Łąki Nieopodal Antlers

Tak, jak każdego dnia Tyrek odbywał codzienne ćwiczenia pod czujnym okiem Jaspera. Nic ciekawego, ot co zwykłe ćwiczenia, a przynajmniej takie były, gdy jeden z giermków rycerza z Ziem Burzy zaproponował Tyrekowi sparing. Giermek był podobnego wieku co Tyrek, jednak był większy i silniejszy, jednak powolny, Tyrek był nieco szybszy i to pozwoliło mu wygrać ten pojedynek. Kilka szybkich ciosów i przeciwnik Lwiątka, leżał na ziemi. Kiedy młody Lannister chciał mu pomóc wstać, giermek odtrącił jego rękę i pobiegł w głąb obozu zły, ze łzami w oczach. Jasper był zadowolony ze swojego giermka i dał mu czas wolny, zakończając tym samym trening. Tyrek mógł do końca dnia robić, co tylko zechce, tylko co miał do roboty w obozie obcego króla? Wydawało mu się, że nic, aż podszedł do niego inny giermek, który wyglądał na starszego od Tyreka, był jednak niższy i chudszy od Tyreka.
- Widziałem, jak pokonałeś Arthura, byłeś bardzo dzielny walcząc z nim, chcesz zostać moim przyjacielem?- Zapytał giermek. Dopiero teraz miał czas, by dokładniej przyjrzeć się jego twarzy, miał krótko przycięte kruczoczarne włosy, prosty nos i proste białe zęby, to wszystko sprawiało, że giermek był przyjemny dla oka. Ubrany jest w gruby wełniany sweter, który sprawia, że wygląda jak beczka.
- O bym zapomniał, nazywam się Myr, tak jak to miasto na wschodzie, a jak ty masz na imię?

Poproszenie ojca o pozwolenie na bycie giermkiem ser Jaspera było najfajniejszą decyzją jakiej młody dokonał w ciągu ostatnich miesięcy. Co prawda wszystko było bardzo spontaniczne, ale wyszło na dobre. Zwiedził kawałek Doliny i teraz znajdował się na Ziemiach Korony, choć nie wiedział czemu. W sumie nie było to takie ważne, więcej przygód to więcej zabawy. Jeśli zaś o zabawę chodzi, to zdarzył mu się trening z innym giermkiem, którego rzecz jasna pokonał. Jednakże ten nie bawił się chyba zbyt dobrze, bo odtrącił jego dłoń i z niewiadomego powodu oddalił się wgłąb obozu. Cóż, zdarza się. Nie minęło wiele czasu, a tu pojawił się przed nim inny chłopiec.
- Dzięki, pewnie, że chcę! - zawołał z przyjemnością. Im więcej przyjaciół tym lepiej. - Ja nazywam się Tyrek jak to... No nie wiem co, ojciec dał mi imię po takim krewnym co to był bratankiem mojego pradziadka. W ogóle ten Arthur to jakiś niefajny jest czy co? Uciekł do obozu, a przecież nie zrobiłem mu żadnej krzywdy.

Giermek podczas rozmowy strasznie się pocił, pewnie przez założenie grubej wełnianej bluzki w taki upał. Myr aż dość zapiszczał, kiedy Tyrek zgodził się zostać jego przyjacielem.
- Jej, to co teraz zrobimy przyjacielu? Może się w coś pobawimy albo co chcesz robić? Ja chętnie bym po wspinał się albo popływał, albo chodźmy poszukać smoków w lesie, a może zakradniemy się do obozu i popatrzymy na oblężenie. - Tyrek ledwo co rozumiał z tego, co Myr mówił. Wszystko przez to, że giermek po prostu za szybko mówił i zbyt wielkim podekscytowaniem, przez co jego głos znowu brzmiał dziwnie.
- Arthur nie jest fajny, gnębi nas wszystkich, nie wiem czemu, ale robi to i każdy się go boi, bo jest od nas większy i silniejszy. Jesteś pierwszym, który go pokonał w pojedynku. Oczywiście nie licząc tych starszych giermków, ale oni nie chcą się z nami bawić.

Andrut

Ktoś dorosły mógłby mieć problem zrozumieć Myra, ale to był dokładnie ten sam język co stosowany przez Tyreka. Chaotyczny, pełen myśli werbalizowanych w mgnieniu oka.
- O, zakradnięcie się do obozu i popatrzenie na oblężenie świetny pomysł! Ja to bym sobie bardzo chcętnie popatrzył na trebusze. Ciekawe czy mają tutaj trebusze? Widziałeś jakieś trebusze, prawda Myr? Chodźmy postrzelać z trebuszy! - szczebiotał uradowany. Dokładnie tak, myśl, werbalizacja, konkluzja, dygresja. Nigdy inaczej.
- To chyba dobrze, że go pokonałem. Może czegoś się nauczy. W moim domu tacy niegrzeczni giermkowie dostają kary za złe zachowanie i to nie byle jakie. Ich rycerze wysyłają ich z zadaniami na samą górę i muszą to zrobić szybko, bo inaczej będą źli. No, a teraz chodźmy pobawić się trebuszami!

Myr zaczął skakać z radości, wydając znów dziwne piski, ale nie było to ważne, jak teraz towarzysz Tyreka piszczał. Ważne było to, że był szczęśliwy na chęć zakradnięcia się do obozu.
- Taaaak, chodźmy do obozu, popatrzmy na trebusze. Trebusze są takie fajne. - Zaczął krzyczeć Myr, aż nagle zamilkł.
- Tyreku, ale co to są trebusze? - Powiedział nieco cichszym i bardziej zagubionym głosem. - Dobrze, chodźmy postrzelać z trebuszy! Chodźmy Tyreku! - Wykrzyknął radośnie, kiedy prawdopodobnie usłyszał odpowiedź na swoje pytanie.
- A gdzie mieszkasz Tyreku? Ja nigdy nie miałem domu, zawsze wędrowałem z ser Bronnem po różnych miejscach. Raz nawet byliśmy w takim wielkim zamku wśród Gór, było z niego widać caaaaaaały świat.

Widząc jak nowo poznany chłopiec skacze i wydaje dziwne piski, Tyrek zaczął zastanawiać czy się aby przypadkiem zamienienie z nim choć jednego słowa było dobrym pomysłem. Cóż, ich znajomość już zakiełkowała i nietaktownym byłoby teraz się odwrócić i udawać, że się gościa nie zna.
- Ej, ale wiesz, że jak chcemy podejść do trebuszy to musisz zachowywać się spokojniej? Ja się spotkałem z takim podejściem u dorosłych, że nie mogą znieść myśli jak ktoś młodszy od nich zainteresuje się czymś fajnym - postarał się uświadomić kolegę. Co prawda Tyrek jest księciem, ale zdążył już zaobserwować, iż niżej urodzeni chłopcy są gorzej traktowani. Pewnie spotkałoby go coś podobnego w Dolinie, gdyby nie jego bogato wyglądające ubrania charakterystyczne dla kogoś wyższego stanu.
- No, trebusze to są takie superanckie machiny co są w stanie wystrzelić ładunek o wadze nawet piętnastu kamieni na odległość ponad tysiąca stóp - wyrecytował to co zapamiętał z lekcji u maestera.
- Dotychczas mieszkałem w Skale - odpowiedział zdawkowo. - Ale od czasu ślubu mojej wspaniałej siostry jestem giermkiem ser Jaspera i wraz z nim podróżuję po Westeros. A ten zamek, o którym wspomniałeś to Orle Gniazdo, tak? - opowiadał, powoli ruszając już w stronę miejsca, w którym mały książę widział trebusze. A przynajmniej wydawało mu się, że widział, bo patrząc z tej odległości to mogły być jakieś inne machiny.

Chłopiec jakby stracił cały zapał, gdy usłyszał, że nie może się tak zachowywać.
- Dobrze, obiecuje Ci, że już będę spokojny. Hmm, czyli mam udawać, że jest to głupie i mnie nie interesuje? - Zapytała lekko zmieszany chłopiec. Nie był pewien, czy o to chodziło Tyrekowi. Gdy Myr dowiedział się, co to są trebusze przez chwilę nic się nie odzywał, a miał tylko szeroko otwarte usta.
- Wydają się bardzo fajne, ale też bardzo niebezpiecznie. Widziałeś kiedyś Tyreku trebusz? W sumie to pewnie widziałeś, bo wiesz, co to jest. - Powiedział już wolniej, starając się zachowywać normalnie, tak jak Tyrek go poprosił, przynajmniej, tak to wyglądało.
- A gdzie jest skała, nigdy o niej nie słyszałem. - Zapytał chłopiec, z wyraźną ciekawością na twarzy. - Tak, chyba ten zamek się tak nazywał. Był wysoko pośród chmur, a z niego było widać wiele gór! - Gdy chłopiec zauważył, że Tyrek rusza w stronę machin, postanowił mu towarzyszyć.

Andrut

- No dokładnie. Jak powiesz dorosłemu, że to o co cię podejrzewa jest głupie to przestanie na ciebie zwracać uwagę i będziesz mógł w spokoju to robić. Ja tak w domu powiedziałem Pani Matce, że czytanie książek po nocach jest głupie, przestała sprawdzać czy to robię i dzięki temu mogłem to robić. Proste, nie? - wyjaśnił ze spokojem coś z pozoru skomplikowanego dla umysłu dziecka, ale tak ogólnie prostego. Być może było to na tyle skomplikowane, by Myr w próbie zrozumienia nie zwrócił uwagi na słowo "czytać". Tyrek był już świadomy, że wielu innych giermków nie posiadło tej umiejętności i czasem robi im się przykro jak się na to zdziwić, ale częściej reagują agresją.
- No właściwie to nie, bo u nas to nie było żadnej wojny od kiedy pamiętam, więc nie było potrzeby budować trebuszy. Ale maester pokazał mi ryciny w księdze, więc wiem jak wyglądają i jeszcze mi wytłumaczył czemu tak fajnie działają - ponownie wytłumaczył kolejną sprawę jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie.
- No Skała jest na Zachodzie, nad morzem - wyjaśnił już zdziwionym tonem, nieświadom odbywającej się gry słów. Niecodziennym było dla niego, by ktoś nie wiedział gdzie znajduje się rodowa siedziba Lannisterów.
- A to ja tam miałem się udać wraz z ser Jasperem, ale musieliśmy szybko jechać do Gulltown, żeby przypłynąc tu statkiem, więc pewnie będę tam innym razem jak wrócimy do Doliny - pochwalił się nowo poznanemu koledze,

- Ale ty jesteś mądry Tyreku, tak się cieszę, że Cię poznałem. Teraz jak tak to powiedziałeś, to wydaje się bardzo proste. Ja niestety nie umiem czytać, ser Bronn też nie, ale nie przeszkadza to nam. Ja nie pamiętam swojej mamy, już od małego chłopca jeżdżę z ser Bronnem. - Myr nie wydawał się jakoś bardzo przejęty tym, że nie umie czytać. Nadal był wesoły tak jak przed chwilą. Widocznie brak tej istotnej umiejętności mu nie przeszkadzał.
- Hmm, ser Bronn mówił, że księgi czasami kłamią, ale może teraz będą miały rację. Maesterzy są bardzo fajni, kiedyś jak byłem z ser Bronnem na południu, jeden z nich dał mi cukierka, kiedy się skaleczyłem o miecz ser Bronna. - Powiedział zadowolony i jeszcze pokazał Tyrekowi bliznę na lewej dłoni.
- Nigdy nie byłem na zachodzie, byłem na południu, w krainie gdzie rośnie dużo kwiatów, w krainie pełnej piasku, ale na Zachodzie nigdy nie byłem. O i byłem też kiedyś w Dolinie. Chciałbym wrócić do tego zamku w chmurach, ale niestety ser Bronn mówi, że teraz musimy być tutaj. Chodźmy już do tych trebuszy! - Krzyknął na koniec Myr, złapał Tyreka za rękę i zaczął go prowadzić w stronę oblężenia.

Andrut

- Tia - odpowiedział zdawkowo. W zasadzie to im dłużej rozmawiał z Myrem tym bardziej miał ochotę porzucić tę znajomość. Chłopiec nie wydawał się zbyt inteligentny, jest nisko urodzony i do tego utrzymywać z takim kontakt można by tylko ze względu na współczucie. Cóż, Tyreka nauczono, że ludzie bardzo się zmieniają przed osiągnięciem wieku dorosłego, więc pozostawało zdawać się na współczucie i liczyć, że Myr kiedyś wyrośnie na porządnego rycerza.
- Ser Bronn się myli. To nie księgi kłamią tylko ludzie, którzy je spisują. Maester nauczył mnie, że wiele ksiąg spisanych jako relacje przydaje się tylko jako źródło do opracowań łączących wiele z nich, ponieważ różni ludzie obserwują rzeczywiste wydarzenia z różnych punktów widzenia i posiadają różne doświadczenia, a często ich relacje się od siebie różnią niekoniecznie z kłamstwa, częściej z powodu nieznajomości pełni prawdy. Tak było w przypadku "Księżniczki i Królowej lub Czarnych i Zielonych" autorstwa Arcymaestera Gyldayna, który jako materiałami źródłowymi posłużył się takimi księgami jak "Rządy Króla Viserysa Pierwszego Tego Imienia i Taniec Smoków, Który Nastąpił Później" septona Eustace'a, "Świadectwo Grzyba" podyktowanego anonimowemu skrybie przez nadwornego błazna królowej Rhaenyry, a także "Prawdziwa Opowieść" sporządzona przez Wielkiego Maestera Munkuna na podstawie relacji naocznych świadków wiele lat po samych wydarzeniach. Dociekanie istoty prawdy to niezbędny element poznawania historii, kolego - wyjaśnił chłopcu podstawową wiedzę najlepiej jak umiał. Przynajmniej dla Lannistera to faktycznie jest podstawowa wiedza godna poznawania przez kogoś z królewskiego rodu.
Następnej wypowiedzi Myra nie zdołał już skomentować, ponieważ chłopiec chwycił go za rękę i pociągnął w stronę oblężenia. Dziwne, wcześniej nie wydawał się taki silny i na pewno nie było po nim tego widać. Książę mógł mieć tylko nadzieję, że w miarę szybko dotrą do trebuszy.

Chłopiec obserwował Tyreka z widoczną fascynacją, pochłaniał każdego jego słowo. Myr był rodzajem chłopca, który lubił dowiadywać się nowych rzeczy, dlatego też mądre słowa Tyreka musiały być dla niego, jak najpiękniejsza muzyka.
- Tyreku, naprawdę jesteś baaaardzo mądry, mam nadzieję, że kiedyś sam też taki będę. Oby tylko Ojciec na górze mi pozwolił. - Powiedział nadal z ekscytacją w głosie, chociaż już mniej gwałtownie. Widać, że był uczony, by zachowywać spokój, gdy mówi się o bogach. Ciągnął Tyreka przez dobre kilkadziesiąt metrów, aż obaj chłopcy usłyszeli krzyki. To jakiś stary rycerz wykrzykiwał imię Myr.
- Och, wybacz Tyreku, ale ser Bronn mnie woła, będziemy musieli przełożyć naszą wycieczkę na później. - Powiedział młody chłopiec i pobiegł w stronę rycerza, nie czekając nawet na odpowiedź Tyreka. Tak zakończyła się dzisiejsza przygoda Tyreka, która nawet nie doszła do skutku. Być może tak nawet zakończyła się znajomość Tyreka i Myr.

Andrut