Przedpola Runestone

Trzej Doliniarze uważnie rozglądając się na wszelkie strony przemierzali obóz najeźdźców. Był on niczym stare spodnie, z naszytymi zbyt wieloma łatami. Krasnale, ludzie, kobiety, mamuty i Siedmiu jeszcze wie kto.
Vernon z dala poznał namiot Thogga. A więc to tam odbędzie się rozmowa, która zaważy o losach Royce'ów. To na nim teraz spoczywa odpowiedzialność za ród, a nie na lordzie, który gdzieś daleko walczy u boku króla Doliny. Przed wejściem głęboko westchnął. Kto wie, czy jeszcze stąd wyjdzie.
Gdy jakiś ibbeńczyk nakazał im oddać broń, Vernon zawahał się. To była sytuacja bez wyjścia. Albo oddadzą, albo po nich. Lecz jeśli oddadzą, to już nic ich nie uratuje, gdyby miało dojść do konfrontacji. Nie, żeby broń dużo im dawała w sytuacji, gdy są pośrodku wielkiego krasnoludzkiego obozu. Skinieniem głowy dał znak swoim ludziom i wszyscy oddali swoje uzbrojenie. Pozwolił też sprawdzić, że nie ma żadnej innej ukrytej gdzieś broni.

Już wcześniej, przed rozbrojeniem mógł zauważyć, że namiot nie jest pusty, lecz wręcz przeciwnie, pełny. Nie spodziewał się takiej ilości ludzi na rozmowach. Od razu jednak poznał postać króla, do czego nie była potrzebna pomoc tłumacza. Król wyglądał dumnie i dostojnie. Pokłonił się, tak jak kazał tłumacz, a w ślad za nim zrobili to jego towarzysze. Już to bardzo raniło dumę rycerza, który mógł się pokłonić się tylko przed królem Doliny i Siedmioma, ale widok Thogga jakoś go onieśmielił. Dębowobrody odezwał się w twardym, nieprzyjemnym i co najważniejsze niezrozumiałym dla Doliniarzy języku, lecz w sukurs przyszedł tłumacz. O dziwo, wbrew brzmieniu przesłanie było serdeczne.
Wszyscy trzej zasiedli na wskazanych miejscach. Zaraz jednak się wzdrygnął, gdy krasnoludzki król wybuchnął śmiechem. Dziwny to...człowiek. Gdy giermkowie nalali do jego kielicha, Royce nieśmiało pociągnął kilka łyków wina. Przez krótką chwilę rozglądał się z ciekawością gdy król mówił, a tłumacz tłumaczył. Wnętrze było bardzo bogato wyposażone. Domyślał się, a raczej przypuszczał, że pewnie spora część skarbów pochodzi z rabunków na Dolinie. Szybko jednak jego wzrok znowu spoczął na gospodarzu. Nie chciał go urazić ani zdenerwować brakiem szacunku. Słuchał uważnie i nie wierzył własnym uszom. Zamiast dostać ciężkich i surowych warunków kapitulacji, został obdarzony hojnymi propozycjami. Chociaż i te propozycje były pokropione dziegciem. Wyrzeczenie się Siedmiu, oddanie zakładników i złota...Vernon poczuł zimno i pot spływający po jego czole. Jednocześnie poczuł radość, że jest szansa na przeżycie, i strach przed tym, co musi zrobić. Niezgrabnie sięgnął po kielich i za jednym razem pochłonął całą jego zawartość. Dźwięki, które do niego dochodziły, stały się jakby lekko przytłumione. Starał się jednak niczego nie stracić ze słów tłumacza. Robił to jednak trochę jakby mechanicznie. Gdy jego kielich się napełnił, znów pociągnął spory łyk. Gdy Thogg przeszedł do alternatywy, która nastąpi, jeśli Doliniarze odmówią hołdu, Royce zaczął pocić się jeszcze bardziej. Wizja, jaka przed nim się roztaczała się, była zgoła inna, niż ta, którą sobie wyobrażał. Jeszcze na początku rozmowy dopuszczał, że odmówi i najwyżej zginie honorową śmiercią w obronie twierdzy rodowej. A krasnoludy chciały wziąć ich głodem! Zdechnąć jak byle bezpański, wychudzony pies...To hańbiąca śmierć. Tak Royce myślał, i nawet nie zauważył, że w namiocie panowała cisza. Podniósł głowę i dostrzegł, że teraz wszyscy patrzą na niego. Czyli to ten moment. Chrząknął. Spojrzał na króla. Zupełnie nie wiedział od czego zacząć. Ani właściwie co powiedzieć. Hańba lub śmierć. Postanowił pominąć te wszystkie komplementy i wspominki z czasów zamierzchłych. Nie przypominał sobie z resztą, aby maester coś wspominał o tym, aby przed Inwazją Andalów w Dolinie mieszkali niscy ludzie pokroju Ibbeńczyków.
- Rad jestem, królu, z tak hojnej propozycji, jaką nam składasz. To wielkie wyróżnienie, które doceniam i za które po stokroć ci dziękuję. - starał się być jak najmilszy. Nigdy nic nie wiadomo z tymi zza morza. Nie wiedział co ich może urazić. - Obawiam się jednak, że nie mogę decydować za moich poddanych w kwestii wiary. Nie gwarantuję, że nie będą oni potajemnie czcić  Siedmiu, zaś niszczeniem septów już zajęli się twoi ludzie. - Vernon upił łyk, aby dać sobie czas. Nie wierzył z resztą w to, co mówił. Jako wyznawca Siedmiu powinien umrzeć w walce za nich, a on już zaczął ich zdradzać i spiskować za ich plecami z dziwnym najeźdźcą. Już to, co do tej pory powiedział brzmiało tak, jakby przystał na jego propozycje. Chociaż czy miał inny wybór? Albo uniesie się honorem i dumą i doprowadzi starożytny ród do wyginięcia, albo doprowadzi do jego zdrady i pohańbienia. Straszny to wybór, i to teraz na nim spoczywała odpowiedzialność za decyzję.
- Jestem kasztelanem Runestone, młodszym bratem lorda Runestone. Nie mam żony, ani dzieci, a moja najbliższa rodzina, która przebywa na zamku, to moi bratankowie i bratanice. Nie mam prawa oddawać ich tobie na zakładników. Zdradziłbym mego brata i splamił swój honor. Gdyby to były moje dzieci, oddałbym ci je. Ale nie mogę tak postąpić z dziećmi brata. Obiecałem ich strzec. - powiedział lekko drżącym głosem. - Mogę wyrzec się Siedmiu, przysiąc wierność, klęknąć, oddać złoto, ale dzieci...-zająknął się. - dzieci nie mogę oddać. - dodał ciszej.