Pola Zachodu

Na ziemiach Marbrandów doszło do ataków banitów. Rabusie spalili dwie wioski, łupiąc majątki oraz żywy inwentarz, a także zabijając lub turbując każdego kto stanął im na drodze. Po tych uderzeniach zniknęli, wdając się jeszcze w potyczkę z jednym z mniejszych patroli lorda Ashemarku. Kilku gapiów, którzy jakoby widzieli te ataki, twierdziło, że bandyci byli liczni i dobrze uzbrojeni, a ponadto niezwykle okrutni. Nie mogąc pozostawić sprawy lord Marbrand skrzyknął swoich rycerzy oraz zbrojnych by wzmocnić patrole i osobiście poprowadzić polowanie na bandytów. Wiadomo było, że niedawno zmogła go choroba, więc nie był jeszcze na siłach by prowadzić wojska, które zabrał na spotkanie króla jego syn. Rozwiązanie problemu kilku grupek wyjętej spod prawa hołoty nie było na szczęścia aż tak męczące by go zatrzymywać, zwłaszcza, że zamek i maester pozostawali dość blisko czekając w pogotowiu.

Krainom Zachodu wiodło się całkiem dobrze. Mimo kilku drobnych wystąpień przeciwko władzy sprowokowanych przez lorda Swyfta - które i tak szybko zakończono - małego trzęsienia ziemi na północy i epizodu z bandytyzmem na terenach Crakehall ziemie rozwijały się. W przeciwieństwie do sąsiednich krain oszczędziły je wojenne zmagania, a nawet trafiały się dobre odkrycia. Jak choćby nowe kopalnie złota. Z wszystkich terytoriów Zachodu najbardziej zaś rozwijały się zachodnie wybrzeża, a głównie ziemie Stackspear, Lannisportu oraz włości Cleagane'ów. Ziemie wydała tam w tym roku wyjątkowo obfite plony, które z pewnością przyczynią się do napełnienia zimowych spichlerzy i odprawienia oferujących żywność kupców z żyznego Reach. Kto wie, może w teraz to handlarze z Zachodu będą sprzedawać żywność swoim południowym sąsiadom? W końcu wojna uszkodziła wiele ziem Reach.

Ludzie lady Brax wybrali odpowiednie miejsce na postawienie jej wymarzonego miasteczka i zabrali się do pracy. Materiały oraz robotników sprowadzono, grunt wyrównano i zabrać się można było za pracę nad osiedlem. Kiedy pierwsze dwa tygodnie robót minęły odpowiadający za przedsięwzięcie doradcy Myrcelli zajęli się rozgłaszaniem projektu i szukaniem osadników, głównie na ziemiach Braxów, ale plotka się niosła i dotarła również do uszu ludzi w okolicy. Na Zachodzie nie było wielu, którzy chcieliby się ruszać, nawet wśród biedoty, ale północne Reach dotknięte wojną gościło wielu żądnych lepszego życia ludzi. Kupców wolących prowadzić interesy w bezpieczniejszym miejscu, rzemieślników pozbawionych źródła zarobku przez wojnę oraz oczywiście prostych ludzi. Garstka uchodźców przybyła również z Dorzecza, acz droga z jego zniszczonych ziem wiodła przez bogate włości Tullych, które same wchłaniały większość podróżnych.
Wraz z rozwojem zabudowań i osiedlaniem kolejnych ludzi przybyli i tacy, którzy chcieli wznieść własne konstrukcje. Kilku kupców i rzemieślników o grubszej sakiewce postanowiło postawić prywatne domostwa oraz warsztaty, a dwóch przedsiębiorczych mężczyzn zapożyczyło się u władzy by postawić gospody. Wiara tymczasem oddelegowała septonów do przyjęcia septu, który natychmiast ubogacono dzięki dobroci Złotego Septu w Lannisporcie, a dodatkowo wybudowano wokół niego kilka mniejszych budynków gospodarczych. Wkrótce też w innej części miasteczka powstał Dom Matki chroniący pod swym dachem septy i Milczące Siostry, zaś do czuwania nad bezpieczeństwem pobożnych ludzi oraz duchownych oddelegowano do nowego osiedla kapitana Synów Wojownika wraz z dwudziestoma rycerzami. Pojawiały się również małe domostwa biedniejszych ludzi, które by uniknąć pożarów dzięki dofinansowaniu od lady Brax budowano z kamienia.
Budowa miasteczka przebiegała sprawnie, a chętnych do osiedlania się w nim nie brakowało. Populacja nie była wielka, ale jeśli rozwój się utrzyma, a ziemie Braxów cieszyć się będą dobrobytem, to można było prorokować powstanie osiedla mogącego równać się rozmiarami z Maidenpool lub Kamiennym Septem, a może nawet trochę większego!