Przedpola Zamku Pryorów

Przystań w pobliżu zamku Pryorów była opustoszała, zaś żadnego wrogiego okrętu nie widać było w pobliżu. Sam zameczek znajdował się na nieznacznym pagórku, który nie miałby wpływu na oblężenie lub szturm. Była to całkowicie kamienna konstrukcja, znad której murów wyglądał jedynie gmach donżonu oraz jedna mniejsza wieża. Pryorowie nie należeli do najpotężniejszych lub najbogatszych rodów Doliny, tak więc i ich twierdza nie była żadnym molochem, wciąż jednak był to porządny zamek zdolny odeprzeć niestarannie przeprowadzone natarcie.
Jeżeli Jarson chciał jego wojska mogły lądować w przystani i rozbić obóz w pobliżu zamku. Zwiad nie doniósł o żadnym możliwym zagrożeniu, a chociaż na murach naturalnie widziano sylwetki żołnierzy pełniących straż, to trudno było powiedzieć ilu ludzi może być wewnątrz.

Miasteczko, o ile można tak było nazwać zbieraninę kilku niedużych magazynów oraz kilkunastu chat przy przystani, było całkowicie opustoszałe. Nie trzeba było więc martwić się o prostaczków w nim żyjących. Zamek Pryorów tymczasem niefortunnie znajdował się poza zasięgiem machin będących na wyposażeniu galer wojennych Manderlych, lord Umber musiał pomyśleć o czymś innym by skruszyć jego mury. Trzymanie części okrętów z dala od brzegu było też nie tyle opcją co koniecznością, ponieważ przystań była zbyt mała by cumować w niej mogły wszystkie statki, a nawet połowa, ibbeńsko-północnej floty.
Posłowie posłani pod chorągwią pokoju powrócili do Jarsona dość szybko. Kasztelan zamku zgodził się wyjechać przed mury i spotkać z Umberem, a towarzyszyło mu sześciu konnych zbrojnych.

- Ja tymczasem, w imieniu lord Eorla Pryora oraz króla Harrolda Arryna, chciałbym byście natychmiast opuścili tę wyspę - odpowiedział kasztelan zamku, który wcześniej przedstawił się jako Arryk Pryor, dziedzic tych ziem. - Udało wam się odzyskać zamarznięte miasto i namówić Siostrzan do poddania, żadna to sztuka, kiedy mury zostały opuszczone, a wyspiarze nigdy nie byli znani z lojalności czy honoru. Przy pierwszej korzystnej okazji lub powiewie zagrożenia Sunderland opuści i was - stwierdził. - Nie widzę żeby mój król przegrywał, lordzie Umber, wy ledwie odzyskaliście co wam odebrano, a banda barbarzyńców ze wschodu próbuje sprawiać problemy na wybrzeżu. Wkrótce ich głowy przyozdobią szlaki, tak jak wcześniej głowy górali. Postraszysz nas Blackwoodem? Proszę bardzo, niech przebija się przez śniegi Gór Księżycowych w środku zimy by atakować Krwawą Bramę! Kości jego żołnierzy dołączą do wielu innych spoczywających na górskich ścieżkach. Mam na zamku zapasów na miesiące oraz garnizon zdolny odeprzeć wasze próby szturmu - oznajmił Pryor prosto z mostu. - Masz czas i zapasy by obozować tu miesiącami w środku zimy, lordzie Umber? Czy może chcesz próbować szczęścia i szturmem brać te mury? Może i wam się uda, ale twoich ludzi zginie o wiele więcej niż moich. Zawróćcie i wracajcie do domów, z przelewania tu krwi nic dobrego nie przyjdzie, a my nie ustąpimy na swojej ziemi.

Pryor zmarszczył brwi, widać było, że wybuch Umbera nie przypadł mu do gustu. Czego jednak mógł się spodziewać po brudnym barbarzyńcy z Północy? Żyją w brudzie i modlą się do drzew, niewiele różnią się od Dzikich, których tak nienawidzą.
- A czym jest dwór Północy? Oborą, w której zbóje piją w smrodzie, a ich bękarty tarzają się po ziemi z psami. Praktycznie nie różnicie się od Dzikich - odgryzł się z pogardą, nie siląc się już na uprzejmość. - Mój król i książę wykonują wolę Siedmiu, niosąc ich światło tam, gdzie nie udało się to przed wiekami pierwszym Andalom na tych brzegach. Powinniście być im wdzięczni, że chcą ucywilizować wasze marne życia. Wy jednak wolicie trzymać się kurczowo swoich zabobonów i plugawych drzew, sami ściągacie na siebie nasz miecz.
Reprezentant Doliny ściągnął wodze swego konia i obrócił go.
- Szturmujcie jeśli taka wasza wola lub siedźcie tu i żryjcie kamienie. Wkrótce przegoni was śnieg i mróz - oznajmił. - Poczekamy.
Doliniarze spięli konie i ruszyli w stronę zamku, negocjacje były krótkie.

Ludzie Umbera zabrali się za wykonywanie rozkazów. Pod okiem wart powstał obóz, a kiedy był on gotowy żołnierze zabrali się do wyrębu skąpych lasków na wyspie oraz za rozbiórkę wioski przy przystani. Wkrótce zgromadzone w ten sposób drewno zaczęli transformować swymi własnymi rękami w sprzęt oblężniczy zgodnie z poleceniami Jarsona
Po tygodniu powróciły też statki z Białego Portu. Zapasy żywności wieźli dla oblegających skąpe, ponieważ Manderly nie posiadali w mieście wiele i w obliczu zimy tym bardziej z niczym nie mogli się rozstać. Przywieźli jednak dwa gotowe trebusze oraz zaopatrzenie w postaci drewna, narzędzi i innych przydatnych materiałów.

Po trzech dniach ukończono dodatkowy trebusz, a trwały prace nad jeszcze jednym. Powstało również kilkadziesiąt drabin. Niestety mury zamku Pryorów trzymały się twardo i nie chciały ustąpić przed machinami ludzi z Północy, którym niewygodnie obozowało się w śniegu i zimnie. Trzeba było też ostrożnie postępować z budową machin, ponieważ wojska potrzebowały drewna do ognisk. Nie udało się oszacować ilu ludzi wroga znajduje się w zamku, nie był on duży, więc trudno było mówić o tysiącach, acz kilka setek z pewnością mógł pomieścić.


Tego ranka lord Umber wychodząc z namiotu dostrzec mógł już trzy wyłomy w murach zamku Pryorów. Ostatni z nich poczyniony poprzedniego dnia przez ich nowy, piąty trebusz. Drabiny były gotowe, zapas pluteji również, należało podjąć decyzję co czynić dalej.

Trebusze na rozkaz lorda Umbera rozpoczęły prowadzenie ostrzału ponad zamkowymi murami, nękając kryjących się w pierścieniu fortyfikacji obrońców Kamyka. Zapewne wielu z nich zginie, acz można było zakładać, że jest to poświęcenie, na które Pryor jest gotów. Dowódcy towarzyszący Umberowi tymczasem nie widzieli żadnych rażących dziur w jego planie, a czas niestety nie był po ich stronie podczas tej kampanii. Musieli zająć zamek lub się wycofać, długie, zimowe oblężenie nie wchodziło w grę.

Kiedy wszystko zostało ustalone Umber zebrał wojska i zagrzał je do walki, nim osobiście ruszył z nimi prosto w wyłomy. Morale było w tym momencie dość wysokie. Kiedy tylko wojska znalazły się w swoim zasięgu posypały się strzały. Łucznicy z Północy zaczęli szyć z łuków w mury by unieszkodliwić strzelców z Doliny, ale ci nie mieli zamiaru kryć się bezczynnie za blankami i odpowiedzieli własną salwą, starając się celować w żołnierzy jacy nie mieścili się za plutejami. Kilkudziesięciu ludzi padło martwych na polach pod murami od strzał obrońców, a najeźdźcy ze swoimi łukami oraz machinami z pewnością pozbawili życia wielu żołnierzy w środku nim w końcu doszło do bezpośredniego starcia.
Żołnierze Północy uderzyli na zwartych w wyłomach ludzi Pryorów, sprytnie przerzucając w ostatniej chwili część sił z lewego skrzydła na prawe by zmylić przeciwnika. Niestety manewr okazał się nieskuteczny, ponieważ obrońcy mieli zwyczajnie wystarczająco wielu ludzi by zabezpieczyć każdy z wyłomów pokaźną liczbą wojowników, a także zatrzymali kilkudziesięciu zbrojnych w odwodach na właśnie takie okazje. Wśród krzyków i zgiełku bitwy Jarson wpadł na swojego pierwszego przeciwnika, muskularnego mężczyznę w zbroi łuskowej dzierżącego toporek i osłaniającego się okrągłą, drewnianą tarczą z herbem Pryorów. Wojak okazał się być nawet wyzwaniem dla Umbera, ponieważ również był postawny i nie dawał się zepchnąć w tył - zresztą jak cała linia żołnierzy z Doliny, trzymająca się dobrze pod naporem wroga - i kilkukrotnie obijał jego ciężki pancerz swoim orężem. W końcu dowódca sił z Północy zdołał dziabnąć przeciwnika swym miecze, wykłuwając mu oko i pozostawiając szramę krwawiącą szramę na twarzy. Człowiek z Kamyka nie dawał jednak za wygraną i z wściekłym rykiem rzucił się do dalszej walki. Dopiero po chwili udało się Jarsonowi przebić pierś przeciwnika i zakończyć starcie. Zsuwając wroga ze swojej klingi zobaczył jak jeden z jego ludzi dobija właśnie leżącego na ziemi Doliniarza potężnym ciosem topora, tylko po to by zaraz zginąć od zrzuconego z murów kamienia, który zmiażdżył mu czaszkę.
Patrząc na pole bitwy Umber mógł zauważyć, że nie udało im się zdobyć żadnych znaczących postępów w walce o umocnienia, a na ziemi zdawało się leżeć o wiele więcej jego kompanów niż żołnierzy z Doliny. Patrząc na szeregi wroga mógł ocenić wojska wciąż broniące tego wyłomu może i jeszcze na setkę chłopa, mniej niż to co miał ze sobą on nawet czterokrotnie, jeśli nie więcej. Nie wiedział jednak jak sytuacja wygląda w innych wyłomach. Przeć naprzód i mieć nadzieję, że przygniotą obrońców przewagą liczebną? Czy ryzykować wycofanie się? Rozważając sytuację Jarson sparował cios jednego ze zbrojnych z Doliny, acz stojący obok niego człowiek Starków nie miał już tyle szczęścia i padł na kolana plując krwią.

Co dziwne... Wrzaski lorda Umbera zdawały się podziałać. W chwilę po jego krzykach oddziały z Północy nacisnęły na wroga i zaczęły spychać go do wnętrza zamku. Obrońcy nie chcieli dać za wygraną i stawiali zaciekły opór, ale tak czy inaczej musieli ustąpić, aż przytłoczeni liczebnie zaczęli wycofywać się pośpiesznie do donżonu, gdzie chwilę wcześniej czmychnęli już ich łucznicy pozostający jeszcze przy życiu. Wojska Północy wlały się na dziedziniec, gdzie kilkudziesięciu zbrojnych próbowało stawić jeszcze opór osłaniając odwrót. Bili się dzielnie, acz i oni w końcu ulegli.
Teraz wojska Umbera musiały pochwycić donżon, do którego wejść można było jedynie przez dębowe drzwi umieszczone na szczycie kamiennych schodów zawijających się wokół budowli. Strzelcy wroga korzystając tymczasem z osłony rozpoczęli ostrzał z wąskich okiem budynku, a jedna ze strzał śmignęła obok głowy Jarsona. W tym momencie dwóch tarczowników doskoczyło do lorda i osłoniło go przed kolejnymi pociskami. Straty poniesione do tej pory wydawały się być wysokie.