftonów, nie wypadało odmówić.
- Witaj, panie. Gospodarzu, ale! I kurczaka, jeśli macie. – krzyknął, zajmując wskazane mu miejsce. - Zwę się ser Walder spod Czerwonych Gór, panie. Podróżowałem po Dorzeczu, gdzie dowiedziałem się o hojności Lorda Graftona. Grzechem byłoby nie skorzystać z takiej okazji do wypróbowania swoich umiejętności. Wy również staniecie w szranki, ser?
Zapytał, wdzięcznie odbierając zamówienie od krążącej wokół stołów niewiasty, zapewne córki właściciela, sądząc po wyraźnym podobieństwie, które dojrzeć mógł nawet taki niedołęga, jak on sam. Kufel opróżnił błyskawicznie jednym, sporym łykiem, nie krzywiąc się przy tym ani trochę, przyzwyczajony do smaku.

Ser Walder spod Czerwonych Gór. Imię jak najbardziej pasujące turniejowo. Właśnie takich osób Lambert się oczekiwał na tym wydarzeniu.
- Z którego stoku Czerwonych Gór ser, jeśli można spytać? Z tego co pamiętam, pasmo sięga Reach, Dorne i Ziem Burzy. A na dornijczyka mi Ser nie wyglądasz. Lambert mógł tylko strzelać.Ale po co to robić, jak można najzwyczajniej w świecie spytać.
-Mówisz też, że podróżowałeś po Dorzeczu. Tak się składa, że ja też stamtąd wracam. Mnóstwo się tam żelaznych namnożyło po tym burdelu. Ciężkie to były czasy, a Grafton na własne oczy ujrzał Dorzecze, które jeszcze się nie podniosło po okropnościach, które je spotkały. Niewiele przydrożnych karczm się ostało.
- A co do turnieju, to oczywiście biorę udział w każdej możliwej dyscyplinie. Nie chciałbym obrażać brata nie biorąc udziału w turnieju na cześć jego imienia. Poza tym nagroda jest niemała, więc co zaszkodzi spróbować. Nie było co do tego dodawać, lub dopowiadać. Choć kochał brata i chęć powrotu była przeważająca. To nawet lepiej by było, gdyby pieniądze zostały w rodzinie.
- A apropos mojego Brata, to wznieśmy toast za gospodarza tego wspaniałego wydarzenia i oby turniej był równie wspaniały jak goście w nim uczestniczący.

Zamówił drugi kufel, tym razem pociągając znacznie mniejsze łyki, nie mając zamiaru upić się na dwa dni przed rozpoczęciem turnieju. Był to jeden z większych, w których miał wziąć udział, a wygrana mogła ustawić go na resztę roku. Może mógłby też odrobinę ulepszyć swój rynsztunek..
- Z tego najlepszego, ser. – odpowiedział, szczerząc przy tym zęby w szerokim uśmiechu. Wychował się na Dornijskich Marchiach, odrobinę nawyków więc pozostało, wliczając w to pewną niechęć do mieszkańców pustynnego regionu Westeros. – Pochodzę z ziem Burzy, ale preferuje podróże, miast siedzenia w jednym miejscu.
Na wspomnienie o Dorzeczu i ich obecnych suzerenów, wyraźnie spochmurniał, mocniej zaciskając palce na uchwycie kufla. Do Żelaznych pałał szczerą, rozpaloną do bieli nienawiścią, bardziej poważając bezpańskie psy, niż tych piratów, morderców i gwałcicieli. Stan ziem wokół Tridentu, tylko utwierdzał go w tym przekonaniu.
- Żelaźni.. gdyby władali tak dobrze, jak podbijają, być może wszyscy bylibyśmy już pod ich butem. „My nie siejemy”. – prychnął, kręcąc przy tym głową. Humor poprawił sobie kolejnym, większym łykiem gorzkiego ale, zaraz potem ponownie unosząc kufel, tym razem w toaście za Lorda Graftona i jego szczodrość, dzięki której zgromadzili się w Gulltown. Temat Żelaznych, był dla niego drażliwym, cieszył się więc, że ser Lambert postanowił go zmienić. Dalsza rozmowa, równałaby się przysłowiowemu dolewaniu oliwy do ognia.

-A. Więc pochodzisz z samej granicy. Nigdy wam nie zazdrościłem tego, że się tyle z dornijczykami spieracie. Nie ma co ci się dziwić chłopie, że tam nie siedzisz. O ile Lambert uwielbiał walkę, to ta partyzantka na Dornijskim Pograniczu była po prostu przerażająca. Nie możesz spokojnie z dnia na dzień funkcjonować bez strachu, że w każdej chwili może na twój dom spaść deszcz strzał, lub ruszyć zbrojny oddział. Namiastkę bezpieczeństwa dawało schronienie się w zamku, lub twierdzy, ale był to tylko niewielki odsetek ludzi.
-Ja też rzadko w domu siedzę, ale to bardziej z nudów. Czasami wydaje mi się, że najciekawszym zajęciem tutaj jest oglądanie jak schnie farba. W Dolinie Arrynów wszystko toczyło się własnym tempem. Królestwo oddzielone od reszty, kontakt i konflikt ma tylko przy Trzech nic nie znaczących Siostrach. A i lordowie wydawali się jacyś tacy drętwi. Od czasu do czasu tylko trafił się jakiś turniej, czy polowanie na Górskie Klany.
-Powiedz mi Walder, jak dobrze wiemy, żadne picie nie może się obejść bez ciekawych historii z traktu. Opowiadaj, przydarzyło ci się cosik ciekawego w drodze tutaj? Pociągnął duży haust z kufla.
- Wiesz, chłopaki już dużo się ode mnie rzeczy już nasłuchali.
Co prawda, to prawda, tak się akurat złożyło, że gość z Ziem Burzy trafił na stałą bandę Lamberta do picia. Tematów poruszyli już tyle, że każdy następny niebezpiecznie blisko zmierzał w stronę polityki.

Wzruszył ramionami, przenosząc wzrok na kufel, wciąż wypełniony po brzegi ale. Dornijskie Marchie rzeczywiście były piekłem – spalone słońcem równiny, będące ciągłym polem bitwy dla trzech królestw. Tamtejsi prostaczkowie nie mogli zaznać spokoju, chociaż były również pełne plusy. W całym Westeros trudno było znaleźć tak hardych wojowników, jak na granicy Dorne, Ziem Burzy i Reach. Nie wspominając już o tym, że od dobrej dekady za Czarnym Nurtem mieli Żelaznych, bynajmniej nie nastawionych przyjaźnie do poddanych rodu Durrandon.
- Cóż, tak to już bywa, gdy wielcy Lordowie nie mogą odpuścić jakichś roszczeń z zamierzchłych czasów, kiedy nie byli nawet w planach. – dopowiedział. Nie miał wątpliwości, że jakaś biedna wioska należąca do Caronów, Tarlych, czy Wylów, była właśnie palona przez jeźdźców, czego skutkiem będzie co najwyżej gniewny list. Działo się tak już od wieków.
- Moja podróż, na szczęście, lub też nie, była raczej spokojna. Rycerze Krwawej Bramy byli odrobinę.. oschli, ale ostatecznie mnie przepuścili. Ach, no i usłyszałem wspaniały żart o plastrze miodu i ośle. – zwilżył jeszcze gardło, co by nie zaschło mu w środku opowieści, po czym zajął się żartem, który zasłyszał od pewnego karła w Karczmie na Rozdrożach.
- Wchodzi Żelazny do burdelu z plastrem miodu i osłem. Burdelmama pyta go, czego chce. Żelazny odpowiada, że chce wymienić plaster na posiłek, a osła na noc z najpiękniejszą kobietą, jaką mają. Burdelmama pyta więc, dlaczego po prostu nie zjadł plastra? Żelazny odpowiada: „Z tego samego powodu, dlaczego chce wymienić osła. Mam dość tego samego każdej nocy!”

Rycerz Wald jest zaiste dobrym kompanem do rozmowy. Wyedukowany jak na wędrownego rycerza, zna dworskie maniery. Trzeba będzie kiedyś nawiązać z nim jakąś głębszą znajomość.
-A no tak. Mogli być nieco oschli, ale postaw się ser w ich miejscu. Na tak wielki turniej ludzie się zjeżdżają z wielu zakątków kontynentu, a i pewnikiem do jakichś burd nieraz doszło. Tym bardziej właśnie jak ty Walder jesteś z Ziem Burzy. Pewnie trafiłeś na takiego strażnika, co to przyjezdnych nie lubi. Dziwni ludzie chodzą po świecie, a jeszcze dziwniejszym zdarza się dostać ostrogi i pas rycerski.
Łyknął sobie wielki łyczek z kufla i wsłuchał się w żart rozmówcy o Żelaznych. Jak widać Wald nie tylko jest człowiekiem kultury, ale i ma niezłe poczucie humoru, bowiem dowcip był przedni i Lambert po jego usłyszeniu zaczął się gromko śmiać.
-Haha! Dobre. Dawno nie słyszałem takiego dobrego żartu. Żart krótki, idealny na popijawę. Na pewno będzie użyty przez Graftona przy jakiejś nadchodzącej biesiadzie. Siłą tego żartu było to, że jest uniwersalny na tyle, że po niewielkich zmianach może uderzyć w każdą grupę społeczną, nację i wyznanie. Chociaż to z Żelaznym brzmi wyjątkowo dobrze.
-Dobra to teraz moja kolej. W barze siedzi Martell, Gardener i Stark... Nie zdążył nawet rozkręcić dowcipu, gdy do karczmy wparował zdyszany Gendry Corbray, jego zaprzysiężona tarcza.
- Lambert, gdzie jest Lambert Grafton? Rozejrzał się po karczmie i znalazł rozmawiającego Lamberta.
-Lambert, szybko, przyjechał król z orszakiem. Nie ma co ukrywać sprawa była poważna, w końcu wizyta króla na turnieju jest tylko jedna, więc nie godzi się go obrażać nie pojawieniem się. Garfton nie miał więc wyjścia i zaczynał się zbierać.
- Wybacz ser. Schylił głowę i odezwał się do błędnego rycerza. -Jak widzisz sprawa nie cierpiąca zwłoki. Ale obiecuję, że jeszcze dokończymy nasze posiedzenie. Pożegnał się szybko również z innymi biesiadnikami.
- Na razie chłopaki, my też jeszcze kiedyś dokończymy. Nie dokończył nawet kufla i wybył z karczmy wraz z Corbrayem zostawiając nowo poznanego ze swoimi kumplami od picia.

Walder rzeczywiście stereotypowego, błędnego rycerza nie przypominał. Mówiąc o błędnych, zwykle wyobrażano sobie sieroty, wyrzutków i sieroty, rzadko kiedy napotkać można było takich, którzy należeli do wyższych klas. Paru takich zdołał poznać podczas swych wędrówek, zwłaszcza w Reach, gdzie młodsi synowie szlachetnych rodów często szukali chwały, eliminując bandytów i rabusiowych rycerzy.
- Nie winię ich, panie, skądże znowu. Winię tych, którzy swoim zachowaniem oczerniają dobre imię takich, jak ja. Chociaż przyznać muszę, że bardziej zaciekłych strażników spotkałem tylko na Marchiach. – wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu, w znacznie lepszym humorze, niż jeszcze chwilę temu, gdy to rozmawiali o plugawcach z Żelaznych Wysp. Wystarczyło wspomnieć o tych chujach, żeby zaczęło go trząść.
- Nie dość, że zabawny, to jeszcze trafny. – dodał jeszcze, nim ostatecznie porzucił temat Żelaznych i ich niecodziennych upodobań seksualnych. Uważnie słuchał słów ser Lamberta, mając szczerą ochotę odrobinę się pośmiać. Żarcik zapowiadał się przednio, niestety jednak, nie dane im było okazji go usłyszeć, przynajmniej tym razem, Grafton został bowiem porwany przez jednego ze swoich kompanów. Wychwycił coś o królu z orszakiem, co zapewne oznaczało, że tutejszy władyka postanowił uświetnić turniej swoją obecnością. Cóż, on zainteresowany był bardziej kolejnymi kuflami i kurczakiem, a kompania była przednia. Spędził więc w gospodzie jeszcze dobre kilka godzin, nim wreszcie powrócił na przedpola, pośród rycerskie namioty.

Od czasu wydarzeń w porcie Sebastion był dosyć zajęty. Trzeba było żegnać gości, ogarnąć ile kosztowało wykarmienie ich, zlecić uzupełnienie zapasów trunków, które to sam z wielką radością często opróżniał i inne takie duperele. Tyle z tych wydarzeń było szczęścia, że przynajmniej Melody znalazła sobie wreszcie chłopa i miała odwagę to przyznać. Z tegoż powodu jak tylko Grafton znalazł chwilę czasu na przypomnienie sobie o jego istnieniu to i przy okazji zaprosił go na wypad do gospody. Konia zostawił w stajni obok jak zwykle. Następnie jak zwykle dał właścicielowi gospody, Giblertowi, coś około dziesięciu złotych monet na pokrycie dzisiejszego chlania. A zanim w ogóle ser Walder raczył przybyć samemu opróżnił już ze dwa kufle i był w połowie trzeciego. Kiedy ten siadał, lord zwrócił uwagę na jego kaptur.
- Ser Walder! - przywitał go wesoło. - Tylko weź ten kaptur zdejmij. To nie jest jakaś speluna, żeby ktoś ci na policzek napluł czy coś. Nie ma potrzeby się tak osłaniać przed resztą ludzi w środku, he - przykazał mu ze śmiechem. Sebastion był w perfekcyjnym humorze. Wszędzie dookoła pełno było piwa i w żadnym wypadku nie zanosiło się na jego zabraknięcie, a do tego jeszcze dziewki służebne wyglądały równie pociągająco co zawsze. Czyli trochę, ale czemu nie?
- No, to mamy teraz wieczór opowieści. Ty pierwszy, bo tak. Opowiadaj co cię do Gulltown przywiało, albo jak poznałeś moją siostrę, albo jakieś śmieszne opowieści, hue - zarechotał, bo sam już wiedział co mu opowie. Niechybnie jeszcze nie słyszał o serze Podbiośce i jego trzech bezgłowych kurczakach, he.

Sebastion wykorzystał moment odpowiedzi Waldera na wypicie kufla piwa do końca i napoczęcia czwartego. Bardzo mu się podobało, że od kiedy pamiętał piwo było to wiecznie wyśmienite. Przy okazji kazał też przynieść coś do jedzenia sobie i rozmówcy, a tym czymś okazały się być jeszcze gorące kapłony.
- Jak wio do Gulltown to ty chyba górskimi przełęczami z Dorzecza przyjechałeś. To by pasowało, bo akurat kilka księżyców temu stały się przejezdne. Miałeś jakieś ciekawe przygody z góralami? - spostrzegł i od razu wyprowadził z tego pytanie bez czekania aż Walder z Gór Czerwonych potwierdzi tę wersję wydarzeń. Pewnie nie byłaby to śmieszna opowieść, ale zawsze jakaś ciekawa. Lord Gulltown osobiście nigdy nie podróżował przełęczami, gdyż było to niebezpieczne, a życie było mu miłe.
- Ło, to całkiem szybko się spiknęliście - rzekł, a w środku poczuł podziw do siostry. No takiego fajnego zachowania to ja się po niej nie spodziewałem, zwłaszcza po tym jak powiedziała, że jeszcze nigdy tego nie robiła. Czyli już umie brać co jej należne i jeszcze będzie z niej porządny Grafton, he - przyszło mu do głowy.
- A jak prędko cię zaciągnęła do łóżka? Hehe - zarechotał, bo to już się zapowiadało na świetną opowieść. Może wtedy w porcie kłamała, a może zrobili to w przeciągu ostatnich dwóch dni. Cóż, o rodzinę trzeba dbać, a Sebastion robił to na swoje własne sposoby. Jeszcze się okaże, że siostra będzie mu towarzyszyć w podróży po Dorzeczu jak tak dalej pójdzie.

- A to ten, ja nie polecam jechać wolniej. Wiesz, górale to tacy specyficzni ludzie co to nie znają słowa "okup", ale za to świetnie rozumieją znaczenie słowa "łup" i wiedzą jak się do kogoś podkraść, a także co zrobić z ciałami - przestrzegł towarzysza w piciu, bo już go polubił na tyle, żeby nie być obojętnym na jego krzywdę nawet jakby miałoby to być śmieszne. - Z kolei kobiety to porywają zwykle na żony, ale jak nie masz pizdy między nogami to nie licz na podobną łaskawość, he - zażartował sobie przy okazji.
- W takim razie wypijmy za rude kobiety! - zawołał wesoło i wzniósł kufel, który następnie do cna opróżnił po uprzednim stuknięciu nim o kufel Waldera. - Dobra, to teraz czas na jakąś śmieszną historię coby się drętwo nie skończyło - rzekł i nie dając rycerzowi czasu na odpowiedź zaczął opowiadać.
- Otóż był se kiedyś taki jeden rycerz zwący się Podbiośka, co chciał się razu pewnego nająć u mego ojca. Coś tam ślubował, że trzy głowy jednym ciosem zetnie, bo nadwornym katem chciał zostać - powiedział i popił swe słowa piwem, bo teraz to miało się zrobić zabawnie. -Lord przyjął go w wielkiej komnacie, a nn tam gadał staremu, że przestępców skazanych na śmierć chce tak ścinać. I wtedy ktoś tam zaczął chichotać, więc ten się cały czerwony na mordzie zrobił i zawołał swojego giermka. A ten giermek to normalnie był całkiem posiwiały dziadek. Wbiega on do wielkiej komnaty, w ręku trzyma jakąś klatkę nakrytą do połowy kocem, he, mało brakowało a by upadł i sobie głupi ryj rozbił. No i jak w końcu dobiegł, to postawił klatkę na ziemi i ściągnął koc, a tam trzy kury. I on je z tej klatki wypuścił, ale nie rozbiegły się zbyt daleko, bo każda była przywiązana sznurkiem za nogę do pręta z klatki. A ten rycerz wtedy rzekł "teraz dowiodę swych umiejętności" - obniżył głos przy parodiowaniu rycerza i osuszył do końca kufel piwa. - Wyciągnął miecz i jak machnął raz to wszystkim trzem kurakom łby poodpadały, he. Ja się uśmiałem, rycerze domowi się uśmiali, a ojciec to nawet wstał i zaczął klaskać. Ależ się gość zdziwił jak ostatecznie stary kazał mu spierdalać, hehe - zarechotał na koniec i opóźnił kolejny kufel, by roześmiać się jeszcze raz jak już skończył pić.
- A ty, ser, jak znasz jakieś śmieszne lub dziwne historie to się nie krępuj i opowiadaj - zachęcił go.