Lochy

~~***~~

23 kwietnia

- Ojcze drogi, gdzie ty och gdzie. - Z cynicznym tonem w głosie, Wulfery przyglądał się pochodni na ścianie. W całej tej zatęchłej dziurze, tylko to mu pomagało na dobrą metę nie oszaleć kompletnie, co uwierzcie mi, było bardziej niż możliwe. O ile dzień, tydzień, czy może nawet dwa da się wytrzymać, to jednak po pewnym czasie monotonność wbija, a umysł powoli odpływa, niczym ten drakkar targany na falach morskich, wprost do portu Lannisterów.
Oczywiście, fakt, że wzywał swojego ojca nie miał wcale tutaj pokrycia. Był to po prostu kolejny okrutny przytyk do oczywistości, jaką była niekompetencja jego rodziny. Po prostu banda bezużytecznych rybich flaków. Tak o to biedny Greyjoy musiał polegać w całym świecie tylko na sobie, pokazując środkowy palec krwi z Winterfell, oraz równie pięknie kierując swoje intencje w stronę swojego twórcy, o ile tak to można nazwać. Prawie pewnym jest fakt, że matula po prostu go przymusiła do łoża, palcem pogrzebała gdzie trzeba, bo opcji, że ojczulek nie kieruje wzroku na kiełbaski długie i soczyste, po prostu nie ma, po czym wydoiła go by móc przynajmniej umrzeć w tym swoim bezsensownym starciu o władzę, wiedząc, że zbruka honor kolejnej osoby z rodu Greyjoy'ów.
- Ale przynajmniej mogło być gorzej. Na przykład mogłem siedzieć na dnie morza i bawić się w pokarm dla rybich gęb. - Mruknął znużony, zamykając oczy. Pozostało mu tu tkwić i cieszyć się z wilgoci i smrodu. Nie była to ta przyjemna wilgoć morska, wraz ze smrodem ryb. I to był ten główny problem. Był na łasce kontynentalnych kurw, które bawiły się nim w żywy towar, rzucając z jednego zamku do drugiego, gdzie każdy czekał na ładną sumę z której może go wychędożyć, na razie jedynie dostając figę z makiem. Ot, ciężko dysponować czymś, czego się fizycznie przy sobie nie ma, a to, czy jego kochany dwór zapłaci? To inna sprawa. Bez listu na pewno nie. A nawet z listem, spora szansa jest, że po prostu go uznają za martwego i pobawią się w dzielenie tego co jego.

- Mam wrażenie, że to powinna była być moja kwestia. - Westchnął żelazny z obojętnym tonem. Nie zależało mu bardzo na towarzystwie, ale z drugiej strony lepiej otworzyć gębę do byle kmiota, aniżeli bawić się w szczuroluba co to by oddał palec i nerkę dla tych wrednych kurw. A podobno komary były takie złe gdy brzęczały nad uchem. Jednak koniec końców właśnie ulubieńcy lochów są prawdziwą udręką dla snu.
- Ale jeżeli już musisz wiedzieć, to można tak ująć. - Wraz z tymi słowami Wulfery uniósł się do pozycji siedzącej, przecierając dłonią niektóre ranki. Irytujące swędzenie świeżych i jakże płytkich wgryzień potrafiło być gorsze od drzazg po trzymaniu się suchego masztu. - Tylko zgaduję, że między mną a tobą przepaść względem tego za co nas wrzucili. Chociaż mogę się mylić? - Zmrużył lord Pyke swe urocze oczy, taksując mężczyznę wzrokiem. Cała ta farsa z podchodzeniem do rozmowy frywolnie mogła mu uratować skórę przed mordobiciem, jedną rzeczą w której nie był nigdy nazbyt dobry. Ale ale. Nic z cech nowego towarzysza niedoli nie wskazywało na to, aby był to wielki lord, brutalny rycerz, czy nawet lepiej wyszkolony z żołnierzy. Ot, bardziej kmiot. Zapewne ukradł warzywa, czy inne tałatajstwo i trafił gdzie jego jakże "niezasłużone miejsce".
Ale kto to wie. Może okaże się, że Utopiony jest łaskawym skurczybykiem i zesłał mu kogoś na tyle elokwentnego do rozmowy, by nie kończyła się tylko na "hyhy bo łajnem obrzuciłem karczmarza". Nie żeby było coś złego w śmianiu się z takich tematów, ale po prostu w obecnej sytuacji drogi żelazny lord by preferował napić się wpierw kufla czy dwóch, zanim mu humor by powrócił do zdatnego stanu.

Wsłuchiwanie się w opowiadanie człowieka nie było wcale aż tak nudne jak by się mogło zdawać. Ot, okazuje się, że będąc tutaj już trochę czasu, człowiek po prostu zaczyna się nudzić. A byle bajanie, czy nawet podkoloryzowane opowiadanie swojego przykrego losu - dodaje tej chwili chociaż trochę frajdy i uciechy.
Oczywiście Wulfery zorientował się o bandażu, chociaż wyszło to dopiero w chwili w której się mężczyzna począł poruszać w sposób jawnie sugerujący pewne ubytki w zdolnościach. Jednak nawet gdyby chciał, w chwili obecnej nic nie mógł zrobić, nie licząc oferty poszukania szczura by obgryzł to już doszczętnie. Może wypada się dopytać o tą ranę? Ot, z czystej ciekawości? A może lepiej najpierw dać temu osobistemu człekowi spędzić trochę czasu, odsapnąć, przywyknąć do sytuacji i dopiero potem go zasypać lawiną zbędnych i jakże niepotrzebnych pytań? Oh. To brzmi jak dobra opcja. W końcu ma teraz drogi Lord Pyke swoje własne zmartwienie.
- Walka walka i po walce. Tyle w temacie. - Wzruszył Wulfery ramionami, kierując wzrok ponownie na pochodnię w oddali, zdawać by się mogło obojętny w ekspresji na twarzy. - Nie poszło wszystko po myśli, plan musiał zawieść, no i widzisz. Nie wiem nawet dlaczego tutaj dalej siedzę. Resztę wyciągnęli już, bądź powiesili wzdłuż brzegu a ja... siedzę dalej. Ale pozytywy są, była bitka, trochę się gęb porozwalało. - Fakt faktem, na tyle dużo rozwagi pozostało w głowie Lorda Pyke by się nie bawić w przyznawanie od razu kim jest. Oczywiście, jest to współwięzień, ale nadal, zabawa w otwarte karty może zaczekać.
- Pod kim walczyłeś? - Sam się nawet nie zorientował kiedy o to zapytał. Ciekawość, znużenie, może wszystko na raz.

I co miał na to odpowiedzieć? Iść w zaparte że to nie on? Dalej udawać, że życie całe które posiadał było tylko przeszłością, a teraz ot, na dzień czy dwa nim go stracą będzie filozofem czy może farmerem hodującym marchewki? Fajnie tak zmienić tożsamość, to na pewno, ale jednak nie ma to po prostu sensu. Przynajmniej by się to zdawało. A nóż widelec Mallister specjalnie podrzucił Greyjoy'owi kogoś, kto ma wyciągnąć zeń ważne informacje? Albo gorzej, fałszywą nadzieję, że jednak nie został porzucony jak pierdolony szczur.
Jedyne co uciekło na początku z ust Wulferego to było parsknięcie. Szydercze, cyniczne, przepełnione kpiną z własnego losu. - Tak, siedzę tutaj tylko duchem, ciało już dawno w Pyke, gdzie dupczę co popadnie by zabić złość za przegraną walkę. - Pół uśmiech który zakwitł na ustach Lorda Greyjoya sugerował jednoznacznie odpowiedź na niewypowiedziane pytanie jakie mogło nastąpić ze strony tajemniczego jegomościa. - Pierdolone kontynentalne gówna. Banda wyruchanych przez ojców maminsynków, co to potrafi tylko pachnieć chędożonymi kwiatkami i obnosić się z tym co mają. - Pomimo wysoko uniesionego kącika ust, oczy pozostawały zimne i obojętne. Pięknie to sugerowało jak bardzo cała ta porażka ugodziła w dumę żelaznego Lorda.
- Może ominął cie los naszych braci. Może nie będzie im się chciało stawiać kolejnej piki na wybrzeżu. A może po prostu dali ci dzień czy dwa dłużej do ucztowania na szczurach, byś dopiero potem zjednoczył się z Utopionym. - Palce Wulferego zaczęły się rytmicznie poruszać na udzie, tak, jakby oczekiwał na coś, bądź rozważał co pozostało mu uczynić. - Pierdole to. A przynajmniej Mallistera i jego wszystkich przodków. Jak skończy się mój czas, przejdę przez wszystkie granice i zaświaty, byleby spuścić im raz jeszcze zasłużony łomot. Ale teraz pozostaje czekać. - Wzrok mężczyzny skierował się na udo towarzysza w niedoli. - Strzała, włócznia, czy może jeszcze co innego?

Słysząc pierwszą część wypowiedzi nieznajomego, Wulfery zmrużył oczy by raz jeszcze przyjrzeć się mało przyjemnej facjacie towarzysza. Przewijał się gdzieś na pewno, bo ciężko nie zapamiętać człowieka o twarzy bliższej świni, jednak zamienić per'se zdania z nim raczej nie miał jak.
- Słyszałem twoje imię, a twarz przemijała nie raz w okolicy. - Wraz z podsumowaniem tego zdania, kolejne parsknięcie uszło ze strony Lorda Pyke. - Więc Fergonie, gratuluję awansu. Biorąc uwagę nasze aktualne położenie, możesz się dumnie głosić moim kompanem do kufla którego nie mamy. Lepsze to niż nic, jak spotkasz Utopionego będziesz miał nie lada tytuł do przedstawienia. To zawsze stawia o ten szczebel wyżej. - Wraz z ostatnimi słowami, Wulfery uśmiechnął się ciut żartobliwie do Fergona, ot, żeby rozluźnić atmosferę. Chociaż to raczej właśnie jego towarzysz był za to bardziej odpowiedzialny.
- Gówno nie konie. Konie da się zabić, w lesie są chuja warte. Plan cały był nic nie wart, ale tak to już bywa, gdy wszystko stawia się na głowie i nie ma czasu by nadzorować co się dzieje. Ale fakt faktem, łatwiej by było złupić cokolwiek innego, a nie bawić się w chędożone bitwy i oblężenia. - Uśmiech może i zszedł, zastąpiony zdenerwowanym grymasem, jednak przynajmniej oblicze samego lorda zdawało się być o te trzy tony bardziej pogodne, jakoby cała ta rozmowa przynosiła mu chociaż trochę ulgi. Sam się nie zorientował nawet, kiedy to przyjął bardziej wygodną postawę, nie odwracając już wzroku od Fergona. Może jak się wgapi wystarczająco mocno, to przypomni sobie chociaż jedno słowo zamienione z nim? A może po prostu oczy sobie wypali i nie będzie musiał obserwować tego padołu łez już nigdy więcej.
- Jakbym jeszcze się w rynsztoku wychował to można by próbować uciec. A tak to pozostaje czekać i liczyć, że Mallistera który z jego rycerzyków dobrze wychędoży i humor mu się poprawi. Inaczej nawet na szybką śmierć nie będzie nam co czekać. Spędzenie reszty życia w tym zasranym lochu nie brzmi jak dobry koncept na żywot. - Głowa Wulferego poruszyła się nieznacznie na boki, pozwalając by stawy trzasnęły w nieprzyjemny dla ucha sposób. - Bełt. Całe te kusze to tak niepraktyczne kupy drewna. Przebije pancerz, to świetnie, ale dobrze mówisz, dobre to tylko na strzał. Może i w obronie zamku nie takie to głupie, ale podczas starcia w polu? Strzel, rzuć i mieczem rżnij. A jak tego ostatniego nie umiesz, to miecz żryj.

- Kiedy i mój czas nastąpi. - Zawtórował towarzyszowi Lord Pyke, unosząc swój wzrok ku sufitowi, pozwalając by delikatny, acz cyniczny uśmiech jawił się na jego ustach. - Wtedy każdy kto stanął ramię w ramię ze mną widząc jak krew zalewa świat będzie ucztował, wznosił kufle i pozwalał by serca radowały się póki koniec świata nie nadejdzie. Za każdego zabitego równowaga złota obdarowana, za każdego pojmanego broń najlepsza. - Pomimo, że z ostatnimi słowami zacisnął zęby, uśmiech jedynie się poszerzył. Wzrok utkwiony w kamieniach lochów zdawał się patrzeć przez wszystkie blokady i obserwować samo niebo. - Lecz czy będzie kolejna wymiana? Wątpię. Za mało już nas ostało się. Słuchałem rozmów. Zdawać by się mogło, że jesteśmy jednymi z ostatnich, może i warci złota, lecz nie zachodu.
Sam przeżywał wiele bitew w swych snach. Raz za razem powracał do dni porażek i zwycięstw, do chwil cierpienia i euforii, do krwi płynącej gęsto i do bólu który pozbawiał resztek świadomości. Jednak mimo tego wszystkiego, były to już tylko sny. Przeszłość. Powód do zastanawiania się, co następnego dnia należy dokonać, a co poprawić. Nie było sensu by rozgrzebywał rany, jednak ich pulsujący ból był świetną nauczką. Dlatego też ta porażka, mimo, że zapewne najgorsza w całej historii jego żywota, była też szansą na wyciągnięcie jak najlepszej lekcji. Głównie polegającej na tym, że niezależnie od wszystkiego, winien ufać tylko sam sobie i swoim zdolnościom. Sojusznicy, władcy, czy cokolwiek innego? Zbyt niestabilne na oparcie.
- Urodzeni jesteśmy z płynnym żelazem płynącym w naszych żyłach, solą w kościach i mięśniach. Miał ten cały niedoszły maester racje. Jednak nawet jeżeli tak jest i będzie, możemy zagwarantować sobie tyle lepszego żywota, by rozwijać się i stawać silniejszymi od pizd z kontynentu. Możemy pokazać im wszystkim, że z wyspami nie wolno igrać. A nawet jeżeli nie my dwaj to okażemy, zrobi to kolejny z linii, kolejny król czy lord łaknący krwi. - Odciągając głowę mocniej na lewą stronę, Wulfery pozwolił by jego kark trzasnął głośno. Chwila ulgi w napiętych mięśniach była tym cudowniejsza, dając na dwie sekundy poczucie zapomnienia związane z ich aktualną sytuacją. - Zapamiętaj Fergonie, choćby i pika na nas czekała, nigdy nie możemy pozwolić by nasi wrogowie ujrzeli nasz strach. Lękaj się mórz, lękaj się Utopionego, lecz śmierci w żadnej formie nie należy. Nasi przodkowie na nas patrzą. W takich chwilach są oni najbardziej ciekawi co uczynimy by zasłużyć na miano godnych chwały w zaświatach.
Względem ostatniej wypowiedzi, Lord Pyke po prostu postanowił zbyć temat. Nie był fizycznie w stanie zastanawiać się głębiej nad tym, ani tym bardziej brać dumy w słowach tak błahych jak te które wypowiedział towarzysz niedoli. Co innego stwarzać pozory człowieka który ma zawsze racje, co innego być takowym. Jakby był nieomylny, nie znaleźliby się tutaj.