Dziedziniec I

I takie podejście to Gedeon lubił – bez żadnych wymówek, że zmęczony po turnieju, że dopiero co przyjechał co Casterly Rock skądś tam, czy innych takich. Bo tym właśnie da się bardzo łatwo poznać, czy ktoś rycerza tylko udaje, czy faktycznie ma zamiłowanie do walki.
– Jasne, że wszystko Ci opowiem. Jak człowiek się najpierw nieco zmęczy, później zaś napije dobrego ale, to z przyjemnością wraca do wszelkich przygód – stwierdził. Gdy Kevan polecił przynieść dwa stępione miecze Gedeon kiwnął głową potakująco. Z broni krótkich zawsze najlepiej walczyło mu się mieczem.
– Co do opowieści, to wspomnieć muszę, że jakiś czas temu miałem okazję pojedynkować się z sir Arjanem Estermonetem. Mogłeś o nim słyszeć, bowiem budową dorównuje prawie naszej Górze – zaczął opowiadać Gedeon, w międzyczasie przy pomocy pazia zakładając na siebie przeszywanicę i kolczugę. – Było to w Kamiennym Sepcie, podczas podróży powrotnej znad Bożego Oka. Dzień do walki był idealny. Słońce nie prażyło, deszcz również nie padał. Może właśnie dlatego, że warunki były przednie, walka ciągnęła nam się i ciągnęła. Cios za ciosem, unik, blok, finta, wypad i tak w kółko. Zaraz zebrało się wielu gapiów, było bowiem na co popatrzeć, a emocji dodawał fakt, że niemal jak równy z równym walczyłem ja kontra rycerze o przynajmniej głowę ode mnie większy. I uwierzysz, że on jeszcze uderzał mnie po nogach? Myślałem, że skoro on wyższy, to muszę bać się o głowę, więc nie zakładałem stalowych nagolenników, licząc, że to pozwoli mi się sprawniej poruszać. Cóż, było to błędem, bowiem kilka razy Estermont sięgnął mych nóg, później zaś się zagapiłem i… no cóż przyszło się obudzić dłuższą chwilę później – zaśmiał się Gedeon, poprawiając ostatni raz pancerz. Następnie wziął do ręki miecz i zrobił nim kilka zamachów, patrząc jak leży w dłoni. Sięgnął jeszcze po tarczę i był gotów do walki.
– Zostawmy jednak te opowieści na później. Proponuję, by przegrany pierwszy umilał potem czas.

Kevan z uwagą wysłuchał opowieści Gedeona na temat Arjana. - Drugi Góra, tak? -Teraz zdawało mu się, że i on widział go na turnieju. Faktycznie, prawdziwy olbrzym. Z siedem stóp wzrostu, szeroki w barach. Ciekawe jaki koń był w stanie go unieść? - Jeżeli było tak jak mówisz i długo z nim walczyłeś, to mogę Ci tylko pogratulować. Zajął chyba trzecie miejsce w grupowych, prawda? - spytał Kevan, pamiętając, że Estermont odniósł jakieś sukcesy. Nie był jednak do końca pewny, ale nie zdawało mu się, żeby gdzieś indziej odniósł sukces. Szczególnie, że zaraz przypomniał sobie o innym incydencie z jego udziałem. - Ach, to on podłożył się swojemu giermkowi, prawda? - tak, przecież jak inaczej taki olbrzym mógłby przegrać z własnym uczniem? Może Arjan trochę się zhańbił przez to, ale przynajmniej okazał dobre serce. - Musiał dla niego wiele znaczyć, skoro zrezygnował dla niego z walki w takim turnieju. - Lannister zaśmiał się. - W każdym razie zdaje mi się, żę trochę mu jeszcze brakuje do Góry. Sama postura to nie wszystko. Chociaż co ja wiem, na pewno walczy lepiej ode mnie. - W międzyczasie ktoś przyniósł im zbroję, więc i Kevan począł powoli zakładać cały ekwipunek. Akurat skończył wszystko zapinać i zważył w ręce miecz. Widział już broń lepszej roboty. Dobrze, że to tylko walka treningowa - do prawdziwej nigdy nie podszedłby z tak marną bronią. Do lewej ręki wziął tarczę i uśmiechnął się do Gedeona. - Niech będzie. W takim razie mam nadzieję, że nie będę musiał Cię od początku zanudzać. - wystawił delikatnie język i ruszył w kierunku placu. Przyjął postawę obronną, gotowy do walki. - Niech wygra lepszy.

– Dzierżyłeś już w ogóle miecz po turnieju? – zapytał próbując rozkojarzyć przeciwnika i co za tym idzie, znaleźć sposobną okazję do skuteczniejszego ataku, z którym Kevan już mógłby mieć jakiś problem.

- Tak, szczególnie że w pozostałych konkurencjach wiele zależy od szczęścia w losowaniu. - zgodził się Kevan. - W czym gorszy jest ten, który przegrał ze zwycięzcą w finale od tego, co przegrał w pierwszej walce? A jednak ten pierwszy dostał sporą sumę pieniędzy. - stwierdził. Nie było już jednak czasu dalej gadać. Gedeon był już gotowy do walki i należało się powoli zacząć na niej skupiać. - Oczywiście. Po coś przecież Ojciec na górze dał nam ręce. - zaśmiał się i zamilkł, szykując się do pierwszego zwarcia szyków. Młody Lew sparował pierwszy atak. - A zdarzyło się. - odpowiedział zdawkowo, nie mając czasu na dłuższą wypowiedź. - Trzech zbirów musiałem położyć. - dodał, wspiąć trochę. Wolał jednak zachować resztę wypowiedzi na koniec walki. A ta szła mu akurat całkiem nieźle. Raz, drugi pokazywał swoje umiejętności, bijąc skutecznie Geda. Po którymś razie jednak, gdy Gedeon trafił go po kolczudze na brzuchu, z trudem złapał oddech. Złamane żebro... no tak, nie dość że z trudem się walczy z nim (a całą walkę mu doskwierało) to jeszcze boli niemiłosiernie. A miał z tym przecież właśnie iść do maestera. Podniósł rękę, sygnalizując prośbę o koniec pojedynku. Z tym kłójącym bólem... A i jego brat stryjeczny zdawał się mieć problemy, po celnych trafieniach Kevana. - Może wizyta u maestera? - na wpół powiedział, a na wpół syknął, próbując złapać oddech. - Możemy tam dokończyć opowieść.

Początkowo walka wydawała się wyrównana, zarówno Gedeon jak i Kevan skutecznie parowali ciosy przeciwnika. Miecze co i rusz trafiały w tarcze, aż w końcu jeden z ciosów Uśmiechniętego Rycerza trafił w tors przeciwnika. Nie było mu jednak dane długo cieszyć się przewagą, gdy jego kuzyn odpowiedział równie celnym trafieniem, które okazało się na tyle mocne, że zaparło rycerzowi dech w piersiach. Gdyby to była walka na śmierć i życie Ged dalej by walczył, teraz jednak szykował się na wojnę i nie mógł pozwolić sobie na żadną długą kontuzję, toteż nie uniósł już broni do kolejnego ciosu, lecz poddał pojedynek. Kevan zasłużył na to zwycięstwo.
– Powiem Ci, że ostatnio chyba za dużo uwagi przykładam do części „błędny”, z bycia błędnym rycerzem – zaczął opowiadać, gdy obaj skierowali się do maestra. – Wiesz, podróże, karczmy, wizyty na różnych dworach, piękne damy dworów, turnieje. I nagle mało czasu zostaje na doskonalenie kunsztu rycerskiego. Trzeba to będzie nadrobić w najbliższym czasie. Szkoda tylko, że Arjan już wyruszył do Ziem Burzy. Zawsze dobrze mi się z nim walczyło. Nawet jeśli dostawałem jego ciężkim mieczem po przyłbicy – zaśmiał się.

[/zt]

Pod wieczór kolejnego dnia, Kevan udał się wraz z Tyshą po pierwszą z gotowych dla niej sukien. Poczekał, aż się przebierze gdzieś na zapleczu, a gdy wreszcie ją ujrzał, musiał przyznać, że wyglądała olśniewająco. Przyciągnął ją do siebie i pocałował delikatnie w czółko, a następnie szepnął jakieś miłe słowo do ucha. Podziękował ekspedientce i udał się wreszcie w kierunku Casterly Rock.
Jej widok zwracał jego uwagę już z Lannisportu, ale z bliska wyglądała jeszcze bardziej oszałamiająco, i to nawet pomimo tego, że był tam tak niedawno. Miał nadzieję, że i na dziewczynie wywrze takie wrażenie.
- Piękna, prawda? - spytał z konia. - Przyzwyczaisz się... - urwał, albowiem w końcu zbliżali się do bramy. Pozdrowił strażników przy bramie i nakazał przyprowadzić do siebie zarządcę. - Proszę przygotować komnaty dla moich towarzyszy i lady Tyshy z Lannisportu. - wskazał na swoją towarzyszkę i się uśmiechnął. W obecności ludzi starał się unikać jakichś bardziej widocznych umizgów skierowanych w jej stronę. - Moje komnaty też mają być gotowe, ale najpierw każ przyrządzić nam kolację.

Suknia tak jak zapowiedziała kobieta w warsztacie była gotowa do odbioru i jak przystało na dzieło tutejszych krawców wyglądała zaprawdę zacnie. Tysha wydawała się bardzo zadowolona i podziękowała pięknie Kevanowi pocałunkiem w usta tuż po tym jak cmoknął ją w czółko.
- Wspaniała - przytaknęła tylko dziewczyna zanim zamilkła, nie wtrącając się w rozmowy Lannistera ze strażnikami oraz zarządcą.
Na tego drugiego przyszło im trochę poczekać - ponieważ Skała była wielka, a on miał wiele zajęć do doglądania - a kiedy usłyszał czego od niego chciano nie wyglądał na zbyt zadowolonego. Miał wiele pracy zleconej przez księcia Lamberta, a zawracano mu głowę czymś co można było zostawić zwykłym sługom. Mężczyzna przyjął jedynie polecenia, po czym przywołał jedną z przychodzących służek - która akurat zmierzała z koszem jabłek do kuchni - i nakazał jej poinformować kucharza by przygotował posiłek, a później z pomocą dwóch innych przygotować komnaty. Gdzie to on był? A tak... Pożegnać się i wracać do inspekcji spichlerzy. Stajenni tymczasem odebrali już od Kevana i jego towarzyszy konie, zaś wkrótce zjawił się jeden z kuchcików, uniżenie informując Lannistera o tym, że posiłek będzie gotowy za kilkanaście minut, zaś w mniejszej sali jadalnej już czeka wino i coś na ząb w czasie oczekiwania.

Podczas podróży, każdego ranka trenował on z rycerzami operowanie bronią drzewcową. Jak to się mawia, rycerz powinien umieć trzymać rzyć w siodle i umieć z tego siodła pchać kopią, tego drugiego trochę mu brakło, także chciał się podszkolić. Oczywiście przy tym potrenował samą walkę pieszą za pomocą włóczni. Pokazanie większego wariantu chwytów, jak powinno odpowiednio atakować przeciwników mających tarczę oraz trzymania dystansu z przeciwnikiem. Wiadome było, że ten rodzaj broni robił bardziej za broń pomocnika, bo skrócenie dystansu z kimś kończyło się najczęściej zerowymi możliwościami odpowiedzenia. Za to pomagać komuś taką halabardą? "Cud miód" jak to mawiał jego fechmistrz z Orlego Gniazda. Taką halabardą to za pancerz chwycisz, broń lub tarczę oponenta zakleszczysz, może nawet za nogę pociągniesz, a twój druh z tarczą może wtedy ładnie wjechać. Czemu z tarczą? Bo ten Cię wybroni od wroga, który chce skrócić dystans z tobą.
Sama podróż minęła im spokojnie. Żadnych niemiłych niespodzianek. Kierowali oni się do Casterly Rock. Może ich akurat przenocują i będzie miał okazję spotkać się z Elizabeth. Tylko pytanie, czy zostaną wpuszczeni, wiadomo, wojna. Przed swoimi wyjazdem oczywiście wysłał list do Elizabeth, informujący, że może niebawem się spotkają, więc Lwia Skała mogła być jako tako poinfomowana o możliwym przybyciu księcia z Doliny. Pytanie tylko, czy księżniczka Harrola była w tej ogromnej twierdzy?

Harry i jego orszak mogli liczyć na gościnę w Casterly Rock. W końcu gości z królewskiego rodu należalo godnie potraktować, a stosunki między Skałą a Orlim Gniazdem były zdaniem domowników króla Lancela raczej dobre. Zwłaszcza wedle tych, którzy wiedzieli o zawartości niedawno wysłanego na wschód transportu. Służba zajęła się wierzchowcami Arrynów, a im samym zaoferowano jadło oraz napitek. Później wskazano im również drogę do komnat gościnnych, które zostały dla nich przygotowane.
Jeśli chodzi o księżniczkę Elizabeth to niestety nie powitała ona Harry'ego przy wjeździe do wielkiej twierdzy - trudno było mieć pretensje, nie wiedziała kiedy dokładnie przyjedzie, a Skała była olbrzymia - ani też nie towarzyszyła jego orszakowi w posiłku, który Lannisterowie zdążyli już spożyć. Nie wypadało również by młoda dama siedziała sama z kompanią mężczyzn. Książę dowiedział się jednak, że obiekt jego westchnień jest obecny w rodowej siedzibie, Elizabeth powróciła jakiś czas temu wraz z matką z Pentos, gdzie wyjechała na dzień imienia siostry.