Komnaty Gościnne

Manfred otrzymawszy wiadomość od Durrana nie tracił czasu i po kilku dniach podróży znalazł się w rodzinnym zamku. Trzeba było przyznać, że w końcu jest to jakaś miła odmiana od pilnowania Pogranicza przed kolejnym barbarzyńskim najazdem Dornijczyków łamiących traktaty pokojowe. Do jego uszu dotarły już wieści o Shireen, upadku Końca Burzy i bitwie na północ od starożytnego zamku, której detale jakoś wyparowały po drodze albo nigdy nie znalazły się w łańcuszku plotek, który doń dotarł. Był więc już nieco zaznajomiony w sytuacji politycznej i z żalem przyjął do świadomości fakt, że nie będą teraz bić Dornijczyków, tylko własnych pobratymców z Ziem Burzy. A szkoda, bo jakoś tak na ostatniej wojnie mało miał okazji do wykazania się i bardzo by chciał jeszcze pognębić sąsiadów z południa, których jak każdy inny Pogranicznik szczerze nie lubił. Z rozkazów króla Durra wynikło tyle dobrego póki co, że przynajmniej miał okazję porozmawiać z nestorem rodu, jeśli był obecny w twierdzy, a także z najbliższymi krewnymi, jeśli ci nie stanowili teraz części królewskiej armii znajdującej się poza zamkiem.