Rezydencja Targaryenów

Targaryen przyglądał się uważnie Leffordowi, który sam także oglądał koronę. Widać było, że zaciekawiła. I to znacznie bardziej niż sądził. Tak jak zresztą przypuszczał. Warto było mieć kartę przetargową w takiej postaci. Leżący artefakt przeszłości był zdecydowanie droższy niż wyglądał. A o to właśnie mu chodziło. Korona Lannisterów, która nawet nie spoczywała w ich skarbcu, a u smoka, którego wszyscy wypędzili. Kompletna ironia losu. Dlatego też Daemon z uśmiechem zerknął to na kawałek złota, to na Tommena. Wygnany król pamiętał każdą historię koron, zresztą o tym mówił mu jego ojciec na każdym kroku, kiedy odwiedzali skarbiec.
- Tak, masz rację. To korona Królów Skały, którą to mój przodek zdjął z głowy przodka twojego władcy i wsunął ją wraz z kolekcją do swojej krypty w budującej się Królewskiej Przystani. Widzę twój błysk w oczach. Wiesz co mógłbyś z taką koroną osiągnąć? Twój ród zyskałby coś... znacznie poważnego. To w końcu znak, że stary Lannister się kruszy, skoro nawet nie umiał odzyskać od Burzowców swojej korony. W końcu każdy mądry człowiek domyśla się z historii, że większość koron przebywała właśnie w moich włościach. To pewien cios w jego stare i chciwe serce. Ale ogromny dar dla twojego rodu... I rodu twojej małżonki.