Rezydencja Targaryenów

14.06.336

Daemon wrócił do swojej posiadłości w humorze lepszym niż dotychczas. Taszcząc wraz ze swoimi służącymi paczki z sukniami oraz perfumami dla własnej żony, zastał ją w ich komnacie, gdy ta piła pozostawione, ostatnie wino. Cóż, uśmiech na jej twarzy na widok nowych sukien musiał być niesamowity, kiedy przyniósł je, a zaraz potem samemu też nalał sobie wina. Kiedy Minisa zakładała je na siebie, wygnany król leżał na ich łożu, popijając z jej kielicha wino. W sumie patrząc na nią ponownie odezwały się w nim uczucia małżeńskie. Po czasie spojrzał jej w oczy, wstając z łóżka. Zasypał jej szyję pocałunkami, przenosząc ręce na uda. Szeptał do jej ucha różne czułe słówka, aż ostatecznie zdjął z niej dopiero co przymierzoną suknię. Potem zajął się spełnieniem swoich powinności jako jej mąż. Po godzinie lub dwóch wspólnych igraszekj, Daemon wstał z łoża, przykrywając swoją żonę jedwabiem, gdy ta zasnęła. Sam także okrył się drugim, wychodząc na balkon i obserwując otwarte morze. Wzięło go nagle na przejście się. Dawniej musiał uważać się za porządnego i zawsze poważnego. Teraz mógł odzyskać kawałek swej młodzieńczej werwy. W głębi duszy chyba mógł też podziękować królowi Ziem Burzy za danie mu tej nowej szansy, a nie skrócenie go o głowę. Z bosymi stopami przeszedł się na plażę Myr.

Ten sam dzień, tyle, że troszeczkę później...

I faktycznie, mężczyźni mogli zorientować się, że faktycznie pochodzi on z dynastii Targaryenów, kiedy mogli zorientować się o znajdujących się na ścianach godłach ze smokami. Mimo to, w czasie, kiedy mężczyźni załatwiali kobiety, on opowiadał im czasami anegdotki. Najlepsze pozostawił jednak na koniec. W towarzystwie Złotych Płaszczy, którzy zresztą byli osobistą gwardią na posiadłości, Daemon oprowadził ich po całej rezydencji. Wskazał też, oczywiście, gdzie znajdowała się czaszka Meraxes.
- Tak jak mówiłem na plaży, to jest czaszka Meraxes, smoka mojej przodkini, Rhaenys Targaryen. Niestety śmierć tego smoka była dość smutna, biorąc pod uwagę, że oberwał on w oko, co sprawiło, że dość szybko zmarł. Bardzo chciałbym, aby ponownie smoki wystąpiły w naszym świecie. Chciałbym dosiadać ich grzbietu tak, jak dawniej robił to Aegon Zdobywca.

Początkowo wszyscy poza Myronem słuchali opowieści Targaryena jednym uchem. Urodziwe towarzyszki były zdecydowanie ciekawsze niż jakieś tam anegdoty o czasie i miejscach zupełnie im nie znanych.
Sytuacja zmieniła się gdy dotarli na miejsce. Byli tam zbrojni, ale inni niż ci jakich mieli okazję spotkać do tej pory. Do tego ta czaszka... Była naprawdę i była wielka!
-A ma "Król" jakąś koronę? Taki Król to ma pewnie kilka, jak ubrania, bo chodzenie w jednej to się nudzi nie? A taka korona to w głowę nie ciśnie? Pewno ciężka co? Dlatego jej "Król" nie nosi? - dopytywał Nathar. Najwyraźniej dalej nie wierzył, że ma do czynienia z wygnanym Królem.
-Może Król opowiedzieć coś o tej Rhaenys Targaryen i Aegonie Zdobywcy? - spytał Myron oglądając uważnie paszczę, w której zmieściłby się koń.

Daemon zastanowił się chwilę. Postanowił jednak zaryzykować i powiedział strażnikowi, aby przyniósł pierwszą lepszą koronę, która znajduje się w ich "skarbcu". Bądź co bądź zalezało mu na tych ludziach. Na słowa Nathara prychnął. Ale bardziej wesołym tonem.
- Wiesz, że jeśli będziesz chodził z czymś bogatym pośród ludzi, to znajdą się tacy, którzy naprawdę będą chcieli cię okraść? Coś cennego zawsze trzeba chować, aby oni nie zauważyli.
Po czym oczekiwał dalej na powrót strażnika. W międzyczasie Myron zapytał go o historię Aegona Zdobywcy i Rhaenys.
- Cóż, to historia już bardzo odległa, bo dzierżąca trzysta trzydzieści sześć lat. Ale mogę jedynie powiedzieć, że dzięki Balerionowi oraz Aegonowi udało zjednoczyć się pod jednym tronem. A to wszystko dlatego, że inny król Westeros nie chciał zgodzić się na wydanie córki za jego półbrata.
Wtedy też do sali wszedł strażnik, który dzierżył Koronę Skały. Korona Lannisterów.
- Teraz jesteście gotowi mi uwierzyć

-To trzeba z obstawą chodzić. Widzę jest to sporo różnych zbrojnych. Nikt by się nie odważył wtedy ukraść takiej korony - nie ustępował młodzieniec - Mogę sobie obejrzeć i przymierzyć? - spytał wyciągając rękę po koronę.
Myron pokręcił na to wszystko głową. Jego kompan dalej traktował Króla jak zwykłego znajomego.
-Czyli to dzięki smokom udał się podbój? - spytał - Dlatego właśnie Król chce znów smoki? Żeby powtórzyć to co zrobił Aegon? Czy to nie pójście na łatwiznę? Co to za sztuka podbić coś dzięki wielkiemu smokowi? Każdy by to potrafił. Zresztą w takiej sytuacji jeśli smoki wymierają to Królestwo prędzej czy później upada. Skoro fundamentem Królestwa są smoki to po ich wymarciu wszystko musi runąć.
-Ta jest - wtrącił się Myk - najważniejszy w budowaniu jest fundament. Jak się da porządny to można budować, a jak się da jakieś dziadostwo to cały budynek zaraz runie. Podobnie zresztą z piciem. Grunt to dobry podkład. Bez podkładu człowiek daleko nie zawędruje - tłumaczył syn karczmarza - Mięso to najlepszy podkład, za to trzeba unikać pieczywa...
-Daj rzesz spokój - przerwał mu Myron, toteż Daemon nie mógł usłyszeć końca jakże cennej lekcji właściwego spożywania wysokoprocentowych trunków. - wam tylko picie i dupczenie w głowach.
-A bo to najprzyjemniejsze - stwierdził Nathar - Królu mogę sobie pożyczyć tą koronę na chwile? Pokoik jakiś też się znajdzie?

- Nie. - Powiedział krótko Daemon, mówiąc jego gościowi tym samym, aby przestał traktować go tak lekceważąco. Być może nie miał w sobie władzy tak jak dawniej, ale jednak nadal czuł, że ma w sobie pewną siłę i dostojność, która nie umarła w nim po wygnaniu. Ponownie jednak zwrócił się do Myrona, który zainteresował go takimi pytaniami i spostrzeżeniami. Mądry to był chłopak. Może chciałby w sumie zostać jego skrybą? Albo kimś innym? Mógł pogadać o tym z jego ojcem. Jednak wrócił ponownie na ziemię, spoglądając z dumą na smoczą czaszkę.
- Między innymi. Czy wiesz, że Królestwo Doliny, leżące po drugiej stronie morza na zachód od Braavos, zostało złączone po tym, kiedy mały król Ronnel Arryn został wzięty przez księżniczkę Visenyę Targaryen na przejażdżkę na jej smoku Vhagar? Smoki, choć niebezpieczne to stworzenia, są też majestatyczne. Potrafią być wierne swojemu jeźdźcowi, ale zarazem dość kapryśne. Tak jak Sheepstealer czy inne smoki za czasów Tańca Smoków. Ale nie tylko smoki są podstawą fundamentów. To także sztuka dyplomacji. Aegon Zdobywca był dobrym dyplomatą. Sam zresztą postanowił przejść na wiarę Siedmiu. A to wszystko, aby nastąpiła asymilacja z ludem Westeros. Ah, ileż bym dał, aby królestwo zostało znowu zjednoczone w jedno... Żelazny Tron. Długo rządziliśmy po upadku smoków, ale były czasy dobre... ale i też złe. To jak moneta, która ma dwie strony. Kiedy podrzucisz ją w górę przy narodzinach Targaryena, bogowie wstrzymują oddech, czekając na to czy narodzi się kolejny Jaehaerys Pierwszy czy Maegor Okrutny.

Nathar słusząc krótkie "NIE" zrobił specyficzną minę. Można by ją określić jako "ktoś powinien wyjąć temu facetowi kij z dupy".
Myron uważnie wysłuchał władcy podczas gdy jego koledzy zajmowali się flirotwaniem z przyprowadzonymi panienkami. Po wszystkim podrapał się za uchem i powiedział.
-Chyba Król za dużo żyje przeszłością, a za mało teraźniejszością. Nie mówiąc już o przyszłości. Smoków nie ma i pewnie już nie będzie. Trzeba się z tym pogodzić. Zamiast rozpamiętywać przeszłość powinien Król się zastanowić jak odzyskać tron.
Milczał przez chwilę, a potem spytał.
-A Król kim jest? Maegorem? czy Jaehaerysem? - patrzył prosto w oczy Targaryena czekając na odpowiedź.
-Może by tak Król jeszcze jakimś winkiem poczęstował albo coś? - zadał nieco bardziej przyziemne pytanie Nathar - tak będziem stać o suchych pyskach i wspominać czasy dawno minione? Gdzie ta słynna Królewska gościnność?
-No i zagryźć czymś trzeba. Nie ma nic gorszego niż picie na pusty żołądek! - wtrącił się obeznany w kwestiach alkoholowych Myk.

Wyjąć kija? O ile mu się zdawało to i tak pozwolił im na naprawdę dużo. A sam nie chciał też nadwyrężać własnej gościnności. W końcu co zbyt dużo to niezdrowo. Daemon jednak sądził, że to Myron był jednym z najlepszych kandydatów do rozmowy. Tak, smoków już nie ma. Nie będzie ich i nie wiadomo, czy kiedykolwiek wrócą. Niektóre zapiski z dawnych lat mówią, że nadal można znaleźć je w Asshai za Cieniem, czy nawet w tajemniczym, wręcz w ogóle niezbadanym przez innym miejscu zwanym Ulthos. Daemon zapatrzył się jeszcze raz w czaszkę Meraxes. Przypominała mu jednak to, że jego ród dawniej coś znaczył. Teraz? Teraz jedynie pokazywał, że nie potrafił uchronić swoich ludzi. A może udało mu się to. Otrząsnął się z tego, by zaraz usłyszeć słowa Myrona. Spuścił wzrok w ziemię, jakby szukając odpowiedzi. - Nikim, jestem nikim. Straciłem to, co dawniej było mi bliskie i muszę ukrywać się tutaj, bo jeśli moja stopa choć stanie w którymś skrawku Westeros... będę poszukiwany i ostatecznie sprowadzony przed oblicze Durrana Baratheona. Kiedyś Baratheonowie rządzili Westeros po uzurpowaniu władzy z powodu wojny z moim wujem Rhaegarem Targaryenem i Aerysem Szalonym Królem. Jednak udało się to odzyskać mojemu ojcu Viserysowi. Teraz znowu wpadło to w ręce tych złodziei. Cholera. - Daemon zacisnął swoje wargi. Te widmo porażki nadal go dręczyło.
- Królewska gościnność dotyczy osób, które coś z bycia królewskimi mają. Więc się ciesz, że w ogóle masz jakąś gościnę. - Powiedział oschle dawny król, obdarzając jedynie Myrona skromnym wzrokiem. - Straż was zaprowadzi. Jeśli coś zniszczycie... To lepiej uważajcie. Myron... Chcesz porozmawiać?

-Czyżby Król unikał odpowiedzi? - spytał Myron -  Sam Król mówił, że Targaryenowie są jak moneta. Każda moneta ma dwie strony, nie ma trzeciej. Nie można więc być nikim tylko Maegorem, albo tym no Jeha, Jaha... No tym na J.
Reszta tymczasem poszła ze strażnikami ucztować. Byli zadowoleni, że nie muszą wysłuchiwać wspomnień Daemona. Zwłaszcza, że brzmiało to dla nich jak ględzenie starca. Wspominał tylko dawną, nie swoją potęgę. Można nawet rzec nieudolnego starca, bo przecież to on ponownie stracił wszystko...
Natomiast darmowe jedzenie i picie bardzo ich ucieszyło. Myron został i mogli sobie dalej gawożyć.
-No to kim Król w końcu jest Maegorem czy tym drugim? Mnie się nie da zbyć byle wykrętnym banałem! I czy ma Król jakiś plan jak odzyskać swoją ziemie? - spytał. - W końcu najpierw ten Aegon to podbił, potem ten Viserys odzyskał. Jest paru, którzy dali przykład jak należy walczyć, żeby zwyciężyć. Pewnie sytuacja była inna, ale to zawsze jakiś wzór do naśladowania, albo chociaż inspiracja, prawda?

Daemon poczekał aż reszta z nich odejdzie w spokoju, zostawiając go samego z Myronem. W końcu mógł porozmawiać z kimś, kto interesował się jego życiem i może nawet dokonaniami. Ale ich nie było. Nie było żadnych znaczących dokonań, którymi mógł teraz się pochwalić. Mimo to postanowił odpowiedzieć na to pytanie strapionemu odpowiedzi młodzieńcowi.
- Widzisz, Myronie, dla mnie nie jest to takie proste. Odkąd straciłem swoje ziemie, swoje królestwo, coś na czym najbardziej mi zależało z powodu kogoś, kogo chciałem uważać za przyjaciela, jak mówiłem wcześniej, Durrana Baratheona, nie czuję sensu dla swojego życia. Zdawkowo próbuję pocieszać się choćby małymi rzeczami, ale... Nie jest to łatwe. Czuję się teraz trochę Maegorem Okrutnym, chcąc widzieć śmierć ludzi odpowiedzialnych za zmuszenie mnie do kapitulacji. Ale też chcę być Jaehaerysem, który nie chce narazić dawnych poddanych na kolejne problemy. Z tego co wiem, Westeros stało się teraz niezłym teatrem wojny.

Myron słuchał wszystkiego żywo zainteresowany. Targaryen był przecież całkiem ciekawą postacią. Niby był Królem, ale nie miał królestwa. Może u siebie coś znaczył, ale tutaj? Czy był w istocie kimś więcej niż zamożnym kupcem? Z drugiej jednak strony był potomkiem ludzi, którzy rządzili całym kontynentem. Jeszcze niedawno był pewnie równie potężny co wszyscy magistrowie Myr razem wzięci. Kto wie może nawet potężniejszy... A teraz rozmawiał z nim, zwykłym synem drobnego kupczyka.
-W życiu zwykle nic nie jest proste. Zarobić jest ciężko, utrzymać bogactwo jeszcze trudniej. Stracić wszystko bardzo łatwo. Z tego co rozumiem z królestwem jest podobnie...

Daemon poprawił się w swoim krześle. Oczywiście poczęstował młodego jegomościa jakimś dobrym, pozostałym jeszcze napitkiem. Bądź co bądź - chciał ugościć go jak najlepiej. Chyba jako jedyny dał mu powód dla którego ich wszystkich tutaj zaprosił. Ma chłopak potencjał. Z nieprzerwanie wpatrującym się w niego wzrokiem, wygnany król upił trochę swojego wina. - A chciałbyś w jakiś sposób mi pomóc? Jednak lepiej zacząć od znajomości kupieckich choćby i z malućkim przedsiębiorcą, a być może z tego małego wyrośnie większy. Nazywa się to inwestycją. Niepewną, ale jednak jakąś. Królestwo nauczyło mnie też, że nie należy każdego skreślać.

W tym samym czasie przy bramie do rezydencji...

Tommen postanowił zrobić sobie postój po ciągłej gonitwie za pieniądzem i spędzić kilka dni w Myr. Dał strażnikom po złotym smoku premii za dobrą służbę i postawił im trzy beczki wina. Zrobiła się z tego mała hulanka na Złotym Zębie, która trwała prawie całą noc.
Następne dni Tommen spędził na włóczeniu się po mieście i rozmawianiu z pomniejszymi kupcami, karczmarzami i podróżnikami. Usłyszał wiele plotek i opowieści z dalekich krain. Spotkał jednego rycerza z Zachodu, który znudzony życiem na włościach wyruszył w podróż. Rozmawiał z pielgrzymem, który kierował się do Wzgórz Andalos oddać cześć Siedmiu. Odbył nawet pogawędkę z czerwonym kapłanem, jednak po tym jak temat zboczył na nawracanie Tommena na ognistego boga, kupiec pożegnał się grzecznie i odszedł.
Ze wszystkich bezużytecznych plotek usłyszał jedną, która wydawała się być ciekawa. Podobno w mieście mieszkają potomkowie Targaryenów. Z kimś takim warto byłoby porozmawiać. Kto wie... może ta znajomość przyda się w przyszłości?
Pytał na mieście o lokalizację domu czerwonych smoków. W końcu trafił na jednego dzieciaka, który zarzekał się, że zna drogę. Tommen dał mu srebrnika i kazał się prowadzić. Razem z nim poszedł Tymon i czterech zbrojnych.
Po dwóch kwadransach spaceru przez miasto Lefford dotarł do rezydencji. Kazał dzieciakowi znikać i zapukał do drzwi. Ciekawe co z tego wyniknie... Pomyślał.

W końcu śmieszałkowie sobie poszli inną drogą, zostawiając Daemona samemu w sobie. Mężczyzna przetarł swoje zmęczone oczy, które domagały się snu... Kiedy jednak ponownie postanowił ktoś uderzyć w jego progi. "Na Siedmiu... Czyżby nagle każdy się miał na mnie zlecieć? Kto to w ogóle może być..." Pomyślał do siebie, zanim uprzątnął samemu stoły i powiedział służbie, aby się ogarnęła. Wraz z nim do drzwi podeszło jego dwóch prywatnych ochroniarzy, którzy czuwali w gotowości. Nie wiadomo kogo mogli spotkać. Za drzwiami ujrzał jedynie młodzieńca, który... no raczej nie był w jego już wieku.
- Zbłądziłeś, czy też chcesz do mnie wejść, bo akurat mam jeszcze jakieś prywatne zapasy wina...? - Powiedział do niego unosząc jedną z białych brwi.

- Tommen Lefford? Na siedmiu, musisz być z tych bogatych bubków z Zachodu? Jak się miewa stary Lancel Lannister. Ostatnio, kiedy słyszałem wieści to prawie zsunęły mu się portki na to, że jego wnuczka wychodzi za... Blackfyre'a... - Powiedział do mężczyzny, patrząc na niego pytająco. Zaraz jednak przyjrzał się mu i zerknął na swoich chłopaków. - Możecie pójść sobie póki co, mam nadzieję, że nie zabije mnie z polecenia tego durnia z Końca Burzy. - Powiedział Daemon, chcąc wpuścić do siebie mężczyznę z Westeros. - Więc? Co słychać Westeros? Ciekawi po co odwiedziłeś byłego króla, który tak naprawdę przestał już nic znaczyć. Niech zgadnę - handel? A może jednak coś innego?

- Daemon Targaryen, trzeci synu Lefforda. I co to znaczy nudziło? Bogate rejony Zachodu już ci nie pasują? Nie potrafią przyciągnąć już nikogo, kto według przysłowia ludu "może zdobyć wysrane złoto" Lannisterów? Mogłem się spodziewać. Na tym padole łez panuje zepsucie, które ciężko naprawić. Przykro mi z twojego powodu, że musisz podróżować, aby na nowo odkryć samego siebie. - Targaryen przechodził z mężczyzną wśród jego pomieszczeń, w końcu usadawiając go w salonie gościnnym. Miał tam jeszcze trochę wina, którym oczywiście ugościł mężczyznę. - A więc masz narzeczoną? Powiedz mi, Tommenie, trzeci synu Lefforda, czy to z jej powodu wyruszyłeś w podróż, aby znaleźć coś równie pięknego co ona? A może to ostatnia z podróży przed ostatecznym pochłonięciem przez miłość? Miłość to cudowne uczucie. Kiełkujące powoli, rozpalające się jak świeczka, grzejące nasze ciała. A ich efektem są dzieci. - Powiedział bardziej do siebie, aniżeli Tommena, ale wyraźnie było słychać gorycz w jego głosie na temat wypowiadania się o starych lądach. - Zaraz, rybami?! Co z moim przyjacielem, królem Tullym? Jest w zdrowiu? Nic mu nie dolega? - Daemon zawsze troszczył się o najbliższe mu osoby, nie tylko ze swojej rodziny. Darzył tego zacnego męża bardzo przyjacielskim uczuciem. Być może ojcowskim nawet z jego strony. Ale jednak. Po usłyszeniu odpowiedzi, być może się bardziej uspokoił. Kiedy jednak była mowa o wojnach i tak dalej, Daemon jedynie wstał i spojrzał za okno na myrijskie morze. Ciekawość? Też kiedyś był ciekawy. - Pomyśleć, że wszystko zaczęło się ode mnie. Byłem być może ogniwem zapalnym do innych działań. Szkoda mi bardzo, że musiałem zostawić swoich poddanych. Nie taki chciałem sprowadzić los na moją rodzinę i mój lud, kiedy piastowałem stanowisko króla Włości Korony. Chciałbym cofnąć czas, móc podjąć inne decyzje, może nawet sprawić, że przetrwałbym teraz i świętowałbym kolejne miłe nam zwycięstwo. Ale wtedy musieli wpaść ci cholerni Baratheonowie z tymi bękartami, co kiedyś śmiało dało się im spluć w twarz i powiedzieć, że są bękartami. A teraz? Teraz to królowie, którzy zabrali moją rodową posiadłość, teraz moje włości... Jestem już zmęczony tym, że nie mogę nic zrobić, Tommenie.

Tak, to był Daemon Targaryen. Król, który został wygnany ze swoim ziem, co narrator Lefforda nie do końca ujął w ten sposób. Mimo tego Daemon zachował też swoje ciepło, którym obdarzał innych ludzi. Nawet coś takiego jak właśnie zguba ojczyzny nie spowodowała, że zatracił się w depresji czy innej chorej przypadłości.
- Mówisz tak, jak ja, kiedy byłem jeszcze młody i spędzałem czas w Królewskiej Przystani wśród ludzi z innego kąta świata. Poznawałem ich historię, zachłystałem się ich opowieściami. Ibbeńczycy, Lyseńczycy, Tyroshijczycy. Byłem też niezłym urwisem, który pewnego razu pomyślał sobie, że zostanie bardem czy podróżującym maesterem. Ba! Nawet ballady pisałem. I powiem ci, że choć teraz otrzymałem to, co zawsze pragnąłem to czuję się, jakby to nie było to. Jakby to już nie było to samo. Potem zostałem królem. I nie powiem, zawsze chciałem być nim jak najlepszym dla ludzi.
Potem jednak wziął łyk wina ze swojej czarki, słuchając co ma dalej do powiedzenia mężczyzna, bo bądź co bądź, nim był. A więc zakochał się. Miłość była świetnym uczuciem, które mogło zaburzyć nawet codzienne rytuały. Człowiek mógł nie jeść, nie pić, a jedynie żywić się uczuciem do drugiej osoby. Słuchał jednak dalej co ma mu do powiedzenia mężczyzna z Westeros. Więc w końcu udało się zjednoczyć Dorzeczee? Dobrze, że jego przyjaciel przyłączył się do Blackwooda. Pomyśleć zresztą, że kiedy byli zaledwie małym rodem, a teraz urośli do rangi królów. Ciekawe to były czasy. Zaiste. Na zgorzkniałe słowa o Blackfyre'ach i Baratheonach, Daemon jedynie kiwnął głową.
- Chciałbyś wrócić do Westeros z czymś, co może nie pomnożyłoby twoich pieniędzy, ale być może ucieszyło i sprawiło, że zyskasz coś więcej w oczach ukochanej?

- Oczywiście, że chciałem. A kto nie chciał. Z tym, że ja nie mogłem wymigać się od tego. Byłem jedynym synem mojego ojca, więc wiadome było, że sukcesja była już wtedy zagrożona, bo nie wiadomo co mogłoby się mi stać. Ale dopiero później zrozumiałem, że jest to dość... ciężkie brzemię. Ale jednak także satysfakcjonujące. Nie mogłem uciekać od tego, co mnie czeka. Królewski los, jak to mawiałem. Gdybym oddał, byłoby to okrutne. Nie wiem czy mój syn podołałby temu. Miałem mu jeszcze wiele do przekazania.
Daemon na chwilę zamyślił się, aby podumać nad tym jak to było kiedyś. Nie narzekał na bycie królem, dało się do tego przyzwyczaić. Oczywiście z pomocą swoich ludzi wiele zdziałał. Nic dziwnego - w końcu od tego byli. Szkoda było mu jednak opuszczać Królewską Przystań. Przynajmniej dobrze, że jemu przyjacielowi się wiedzie.
- Tak, jesteś bliższy tej zdobyczy niż myślisz. - Po czym opuścił na chwilę pokój, by powrócić z czymś, co bardzo mocno zainteresowałoby historyków i maesterów z Westeros. Korona Królów Skały, którą to Daemon położył teraz naprzeciw Lefforda. - Rozpoznajesz co to jest?