Lochy Wyl

Szczerze mówiąc to nie wiadomo co jej przyszło do głowy by zaryzykować i ruszyć konno przed siebie. Najwyraźniej zbyt długi czas spędzony w kompani dodał jej na tyle odwagi, że ta spodziewała się, że sobie idealnie poradzi z jazdą na koniu, nawet jak nie był wysokiej klasy zwierzakiem. Niestety ale pierwsza trasa przetestowała jej możliwości co skończyło się totalną porażką gdyż wpadła na patrol ludzi należących do samego Lorda „jebanego” Wyl.

- Świetnie… - pomyślała, próbując wykorzystać to w czym była naprawdę dobra. Próby perswazji oraz próby jakiegokolwiek uwodzenia spełzły na niczym co dawało jej jedyną opcję. Ucieczka albo walka. W obu przypadkach raczej skończyłaby jako truchło pozostawione dla lokalnych sępów.

Bogowie nie byli jej przychylni a co za tym idzie, jej plan legł w gruzach. Całe lata treningów poświęcone na jej oryginalne techniki mogły się iść głęboko walić w rzyć tego chłopa, z którym o mały włos miała do czynienia w już dawno zwiniętym obozie bękarcich lwów.

Gdy dotarła na włości Lorda „jebanego” Wyl, uważnie rozglądała się po okolicy, przyglądając się specyficznym miejscom, obiektom, lokacjom. Wszystkiemu co może się jej przydać gdyby musiała obrać plan awaryjny a więc „ryzykownej ucieczki”.  

- Nawet w największym słońcu krainy Dorne nie wiem czy coś bym tam dostrzegła…skrzacie – odpowiedziała obraźliwie w jego kierunku. Tego typu zagrywki zazwyczaj były niezłym ciosem w męski punkt widzenia, co mogło skończyć się wybuchem śmiechu pośród jego towarzyszy a później głupimi komentarzami pod jego kierunkiem.

Pozwoliła prowadzić się do lochu, gdzie została rozbrojona i pozostawiona sobie samej. Dla pewności rozejrzała się czy w lochu był ktoś jeszcze. Inny więzień, strażnik, ktokolwiek. Nie chciała ryzykować przy świetle dziennym oraz przy obcej osobie. Gdyby jednak faktycznie w środku nie było żadnego strażnika, to zbliży się do kraty gdzie znajdował się zamek, sprawdzając jego solidność.

Mimo braku posiadania narzędzi do otwierania poszczególnych zamków to chyba powinna mieć gdzieś jeden z niewielu drucików wplecionych w jej warkoczy by podtrzymywał jej całość.  Ot zwykły elementarz jej odzienia, ale może i skuteczny w próbie sprawdzenia czy da się otworzyć zamek przy jej pomocy. Oczywiście jej słuch był na tyle wyostrzony, że gdy od razu usłyszy jakiekolwiek kroki, zaprzestanie swojej pracy przy mechanizmie.

Bez względu na sukces czy porażkę, pozostawi kłódkę na swoim miejscu, oczekując na dalszy los wydarzeń.

-

- Proszę, proszę jakie doborowe towarzystwo – pomyślała, lustrując uważnie innych więźniów, którzy podobnie jak ona mieli na pieńku z niejakim lordem Wyl. Widać, że włodarz tych ziem był dość przewrażliwiony na swoim punkcie, że za takie błahostki potrafił wrzucać do lochów. A może po prostu Thalis nie za bardzo znała obyczaje wyższych sfer oraz konsekwencję obrazy majestatu.

- Cóż przynajmniej jest się do kogo odezwać – kolejna myśl kłębiła się w jej głowie, uważnie obserwując jak strażnik odchodzi w dal. Co jak co ale nie miała zamiaru rezygnować ze swojego planu. Mimo, że tuż obok niej wciąż znajdowali się inni więźniowie to wciąż próbowała otworzyć kłódkę  od klatki w której przesiadywała. Musiała mieć przygotowany plan na każdą ewentualność, a jedną z nich była na pewno ucieczka z tego nie pasującego jej miejsca.  Oczywiście nie mogła zapomnieć o nasłuchiwaniu oraz przypatrywaniu się każdemu dźwiękowi czy osobie, która miałaby się pojawić w lochu. Nie chciała narazić się na samym początku na kłopoty, dlatego też jeśli ktokolwiek będzie próbował wejść do środka, kobieta zaprzestanie swych dalszych prób.

- Valera – przedstawiła się, podając im fałszywe imię.
- Te tępaki uznali, że skoro podróżuje ze strony północy to wzięli mnie za wroga. – westchnęła głęboko
- Długo już tutaj siedzicie ? – zapytała, dalej majstrując przy zamku od jej klatki. Zawsze było do kogo się odezwać, a nawet jeśli nie udałoby się jej otworzyć zamka, to przynajmniej nie zanudzi się na śmierć, kiedy i jeśli kiedykolwiek przyjdzie jej pora na "proces" o cholera wie co u szanownego pieprzonego Lorda.

Chociaż znając te bufoniaste lordowskie typy to zapewne wyśle kogoś by odwalił brudną robotę za niego.

- No dalej Żmijo, nie z takimi zamkami miałaś już do czynienia Co prawda nie miałaś jeszcze okazji wydostawać się z lochów na własną rękę, ale zawsze musi być ten pierwszy raz tak? – same te myśli podnosiły ją na duchu, kiedy próbowała poradzić sobie z zabezpieczeniami od kłódki. Nie było łatwo, można wręcz powiedzieć, że zabezpieczenie trochę przewyższało jej możliwości.

Stres, zdenerwowanie, adrenalina. Wszystkie te emocje wymieszane w całość zrobiły swoje a dźwięk zbliżającego się strażnika tylko był elementem kulminacyjnym powodującym, iż jej „część garderoby” upadła na ziemię.

- Szlag by to... – mruknęła pod nosem, oddalając się od drzwi do własnego więzienia. Nie chciałaby ryzykować i zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi. Z drugiej strony nie miała zamiaru poprzestawać na jednej próbie. Oczekiwanie na sądny dzień nie było w jej typie, a jej towarzysze wyglądali na takich co by to również chcieli zaznać kawałku wolności.

Spojrzała w kierunku jednego z więźniów, który miała nadzieję znajdował się gdzieś w naprzeciwległej klatce. Jeżeli by tak było to jak tyko strażnik przejdzie dalej, kobieta zwróci się do niego półtonem

- Psttt...spróbuj podejść do klatki i dmuchnąć tą rzecz w moim kierunku. – wskazała na leżący na ziemi przedmiot w nadziei, że odzyska swoją własność. Lekkość spinki, powinna nie być utrudnieniem by mogła powędrować z powrotem w kierunku swojej właścicielki. Musiała mieć pewność, że ten przedmiot nie trafi w niepowołane ręce a w szczególności w ręce i tak już przewrażliwionych żołnierzy niejakiego Lorda "jebanego" Wyl.

Nieszczęśliwie na przeciwko celi Thalis i jej dwóch współwięźniów nie było nikogo, kto mógłby jej pomóc. W takim wypadku nie pozostawało już nic innego, niż położyć się na jednym z obecnych w pomieszczeniu sienników i przeczekać do dnia następnego...


Tego dnia nikt nie przyszedł po dziewczynę, ale strażnicy odwiedzili jej nowego znajomego - Mech Na Wardze Raya, który miał zostać tego dnia powieszony. Strażnicy z włóczniami rozkazali ustawić się dziewczynie i Rum'Tzajsowi pod ścianą i w tym czasie pojmali Raya, który mimo że próbował się wyszarpać to nie miał na to sił...
Jakoś - chyba - w środku dnia, dziewczyna dostała miskę z owsianką...


Codzienna miska owsianki była jedynym ciekawszym wydarzeniem, jakie działo się w lochach w ostatnim czasie. Jeśli dziewczyna chciała, mogła spędzać też czas z Rum'Tzajsem, który uwielbiał opowiadać swoje przygody rozbójnika i mówić o swoim synku Cy'Pisku.


Tego dnia przyszli po Rum'Tzajsa, podobnie czterech strażników z włóczniami kazało ustawić się jej pod ścianą, a osłabionego mężczyznę zabrali na stryczek. Pod koniec dnia, wrzucili jej do celi jednak innego mężczyznę.
- Pieprzeni lordowscy! Moi przodkowie patrzą na mnie z dumą, możecie powiedzieć o sobie to samo?! - krzyknął i splunął na zbroję jednego z żołnierzy, za co dostał po pysku. Po jego pięknej twarzy zaczęły spływać stróżki krwi...

Niedobrze, oj bardzo niedobrze. Liczyła jednak na to, że uda się odzyskać jej własność, ale nie pozostawało nic innego jak pozostać i oczekiwać sądnego wyroku za...podróż po Dornijskim ziemiach przez Dornijkę. Kto by przypuszczał, że za takie rzeczy nawet wrzucali do lochów. W szczególności, że została zgarnięta przez grupę osób, którzy widzieli ją pierwszy raz na oczy.

Dni mijały i mijały a kobieta siedziała w swoim lochu czekając jak skazaniec na śmierć. Trzymaj się towarzyszu. Za długo i tak nie przyszło nam porozmawiać a w objęciach boga śmierci zaznasz spokoju. Skoro była to jego kolej to taka była wola jedynego boga.

- Mmmm same pyszności – skomentowała, łapiąc za miskę owsianki. Z drugiej strony od razu przypomniały się jej czasy, kiedy żyła na ulicy i musiała odżywiać się ochłapami z lokalnych śmietnisk. Dlatego w jej przypadku nie było na co narzekać. Długo nie zastanawiając się nad swoim obecnym stanem, zajadała się tym co było jej dane, cały czas rozmyślając o tym czy jej towarzyszom z bandy Bękarcich Lwów udało się chociaż odnaleźć to czego od tak długiego czasu poszukiwali.

Źle zrobiła, że tak szybko i tak bez planu powróciła do Dorne. Jej zbyt pewność siebie sprowadziła na nią zgubę co skutkowało jej obecnością w lochu.  

Minuty, godziny a nawet dni mijały w bezsensownym przesiadywaniu w lochu, marząc o kawałku światłą oświetlającego dornijskie krainy. Śmierdziało tutaj już chyba wszystkim. Chociaż i do tego dało się przyzwyczaić. Nie mówiąc o tym ohydnym fekaliach pozostawionych po więźniach, których już zabrali.

Jeszcze trochę i przyjdzie pora i na mnie – pomyślała, kiedy do jej celi został wrzucony ktoś nowy. Zadziorny, tak samo jak ona „uwielbiający” wysoko postawionych. Jak tylko po swojej bohaterskiej akcji oberwał w twarz, Thalis powstała na własne nogi zbliżając się do nich na tyle by sama nie oberwać tak jak jej nowy towarzysz.

- Mogę wiedzieć, ile czasu będziecie mnie tu trzymać?! Tak traktujecie Dornijską kobietę, która spokojnie próbuje podróżować przez nasze ziemię?! – nerwy wzięły w górę. Nie było się czemu dziwić. W końcu przesiadywała już tu bite trzy dni nie wiedząc nic o jej przyszłym losie.

- Parszywa zgraja patałachów... – skomentowała raczej pod nosem niż mówiąc tego wprost do strażników.  Co jak co ale wolała zachować swoją śliczną buźkę.

Zapewne i tak nie zwrócą na nią uwagi, dlatego jak tylko by odeszli, zwróci swą uwagę w kierunku nowego „Lordowskiego nabytku”.

- Widzę, że nie dajesz sobą pomiatać. To za co Ci się oberwało, że trafiłeś w cudowne włości Lorda „jebanego” Wyl?.  – nie bez powodu użyła tego słowa. Chciała dać mu do zrozumienia, że również nie przepada za tym, kto włada tymi ziemiami. Ot taki prosty sposób by zyskać uwagę nowo przybyłego.

Trzy dni przesiadywania w tej zapchlonej celi. Trzy dni marnowania swojego cennego czasu na to by zadowolić ego jakiegoś wyszukanego Lorda, który w końcu będzie miał okazję i humor wysłuchać tego co miała do powiedzenia Ashlai. Jeżeli mowa jest tutaj o jakimkolwiek bezpośrednim spotkaniu z włodarzem tych ziem. Pewnie wyśle jakiegoś swojego przydupasa by dowiedział się co i jak a ostateczną decyzję zostawi swojego Panu. Typowe…

Chwalą się władzą, chlubią się w swych własnych twierdzach, a nie mają na tyle jaj by stawić się twarz w twarz z tymi, których kazali wrzucić wprost do celi.

- Jak ja ich nienawidzę… - pomyślała.
- No to ruszcie się biegiem do swojego Pana i przekażcie, że ja nie mam zamiaru tutaj siedzieć cały swój żywot bo Wasz Lord ma taki kaprys ! – odpowiedziała donośnym głosem, tak by strażnicy mieli pewność, że usłyszeli wszystko co do joty.

- A wiec do takich czasów doszło, że Lordowie wolą mordować bohaterów ludu niż mieć ich po własnej stronie w nadchodzącym konflikcie. Bardzo przemyślane… - skomentowała słowa nieznajomego, kiedy ten wspomniał o odmowie wykonania rozkazu.

Wtedy do jej uszu doszło nazwisko „Sand”. O proszę, kolejny bękarcik, którego wysłano na służby do jednego z Lordów, by jego własny „ojciec” nie musiał się przejmować własną spuścizną. Jakie to…oryginalne.

- Thalis Ashlai – tym razem była szczera. Z jednej strony jej sumienie podpowiadało by ponownie wykorzystać fałszywe imię i nazwisko ale tym razem…tym razem było to coś innego. Niezrozumiałego. Coś co popchnęło kobietę do tego działania.

Podała rękę Patrickowi w geście przywitania po czym przeszła dalej do swej opowieści.
- Przyczepiłam się do jednej takiej grupy, nazywali się Bękarcie Lewy. Ot zwykła banda najemnicza. Tak się złożyło, że mieli okazję rozbić obóz na terenach Lorda Wyl, któremu najwyraźniej nie spodobał się ten pomysł. Wysłał swoich ludzi, którzy nas przegnali, a, że ja biedna owieczka chciałam pozostać w swojej rodzimej krainie, to kiedy najemnicy poszli dalej ja wróciłam. Wtedy złapali mnie żołnierze Lorda, przyprowadzili mnie w to miejsce i wuala…ot cała moja historyjka. Jak to się mówi, najwyraźniej znalazłam się w nieopdowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie – westchnęła kręcąc głową z braków pomysłu jakie mogłyby jej teraz przychodzić do głowy.

Była już po prostu tym zmęczona…

W porządku z niego człowiek. Cóż miał prawo i swoje racje by nie wykonywać rozkazu egzekucji na tym, który był według niego bohaterem. Niestety jego „najwyższa” lordowska mość miał do tego inne podejście. On wolał mieć posłusznych jak ślepe owieczki poddanych, którzy wskoczą do ognia jak tylko ten będzie miał taki kaprys. Ot problem dzisiejszych Lordów. Wolą pokazać jaką mają władzę, do momentu, póki Ci, którzy pod nimi służą doprowadzą do buntu i sprowadzą wielkiego pana na kolanach przed wolą swojego ludu...oczywiście była to wizja utopijna i raczej nie do zrealizowania. Przynajmniej na ten moment...

Z jednej strony nie znosiła być wybudzana ze swojej drzemki, z drugiej strony jej niecierpliwy charakter w końcu zaczął się cieszyć, że przyjdzie jej spotkać się z tym, który miał zadawać potrzebne pytania.  
Widząc zakładane jej kajdany na rękach zaśmiała się pod nosem.

- Tego jeszcze nie było. Dorośli mężczyźni boją się drobniutkiej kobiety, która może wyrządzić im niejedną krzywdę. Proponuje mnie zakneblować, bo jeszcze ugryzę...- dodała. Była już tym wszystkim zmęczona i trochę było jej to wszystko jedno w jakim stanie przyjdzie jej stanąć na przesłuchaniu.

Gdy dotarli na miejsce, kobieta uważnie zlustrowała pomieszczenie. Zwracała uwagę na okna, drzwi, cały obraz pomieszczenia. Ot co zwykły nawyk w poszukiwaniu wszelakich alternatyw ucieczki.

Na zadane pytania przekrzywiła głowę na prawą stronę, wpatrując się w inspektora z totalnym niedowierzaniem.
- Thalis – zaczęła mówiąc szczerze wprost do inspektora

- Co tutaj robię to raczej warto zapytać się Waszych żołnierzy po co mnie ściągnęli w to miejsce. Jeśli pytasz odnośnie co robię w Dorne to, jeśli się jeszcze nie domyśliłeś to jestem jedną z Was z dziada pradziada. Mieszkam w tej krainie od momentu moich narodzin – mówiła spokojnie, cały czas wpatrując się w oczy inspektora.

- A odnośnie do banicji to bym raczej tak nie wybiegała w przyszłość. Żołnierze Twojego Lorda pogoniła kompanię, z którą podróżowałam a nie mnie osobiście.  No chyba, że usłyszę poważny powód, dlaczego Dornijka podróżująca przez swoje ziemie ma być z nich usuniętą? – tutaj zaczynała już kombinować, nie dając tego po sobie poznać.

- Moich ludzi? Coś chyba komuś się porządnie pomyliło. Ja nie mam ludzi, a jeśli pytasz o tych, z którymi „tymczasowo” podróżowałam to pewnie ruszyli gdzieś na północ co raczej mnie mało obchodzi – wzruszyła ramionami, mówiąc wciąż ze spokojem i pewnością siebie.

Markietanka. Dobre sobie. Nie widziała siebie nigdy w pozycji markietanki a to coś nowego dla niej. Była typem kobiety, która w działa w ciut inny sposób niż usługiwanie mężczyznom w trakcie ich podróży w szczególności jako "markietanka". Z drugiej strony był to zawsze ciekawy sposób na wtopienie się w tłum, tak by nie zwracać uwagi w tłumie. Pomysł godny pochwały i warty rozwagi.

Kobieta stała wyprostowana i słuchała tego co miał jej do powiedzenia inspektor. Zwykłe pieprzenie, które słyszała nie raz w swoim życiu ze strony tego, który chciał udowodnić jaką to on ma władzę. Jakby nie patrzeć to w jednej kwestii miał rację. Mógł po prostu od tak poprosić swoich ludzi by złapali kobietę i dosłownie wyrwali jej język albo zrobili coś o wiele gorszego. Na samą myśl dreszcz przeszedł przez jej ciało, woląc nie myśleć o stryczku na którym wisiało już zapewne parę ciał, które przed paroma dniami należały do ludzi przebywających w celi Lorda Wyl.

- Dobra, dobra...skończ już to pieprzenie bo od tego mam już nudności - pomyślała, przebierając oczami cały czas oczekując na konkrety. Konkrety na których jej zależało. Aż w końcu usłyszała jedno słowo klucz. "Ostateczną decyzję podejmie Lord". A więc był cień nadziei, że w końcu stanie przed jego obliczem. Właściwie to był to jeden z jej głównych celów. Oczywiście, jeśli do tego w ogóle dojdzie.

Na słowa inspektora, rozejrzała się po okolicy, oczekując na to, aż strażnicy ją zabiorą z tego miejsca. Nie mówiła nic. Dobrze wiedziała, że słowa są tutaj zbędne więc dalsza próba negocjacji mogłaby pójść na marne.

Nie miała pojęcia ile już czasu minęło. Z biegiem kolejnego wydłużonego czasu spędzonego w lochu przestała liczyć słoneczne dni. Była już tym wszystkim zmęczona. Ta bezsensowność i logika dziecięcego móżdżku Lorda Wyl była nie do podrobienia.

Może i lepiej, że nie stanęła przed jego obliczem bo by mu wygarnęła całe to jego grubiaństwo i podejście do sprawy, które argumentował bezsensownymi słowami.

- Odpowiedzialność zbiorowa. Ha, dobre sobie – myślenie typu, że jak byłeś w karczmie i tam się pobili i przypadkowo oberwałeś to też jesteś winny. Co prawda próbowała ściemniać w tym przypadku, odgrywając zwykłego podróżnika, który przyłączył się do grupy najemniczej na czas podróży, ale cóż…to RÓWNIEŻ nie wyszło.

A więc szanowny jebany Lord Wyl stracił zajebistą okazję zdobycia stosownych wyszkolonych wojów, którzy mogliby walczyć pod jego sztandarem. Nie wspominając o innych dodatkowych umiejętnościach, które właśnie przechodzą mu sprzed nosa.

- Żałuj ćwoku…żałuj. Twoi wrogowie na tym lepiej wyjdą co później będziesz żałował jak znajdziesz się w kałuży swojej własnej krwi – ta myśl przeszła przez jej głowę, obmyślając już coraz to kolejne plany w swojej głowie.

Kiedy rozmyślała o tym dupku, wtedy do celi weszło gówno ciągnące się za rzycią Lordowskiej jebanej mości. Kolejny, który zawitał naj je osobistej liście.

- Przejdźcie do rzeczy a nie trzymacie mnie jakbym miało to dla Was jakiekolwiek znaczenie. Jak macie bić to bijcie i wypuście mnie z tego zapchlonego miejsca. Skoro chcesz sobie zostawić moje narzędzia i trutkę to sobie nawet  opraw wszystko w ramkę ! Bierzcie się do roboty a potem oddajcie moje rzeczy i puśćcie gdzie Wam się żywnie podoba. - puściły jej nerwy. Nie było się czemu dziwić. W końcu siedziała w tym lochu nie wiadomo ile, a i psychika potrafiła wtedy zrobić swoje.

Nie wspominając już o tym, że niebawem czeka ją kara w postaci tuzina batów i całkowitej banicji. Cóż, wychodzi na to, że ojczyznę w której przyszło jej żyć całe swoje dotychczasowe życie będzie musiała pozostawić na zawszę, bez możliwości powrotu.

No prawie…gdyż planuje tu jeszcze kiedyś powrócić, by spotkać się oko w oko z szanownym „lordem”.