Boży gaj

Pierwszy dzień pobytu na zamku Raventree Hall upłynął raczej spokojnie, na odpoczynku po długiej drodze z Riverrun. Drugi zaś zaczął powoli lady Tully nużyć kiedy słońce wskazywać na godziny popołudniowe. Oczekiwanie na króla zaczęło się powoli Marion nudzić, toteż dzień po przybyciu do siedziby Blackwoodów, udała się na przechadzkę po zamku i terenach położonych w obrębie jego murów. Korytarze ani dziedziniec nie uchwyciły jej uwagi, nawet ogrody nie zdołały nacieszyć jej oka dłużej niż przez kilkadziesiąt minut. Na dłużej zatrzymała się dopiero w bożym gaju, gdzie całą jej uwagę skradło skamieniałe czardrzewo, miejsce kultu zamieszkującej ten zamek rodziny. Drzewo, które najwyraźniej bardzo przeszkadzało jej dziadkowi, Arrynom i wielkiemu septonowi znajdującemu się wiele królestw na południe stąd.
Sama Marion pomimo złożonej obietnicy nie rozumiała do końca gorliwości co do tego, aby innych ludzi przymuszać do zmiany tego, w co wierzą. Dla lady Tully kwestia wierzeń była zawsze raczej drugorzędna. Wyznawali Siedmiu, tak było od pokoleń, nigdy nie przywiązywała wagi do tego, ze w innych miejscach Westeros było inaczej. Te i inne rozważania kołatały jej się w głowie, a wszystko za sprawą skamieniałego czardrzewa, które swoją drogą było idealnym miejscem jeśli ktoś poszukiwał cienia w słoneczny dzień jak ten.

Swobodny przepływ myśli zakłóciło pojawienie się księcia Jaspera. Początkowo nie przypisała brzmienia głosu do osoby, aczkolwiek gdy odwróciła się i ujrzała księcia Doliny, uderzyło ją, że rzeczywiście ów głos już niegdyś słyszała. W Riverrun na przykład, podczas wizyty rodziny królewskiej Arrynów, a także kilka razy w drodze z ich zamku do siedziby Blackwooda.
- Ileż można siedzieć w zamkowych murach, nieprawdaż? Nieczęsto spotyka się takie elementy krajobrazu jak to skamieniałe, martwe czardrzewo - odparła, ponownie przenosząc wzrok z twarzy księcia Arryna na wspomnianą roślinę kolosalnych rozmiarów. Z Jasperem ani Harrym nie miała okazji zamienić jeszcze słowa sam na sam. Podejrzewała, że z młodszym Arrynem na pewno przyjdzie jej kiedyś pomówić z racji zostania giermkiem w Riverrun, z jego starszym bratem niekoniecznie. - Blackwoodowie twierdzą podobno, że to Brackenowie otruli ich Czardrzewo. Słyszałam, że codziennie o zmierzchu przylatują tutaj setki kruków i przesiadują na jego gałęziach. Dzieje się tak od tysięcy lat. Mam zamiar się dzisiaj przekonać czy to prawda - mówiła, demonstrując natychmiastowo jedną ze swoich najbardziej zauważalnych cech: gadulstwo. Faktem było, że Marion potrafiła zawiązać rozmowę z każdym, o ile nie odstawał znacznie od niej stanem.
- Jak podoba się Dorzecze komuś, kto spędził całe życie otoczone górami? - Zapytała, przyglądając się bacznie dziedzicowi Doliny. Nie mogla nie zauważyć, że był to dość przystojny młodzieniec. Miała nadzieję, że Blackwood okaże się równie przystojny.

- Myślę, że w obecnej chwili prawdziwość którejkolwiek z wersji nie ma już znaczenia. Zwycięzcy piszą historię, a obecnie to Blackwoodowie noszą koronę - rzekła, aczkolwiek jej ton nie wskazywał na to aby sympatyzowała z którąś ze stron. Owszem, Tully zawarli sojusz z Blackwoodami i mieli nadzieję na połączenie rodzin, aczkolwiek jej matka nadal nosila nazwisko Bracken. Poza tym Marion zawsze była zdania, ze tak długo jak wszyscy opływają w dostatki i wszystkim żyje się dobrze, nieważne kto nosi koronę.
- Gdyby się dłużej zastanowić, wojenne zniszczenia to taki niestały, aczkolwiek w przypadku Dorzecza dość stały element krajobrazu. Nieszczęściem naszej krainy jest słabe położenie geograficzne: pośrodku wszystkiego. To niestety sprawia, że na tych ziemiach bardzo często toczyły się bitwy i maszerowały wojska. Taki urok, ziemia Dorzecza nasiąknięta jest krwią - powiedziała, a jej dłoń powędrowała w ślad za ręką księcia. Marion również dotknęła na krótko białej kory czardrzewa, z czystej ciekawości. Była gładsza niż się spodziewała. Wyryta twarz w korze nieco onieśmielała Marion, toteż po krótkich oględzinach cofnęła rękę i nie wiedząc co począć dalej, odgarnęła w tył rude włosy.
- Zatrzymać się na stałe... Rzeczywiście chyba nie jest tutaj tak źle. Ja zawsze chciałam podróżować chociaż trochę, odwiedzać zamki i dwory królewskie, ale wygląda na to, ze moja podróż zakończy się w Dorzeczu - powiedziała, patrząc ponad gałęzie czardrzewa na mury zamkowe Raventree Hall. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z wolą dziadka, to na tych murach miała zakończyć się jej podróż. - Ilustracje Orlego Gniazda, które widywałam w księgach również zachwycają. Góry skutecznie was odgradzają od niepokojów Westeros, ale słyszałam, że macie również swoje problemy, a mianowicie górali? Bardzo was niepokoją? - Zapytała, chociaż spodziewała się jaką odpowiedź moze usłyszeć.  

- Miejmy nadzieję, że nie będziemy musieli już tego oglądać za naszego życia, a nasze dzieci... cóż, niech Siedmiu je ma w swojej opiece - odparła słysząc słowa Jaspera na temat jego czarnej wizji dotyczącej tego, co w Dorzeczu miało zapewne wydarzyć się za kilkanaście, może kilkadziesiąt lat. Spór pomiędzy Blackwoodami i Brackenami nie malał od stuleci, więc słowa młodego księcia z Doliny mogły okazać się jak najbardziej trafną przepowiednią.
- Kiedy Dorzecze nie jest targane wojnami, może tutaj być naprawdę pięknie, książę. Poza tym w naszej krainie ziemia jest łatwa do uprawy, nic dziwnego, że prości ludzie nie chcą jej zostawiać. Inne krainy mogą wydawać im się surowe i ciężkie do życia, mało kto wyrywa się ze swojej ziemi, a prostaczkowie nie mają przywilejów podróży i poszukiwania lepszego miejsca dla siebie. Lepsze wydaje im się to co znane - rzekła tonem, który stwierdzał z góry, że nic nie mogą poradzić na to jak działa ten świat. Marion niezbyt interesowała się sytuacją osób z niższych klas, interesowało ją wyłącznie co działo się na szczeblach królestw i zamków. Słysząc jego kolejne słowa, wzruszyła delikatnie ramionami. Zachód i Dorzecze rzeczywiście nie były takie magiczne, czego się spodziewał?
- Tutaj może i owszem, nie jest magicznie. W poszukiwaniu magii musiałbyś udać się na wschód, poza granice Westeros. Obawiam się, że tutaj jej nie znajdziesz - odparła mu, rozglądając się ponownie wokół siebie. Chyba musiała powoli przyzywczajać się do widoku Raventree Hall... Pogawędziła z Jasperem jeszcze przez kilka chwil, po czym udali się do zamku gnani swoimi sprawami w oddzielnych kierunkach.