Komnaty gościnne

Laura nie była najlepszym graczem jeśli chodzi o cyvasse. W dzieciństwie zazwyczaj każda gra kończyła się albo obrażaniem, albo kłótnią, albo rzucaniem planszą razem z figurami w przeciwnika. Laurka chyba nie umiała przegrywać, tym bardziej z bratem. W miarę upływu lat, wraz z dojrzewaniem, przybyło jej trochę spokoju i nie reagowała już w tak gwałtowny sposób kiedy ktoś ogrywał ją w tę wschodnią grę; mimo wszystko taka propozycja wypływająca z jej strony nadal mogła budzić lekkie zdziwienie.
Weszła do komnaty, do której dwójka zbrojnych wniosła jeden z jej kufrów, a zaraz po tym dziewczyna odesłała ich. Resztą ładunku mieli zająć się dnia jutrzejszego, dzisiaj było już na to za późno. Korzystając z nieobecności brata ściągnęła z siebie płaszcz podróżny i przewiesiła go przez jedno z krzeseł, a następnie zzuła rękawiczki, które zawsze używała do jazdy konnej. Splecione w ciasny warkocz włosy rozpuściła, aby poczuć się nieco swobodniej. W międzyczasie rozglądała się po komnacie, komentując w myślach poszczególne elementy wystroju. Werdykt nie był zaskakujący: ot, typowe Reach'owskie zabudowania zamkowe. Niewiele odstawały od tych, które można było zobaczyć w innych zamkach w ich części Westeros.
Gdy Dorian zjawił się z planszą do cyvasse, Laura akurat nalewała sobie złotego araborskiego do szklanego kielicha, który stał na blacie stołu. Araborskiego na Arbor jeszcze nigdy nie piła i miała nadzieję, że sama obecność w tym miejscu nieco urozmaici smak tego dość pospolitego trunku.
- Jeszcze nigdy nie piłam araborskiego na Arbor - zawtórowała mu, pokazując kielich trzymany w ręce, z którego zaraz po chwili napiła się. Zrobiła krótką pauzę i uznała, że smakuje zupełnie tak samo jak w innych królestwach. Przesunęła misę z owocami na krawędź stołu, aby zrobić miejsce na planszę, którą postawili zaraz obok dzbanka z rzeczonym winem. - Tylko nie płacz jeśli tym razem Cię ogram - powiedziała jeszcze, rozkładając figury po swojej części planszy. Podrzuciła słonia w dłoni kilka razy obserwując swojego brata, który również zabrał się za rozkładanie. Gdy ostatnie figury stanęły na planszy, zaczęli grać.

- Pamiętam. Nie odzywałam się do Ciebie przez tydzień jak przegrałam - odparła krótko, uśmiechając się pod nosem. Bardziej tego, że zostanie zwiana ze szczytu wieży bała się wtedy o stan swoich włosów i aby przypadkiem nie zawiało jej sukienki od spodu. Już nawet jako mała dziewczynka wiedziała, że dama musi dobrze się prezentować, co pozostało jej do dzisiaj. Słysząc jego pytanie dotyczące wina, uniosła brwi ku górze. Tak się akurat składało, że miała kielich przy ustach. Gdy tylko przełknęła jego zawartość, zwróciła się natychmiast do brata.
- Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę, ale za niecałe trzy pełnie księżyca skończę szesnaście dni imienia, co czyni mnie dorosłą w oczach bogów i ludzi - powiedziała, po czym teatralnie sięgnęła po dzbanek i ponownie napełniła sobie kielich. Przecież pijali je codziennie do kolacji, a nagle okazuje się, że miała być na nie za młoda? - Chłopki w moim wieku mają już przynajmniej trójkę dzieci, a i nawet niektóre szlachcianki - żachnęła się, po czym ponownie skupiła na grze.
Tak jak przewidywała, Dorian zaczął ją ogrywać. Jej sytuacja z każdym ruchem stawała się coraz bardziej dramatyczna, a każde posunięcie zajmowało jej więcej czasu aby się zastanowić. W miarę upływu czasu upływało także wino z dzbana, także podczas zbijania ostatnich figur z planszy, Laurze już nieco drżała ręka. Słysząc triumfalne słowa brata, zmrużyła oczy i wydęła usta co świadczyło o tym, że się obraziła. Chwyciła za najbliżej leżącego niej słonia i rzuciła nim prosto w brata. Chybiła o cal i przeleciał on tuż obok jego ucha. - Ta gra i tak jest głupia, tak jak Ty - powiedziała bardzo dojrzale ze śmiechem, po czym w jej dłoni znalazł się kolejny słoń, który świsnął obok głowy Doriana. Smok miał już lepszą trajektorię lotu, bowiem ostatecznie młody Hightower dostał nim w sam środek czoła.

Kiedy Laura dostała smokiem w ucho, zagotowało się w niej, jednakże kiedy dostała skrzydłem smoka w samo oko, ewoluowała na wyższy stopień agresji. Myślała, że brata rozszarpie i była bliska rozbicia planszy na jego głowie, a jedynym co ją przed tym powstrzymywało był fakt, że byli gośćmi w czyimś zamku. Robienie rabanu po nocach nie było najlepszą formą "pokazywania się od dobrej strony" co obiecali swojemu ojcu przed opuszczeniem Starego Miasta.
- Tobie się chyba poprzestawiało w głowie - powiedziała, gdy dostała poduszką w głowę, po czym złapała ją nieco niezdarnie po czym spojrzała na Doriana z furią malującą się na jej twarzy. Żarty się chyba skończyły, bo siostra ruszyła na brata z całą swoją siłą, powalając niczego niespodziewającego się Doriana na ziemię. Jeśli miał szczęście, wylądował na dywanie, jeśli nie... Natychmiast usiadła na nim próbując zablokować jego ręcę i przystawiła mu poduszkę do twarzy odcinając dopływ powietrza. Trzymała mocno z uporem maniaka. Jeśli Dorianowi nie uda się wydostać z jej uścisków, zwyczajnie go udusi, a potem będzie musiała się tłumaczyć całemu światu z morderstwa brata. - Zabiję Cię normalnie - powiedziała w złości, dokonując morderstwa na bracie. Higtowerówna po raz kolejny straciła panowanie nad swoim temperamentem, na szczęście jednak była mniejsza i słabsza, toteż brat raczej nie miał tej nocy zginąć z siostrzanej ręki.

Laura doświadczyła deja vu kiedy szarpała się z bratem. Poczuła jakby znowu mieli po dziesięć lat i bili się po nieudanej zabawie czy przegranej w jakiejś grze, jednakże tym razem dziewczynie towarzyszyły znacznie silniejsze i zdecydowanie obce emocje. Przez moment zdawało jej się, że naprawdę ma ochotę zabić brata, co stopniowo i powoli jej przechodziło. Teraz miała ochotę go tylko znacznie uszkodzić.
- Złaź ze mnie, grubasie - syknęła przez zęby cicho, aby nie robić niepotrzebnego hałasu i nie podnosić alarmu i strażników stojących pod drzwiami. Wymagało to od niej kilku zręcznych ruchów i sporo siły, ale wreszcie udało jej się wydostać spod brata i ponownie natrzeć na niego. Nie wiedziała skąd u niej taka złość względem brata, raczej nie chodziło o to, że dostała figurką drewnianego smoka do cyvasse w oko. Na pewno chodziło o coś więcej, aczkolwiek w tym momencie nie miało to chyba większego znaczenia. Miała ochotę wydrapać mu oczy, ale trzymał ją za obie ręce w mocnym uścisku, skutecznie jej to uniemożliwiając. Nie widząc innej możliwości, dziewczyna ugryzła go boleśnie w przedramię. Korzystając z okazji, że Dorian zajął się bolącym ugryzieniem, odsunęła się od niego na metr. Całe życie dostawała od niego bęcki, chociaż raz mogło zaboleć jego. - Ty skończony kretynie! Kiedy Ty w końcu dorośniesz? Całe życie mi uprzykrzałeś i dokuczałeś, mam tego serdecznie dość. Wolałabym żeby Cię rodzice nigdy nie spłodzili, może kiedyś mielibyśmy lepszego króla. Jesteś najgorszym bratem na świecie. Nienawidzę Cię. - Wypierdalaj - dodała w myślach, ale nie przeszłoby jej to przez gardło nawet po tylu kielichach wina. W końcu Siedmiu zawsze patrzy z góry.

Laura wysłuchiwała słów brata z pobłażliwą miną. Nazywanie jej smarkulą jakoś na nią nie podziałało. Każde kolejne słowa komentowała jedynie pogardliwym prychnięciem, jednak gdy usłyszała o tym, jakby życzył sobie aby wydali ją za kogoś z daleka, nie wytrzymała i zaserwowała mu siarczysty cios z otwartej ręki w policzek. Dorian chyba dotknął tego miejsca w sercu Laury, które ostatnio bolało ją najbardziej. Najwidoczniej znał swoją siostrę dobrze i wiedział gdzie wbić jej szpilę.
- Tak? Jak będzie to ktoś z daleka to przynajmniej nie będę musiała oglądać z bliska upadku naszego królestwa jak już przejmiesz ster po naszym ojcu. Daję Ci rok nim puścisz wszystko z dymem ty nieodpowiedzialny, krnąbrny, ciężkogłowy imbecylu - powiedziała, ostatnie słowa artykułując jeden po drugim w akompaniamencie dźgania go palcem wskazującym w mostek z każdym wypowiedzianym słowem. Po chwili jednak schowała rękę za plecy, bowiem dotarło do niej z małym opóźnieniem, że słowa faktycznie ją dotknęły. Ona była rozwydrzoną córką swojego ojca, mogła mu mówić że go nienawidzi codziennie, ale kiedy on odzywał się tak do niej, czuła się strasznie... źle. Nie musiało minąć dużo czasu nim po policzkach dziewczyny zaczęły płynąć łzy wielkości ziaren grochu. - Dlaczego Tobie się należy wszystko, a mi nie? Zostaniesz w domu, dostaniesz koronę, zamek, a mnie oddadzą za mąż nie wiadomo gdzie, nie wiadomo za kogo - powiedziała, tupiąc nogą w posadzkę. Splotła ręce pod piersiami jak obrażone dziecko, a warga jej się trzęsła. Pomimo spływających łez nie płakała, nie wydawała z siebie żadnych dźwięków o tym świadczących, wyraźnie było widać, że próbuje tego nie robić, ale oczy pociły jej się mimowolnie. - Dlaczego tak jest? Bo jesteś mężczyzną, bo urodziłeś się pierwszy? Każdy wie przecież że jestem od Ciebie mądrzejsza, że bardziej oddaję cześć Siedmiu, że lepiej się zachowuje! Jestem grzeczniejsza od Ciebie i od zawsze byłam, bardziej zasługuję na to od Ciebie - powiedziała, ale złość do tego czasu już dawno zniknęła. Zastąpiło ją rozżalenie i pretensja, a do tego ogromna ilość niezrozumienia.

Laura czuła jak szacunek do brata w jej oczach niknie z każdą chwilą coraz bardziej. Obydwoje byli siebie warci właściwie, bo celowo próbowali zranić drugie jak najboleśniej się dało. Dorian miał trochę racji, ale jego siostra również wytknęła mu słusznie pewne sprawy. Chyba byli kwita, chociaż po ostatecznym rozrachunku to raczej dziewczyna ucierpiała bardziej niż Dorian, bo to ona się rozkleiła i stała naburmuszona przed nim z oczami pełnymi łez. Bardziej jednak od słów na temat jej osoby zaskoczyły ją słowa na temat Siedmiu.
- Obrażaj sobie mnie ile wlezie, ale bogów w to nie mieszaj. Teraz to już bluźnisz, Dorian, a w naszej rodzinie nie ma miejsca dla heretyków - powiedziała, podciągając nosem. Oboje zeszli już z tonu, kłótnia najwyraźniej się skończyła. Nie wiedziała jednak czy teraz przyjdzie czas na pojednanie czy raczej na chłodne traktowanie się do dnia, w którym powrócą do Starego Miasta. Słysząc jego kolejne słowa, uniosła lekko brwi ku górze.
- Wolałbyś być wędrownym rycerzem, a każą Ci zostać królem? Nie widzę problemu. Po objęciu korony zawsze możesz się jej zrzec i oddać królestwo krewnym, może nawet siostrze jeśli uznasz, że rządzenie nie leży w twojej naturze i wolałbyś robić coś innego - powiedziała takim tonem, jakby chodziło o odstąpienie jej swojej porcji kolacji, a nie Wysokiej Wieży.
Słysząc kolejne słowa brata, już wiedziała, że kłócić się więcej nie będą. A przynajmniej nie tej nocy. Może i lepiej, że stało się tak, bowiem dziewczyna straciła już energię do przytaczania kolejnych argumentów w tej sprzeczce. Gdy usłyszała przepraszam, nie miała jednak zamiaru tak łatwo odpuścić. Zamiast cokolwiek powiedzieć, poraczyła się kolejnym kielichem wina, chociaż miała ich już dzisiaj o kilka za dużo. Dopiero po tym jak się napiła, spojrzała brata i westchnęła ciężko, wywracając oczami.
- Przyjmuję przeprosiny - rzekła, ale nie miała zamiaru się odwdzięczać tym samym. Dorian wiedział, że Laurka nigdy nie przepraszała. Mogła płakać, tupać nogami i piszczeć gdy udowadniali jej winę, ale nie ugięła się. Tak się składało, że zaraz za nią stało wysokie łoże, więc usiadła na nim ciężko po chwili, a między nimi zapadła głucha, może nawet niezręczna cisza.

Kiedy brat zabrał kielich z jej dłoni, nie protestowała. Odprowadziła go wzrokiem do stolika, a potem uznała w myślach, że wypije sobie więcej jak brat uda się już na spoczynek do swojej komnaty. Poprawiła rozmierzwione włosy na głowie obiema rękami, ale były one w tak kiepskim stanie, że odpuściła sobie po chwili i uznała, że nie ma teraz głowy aby się tym przejmować.
Gdy Dorian usiadł obok niej na łóżku, poczuła, jak zapada się ono w dół o kilka cali. W komnacie nadal panowała niezręczna cisza. Laura niemal słyszała jak w jej głowie komórki pracują szybko, gdy zastanawiała się jakie będzie najlepsze wyjście z tej sytuacji. Idealnym rozwiązaniem mogłoby być rozejście się do swoich komnat, jednakże wtedy nie wrócą do owego tematu już nigdy i zawsze będą chodzić z myślą i uczuciem, że owe słowa zostały wypowiedziane. Nagle Laura postanowiła przełamać się jako pierwsza i nie zmuszać więcej brata, aby to on wyciągał rękę na zgodę.
- Wcale Cię nie nienawidzę - powiedziała nagle, przysuwając się bliżej niego. Wstała i przeniosła się z łóżka na jego kolana, po czym objęła rękami i położyła głowę na prawym jego ramieniu. - Ale i tak powiem ojcu, że mnie biłeś - rzekła beztroskim tonem, bowiem Laura nigdy nie omieszkała aby donieść na brata kiedy tylko uznawała to za stosowane. A od dziecka w Wysokiej Wieży zawsze można było słyszeć: Mamo, Dorian mnie bije... Ojcze, a Dorian przeklina...  Wytarła mokre oczy o jego ubranie, po czym poprawiła swoją dłonią. Miała ochotę się w niego wysmarkać, ale to mogło znowu rozpętać piekło. - Tak naprawdę to nie jest tak, że daję Ci rok nim puścisz królestwo z dymem, wiesz? Daję Ci półtora roku - powiedziała nagle, kończąc to poważnym tonem wypowiedziane zdanie, krótkim i dźwięcznym śmiechem.

- To bez znaczenia. Może takie dokuczanie mi przez całe życie lepiej mnie zahartowało i kiedyś odpłaci mi się stalowymi nerwami i twardym tyłkiem gdy wyprowadzę się z Wysokiej Wieży - powiedziała, jednak tym razem jej ton nie był już taki rozgoryczony jak wcześniej gdy mówiła o tym, że ojciec wyda ją za nie wiadomo kogo i nie wiadomo gdzie. Był raczej zwyczajny, taki jakim zwracała się zawsze. Może nawet trochę wesoły. Słysząc jego słowa oderwała głowę od jego ramienia i spojrzała na niego z bliska.
- Wiesz, że zostanie w Wysokiej Wieży oznacza zostanie septą. Ja myślę, że to by było wspaniałe, ale nieco mnie to przeraża. Chciwość wobec ładnych sukienek i złota góruje oraz próżność nad oddaniem bogom, ale oni o tym wiedzą... O wszystkim wiedzą - powiedziała, na moment wznosząc oczy ku górze. Po chwili jednak ponownie spojrzała na brata. Ich twarze dzieliły teraz może centymetry, toteż Laura doskonale widziała każdą niedoskonałość malującą się na skórze jego twarzy. Dopiero dzisiaj, po szesnastu latach zauważyła, że brat ma dokładnie takie same oczy jak ona. To świadczyło tylko o tym, jak lady Hightower interesowała się innymi, potwierdzając tym samym jej wcześniejsze słowa... - Starą panną nie zostanę, to przyniosłoby nam tylko wstyd. Plotkowaliby na mój temat, nawet nie chcę o tym myśleć. Wiesz, że Redwyne ma syna? Jest tylko kilka lat ode mnie młodszy, to mogłoby opóźnić nieco małżeństwo, dać dobry sojusz i wzmocnić naszą pozycję. No i Arbor jest jedynie dwa dni drogi od Starego Miasta - rzekła z nadzieją w głosie, patrząc oczekująco na brata.

Nie był to jednak koniec rozmowy. Harras nie powiedział ostatniego słowa i zamierzał jeszcze załatwić jedną sprawę. Zatrzymał jeszcze Redwyne'a i, tym razem bardziej łagodnym głosem, postanowił przedstawić mu swoją prośbę. - Jest jeszcze jedna rzecz, której od Ciebie potrzebuję. Planuję wyprawę na wschód, do Essos, by poczynić pewne... zakupy. I obawiam się, że odpowiednie fundusze zostały na Żelaznych Wyspach. I w tym miejscu potrzebować będę Twojej pomocy. Konkretnie - chciałbym prosić Cię o pożyczkę, na sumę czterdziestu tysięcy Złotych Smoków. Oczywiście zostanie ona zwrócona, gdy już dysponować będę odpowiednimi środkami - suma ta zostanie Ci zwrócona w czasie nie dłuższym niż rok, a możesz mieć na to moje królewskie słowo. A dodatkowo, by docenić wkład i zaufanie, zostanie zwrócona z odsetkami, aby ostatecznie do Twego skarbca trafiło łącznie sześćdziesiąt tysięcy Smoków. Myślę, że będzie to odpowiednie zadośćuczynienie za umożliwienie mi skorzystania z takiej sumy pieniędzy. Jeżeli pragniesz, możemy zawrzeć i tą umowę na piśmie... - dodał na koniec, patrząc pytającym wzrokiem na księcia Arbor. Żeby dodać jeszcze swojej prośbie odpowiedniego wyrazu i siły przekonywania, dorzucił, niby mimochodem: - Oczywiście pomoże to utrwalić związek pomiędzy Arbor i Żelaznymi Wyspami...
Gdy już omówił tą sprawę, postanowił załatwić jeszcze jedną, tym razem naprawdę ostatnią: - Chciałbym też otworzyć stały szlak handlowy pomiędzy Arbor i Żelaznymi Wyspami. My otrzymywalibyśmy od Was drewno i winogrona, a Wy w zamian nasze żelazo.