Osada Thennów na skraju Wilczego Lasu

Rymar, bo tak zwał się tłumacz chętnie rozmówił się z Eddardem, choć mówił raczej urywkami zdań,  w typowy dla niego sposób. Zapytany skąd pochodzi odparł tylko - „wioska nad Długim Jeziorem”, czy lubi ale? - „Dobre ale nie jest złe”. W podobny sposób opowiedział też, że podoba mu się służba w Winterfell, bo zadania są proste i konkretne, takie jak lubi. Dodał też, wyjątkowo sam z siebie, że na polowanie chętnie się wybrał, bo odpocznie od dwóch bachorów co mu żona powiła. Z zaproszenia do picia zaś miał zamiar skorzystać. Gdy jednak Eddard przestał go wypytywać, rozmowa niemal od razu się skończyła i tak już pozostało aż do momentu, w którym grupka dotarła do osady Thennów.
Można powiedzieć, że władcy Północy dopisało szczęście, bowiem pierwszy mieszkaniec wioski, na którego trafił, zapowiadał się na dobrego wojownika. Był muskularny i wysoki. Przy sobie miał też prostą siekierę. Mógł być drwalem albo aktualnie pomagać przy drwach.
- Ja tu jestem najlepszym wojem - przyznał nieskromnie chropowatym głosem, stając szeroko na nogach i krzyżując ręce na piersi. Siekierkę zostawił opartą o drwa.
- Szanuję za podejście przybłędo - dodał. O dziwo zrobił przy tym lekki uśmieszek. Przestąpił z nogi na nogę, rozprostował ręce, rozgrzał nadgarstki, strzelając przy tym kostkami. - No to dawaj te zapasy, a zobaczmy, czy z ciebie swój czy przybłęda, staruszku - rzucił wyzwanie.
Zaraz obaj stanęli pośrodku wioski zaś wokół nich zrobiło się spore zbiorowisko. W końcu spokojne, monotonne życie wioski zmąciło to proste wydarzenie.
Pierwszy inicjatywę przejął Thenn, którego zagrzewali współziomki pokrzykując coś w Starej Mowie. Dało się z tego wyłapać imię woja – Balyg.
Złapał on przybysza mocno za ramiona i próbował wypchnąć za wyznaczony okrąg. Eddard był jednak godnym przeciwnikiem i nie ustępował pola. Balyg szarpnął w końcu mocniej królem Północy, próbując pchnąć go na bok, ten jednak skutecznie przestąpił z nogi na nogę, unikając potknięcia. Wykorzystał zyskany moment nieuwagi przeciwnika, by zając jego pozycję, bliższą środkowi okręgu i sam próbował go wypchnąć, bezskutecznie. Chwilę tak stali i pojedynek wyglądał, jakby miał być nierozstrzygnięty, bowiem choć Eddard próbował pchnął przeciwnika co i róż, ten nie ustępował pola, zapierając się mocno na nogach.
Thennowie wokół wiwatowali, widząc tak wyrównany pojedynek. Spodziewali się zapewne, że ich Balyg z łatwością powali starego Starka, nic jednak na to nie wskazywało, gdyż kolejne próby wypchnięcia króla Północy poza prowizoryczny ring kończyły się na niczym.
Nagle wiwaty ustały. W jednej bowiem chwili Balyg próbował pchnąć Eddarda poza okrąg, ten jednak skutecznie wykorzystał siłę, którą włożył przeciwnik i wypchnął go poza plac walki, wygrywając w ten sposób zapasy.
- Na bogów, skąd u ciebie tyle krzepy staruszku?! - zapytał zdziwiony i zasapany. Dla Eddarda również było to dość męczące wyzwanie. - Kyra, dajnoże tu piwo, bo nasz gość pewnie spragnion jest to takiej bitce - polecił jakiejś kobiecie, która zaraz ruszyła do pobliskiego domostwa. - Balyg, swoją drogą. A ciebie jak zwą? -  zapytał, ściskając mu mocno rękę, czy Eddard tego chciał, czy nie.

Nie tylko Balyg pogratulował Eddardowi sukcesu, kilku innych Thennów też poklepało go po plecach czy podało dłoń, rzucając przy tym pojedyncze słowa gratulacji, choć w większości w Starej Mowie. Balyg nie był jednak jedynym posługującym się wspólnym, acz był jednym z tych, którzy posługiwali się tym językiem najsprawniej.
Zaraz przybysze i część wioskowych udali się do chaty znajdującej się na środku wioski, gdzie usiedli przy mniejszych stolikach ustawionych wokół paleniska, zajmującego centralne miejsce. Nie zabrakło oczywiście napitku i jadła, które podano po jakimś czasie. Widać respektowali prawa gościnności.
Gdy Eddard podjął temat niedźwiedzia, zaraz ciężko było mówić dalej, bo ci co nie rozumieli wspólnego, podpytywali swoich ziomków, którzy rozumieli w jakimś stopniu Eddarda, przez co zrobił się spory zgiełk. Na szczęście Stark mówił krótko i zwięźle.
- Ha! Patrzcie no go! Wpada do nos, morde mi obija i jeszcze taką bestię nazywa misiem! Ty to masz jaja Edd! Przecie, że się piszę - odezwał się pierwszy Balyg. Potem temat podjęło jeszcze kilku innych wioskowych, część mówiła łamanym wspólnym, część trzeba było tłumaczyć. Wiedzieli całkiem dużo i wiedzą tą chętnie się podzielili.
Po pierwsze potwierdzili informacje, które grupa zdobyła do tej pory, dodając nowe szczegóły, które mogły poprawić ich wiarygodność, lecz niekoniecznie wnieść coś nowego. Po drugie, nakreślili mniej więcej tereny, na których niedźwiedź miał grasować. Co prawda nie byli wstanie określi jak głęboko w Wilczy Las zapuszcza się bestie, wskazali jednak wiele wiosek, których mieszkańcy również wspominali o bestii. Eddard, jak na króla przystało, znał się na własnych ziemiach, zauważył więc, że wskazany obszar bardzo mocno pokrywał się z terenami zamieszkałymi przez Thennów.
Po trzecie, wioskowi opowiedzieli, że oprócz niedźwiedzia, w Wilczym Lesie zebrała się groźna wataha wilków, a według niektórych nie jedna, lecz dwie lub nawet trzy różne watahy. Każda z nich miała liczyć przynajmniej kilkanaście osobników. Wymienione zostały przy okazji trzy wioski, Zielony Bór, Dębnica i Skarżysko, w których wspomniane wilki podprowadziły sporą cześć zwierzęcego inwentarza. Wioski leżały niedaleko siebie, mogły być więc dobrym tropem, szczególnie, gdy ostatni z biorących udział w dyskusji Thennów opowiedział, że w tej samej okolicy znajduje się kilka jaskiń, w których często zimują niedźwiedzie. Ten mógł mieć leżę właśnie tam.
Oprócz tej wiedzy, czterech Thennów, w tym Balyg, postanowiło przyłączyć się do organizowanego polowania.