Wzgórza Północy

Wyprawa sprawnie posuwała się do przodu. Dla bezpieczeństwa znamienitych gości Eddard wybrał drogę trochę dłuższą, bo prowadzącą przez Trakt Królewski i skręcającą na zachód dopiero na wysokości Torrhen's Square, ale omijającą za to Wilczy Las, w którym trzeba by poruszać się niewydeptanymi ścieżkami i uważać na liczne zagrożenia. Poza tym była to okazja do zatrzymania się w siedzibie Tallhartów, być może krótkiej, ale każda okazja jest dobra, by napić się ale. Przy tej okazji gród ten został wybrany jako pierwszą bazę, bo było to chyba jedyne miejsce w okolicy, w którym można było uzyskać ewentualną pomoc maestera, wysłać kruki czy dobrze się najeść. Stark obiecał od razu - czy też uprzedził - że po zakończeniu polowania zechce zatrzymać się na dłużej (cały dzień lub dwa) w Torrhen's Square, opowie o polowaniu i wysłucha jakiegoś pierdolenia o problemach, które ich w tej okolicy nękają. Ale chyba powinni być zadowoleni, bo ten duch starego Umbera i ich może w końcu dopaść.
Nastał już jednak drugi dzień od wizyty u Tallhartów, a wyprawa mogła wkroczyć w decydującą fazę. Przy porannym posiłku król chciał omówić dalsze działania, jakie powinni podjąć. Pozwolił więc, by jako pierwsi wypowiedzieli się jego wnuk Edric i król Thogg - szczególnie, że sam był chwilowo zbyt zajęty, by się wypowiedzieć. Jego kucharz przygotował mu toczone pieczarki, które Eddard po prostu UWIELBIAŁ i musiał się nimi nacieszyć, póki jeszcze ich nie zjadł, a gadanie tylko by w tym przeszkadzało. Rzucił więc temat, siadł na ziemi, tak by wszystkich dobrze widzieć i zabrał się za swoje pieczarki, popijając je zabranym z Winterfell ale.

- Thennowie. To jedno z plemion Wolnych Ludzi - sprostował Eddard pomiędzy kolejnymi kęsami pieczarek, wypluwając przypadkiem ich resztki na Thogga. Król nie był obyły z dworskimi zwyczajami i nigdy nie zwracał uwagi na takie szczegóły.
- Przodkowie... - wypowiedział powoli, odsłaniając wszystkim wokół brązową masę - pogryzione i poślinione kawałki pieczarek, zostałe jeszcze w jego ustach. Przełknął je do końca, wziął jeszcze solidny łyk swojego ulubionego ale, nim kontynuował: - To pewno Bogowie. Ci sami, którzy przemawiają do nas przez czardrzewa. Którzy są w ziemi, w lasach, w zwierzynie, w niebie... Widać przemawiają przez ciebie. Któżby inny, przecie to jedyni bogowie! Dobrze, że ich słuchasz - stwierdził Eddard i beknął, rozpuszczając wokół smród piwa.
- To nie może być Jarson. Widziałem jak go chowają! Król Wargów... Być może. Kto wie, kogo nam zesłali bogowie. Choć osobiście myślę, że to zwykły, cholerny niedźwiedź.
I w głębi duszy na to liczył. Nie cierpiał tego ścierwa, tego tałatajstwa. Te włochate, podłe bestie; wszystkie powinny szczeznąć. Sam by ich ubił i z chęcią ukręcił każdemu ich podłe łby. Aż pogotował się od tego na twarzy.
- Tak mówi zwyczaj - odpowiedział na pytanie o skórę. Odłożył praktycznie pustą miskę po pieczarkach i opróżniony kufel, wstał i podszedł do Thogga. - Walczmy. Który wygra, dostąpi zaszczytu by jako pierwszy walczyć z niedźwiedziem, jak już go znajdziemy. Tak będzie najsprawiedliwiej - stwierdził Eddard. Zależało mu na tym misiu, ale i gościowi nie wypadało skóry odmówić. A w ten sposób miał szansę na wszystko, a do tego solidna bitka do tego. Czego chcieć więcej?!

Eddard zmarszczył brwi.
- To bez sensu - odparł całkowicie poważnie. - Siedzą pod górami i nikt się jeszcze do nich, nie wiem, nie dokopał? Drążycie tyle te tunele... A poza tym pod górami nie ma drzew, a przecież bogowie przemawiają przez czardrzewa. Nie słyszałeś historii o Dzieciach Lasu czy gigantach? Nawet za Murem je znali! - powiedział ze zdziwieniem i sięgnął po łyk ale. Wiedział, że Ibbeńczycy mają czasem równie bujną wyobraźnię co ludzie z ciepłych krain, ale tym razem Thogg zdecydowanie sobie pofolgował. - Poza tym ucztowanie do końca świata byłoby nudne! Bez polowania, hehe... - zaśmiał się rubasznie i jeszcze raz łyknął piwa.

- W ilu chcesz na niedźwiedzia polować? W pięćdziesięciu? To chyba u Was w Dolinie, hehe... - Eddard zaśmiał się. Sam wziął może dużą świtę, ale w większości byli to ludzie do poszukiwań i obsługi. Samych łowców - razem z nim - była dziesiątka. Tymczasem Thogg wziął ze sobą ponad czterdziestu ludzi! - Najwięksi wojownicy z niedźwiedziami się siłują. Myślisz, że skąd mam tą bliznę przy prawym oku, hę? - rozciągnął skórę wokół niego, żeby lepiej wyeksponować bliznę. - A Tormund pewnie codziennie sam jednego powala, hehe!
Stark już nasłuchał się tych historii. Może jeden dziennie to przesada, ale ci najbardziej znani powalili własnoręcznie chociaż jednego misia albo łosia. A przywódca Dzikich przynajmniej kilku. Tormund w ogóle to był wspaniały człowiek. I te jego wszystkie historie... Jak pił mleko gigantki, jak walczył z Innymi albo zabijał głupie wrony... Piorunowa Pięść zasługiwał na swoją chwałę. Był silny - zresztą jak wielu Wolnych Ludzi. Eddard ich uwielbiał. Gdyby nie był królem, chciałby być jednym z nich.
- A my przyjacielu chyba się do tych największych wojowników zaliczamy! Jeśli nie chcesz, sam pójdę się siłować z tym niedźwiedziem... Chyba, że któryś z Twoich dzieciaków chce. Albo Edric. Możemy nawet zrobić mały "turniej", żeby przekonać się kto najbardziej na niego zasługuje.
Mówił coraz szybciej i był coraz bardziej podekscytowany, widząc już oczami wyobraźni kolejne potyczki. Oczywiście nie dopuszczał myśli, że przegra. Był pewien, że pokaże im, jak wspaniałym jest wojownikiem, a potem tylko powtórzy to i bez problemu poradzi sobie z misiem. Długo już minęło, odkąd prawie stracił oczodół i życie, ale od tego czasu stał się lepszym wojownikiem. Czuł się gotowy, a Thogg i jego Ibbeńczycy - no i Edric przy okazji - byliby idealnymi widzami jego tryumfu! Idealne ukoronowanie jego długiego życia i wielu sukcesów. Brakuje tylko jeszcze wielkich wojowników jak Tormund czy Arthur. I jego żony. I może Rodrika... Chociaż on pewnie zrugałby go bez sensu o nie wiadomo co. Może i dobrze, że go nie ma.

- Z chęcią posłucham o Dzieciach Lasu.
Eddard ziewnął i spojrzał niewyraźnie na Thogga. Niektórzy ludzie jednak są dziwni - bredzi o dziwnych, nieistniejących bogach i potem się jeszcze denerwuje z ich powodu. Wyśmiewa jego polowanie, a opowiada o byle uczcie. Uczty z reguły to kupa zabawy - co prawda to prawda - szczególnie zaś te niekończące się zawody w piciu, ale jeśli nie można raz na parę dni wyjechać na polowanie, to musi się nudzić. Nawet najwytrwalsi potrzebowaliby chwili przerwy.
I jeszcze porównuje bogów do kolejnych bredni z Południa. Opadł na krzesło i przywołał służącego, żeby nalał mu jeszcze jeden kufel ale.
- Boli mnie już łeb.
Historia Thogga na szczęście trochę go orzeźwiła. Pamiętał ją jak przez mgłę, ale przez lata zdążył już zapomnieć szczegóły, słuchał jej więc z należną fascynacją - męstwa i woli nie mógł Ibbeńczykom odmówić. Walczyć ze świadomością, że na każdego zabitego wroga wróci dwóch kolejnych. Ocierając się o śmierć w obcym kraju, pewnie bez dobrego jadła i napitku... Musiało to być dla nich prawdziwe piekło, tym piękniejsze jest, że wyszli z tego zwycięsko. O Omberze oczywiście nie słyszał, ale to dobrze. Przegrani nie zasługiwali na miejsce w jego głowie. A Thogg na pewno zostanie zapamiętany na wieki za swoje zwycięstwa.
- Chwalebna historia. Odwdzięczyłbym ci się włas... kurwa! - Eddard zaryczał na pachołka. Miał mu przynieść piwo, a nie wylewać je na niego! - Wypierdalaj stąd! - warknął i skrzywił twarz. Spodnie już cuchnęły i były całe wilgotne, kleiły się do skóry i po prostu wkurwiały Starka. Ale jest dobre w brzuchu, a nie na brzuchu. - Przebiorę się, w takim gównie nigdzie nie pójdę. - Spojrzał na Thogga. - Potem możemy wybrać się do najbliższej osady Wolnych Ludzi. Wezmę dwóch ludzi; jeśli chcesz mi towarzyszyć też nie bierz zbyt dużej świty, żeby nie drażnić Thennów. Nic nam nie grozi z ich strony, zapewniam Cię. - powiedział i zaczął szukać ubrania na zmianę. Jako, że paradować w towarzystwie mężczyzn nie wypadało, poprosił wszystkich o opuszczenie na chwilę jego namiotu, a gdy był już gotów, kazał siodłać konie - swojego, wnuka Edrica i myśliwego Cleya, a także odpowiednie kuce Ibbeńczyków.
Przed wyjazdem kazał jeszcze przyprowadzić przed swoje oblicze nieszczęsnego służącego. Chłopak pewnie wystraszony, nie mógł liczyć na litość Eddarda. W ciepłych kraikach mieli dziwne zwyczaje i za coś takiego ponoć byliby go ścięli albo chociaż zwolnili. Stark był w porównaniu z nimi łaskawy. Stanął tuż przed młodym, zlustrował go wściekłym wzrokiem i w jednym momencie zamachnął się, coby uderzyć go pięścią w brzuch, w okolice splotu trzewnego. Jeśli trafił, uśmiechnął się i poklepał go plecach, pomagając w razie potrzeby
- No, jesteśmy kwita.
Nie mógł mu poświęcić więcej czasu, bo musieli już wyjeżdżać do wioski Thennów.

Eddard zarechotał prosto w twarz nieszczęsnego służącego.
- Zabierzcie stąd tego smarkacza, bo skończy się to nieszczęściem. - Machnął pobliskim strażnikom - tym samym, którzy go przyprowadzili. Z gęby nie schodził mu uśmiech. - Synku, nie chciałem Cię za to karać, bo widzę żeś swój chłop i jeszcze z Ciebie będą ludzie. Więc przemyśl to jeszcze przynajmniej dwa... Nie, trzy razy jak ochłoniesz. I po polowaniu, jeśli nadal będziesz chciał do tego wracać, zmierzę się z Tobą. Ale wtedy skończy się zabawa.
Eddard zostawił go, definitywnie kończąc temat Jory'ego na ten moment, i zaprosił swojego myśliwego, powoli kierując się w stronę oporządzanych do drogi klaczy.
- Masz rację Cley - przyznał rację Cleyowi. - Ale pomoc Thennów, szczególnie tych dobrze znających okoliczne lasy, także by się nam przydała. Mamy chyba dość ludzi. Weź w takim razie paru i pojedź po tego drwala. Ja tak czy inaczej pojadę do Dzikich, zawsze dobrze się z nimi dogadywałem. - Przywołał innego z myśliwych w miejsce Cleya i kazał dołożyć jeszcze trochę bukłaków z ale na drogę. Zabrał jeden z nich i wypił duszkiem połowę jego zawartości. Pakując się, do głowy wpadła mu jeszcze jedna rzecz. - Ooo-o! - Wyciągnął palec do góry, wskazując na rozmówcę i wykrzywiając twarz w geście zupełnego oniemienia. - Oni gadają w Starszej Mowie! Co jak nie mają tłumacza? Weźmy tłumacza! Niech ktoś znajdzie tłumacza, do cholery! - ryknął wokół, machając nerwowo na każdego napotkanego służącego.