Okolice Miasta Cieni

Pierwszy punkt planu został wykonany perfekcyjnie. Ludzie Gerolda zeszli na ląd i ruszyli wykonywać przydzielone im zadania. Niestety dosyć szybko podniósł się alarm, straże dostrzegły najemników, a w mieście odzywały się coraz to kolejne dzwony septów. Z tych względów ludzie mieszkający pod murami miejskimi prędko chwycili co się dało i pobiegli w stronę bram, by skryć się za jednym z trzech murów. Naturalnie strzelcy Karła zasypali pociskami obszar między pierwszym, a drugim murem. Nie było jednak wiadomym jakie straty przysporzyło to mieszkańcom. Konni zaś wyłapali ludzi próbujących uciekać poza miasto, a ich dokładna liczba wyniosła czternaście. Jak widać przed najemnikami można było uciec tylko na pustynię, a tam wykończyłoby ich słońce, więc po prostu większość zbiegła do miasta. Goniec ruszył i zaraz wrócił, obrońcy odmówili poddania się. Dodatkowo strzelcom nie udało się ustrzelić ani jednego kruka, a w ustnym raporcie zrelacjonowano Hillowi, iż przynajmniej jednemu udało się wylecieć poza ich zasięg. Rozpoczął się trzydniowy ostrzał machin oblężniczych. Rzecz jasna Słoneczna Włócznia była otoczona z trzech stron morzem, a z czwartej Miastem Cieni. Dlatego ostrzał zamku mogły prowadzić tylko galery, a efektem tego była jedna zwalona wieża. Jedna z tych smukłych i wysokich. W obozie zaś znajdowały się świeżo zbudowane katapulty i trebusze. Te machiny nie mogły prowadzić ostrzału Słonecznej Włóczni bez ryzyka bycia ostrzelanym z zewnętrznego muru Miasta Cieni, więc ostrzeliwały wspomniany potrójny mur z bezpiecznej odległości. W wyniku tych działań powstał wyłom nieopodal zewnętrznej z trzech bram ustawionych w prostej linii i umożliwiających najszybsze dostanie się do zamku. Trzeciego dnia zwiadowcy Gerolda donieśli mu, że na zachodzie i północy widzieli jeźdźców, ale w sporej odległości i póki co po kilkunastu na każdy z geograficznych kierunków.

Przez następne dwa dni machiny ostrzeliwały mury zarówno Słonecznej Włóczni jak i Miasta Cieni. Po spektakularnym sukcesie jakim było zwalenie wyższej z wież katapulty z galer nie poczyniły większych uszkodzeń w murze kurtynowym. Inaczej sprawa miała się z ostrzałem murów Miasta Cieni. Tam machiny nie mogły wziąć na cel wrogich machin oblężniczych, ponieważ ich zwyczajnie nie było na murach, ale za to uczyniły drugi wyłom w zewnętrznym murze. Zabudowania za nim zostały zasypane deszczem ognia i po dymie sądząc nikt nawet nie próbował ich gasić. Przysłowiowe chatki z gówna jakimi jawiły się rudery Miasta Cieni zapalały się szybko i równie prędko wypalały, skutkiem czego zewnętrzny mur nie zajął się ogniem ani też ogień nie przeniósł się za wewnętrzny mur. Machiny podsunięto bliżej i rozpoczął się ostrzał wewnętrznego muru, w którym już następnego dnia zrobiły wyłom. Tymczasem Gerolda dochodziły niepokojące raporty ze strony zwiadowców. Na północy i zachodzie jego zwiadowcy ścierali się z pierwszymi podjazdami Dornijczyków. Nie były one jeszcze zbyt liczne, zwiadowcy mówili o około osiemdziesięciu ludziach na północy i około czterdziestu na zachodzie. Z raportów wynikło też, że Dornijczycy dobrze wykorzystują teren na swoją korzyść.

Przez następne dni machiny oblężnicze ostrzeliwały mury Miasta Cieni i Słonecznej Włóczni. Katapultom umieszczonym na galerach trzynastego dnia dziewiątego księżyca udało się zrobić jeden wyłom w murze od strony morza. W międzyczasie w środkowym murze dokonano aż dwóch wyłomów w ciągu jednego dnia! Ludzie Karła podsunęli sprzęt i zasypali tamtą część miasta ogniem, ale nie było to zbyt skuteczne, ponieważ co rzadkie w tej części Westeros zebrały się chmury i deszczem ugasiły większość wzniecanych pożarów, a z resztą poradzili już sobie ludzie. W każdym razie rozpoczęto ostrzał muru kurtynowego od strony lądu, jak na razie bezskutecznie. Tymczasem na polach wokół Miasta Cieni taktyka Gerolda skutecznie ograniczyła ponoszone straty, choć jednocześnie ograniczyła ich zasięg widzenia. Na pewno zwiadowcy byli atakowani kilka razy przez ostatnie dni, ale byli szybko przeganiani przez odsiecz nachodzącą z głównego obozu bękarta. Większość strat wśród ludzi Karła została poniesiona z rąk konnych łuczników. Z tych wydarzeń jednak dało się wyciągnąć jakieś wnioski, zwłaszcza kiedy się potrafi dowodzić i posiada się tęgi umysł jak ma to miejsce w przypadku Gerolda Hilla. Dornijczycy stali się bardziej pewni siebie, a ich patrole i podjazdy liczniejsze. Wskazywało to na nadchodzenie głównych sił, jeśli można było tak nazwać najprawdopodobniej setki pieszych z okolicznych zamków. Ich odległość od Słonecznej Włóczni szacować można było na kilka dni drogi, jednakże nie dało się tego stwierdzić z całą pewnością bez wysłania forysiów na dalszą odległość.

Niewiele szło zgodnie z planem w ciągu dnia. Próba wywołania chaosu w mieście zakończyła się nielicznymi krzykami i szybkim gaszeniem pożarów. Galery nie zdołały oczyścić murów wokół wyłomu z blanek ani też spowodować dalszych zniszczeń na zamku. Poseł zaś wrócił z kolejną odmową garnizonu.


Pod osłoną nocy żołnierze zaczęli pakować się na statki. Nie było jednak tak ciemno jak można było sobie życzyć, ponieważ księżyc świecił jasno. Zbliżając się do wyłomu z zamku zaczęły dobiegać głosy, a po rozpoczęciu ostrzału Dornijczycy już jawnie krzyczeli. Schodzących na ląd żołnierzy powitała szarża piętnastu rycerzy jacy jeszcze zostali w zamku, na rozpęd mieli dosyć spory dziedziniec. Strzelcy z murów zaczęli zaś ostrzeliwać okręty. Tymczasem z najwyższej wieży kilka skorpionów poczęło ostrzeliwać nadciągającą piechotę, a zbrojni i piesi Dornijczycy wylali się z dotychczasowych kryjówek, by również powstrzymać najemników. Rosh włączając się do walki na dobry początek dostał włócznią znikąd prosto w osłoniętą hełmem głowę. Nic mu się nie stało, ale bolało i pojawiły się mroczki przed oczami. Następnie odnalazł właściciela włóczni i sukcesywnie trafiając go w odsłonięte miejsca zabił, by potem zrobić to samo z kilkoma innymi. Atlovart radził sobie lepiej, a Emmon o dziwo podobnie jak karczmarz. Szybko też piesi Karła zaczęli zyskiwać przewagę, odpychać obrońców i zabijać znacznie więcej niż sami tracili. Atlovart, Emmon i Rosh wielce przy tym pomagali, mordując na prawo i lewo. Wtem pole bitwy wokół nich rozświetliły jakieś błyski. To nad ich głowami przeleciały pociski podpalające ze skorpionów umieszczonych na wieży, które wzięły sobie za cel jedną z kog ze strzelcami. Jeden pocisk wielce niefortunnie rozwalił połowę beczki ze smołą, której zawartość zaczęła się palić. Dwóch żołnierzy postanowiło ją podnieść i wyrzucić za burtę, ale jeden dostał strzałą w gardło i resztki beczki rozprysły się po pokładzie, a wkrótce ogień objął cały okręt i ocalali żołnierze skakali do wody, by spróbować dopłynąć do innych okrętów. Sytuacja póki co nie była taka zła. Owszem, istniała szansa na podpalenie kolejnych okrętów, ale ludzie na dziedzińcu zdecydowanie wygrywali. Póki co rzecz jasna, nic nie może być pewne w chaosie bitwy.

Piechota Karła radziła sobie coraz lepiej, spychając wrogów wgłąb dziedzińca. Tymczasem skorpiony ostrzelały kolejną kogę garnuszkami z oliwą i płonącymi pociskami. Olinowanie pechowego okrętu szybko się zajęło, a wraz z nim cały okręt i po raz kolejny załoga musiała skakać do wody. Tymczasem katapulty nie pozostawały dłużne i ostrzelały stanowiska skorpionów, co doprowadziło do zniszczenia kilku z nich. Karł dał rozkaz zdesantowania pozostałych strzelców i wycofania się statkami poza zasięg skorpionów, co zaczęło być wdrażane w czyn. Atlovart zdał się prawdziwym bogiem wojny, mordując Dornijczyków na prawo i lewo. Rosh zaczął sobie radzić dużo gorzej, gdy natrafił na przeciwnika odzianego w coś więcej niż skóry - wiele razy nie był w stanie wyprowadzić ciosów tak, by trafiły w odsłonięte miejsca, ale w końcu dał mu radę. Odczuwał jednak początki zmęczenia. Emmon z kolei zaczął radzić sobie tragicznie, a zmęczenie już prawie uniemożliwiało mu dalszy udział w walce. Przewaga osiągnięta przez piechotę Gerolda zaczęła się wyrównywać. Okręty podpływając w stronę wyrwy musiały zatrzymać się w pewnej odległości i wysłać ludzi łodziami. Pomimo uprzedniego zniszczenia kilku skorpionów w wieży, ostrzał z ich strony tylko się wzmógł. Wyglądało na to, że obrońcy wnieśli tam więcej machin, które dotychczas mieli ustawione gdzie indziej. Doprowadziło to do sytuacji, w której podpalona została galera, a błyskawicznie roznoszący się ogień przeniósł się na sąsiednią kogę i wkrótce z obu statków zaczęli skakać żołnierze. Katapulty odpowiedziały na to i z kilku zniszczonych okien ponownie opadły szczątki skorpionów i zwłoki ludzi prowadzących ostrzał. Tymczasem strzelcy dornijscy ostrzelali łodzie, którymi płynęli strzelcy Hilla. Próbowali oni odpowiadać na ostrzał, ale w tej sytuacji Dornijczycy mieli miażdżącą przewagę. Z kolei Rosh wrócił do formy i załatwił czterech zbrojnych, Atlovart radził sobie odrobinę lepiej, a Emmon stracił przytomność w ścisku i zgiełku bitewnym.

Statki zaczęły zawracać tuż po opuszczeniu ich pokładów przez strzelców. Wiosła ponownie wychynęły z otworów i okręty poruszały się chwilę w tył, by zawrócić w momencie posiadania na to odpowiedniej ilości miejsca. W międzyczasie kolejna koga stanęła w płomieniach, tym razem już bez strzelców na pokładzie, ale cała reszta jednostek wydostała się bezpiecznie poza zasięg skorpionów. Wtedy też odezwała się przewaga zasięgu katapult nad tym skorpionów i trzy dornijskie machiny zostały zniszczone. Na dziedzińcu zaś bitwa robiła się coraz bardziej zaciekła. Strzały leciały w jedną i drugą stronę, a żołnierze napierali na siebie murem tarcz. Jedni próbowali zepchnąć drugich do wody. Drudzy próbowali zdobyć więcej miejsca i zepchnąć wroga w stronę donżonu. Tym drugim lepiej się powodziło. Wkrótce wszystkie skorpiony zostały zlikwidowane, a Dornijczycy w odwrocie do donżonu. Ludzie Gerolda sukcesywnie deptali im po piętach i walki trwały jeszcze chwilę, ale Słoneczna Włócznia została zdobyta.