Pola Północy III

Na Północy zaczął prószyć śnieg. Drobne opady przerodziły się zaś w regularne, poruszanie się utrudniały naprawdę nieznacznie, ale ograniczały zdecydowanie wizję. W tych właśnie warunkach - dokładnie jak prorokował lord Manderly - przybyli wojownicy Północy. Od wschodu nadjechali konni w barwach Boltonów i Hornwoodów, z północy jeźdźcy Starków, Umberów, Karstarków i innych lordów. Wszyscy oni uderzyli w zwiadowców i furażerów dowodzonych przez lorda Corbraya. Walki były krwawe, acz zdecydowanie na korzyść uderzających pod osłoną wirującego śniegu mieszkańców tych ziem. Wśród wojsk Arrynów szybko też rozeszły się wieści o olbrzymim wojowniku na koniu, który ponoć umiał rozciąć odzianego w przeszywanicę i skórzany napierśnik jeźdźca od obojczyka po biodro jednym cięciem!
Na zachodzie tymczasem o wiele mniej liczne, acz równie - a może nawet bardziej - zabójcze oddziały konnych z Barrowtown rzuciły się na jeźdźców lorda Waxleya, który sam ledwo uszedł z życiem z jednej z potyczek przypłacając to kilkoma mniejszymi ranami.
Wojownicy Wiary Wojującej towarzyszący Arrynom również mieli pewne problemy. Otóż okazało się, iż nikt nie chce się na Północy za bardzo nawracać na wiarę w Siedmiu. Opór miejscowych połączony z fanatyzmem rycerzy z południa okazał się wybuchową mieszanką prowokująca starcia między chłopami a wojownikami Wiary. Kilkanaście wsi oraz bożych gajów spłonęło, acz Wojujący również zapłacili krwią za swoją zuchwałość, ponieważ mieszkańcy Północy stawiali zaciekły opór.

- Zgadza się, te kurwie syny z południa dostały to na co zasłużyły - przytaknął dowódca wojsk z Dreadfort, idąc przez obóz, kierował się właśnie do wspominanych przez Rickarda jeńców. - Rannych możemy opatrzeć i wysłać kilku chłopców żeby zabrali ich do Hornwood, gdzie odleżą kilka dni. Jeńców... - w tym momencie dotarli do związanych południowców, co sprawiło, że mężczyzna na chwilę zapomniał o Boltonie. - Zachciało się wypraw na Północ, co? - zapytał najbliższego człowieka z Dolini i jebnął go na odlew w twarz. Kropelki krwi rozprysnęły się barwiąc śnieg szkarłatem. - Zachciało się, skurwysyny, "nawracać na słuszną wiarę", co? - kopnął jeńca obalając go na ziemię i poprawił drugim butem. - Taaaak... - dowódca zbrojnych wrócił wzrokiem do Rickarda. - To świetny pomysł, mój panie, a tym razem nawet Stark się wkurwił i kazał porozwieszać ich flaki po czardrzewach. Od której z tych larw chciałbyś rozpocząć przesłuchanie? - zapytał, po czym spojrzał na więźniów.

W tym czasie też ludzie Boltonów znaleźli dwa czardrzewa w okolicy i rozwiesili na nich flaki pięciu z pojmanych zbrojnych wraz z ich podartymi i zakrwawionymi tabardami, zaś zmasakrowane zwłoki zostawili pośród korzeni.

Opady śniegu ustały na jakiś czas, ledwie miejscami biały puch poprószył jeszcze lekko. Nie ustały natomiast walki między prowadzonymi ręką Siedmiu wojownikami z Doliny i synami Starych Bogów z Północy.

Na wschodnim brzegu Białego Noża lord Corbray poderwał swoich ludzi i korzystając z korzystniejszych warunków pogodowych rozpoczął polowania na nękających go jeźdźców z Północy. Skuteczne polowania. Niestety pojawiły się też nowe zagrożenia dla najeźdźców - piechota lordów mroźnej krainy również ruszyła i organizowała teraz zasadzki na drogach, zaś podburzane chłopstwo chwyciło aktywniej za broń. Po niedawnych zamieciach na północy i przy obecnych opadach śniegu starzy mężczyźni z Północy byli bardziej niż chętni by umrzeć, mając zamiar zarówno bronić swoich domów, jak i odciążyć rodziny na zimę. Łapali za siekiery i łowieckie łuki, odziewali się w grube skóry i tworzyli prowizoryczną broń, aby następnie zniknąć w lasach polując na najeźdźców. Wojownicy Wiary Wojującej wciąż pozostający na nogach zostali złapani w zasadzkę przez tych dzielnych ludzi, kiedy palili boży gaj niedaleko jednej z wsi. Pod płonącymi gałęziami czardrzewa zakonnicy zostali krwawo potraktowani przez wściekłych wyznawców Starych Bogów. Żadnemu nie okazano litości, a wnętrzności Synów Wojownika i Braci Ubogich ozdobiły zwęglone gałęzie... Mimo to lord Corbray wychodził w tych działaniach na plus, chociaż niewątpliwie jego sukces ograniczali ważniejsi z wojowników Północy, między innymi budzący już grozę wśród południowców lord Jarson Umber i Rickard Bolton, którzy powalili w tym czasie odpowiednio piętnastu i dziesięciu zbrojnych z Doliny.

Na zachodnim brzegu lord Waxley wsparty nowymi oddziałami dowodzonymi przez Mery Coldwater również radził sobie dobrze... Przynajmniej w pewnych aspektach. Dwójka dowódców skupiła się na konnych lorda Dustina, którzy wcześniej tak uprzykrzyli im życie i serią śmiałych posunięć wyłapała ich wszystkich. Niestety nie zwrócili odpowiedniej uwagi na tych, którzy przyszli pieszo. Chłopi z Północy i żołnierze wysłani przez Namiestnika organizowali liczne zasadzki, w których życie straciło wielu jeźdźców zarówno z oryginalnych oddziałów lorda Waxleya, jak i z posiłkowych sił lady Mery. Sama Coldwaterówna o mało co nie zostałaby ciężko raniona, gdyby nie obecny w jej oddziale ser Rodgar Corbray - który swoją drogą w czasie tych potyczek zabił siedmiu zbrojnych z Północy i pięciu chłopskich partyzantów.

Do wojsk Doliny spływały też raporty z obu brzegów o tym co stało się z ich pojmanymi przez ludzi z Północy. Ich szczątki znajdowano wiszące na drzewach i obdarte ze skóry - głównie na wschodzie - lub wybebeszone leżące wśród gałęzi drzew, których gałęzie zdobiły ich wnętrzności. Każdy bardziej uczony człowiek w armii Doliny wiedział, iż jest to stary i dawno zaniechany zwyczaj wyznawców Starych Bogów. Najwyraźniej próba wyplenienia ich religii obudziła w ludziach Północy dawno zapomniane instynkty...

Cóż... Trudno było się kłócić, stracili ostatnio trochę dobrych chłopców, to fakt. Wielu też odesłali do Hornwood by leczyli swoje rany po walkach. Mogli na razie odrobinę przystopować i ograniczyć się do wsparcia dla chłopów i piechurów powysyłanych z armii do walki partyzanckiej. Dowódca przystał na propozycję Rickarda.


Ciekawie się działo w ciągu kolejnych dni i trudno było powiedzieć na czyją korzyść były najnowsze starcia toczone pośród płatków lekko opadającego śniegu. Na zachodzie - o czym złożono raport do Białego Portu - widziano chorągwie Mallisterów, Frey'ów oraz bliżej nieokreślonych kompanii najemnych, które wdawały się w potyczki z ludźmi lorda Waxleya. Sam dowódca wojsk Doliny w tym regionie w czasie małego starcia z oddziałem tychże ludzi został lekko raniony, acz ze starcia uszedł z życiem. Plotka mówiła, że za zadaną mu ranę odpowiadał młody lord Mallister we własnej osobie. Trupów na zachodnim brzegu Białego Noża nie było jednak wiele, ponieważ oddziały Doliny w pierwszych dniach nowych starć wycofały się z tego rejony Północy.

Na wschodnim brzegu Białego Noża sytuacja była o wiele bardziej skomplikowana. Hordy Dzikich sunące z północy licznie dotarły na te tereny, zalewając je i wpadając w sam środek walk między żołnierzami Doliny i Północy. Mieszkańcy krain za Murem oczywiście nie odróżniali zbytnio z kim walczą, atakując obie strony, a bogobojni rycerze Doliny nie mogli przecież puszczać wolno grzesznych i bezbożnych dzikusów, jeśli wytoczyli wojnę ludziom z Północy za mniejsze przewinienia. Krew lała się więc obficie na wschodzie, setki, jeśli nawet nie tysiące padły przez nagły zamęt.
Lord Jarson Umber nadal kład wielu wrogów, chociaż i jego dosięgła w końcu zimna stal, kiedy jeden z konnych pod herbem Belmore'ów ugodził go w bok. Rana była płytka i szybko została opatrzona, jednak odrobinę dokuczała. Innym z północnych lordów walczących dzielnie z najeźdźcami był Helm Ryswell ze Strumieniska. W pierwszym dniu walki lord Ryswell został ogłuszony przez rycerza z Doliny, którego odpędziła jego zaprzysiężona tarcza, acz w kolejnych dniach zemścił się kładąc kilku południowców, a przy okazji garstkę hasających po okolicy Dzikich. Lyanna Flint walcząc u boku zastawiających zasadzki pieszych również ubiła wielu ściągniętych z konia - oraz samych koni - jeźdźców, a do tego paru Dzikich jacy napatoczyli się na jej oddział. Ponadto meldunki Arrynów mówiły o małej grupce wcześniej niewidzianych jeźdźców, którzy z wielką wprawą polowali na ich ludzi. Grupka ta dla ludzi z Północy stała się bardziej znana, ponieważ odwiedziła ich obozowisko szukając informacji - których udzielił pewien wąsaty sierżant - a była to zgraja Arthura Westforda polująca na Dzikich. Wychodziło im to dość skutecznie.
W upływem dni aktywność Arrynów na tym brzegu Białego Noża również zaczęła słabnąć, jednak żadnemu z patroli Północy nie udało się zbliżyć do Białego Portu na tyle by określić dokładną przyczynę podobnego zachowania.

Doszło również do znaczącej potyczki, kiedy oddział Mery Coldwater ochranianej przez ser Rodgara Corbraya oraz ser Colina Graftona wpadł w zasadzkę partyzantów z Północy. Kilku pierwszy ludzi w oddziale - w tym ser Emmon z Paluchów, kompan Rodgara - wpadło w wilcze doły wykopane i zamaskowane na drodze. Na kolejnych opadł deszcz strzał. Jeden z pocisków trafił między blachy pancerza Coldwaterówny wbijając się około dwóch centymetrów w jej bok, drugi zaś ugodził w twarz ser Colina. Strzała przebiła jednak jedynie policzek rycerza, nie czyniąc mu większych szkód, nawet zębów nie stracił, bo otworzył akurat usta ze zdziwienia patrząc na znikających w dziurze kompanów. Wtedy uderzyli na nich ludzie z Północy... Piesi wpadli an drogę, a także zza niewielkiego zagajnika wyłoniła się grupa jeźdźców w barwach Dreadfort. Mery odganiała się usilnie od jednego pieszego, niestety walka nie była jej mocną stroną i opornie to szło. Ser Rodgar zmagał się jednocześnie z piechurem oraz zbrojnym Boltonów radząc sobie dobrze i wykańczając ich powoli, chociaż sam został lekko zraniony w prawą nogę w czasie walki. Ser Colin tymczasem skrzyżował miecze z Rickardem Boltonem. Walka była długa i zacięta, a młody Bolton wiele razy zarysował pancerz rycerza z Doliny, jednak w końcu musiał paść... Celne i mocne ciosy Graftona wymierzone w głowę pozbawiły przyłbicę Boltona zasłony, która opadła trzymając się ledwo na jednym z naderwanych zawiasów. Następnie pchnięcie - szczęśliwie płytkie - pozbawiło go lewego oka, aż w końcu potężny cios zwalił go z konia wgniatając hełm. Gared Snow, przyjaciel Boltona, rzucił się go ratować, jednak szybki cios miecza oddzielił jego głowę od ramion. Kolejnym by przybyć z odsieczą był Owen Flint, który dopiero co sam położył trzech jeźdźców z Doliny, ale i on po dłuższej chwili spadł z konia krwawiąc z licznych ran. Colin tymczasem... wciąż tak samo nietknięty jak na początku. Ostatnim próbującym podjąć się wyzwania był zbrojny z toporem Cerwynów na piersi. Zaszarżował on na Colina i w pędzie uderzył mocno... Rycerz z Doliny akurat odwrócony był lekko w bok ogarniając co się dzieje wokół i ostrze miecza ze zgrzytem wpasowało się między płyty jego pancerza zostawiając piekącą i głębszą już ranę. Grafton z wynikłego po tej szarży starcia wyszedł zwycięsko, zaś resztki ludzi z Północy rozbiegły się... Można było zabrać jeńców lub po prostu ich dobić, chociaż nikt nie wyglądał tu na kogoś bardzo znaczącego poza może pierwszą i ostatnią ofiarą Colina.

Niestety nikt nie zadał sobie większego trudu by opatrzeć jeńców, toteż w drodze do Białego Portu nie wszyscy z nich dobrze sobie poradzili. Owen Flint - jedna z ofiar Colina - padł w śnieg i nie był w stanie ruszyć się dość szybko, a wkrótce zmarł. Zapaskudziły się również rany Rickarda Boltona, którego udało się jednak przetransportować do główne siedziby. Wiele to nie pomogło, ponieważ zakażenie było już tak poważne, a szlachcic tak wymęczony, że żaden z biegłych w sztuce leczenia ludzi na usługach Arrynów nie był w stanie go uratować. Dziedzicowi Dreadfort dane było umrzeć kilka godzin po dotarciu do siedziby Manderlych. Rany lady Mery i ser Rodgara opatrzone zostały o wiele sprawniej, czemu trudno było się dziwić patrząc na to jak mało dotkliwe były. Mogli oni odczuwając ledwie niewielką niedogodność w ciągu najbliższych dni wracać do swoich zajęć, przez co podczas wspomnianych wyżej dni walk Coldwaterówna dalej mogła dowodzić, zaś Corbray ubić kilku wrogów. Ser Colin był raniony gorzej, a pierwsze próby opatrzenia go okazały się średnio udane. Z tego względu polecono mu zostać ze swoimi i odpocząć przez pewien czas. Po stronie rannych ludzi z Doliny również były straty. Ser Emmon z Paluchów, ciężko poraniony przez upadek do wilczego dołu, nie przetrwał swoich ran.

Wyceną przedmiotów dla lorda Cerwyna zając się musiał zarządca jego włości, ponieważ sam Rodrik ne orientował się w cenach różnorakich materiałów czy wyszczególnionych przedmiotów. Był w końcu lordem i dowódcą, nie parał się handlem i tak drobnymi aspektami zarządzania. Kojarzył, że ciężki pancerz kosztowałby go kilka złotych smoków, wyższej jakości i odznaczający się jakimiś zdobieniami rzecz jasna więcej niż prosty wyrób, ale to by było na tyle. Szczęśliwie goniec jadący do Zamku Cerwyn mógł przekazać zarządcy i te informacje.
Szukanie pomocy u zbrojnego odpowiedzialnego za zaopatrzenie było bezcelowe - o ile lord się na to w ogóle zdecydował - ponieważ mężczyzna wprawdzie dobrze dbał o to by armia miała co jeść oraz by nie brakowało drewna na opał czy uzbrojenia, ale nie był wprawny w podobnych wycenach.