Las nieopodal zamku

Willem oddychał głęboko, skupiając się na swoim celu. Przygotował już łuk, cięciwa założona, strzała czekała na swoim miejscu w gotowości. Tak samo Will, schowany, ubroczony błotem i gównem, by ukryć swój zapach przed zwierzętami. Schowany był wśród liści i krzewów, przed sobą zaś miał małe jeziorko, które było dla niego idealnym miejscem na polowania. Zwierzęta bowiem musiały raz na jakiś czas się napoić, a to miejsce było jednym z najbliższych źródeł wody. Czekał na jakiegoś jelenia, sarnę, tak żeby mieć trochę mięsa, które mógłby sprzedać okolicznym podróżnikom. Potrzebował pieniędzy jak niczego innego, musiał przeżyć. Obiecał to sobie i swoim zmarłym rodzicom, a przysięge zamierzał dotrzymać. Dlatego też w każde polowanie, każdą wypuszczoną strzałę wlewał tyle determinacji na ile było go stać. Miał upolowane już trzy króliki, ale to było za mało. Czekał i modlił się w duchu o sarenkę, może być nawet i młoda. Miał idealny widok na całe źródło, tak samo nie był jakoś szczególnie daleko. Miejsce, w którym się ukrył usytuowane było od najdalszego brzegu z dwadzieścia metrów, a z najbliższego dwanaście. Mógł więc spokojnie wycelować i wystrzelić strzałę w razie zobaczenia zwierzyny. Czekał tu już od co najmniej dwóch godzin. Jakieś dwieście metrów od tego miejsca schowany był jego obóz, gdzie przywiązany był jego muł i obozowisko, otoczone rozmaitymi pułapkami. W razie upolowania, będzie musiał ukryć padlinę, żeby nie dorwały się do niej żadne inne zwierzęta, zachęcone zapachem, ruszyć po muła i wrócić tutaj, by wziąć zwierzynę i udać się do Kamiennego Żywopłotu, gdzie będzie mógł sprzedać mięso i skóry.

Godziny mijały mu jak dnie. Siedzenie w jednej pozycji coraz bardziej mu dokuczało i jego ciało samo już zaczynało się ruszać, by jakkolwiek rozruszać skamieniałe mięśnie. Mijały godziny, a żadne zwierzę się nie pojawiało.
Gdy las ciemniał, rzucając coraz bardziej jednolity cień, Willem coraz częściej myślał o powrocie do obozowiska. Powrót z dwoma królikami mógł być dla niego bolesny, bowiem tak naprawdę nie dostanie za nie wystarczająco grosza, by móc żyć przez dłużej niż kilka następnych dni i musieć powrócić do lasu na kolejne polowanie. Jednak w tym rozmyślaniu, nagle usłyszał szelest i przed jego oczyma pojawiły się dwa króliki. Wiedział już co robić, był przygotowany. Przygotował sobie od razu drugą strzałę i zaraz potem słyszeć można było świst powietrza, a zaraz drugi i Willem mógł już wyjść z ukrycia. Podążając ku swoim ofiarom, rozmyślał nad tym, za ile sprzeda swoje zdobycze i nagle się zatrzymał ze zgrozą, uświadamiając sobie pewien fakt. W innych okolicznościach byłaby to wprawdzie przepiękna sceneria, gdzie księżyc padał na jezioro, które niczym lustro, odbijało jego odbicie, którego blask padał w tym momencie na sylwetkę Willema. On zaś zaczął się instynktownie trząść, uświadomiwszy sobie, że jest teraz przestępcą. Że to, co właśnie zrobił nie da mu żadnego profitu, a jedynie teraz żyje w niebezpieczeńśtwie odcięcia dłoni, bądź wysłania na Mur. Ani jedna opcja, ani druga nie wchodziła w grę, nie mógł sobie na to pozwolić. Szybko ruszył do królików i przypiął je sobie przy pasie, zaraz obok dwóch wcześniejszych. Pozbierał strzały i je schował i wymył króliki w jeziorze, szybko ruszając do swojego obozowiska. W głowie kłębiło mu się tysiące myśli, co powinien zrobić. Mógł zaryzykować i pójść spać, schowawszy wcześniej owe króliki, albo zacząć uciekać, w stronę Riverrun. Gdy dotarł do swojej "klaczy", ominąwszy pułapki, usiadł i zastanowił się nad swoim położeniem. Mógł w tej chwili zjeść jednego królika, położyć się spać i rano wyruszyć, jakby nigdy nic, albo zacząć uciekać, mając nadzieje, że nie natrafi na patrol.
Po chwili namysłu, zdecydował, że pozostanie tutaj, może skończyć się dużo gożej. Bez ogniska, jest duże prawdopodobieństwo, że zapach krwi i muła może przyciągnąć wilki, a natomiast rozpalając je, może przyciągnąć wzrok potencjalnych ludzi, których nie chciałby tutaj widzieć. Dlatego też, zaczął się pakować, króliki schował głęboko do torby, zaś łuk miał cały czas przygotowany. Znał już trochę ten las, pracował przecież u Brackenów przez jakiś czas jako łowczy, wiedział więc, w którą stronę powinien się kierować, żeby powoli zmierzać do Riverrun. Coraz częściej jednak myślał o kilku godzinnym postoju, gdyż zmęczenie coraz bardziej go dotykało. Gdyby miał iśc tak jeszcze przez kilka godzin, nie byłby w stanie uciekać, bądź walczyć, co spowodowało, że jednak nie wyruszył, a jedynie ukrył swoją kryjówkę, muła przywiązał do tego samego drzewa otoczonego krzewami i innymi drzewami, co sprawiało, że ciężko go było zobaczyć z daleka. Sam zaś ruszył z sto metrów dalej, by zaraz wejść na drzewo i tam w pozycji siedzącej przywiązać się do niego i uciąć sobie drzemkę na kilka godzin, by następnie, zregenerowany, ruszyć przed siebie. Jeszcze przed przywiązaniem się, dla bezpieczeństwa, swoją zdobycz zostawił w torbie, którą powiesił na innym drzewie, wśród liści, by nie była aż tak widoczna. Następnie zapadł w sen, z nastawieniem, że za kilka godzin musi się obudzić.