Rubinowy Bród II

Wyruszyli z Harrenhal z rana, tuż po całym incydencie w zamkowym sepcie i jej rozmową z ser Alranem. Chciała się przygotować na spotkanie z lordem Darrym i dlatego wypytała swego rycerza o kilka interesujących ją w tym względzie kwestii. Teraz zaś, po długiej jeździe konnej, która się okazała czymś więcej niż "około jednego dnia", w końcu docierali do obozowiska jego wojsk, które strzegły tej strony Tridentu przed uzurpatorką, łuskowatą i wredną Shireen Baratheon. W drodze towarzyszyli jej, prócz świty nad którą wesoło łopotały pojedyncze chorągwie Targaryenów, Whentów i Roote'ów, także lord Harrenhal, jej nieodłączny mąż, a także jej przyboczny. Co zaś się tyczy lorda Harroway, to ten opuścił ich po drodze by zająć się dopatrzeniem, w jego mniemaniu, ważniejszych sprawunków.
Podróż do Rubinowego Brodu było dla niej momentem wielkiego oczekiwania. To tutaj zginął Rhaegar Targaryen, powalony ciosem młota przez przeklętego uzurpatora, Roberta Baratheona. Zastanawiało ją czy i ją spotka podobny los. Czy Trident raz jeszcze okaże się zgubą jej rodu, czy tym razem, może, będzie ich wybawieniem. Dotarcie do obozu miało zająć im jeszcze chwilę, ale już dostrzegała palone ogniska, namioty, gwar ludzi i ich długie cienie. Nim miała rozmówić się z Darrym, to miała jeszcze jedną sprawę do Whenta.
- Lordzie. Nie wiem czy dotarło już do twoich uszu, ale w czasie moich modłów w sepcie miał miejsce pewien... Incydent. - Zerknęła na Quentyna, jeszcze nie poruszała tego tematu, zaraz zaś znów zwróciła swe spojrzenie na Symona. Jeżeli dowódca jego straży nie przekazał mu jeszcze wiadomości, to pokrótce przedstawiła mu sprawę, naturalnie nieco koloryzując tu i tam by przedstawić septona, który się jej naprzykrzał w jak najgorszym świetle. Zresztą nie było to trudne jeżeli wziąć pod uwagę, że próbował podnieść na nią rękę. - Z pewnością gdy wrócimy do Harrenhal, to lord się zajmie tą sprawą, ale byłoby mi miło... - Słowo "miło" bardzo mocno zaakcentowała. - Gdyby więzień został oddany w moje ręce. Zrobicie mi tą przyjemność, lordzie? - Zasadniczo nie wątpiła, że dostąpi takiej... przysługi ze strony Symona, choć znając jego dotychczasowe zachowanie, to mogła się bardzo zdziwić. Mimo to liczyła na jak najlepsze rozwiązanie dla siebie sprawy.

Zbliżyli się do obozu już dostatecznie i zaraz ich kolumna nieco się rozluźniła. Po długim marszu żołnierze byli zmęczeni i zbierali się by odpocząć. Część po prostu położyła się na ziemi, a inni zaczęli zbierać drewno, palić ognie i gotować strawę. Nie przejmowała się tym, miała wazniejsze sprawy na głowie - Lord Darry czekał. Jadąc przez obóz, który, jak zwróciła uwagę, śmierdział, zwracała szczególną uwagę na żołnierzy. Co prawda nie nie znała się na prowadzeniu wojny, ale mogła przynajmniej próbować ocenić ducha bojowego. Wkrótce jednak dotarła przed namiot lorda Darry'ego, który, jak sądziła, stał w jego wejściowych połach. Poczekała aż się z nią przywita lub zostanie stosowanie zaprezentowana, po czym sama się z nim przywitała i dopiero potem zsiadła z konia. Zwyczajowo przy tej czynności, jak i przy wsiadaniu, korzystała z pomocy, ale chcąc wyglądać odrobinę godniej i silniej, zdecydowała się zejść samodzielnie, choć po całym dniu jazdy bolały ją pośladki i uda.
- Lordzie. Ufam, że cieszy was moja wizyta, a także mego męża i lorda Whenta. - Powiedziała na wstępie i rozejrzała się po obozowisku nim zbliżyła się do niego, podając mu dłoń do ucałowania, a następnie weszła do namiotu. - Mam nadzieję, że żołnierze są w dobrej kondycji?

Słowa lorda Whenta sprawiły, że niemal zadrżała ze szczęścia. Po ciężkiej pracy, na którą składała się długa podróż na końskim grzbiecie i rozmowy z lordami, zamajaczyła możliwość zaznania odrobiny prawdziwego... relaksu. Naturalnie Quentyn znów poczuł się urażony, że o niczym nie wie, a wystarczyłoby żeby zainteresował się czymś więcej od tego co ma do zaoferowania między swymi udami. Nieco się przygarbiła - Jego obecność poczynała być dla niej coraz bardziej irytująca. Denerwował ją swoją nachalnością w łożu i głupotą, a z drugiej strony stanowił jej jedyne oparcie... Chociaż był jeszcze jej rycerz. Zerknęła niby to przypadkiem za siebie i popatrzyła się na swego gwardzistę, ale zaraz potem odwróciła się do swego męża z uśmiechem na ustach.
- Nic takiego. Z pewnością wiesz jacy kapłani mogą być irytujący. Myślą, że pozjadali wszystkie rozumy, a fakt, że są namaszczeni przez bogów i zapewnia im to jakąś "ochronę" sprawia, że są bezczelni. Jeszcze jakby tego było mało krążą o nich opowieści o tym, że lubią towarzystwo małych dzieci lub eunuchów, a czasem spędzają czas i ze swoimi septami, które także składały śluby czystości. - Parsknęła śmiechem na wspomnienie kapłana, którego miała okazję spotkać. - I wyobraź sobie, że trafiłam na takiego przed naszym wyjazdem z Harrenhal. Irytujący klecha, pochodzący chyba z nizin społecznych, nie umiejący się zachować w towarzystwie lepszych od siebie i myślący, że bogowie go chronią... Wszystko skończyłoby się pewnie nic nie znaczącym wspomnieniem, gdyby nie jeden mały szczegół. - Podjechała do Quentyna tak, że ich kolana się zetknęły, a sam się pochyliła w jego stronę, niby to w konspiracyjnym szepcie. - Wyobraź sobie, że ten kretyn podszedł do ser Alrana, zaczął błądzić palcem wskazującym po jego zbroi, a swą drugą dłonią złapał go za rękę i skierował na swoje krocze. - Prychnęła ni to rozbawiona tym wspomnieniem ni zdenerwowana. - A później spojrzał się na mnie jakby miał ochotę mnie wziąć pod posągiem Dziewicy. Nie muszę chyba ci mówić, że żadne z nas nie było tym zadowolone, także septon, który wkrótce poczuł czuły uścisk ser Alrana. Nigdy nie słyszałam takiego krzyku, ale w sumie nic dziwnego... - Spojrzała się w niebo, niby poszukując na nim czegoś interesującego. - W końcu nie codziennie rycerz zaciska swoje dłonie na... Ekhm. W każdym razie na tym się nie skończyło, dość powiedzieć, że septon próbował po tym wszystkim jeszcze podnieść na mnie rękę. Którą już nie podniesie, bo została złamana... Chyba nie był przyzwyczajony, że ktoś odmawia mu uciech... - Popatrzyła się z uwagą na Quentyna - A teraz sobie pomyślałam, że kim ja jestem by mu odmawiać? W końcu to sługa bogów... Odwiedzę go w celach i zapewnię mu doznania jakich jeszcze nie miał... - Znów się pochyliła w jego kierunku tak, że jej wargi muskały jego ucho. - Umrze z rozkoszy... - Zaśmiała się i popatrzyła się z uwagą na swego męża. Choć znali się tak krótko, to zauważyła, że jest dość wolno myślącą osobą i mogło się okazać, że jej słowa uzna za całkowicie opaczne i jeszcze stwierdzi, że rzeczywiście ma zamiar pieprzyć się z jakimś chłopem. Dlatego w razie konieczności była gotowa mu wyjaśnić, że nie ma zamiaru się z nim kochać, a jedynie... "połaskotać".

Obóz nie wyglądał szczególnie imponująco, a i sami żołnierze nie wyglądali jakby mieli ochotę walczyć. Może zbyt długo siedzieli już w jednym miejscu i zwyczajnie im się nudziło? Trudno jej było powiedzieć, nie znała się na broni, żołnierzach i wojnie. Mimo to nie szczególnie podobało jej się to co widziała.
- Nikt się nas nie spodziewał lordzie. - Uśmiechnęła się łaskawie. Wyglądało na to, że powinno jej pójść całkiem nieźle. - Zarówno lord Whent jak i Roote byli zdziwieni naszą wizytą... - Popatrzyła się na męża. Wiedziała, że lubił mówić jak i udawać ważniejszego niż jest w rzeczywistości. Jeżeli więc chciał, to pozwoliła mu powiedzieć czemu są tutaj, a nie na Żelaznych Wyspach, w innym wypadku kontynuowała rozmowę sama, tłumacząc lordowi, że w Dorzeczu złapała ich wojna i musieli zawrócić do Harrenhal. - Tak jak wojna sprowadziła nas do Harrenhal, tak samo i ona sprowadza nas tutaj. - Odpowiedziała uprzejmie na pytanie Darry'ego. - Miałam okazję rozmówić się z lordem Whentem, który przekazał mi... niepokojące wieści o wojnie. - Weszła do namiotu wraz z reszta towarzystwa. Nie było sensu rozmawiać przy tych wszystkich ludziach.

Rozejrzała się po namiocie ze zmarszczonym noskiem. Nie wyglądało jej to na szczególnie dostojne miejsce, zresztą nie było się czemu dziwić, był to obóz wojskowy, a nie pałace, zamki lub gospody. Proste łóżko, prosty stół zastawiony mapami i innymi bibelotami, które w większości stanowiły różnorakie pergaminy, możliwe, że raporty, świece i wiele innych rzeczy, jak choćby stojak na zbroje. Podeszła do stołu i obróciła klepsydrę, która właśnie skończyła przesypywać drobiny złotego piasku. Skoro lord Darry bez ogródek zapytał się ich o cel wizyty, to nie było sensu owijać w bawełnę.
- Oblężenie Królewskiej Przystani spędza mi sen z powiek... - Zaczęła. W rzeczywistości to jej mąż spędzał jej sen z powiek, choć jej słowa również nie były dalekie od prawdy. - ... Lord Whent i Roote uważają, że należy jak najszybciej ruszyć w kierunku stolicy i znieść oblężenie, a przy okazji pokazać Jeleniom gdzie ich miejsce. - Popatrzyła się uważnie na Darry'ego. - Naturalnie wyprawa na południe nie może się obyć i bez was, lordzie. Liczę na to, że ty i twoje siły zasilą nasze szeregi. Zwłaszcza, że jak sam słusznie zauważyłeś, żołnierze są znudzeni, a uzurpatorka od miesiąca nie wykazała się aktywnością. Wygląda na to, że się tu marnujesz, a walka z Jeleniami na południu pozwoli ci zdobyć sławę, zaszczyty i wdzięczność korony... - Zwiesiła głos. Była ciekawa co też odpowie jej Darry. Czy będzie chciał otwarcie negocjować swoją cenę, zwłaszcza w obecności osób trzecich, w tym lorda Whenta, czy może pokornie zwiesi głowę i postanowi maszerować z nimi, a może sam wysunie jakąś zaowaloną prośbę, tak jak i ona przedstawiła zaowaloną nagrodę.

Quentyn zareagował na jej słowa, jak to miał w zwyczaju, z dużą energią. Nawet zbyt dużą jak na jej gust - Gniewne słowa i oburzony ton zdawał się docierać nawet do lorda Whenta, który jechał przed nimi, ale z przyzwoitości spiął konia ostrogami i odjechał kawałek dalej, zostawiając kłótnie małżeńskie za sobą. Nie spodobało jej się to. Z jednej strony mogła rozumieć oburzenie Harlawa, ale z drugiej podkopywał jej świeży i chwiejny autorytet, o ile jakikolwiek zdołała sobie zbudować, u Symona. Miała ochotę westchnąć, parsknąć śmiechem i rozpłakać się jednocześnie - Za co została pokarana takim mężem? Przynajmniej była jedna dobra rzecz, zdawał się ją kochać. A przynajmniej kochał jej ciało i dzięki temu mogła go sobie owinąć wokół palca jak chce. Nie mogła tylko przesadzić...
- Wybacz mi... - Powiedziała przymilnie. - Ale wciąż trudno mi się przyzwyczaić do bycia mężatką. Jeszcze miesiąc temu... - Zamilkła na moment. Czyżby...? - ... ekhm. Jeszcze miesiąc temu byłam panną, której ojciec pozwalał na wiele. Masz jednak rację, że powinnam była ci powiedzieć. - Na słowa Quentyna o wyrwaniu jaj septonowi tylko się uśmiechnęła. - Wątpię by w tej chwili nadawały się do czegoś innego... Ale nie mogę ci zagwarantować, że ten kmiotek zdoła wymknąć się żywy spod mych dłoni. - Zamilkła na chwilę, a potem spojrzała się z ciekawością na Quentyna - Jakie to... tradycje? Z tego co wiem, to uwielbiacie topić swych wrogów z równie wielką miłością co my, Targaryeni, palić. Słyszałam też kiedyś o magistrze z Wolnych Miast... - Zmarszczyła czółko w zastanowieniu. - A może to nie był magister? W każdym razie wpływowa persona z Essos, która uwielbiała skazywać swych wrogów na rozszarpanie przez dzikie żółwie. Jak się możesz domyślić nie była to szybka śmierć. Podobno uważał, że to świetny żart... - Dalszą drogę spędziła w milczeniu i na ponurych rozmyślaniach. Czyżby zaszła w ciąże? Miesiąc temu wzięła ślub, a od tamtej pory Quentyn nie dawał jej w łożu spokoju. To było całkiem możliwe. Poza tym, z jej prędkich obliczeń wynikało, że powinna mieć już swoją miesięczną krew... Może to przez podróż - Pomyślała z nadzieją. Mogła być zmęczona ciągłą jazdą, a do tego dochodzi niedawny stres. Może to właśnie to, a nie... Dziecko... z Quentynem.


Przyjrzała się lordowi Darry'emu z zainteresowaniem. Czyżby jej naturalny wdzięk i nazwisko tym razem wywarły pożądany efekt? Z Whentem musiała się targować, przed Rootem musiała się kajać przez swoje źle dobrane słowa, a on? Tak po prostu się zgodził! Nic nie żądając, nawet nie rzucając jakiś aluzji. Nic! Przez chwilę zdawało jej się nawet, że na jej prośbę odpowiedział zbyt szybko. Zarówno Symon jak i Luthor musieli się nad tym zastanowić choć przez chwilę. Poza tym jego reakcja nie zgadzała się jej z dotychczasowymi relacjami na jego temat, które zostały jej przedstawione. Przez moment jej wzrok potoczył się po osobach znajdujących się w pomieszczeniu, na dłuższą chwilę zatrzymując się na Whencie i jej gwardziście. Jeden z pewnością mógł się mylić, ale nie wątpiła w słowa ser Alrana. Poza tym Symon mówił, że lord Darry był niezdecydowany... Cóż, może jej przybycie, a także fakt, że użyła magicznych słów "Roote i Whent" sprawiły, że Darry pękł tak szybko.
- Niezmiernie cieszą mnie twe słowa. Nigdy nie wątpiłam w twoje chęci i lojalność względem korony. Ród Darrych przez wieki był wierny Targaryenom i mógł liczyć na wdzięczność mej rodziny. Możecie być pewnym, że tego nie zapomnimy. W końcu nie tylko Lannisterzy płacą swoje długi, lordzie. - Zamilkła na moment. Cóż miała robić. Nie znała się na prowadzeniu wojny, ale teraz obrona stolicy wydawała się jej ważniejsza, niż jakiegoś prowincjonalnego brodu przed Uzurpatorką. - Ludzie lorda Whenta i Roota maszerują już w kierunku Harrenhal... Wydaj odpowiednie rozkazy. Nie mamy czasu do stracenia. Maszerujemy na południe.