Dzikie Ostępy

Wezwanie wargów i uzyskanie od nich informacji zajęło chwilę. Odpowiedzi na zadane im pytanie po paru minutach nadejść mogły jedynie w kwestii pytania o stan odwrotu wroga, chociaż i te były raczej oszczędne. Większość wrogich sił uciekała w całkowitej rozsypce, może złożyło się kilkanaście małych grupek trzymających się razem. No i oczywiście odwody, konne, wycofywały się w sile kilku setek i porządku. Wiejąc zajechali do obozu i zgarnęli na konie trochę potrzebnych zapasów, a także garść luzaków. Rzucili również kilka pochodni na wozy, jednak niewiele spłonęło względem całości przywiezionych przez wojska Północy i Straży zasobów. W kwestii losu sił mających zaskoczyć Starka i wziąć go od tyłu trzeba będzie nieco poczekać, w końcu było to dobre kilkanaście mil w dół rzeki.

Rozkazy zaczęły być roznoszone po pobojowisku, a pewnie i sam Skagir jakieś zacznie do ludzi wykrzykiwać. Kjolv pięciuset wojów po załatwieniu innych spraw zebrał w miarę łatwo, w końcu prowadził nawet większa grupę w bój. Szybkim marszem dopadli do taborów Starka, a w lesie niknęły im plecy uciekających żołnierzy południowców, którzy mieli na tyle dużo szczęścia, że na ich trasie ucieczki znajdował się obóz, więc mogli coś po drodze złapać. Nie ubyło jednak wiele, a mimo kilku dopalających się wozów Kjolv mógł obserwować sporą obfitość północnych zapasów.

Wybraniec przemówił i wkrótce kilka grup wojowników zorganizowało się i ruszyło za uciekinierami. Truchtali pieszo przez gęstwinę Nawiedzonego Lasu i byli zdyszani po bitwie, a do tego musieli jeszcze wrócić, więc nie zapuszczali się bardzo daleko. Na szczęście ich zwierzyna również była wyczerpana, a do tego nie znała terenu i w większości odniosła jakieś rany. Kiedy nocą oddziały "łowców" powróciły do obozowiska nad rzeką niosły wieści o setkach dobitych ku chwale Przedwiecznych jeńców. Sam Skagir wraz ze swoją świtą również mógł cieszyć się wielkim sukcesem. Pościg Wybrańca pozbawił życia ponad setkę czmychających południowców - głównie Wron - a on sam zebrał trzydzieści dziewięć nowych czaszek. Pogoń ta wraz z powrotem zajęła im jednak resztę tego dnia, którą Kjolv spożytkować mógł ogarniając pobitewny burdel...

Ranni byli opatrywani, wrogów zbierano i rytualnie mordowano - za wyjątkiem tych, którzy wyglądali na ważniejszych - zabezpieczono zapasy oraz uzbrojenie. Kilkadziesiąt minut po zniknięciu Wybrańca jeden ze zmiennoskórych podszedł do Kjolva i powiedział mu co dostrzegł w dole rzeki. Niedaleko przeprawy, na wschodnim brzegu, obozem rozłożyli się południowcy. Na zachodzie obóz pośród drzew rozłożyły olbrzymy i ich wojownicy. Przeprawę znaczyły tymczasem setki trupów, obie siły starły się tam i żadna z nich najwyraźniej nie przemogła tej drugiej. Lecąc nad lasem zauważył też, że część rannych i cofających się wrogów uciekała w tamtym kierunku.

Manewry, manewry i manewry... Nów się zbliżał, a dwie siły położone na dwóch brzegach południowego dopływu Mlecznej Wody manewrowały wokół siebie próbując zmylić i przechytrzyć przeciwnika, aby znaleźć się w jak najlepszej pozycji. W końcu, kiedy jedna ze stron uznała, że zrobiła wszystko co mogła, pionki ruszyły. Wojska lady Roslin ruszyły z północnego brzegu i rozpoczęły przeprawę przez rzekę. Przodem szli Czarni Bracia - zarządcy i budowniczy powierzeni pani Dreadfort przez Lorda Dowódcę.

Pierwsi ludzie przeszli przez rzekę. Cisza. W końcu wszyscy Czarni Bracia przeprawili się na drugi brzeg. Cisza. Zaczęli pojawiać się na drugim brzegu zbrojni z Dreadfort. Cisza. W końcu również sama lady Bolton wraz ze swoimi jeźdźcami, którzy zamykali kolumnę, pojawiła się na południowym brzegu rzeki. Wtedy spomiędzy drzew padła salwa strzał. Niezbyt skuteczna, ledwie kilkunastu, może kilkudziesięciu, Czarnych Braci padło. Znaczyło to jednak, że część wrogich sił musiała pozostać tutaj i zbliżała się walka. Skończyło się jednak na jeszcze kilku salwach - głównie wymierzonych w konie sił Północy - i ucieczce wojowników Skagira.

Następne godziny upływały na podchodach w lesie. Konni Skagira prześladowali wojska Roslin pojawiając się to tu, to tam i szyjąc czasem z łuku. W końcu wystrzelali wszystkie konie swoich oponentów, a do tego część zwierząt pociągowych ciągnących ich wozy. Wydawało się jednak, że skończyła im się amunicja, ponieważ w końcu dali sobie spokój.

Oddziały Roslin dotarły w końcu do Muru, gdzie pół mili płaskiego terenu, gdzie Czarni Bracia wycinali Nawiedzony Las, stały pomiędzy nimi a wielkim lodowym gigantem. Zachowując ostrożność lady Bolton postanowiła iść dalej na wschód wzdłuż ściany lasu, aż natkną się na jedną z bram. W końcu nie chciała wysunąć się bez sensu na otwartą przestrzeń. Niestety, kiedy brama pojawiła się przed nimi, nie mogli tego uniknąć...
Z początku wartownicy na Murze zadęli w róg raz - powrót zwiadowców. Nie minęła jednak dłuższa chwila, kiedy róg odezwał się po raz drugi - Dzicy. Spomiędzy drzew kawałek dalej na wschodzie wypadli ich prześladowcy. Opuścili ich tylko po to, aby zaczaić się w dogodniejszym miejscu. Koordynowane przez Roslin oddziały dzielnie przyjęły pierwszą szarżę i parły naprzód, jednak druga okazała się zbyt przytłaczająca dla wymęczonych żołnierzy. Oddziały poszły w rozsypkę. Torwald, spłacając swój dług, rzucił się pomiędzy lady Bolton a morgenstern jednego z olbrzymów, ratując życie kobiety i tym samym tracąc swoje.
Lady Bolton rzuciła się najszybciej jak mogła w stronę otwartej już bramy, jednak dzieliło nią od niej jeszcze wiele metrów, na których miała ścigać się z niełatwym do przemożenia przeciwnikiem. Za cel obrał ją bowiem jeden z olbrzymów. Potężny stwór dosiadający wielkiego, kudłatego mamuta popędził za nią, a jego wierzchowiec obalił kobietę uderzeniem swoich ciosów. Gigant wychylił się wówczas i złapał ją, jednak ta zdzieliła go w łapę swoją bronią, wstała szybko i biegła dalej. Niestety potwór nie dawał za wygraną i mimo kilkunastu strzał Czarnych Braci z Muru, które sterczały z jego tarczy, zbroi oraz mamuta, powtórzył swój manewr. Mały dowódca kazał złapać dowódców wroga, a wszyscy dowódcy wroga byli ubrani w takie metalowe ubrania jak olbrzym teraz. Mała osoba musiała być więc jakimś dowódcą.

Pochwyciwszy swą zdobycz olbrzym prędko zawrócił, a podobnie czynili inni wojownicy z jego oddziału. Ludzie Roslin byli martwi lub pojmani, a ona sama przez swoją próbę dalszej ucieczki nie była w najlepszym stanie. Pozostawało zobaczyć co Dzicy uczynią z jeńcami po wycofaniu się do Nawiedzonego Lasu.

Zabawa pod Murem, póki wróg nie przepłoszy ich licznymi siłami? Nocna Straż nie musiała bawić się w taki rzeczy jak jakiś banalny wypad za swoje umocnienia. Coś takiego było zabawą dla plebsu, który posiadał zwykłe, nudne mury obronne. Bitwa była szybka, toteż wielu Czarnych Braci na szczycie Muru się nie pojawiło, ale wkrótce tłoczyło ich się tam coraz więcej. I złapali się za cięższy sprzęt. Kiedy pocisk z wielkiej balisty przyszpilił mamuta do ziemi jasne stało się dla Dzikich, że czas jak najszybciej spierdalać do lasu i czasu na dokładniejsze przepatrywanie zabitych czy robienie rytualnych układanek nie ma.

Co do dowódców wroga, to nie jeden olbrzym przyniósł, a aż dwóch! Do tego jeden pancerny Kjolva również złapał. W szeregach wroga odzianych w płyty ludzi - potencjalnych dowódców - była cała trójka. Niefortunnie wszyscy medycy czy inni znachorzy zginęli zadeptani lub zamordowani w inny nieprzyjemny sposób. Prowizoryczne opatrunki musieli założyć więc żołnierze Synów Wojny, a tym nie szło to najlepiej... Coś tam zabandażowali, coś na ślinę przylepili, ale takie to było mało profesjonalne.
Jeżeli chciał czekać na raport w sprawie sił Białej Damy, to mógł, jednak odnalezienie jej nie miało być szybkie. W końcu mogli jedynie przewidywać jej trasę pośród dziesiątek mil lasu, gdzie dostrzec coś nie było łatwo. To już nie to samo co tropienie wielkiego oddziału, którego śladem podążasz. Tutaj śladu nie było. W dodatku Dama była przynajmniej dziesięć mil za nimi, kiedy ją wezwali, a było to bardzo optymistyczne szacowanie. Trudno też powiedzieć czy zamęczała swoich wojowników idących pieszo każąc im maszerować bez żadnej przerwy. W końcu nie tylko siły Północy miały za sobą bitwę i marsze.

Niezależnie od tego czy czekali czy ruszyli od razu, prędzej czy później na oddziały Białej Damy natrafią. Do obozu Skagira w pobliżu pola bitwy powinni dotrzeć w przeciągu pięciu dni spokojnego marszu.

Podsumowująco: