Królewska Samotnia

Tommen nie spiesznie poruszał się przez korytarze, zamku pozdrawiając i zamieniając jedno, lub dwa zdania z każdym, kogo spotkał, chyba że te się spieszył takich tylko witał uśmiechem i pozdrowieniem. Lannister ominął swe komnaty i ruszył w głąb zamku, zmierzając do pokojów swego ojca. Po pięciu minutach w końcu stanął naprzeciw komnaty chronionej przez dwóch gwardzistów. Tommen poczekał, aż zostanie zapowiedziany i wkroczył do komnat Ojca. Rzadko miał do nich dostęp, ponieważ dzieci nie powinny przeszkadzać dorosłym w ich obowiązkach, a w obowiązkach króla tym bardziej. – Witaj ojcze, jak się dziś czujesz? Dzisiejszy poranek był bardzo rześki, a ty narzekałeś ostatnio na zimno. - Lannister bezwiednie zmienił temat - Zdążyłem odbyć już trening z ser Geriona, sparowałem się z nim, udało mi się nawet kilka ciosów sparować i wyprowadzić, choć i tak przegrałem. – Wiązanka słów wyleciała z ust młodzieńca, nim ten przypomniał sobie po co tu przyszedł. – Ojcze chciałbym byś pozwolił mi wyruszyć po za Casterly Rock, chciałbym odwiedzić naszych chorążych, sprawdzić nastroje poddanych oraz zaznać trudu i znoju życia w siodle i pod rozgwieżdżonym niebem. – Tommen już od jakiegoś czasu chciał wybrać się na taką wyprawę, co mu po treningu i po nauce jak siedzi w tym zamku od czasu do czasu jeżdżąc wraz z ojcem powozem do Lordów. Im szybciej nauczyć się żyć bez udogodnień, tym lepiej.

- Oczywiście ojcze – Przytaknął na słowa mężczyzny, sięgając po kolejne winogrono. – Dwudziestu zapewne wystarczy, zabiorę też ser Geriona oraz Edmunda. – Pomimo że miało to nauczyć go pewnej samodzielności, to dziedzic nie powinien podróżować bez sługi. – Ojcze myślę, że mógłbym każdemu Lordowi podarować jakiś prezent. Coś na tyle cennego, by pokazać nasz splendor oraz by odczuli, że są dla nas bardzo ważni. – Zaproponował, przyglądając się ojcu – Tylko musiałbym wiedzieć, o preferencjach każdego lorda co lubi, a czego nie by każdy dostał coś osobistego tylko dla niego przeznaczonego. – Powiedział, stukając w drewnianą poręcz krzesła, był ciekawy jak zareaguje na tą propozycje ojciec – Matka mówiła, że za niedługo trzeba będzie myśleć o moich zaręczynach, czy już masz ojcze kogoś wybranego  ? Bo mógłbym udać się w pierwszej kolejności z prezentami nie tylko dla lorda, ale i całej rodzinny. Choć wtedy byśmy musieli zwiększyć świtę o paru rycerzy. – Spojrzał wyczekująco na ojca.

- Dobrze ojcze. – Przytaknął na słowa mężczyzny, ale nie czuł już takiej pewności czy to było dobry pomysł, lecz nie mógł się już z tego wycofać – Zobaczysz ojcze, że dzięki tym podarunkom i wizycie, polepszą się jeszcze bardziej nasze relacje z chorążymi i wzmocnimy nasze więzi. Być może warto pomyśleć o turnieju na całe królestwo i ucztę dla lordów wraz z rodzinną. Do tego moglibyśmy rozdać jedzenie pospólstwu. – Zasugerował, młodzieniec co do dalszych słów króla, zrobił kwaśną minę – Wcale nie chcę tracić wolności, ale myślałem, że już coś jest ustalone. Poza tym od wolności bardziej liczy się przyszłość królestwa i rodu. Reyne, a czy ona nie jest starsza ode mnie o sześć lat ? Może mieć jakiś defekt, jeśli nie znalazła odpowiedniego męża w tym wieku – Nie podobał mu się pomysł związania ze starszą od siebie kobietą – Chociaż jest dziedziczką rodu, dzięki temu zyskalibyśmy mocniejszą pozycję. – Zamyślił się nad całą tą sytuacją, ale po chwili uśmiechnął się i zjadł ostatnie winogrono na tacy – Zrobię tak ja mówisz ojcze. A teraz idę szukać informacji – Nie było już kwestii, które chciał poruszyć z ojcem więc wstał z krzesła i ruszył do drzwi – Widzimy się ojcze na wieczerzy, wtedy mam nadzieje posiadać już informacje na temat lordów. Myślę, że trzy dni wystarczą, by przygotować wszystko do podróży, prezenty oraz informacje o lordach.- Należało teraz poszukać kogoś kto ma wiedzę o lordach, a było ich sporo oprócz matki, byli jeszcze stryjowie, maester, damy dworu i jeszcze kilka osób wszyscy mieli odpowiednią wiedzę. Ojciec powiedział, że nikt ma mu nie  pomagać  w wyborze prezentów, lecz nie o zaciągnięciu informacji  i rady o osobowości lorda i jego preferencjach.

Tommen ponownie stanął przed drzwiami, gabinetu ojca. Przez cały dzień spotkał się z całą masą ludzi i poznał ich zdanie na temat zadania, którego się podjął. W czasie spaceru do komnat ojca rozmyślał, nad tym, co ma powiedzieć królowi i jaką drogę wybrać. Pierwsza koncepcja nie mogła się sprawdzić, to, że poznał jakieś gusta, nie definiowało, że na pewno trafi w nie, bo to czy ktoś dużo czytał nie znaczy, że lubi lub że potrzebuje kolejnych ksiąg. Z tego powodu Tommen zaniechał takiego myślenia, te informacje pomogą się zbliżyć i polepszyć relacje, lecz w tym wypadku nie były odpowiednie. Młodzieniec zapukał w drzwi i wszedł ponownie do pokoju, jak znał swego rodzica ten zapewne jeszcze siedzi nad królewskimi sprawami. – Ojcze mam dla ciebie nowiny. Otóż dowiedziałem się o paru lordach poznałem ich gusta i tym podobne, lecz po zastanowieniu jest to nie wartę świeczki, te informacje pomogą mi się do nich zbliżyć oraz polepszyć relacje, lecz nie będą odpowiednim podarkiem pokazującym nasz splendor. Dlatego pomyślałem o naszym Jasnym Ryku, jest to wspaniała broń, którego zazdroszczą nam wszyscy, którzy mają oczy. Toteż zastanawiam się nad sprawieniem naszym lordom równie kunsztownego oręża co prawda nie ze stali valeriańskiej, ale wykonane przez najlepszych kowali na zachodzie. Głowica byłaby stworzona w kształcie ich herbów, rękojeść w ich kolorach herbowych, a na głowni wygrawerowane by było ich zawołanie, chyba że byłoby to zrobione na pochwie. – Spojrzał na ojca i jego reakcje 0]]– Zastanawiam się też nad pochwą czy nie powinna być w naszym szkarłacie, jako znak, że są naszym orężem. O reszcie specyfikacji porozmawiałbym już z mistrzem Derekiem. [/b]– Młodzieniec nie spuszczał wzroku z ojca – Kolejnym moim pomysłem jest stworzenie sygnetów z ich herbami, tu bym zgłosił się do złotnika, który by stworzył odpowiednie wzory, ponieważ każdy byłby inny, choć zarazem taki sam. Co o tym sądzisz ojcze?

Gregor na czele siedemnastu swych braci przemierzał wijące się i ciemne komnaty monstrualnej Skały. Wszyscy mieli połyskujące zbroje, pyszne, tęczowe płaszcze, oraz wielkie miecze zdobione kryształem w kształcie gwiazdy. Gregor starał się skupić na modlitwie, by gadatliwością myśli zagłuszyć głośną pustkę. Starał się ze swoimi braćmi podejść aż pod same drzwi samotni, lecz jeśli do środka wpuścili go tylko jego samego, to i tak wszedł. Przed wejściem zgodził się oddać miecz, jeśli tego wymagali.
Gdy wszedł do środka, oddał pokłon Lannisterowi, lecz już nie taki głęboki jak w sali tronowej.
- Siedmiu błogosławieństw, królu Skały. Chciałeś mnie widzieć. - powiedział uprzejmie, choć na próżno byłoby szukać w tych słowach choć odrobiny ciepła czy serdeczności. Poprawił płaszcz, aby opadał mu równomiernie z obu ramion. Czuł na sobie spojrzenia strażników, jacy tu stali i pilnowali króla, gotowi w każdej chwili go zasiec na śmierć.
Oparł ręce na pasie rycerskim oczekując na słowa Tywella.

Gregor zrobił się blady, gdy usłyszał o co chodzi, przez co jego kobiece, czerwone wargi tworzyły jeszcze wyraźniejszy kontrast z resztą twarzy.