Wielki Sept

Ledwie rozmówili się z jedną osobą, a miało nadejść kolejne załatwianie interesów. Pewnie dlatego Al w pierwszej kolejności skierowała się do septu, a Smoczą Jamę postanowiła zostawić na później. Kolejne przejście przez miasto znów utwierdziło ją w przekonaniu, że legendy narosłe wokół niego były zdecydowanie przesadzone. Na całe szczęście Wielki Sept, podobnie jak Twierdza, nieco nadrabiały za nieciekawe części miasta. Oczywiście zachowywała się jak należy, ale uważny obserwator łatwo by wyłapał, że religijnych doznań i uniesień jednak w tym brakowało. Księżniczka zdecydowanie bardziej skupiała się na wrażeniach estetycznych i poczuciu, jakoby czas zatrzymał się tutaj już dawno temu.
Im wycieczka trwała dłużej tym dokładniejsza się robiła, chciała zobaczyć każdą rzeźbę, witraż, mozaikę, wejść w najmniejszy nawet zakamarek. Lubiła poznawać nowe miejsca, zazwyczaj takie zwiedzanie sobie porcjowała, ale tutaj nie miała gwarancji, że zajrzy do septu ponownie. O upływającym czasie dały jej znać dopiero nogi, które od niewygodnych butów zdążyły się już nieco obetrzeć. Tak, chyba trzeba było kończyć wycieczkę... tylko jeszcze zobaczy ten jeden ołtarz. I tamto malowidło...

Wychodząc z Czerwonej Twierdzy książę wysłał pięciu rycerzy by sprowadzili o określonym czasie do Smoczej Jamy głowę Cechu Alchemików lub kogoś kto będzie miał uprawnienia by w imieniu Gildii podejmować decyzje o jej przyszłości. Podstawowym pytaniem było czy piromanci umieją zrobić coś przydatnego poza dzikim ogniem. Jeżeli odpowiedź była przecząca to, cóż... Chyba lepiej będzie ich zostawić gdzie są i nie ryzykować, że wysadzą mu przypadkiem jakieś miasteczko.
Wraz z Alay i strażą przybyli do Wielkiego Septu Baelora, gdzie przed drzwiami powitała ich masywna statua Błogosławionego. Król, który ponoć tak był religijny, że zagłodził się na śmierć poszcząc. Święty człowiek, który jakoby wyniósł swego kuzyna z klatki, w której zamknęli go Dornijczycy, podczas gdy otaczające ją żmije rozstępowały się przed jego nogami. Piękne historie, chociaż wiarygodniejsza wersja nie była tak korzystna dla Siedmiu, ponieważ Baelor został pokąsany przez węże, a następne dni spędził w krytycznym stanie pod opieką maestera Blackhaven, gdzie dowiózł go jego uwolniony kuzyn - Aemon Smoczy Rycerz.
Dzięki obecności złotowłosej przechadzka po sepcie była bardzo długa i dokładna, acz książę nie narzekał, ponieważ dzięki temu sam mógł zaobserwować rzeczy, na które nie zwróciłby uwagi. Ponadto małżonka była zadowolona, a to zawsze było dobre zjawisko. Podobnie jak żona, Ae również nie odczuwał specjalnie religijnych doznań, a bardziej cieszył z możliwości obejrzenia słynnej na całe Westeros świątynie, wzniesionej przez równie sławnego monarchę. Gdy zwiedzanie głównej części było zakończone, Blackfyre zaciągnął też Alayne do katakumb, gdzie znajdowały się grobowce smoczych królów zasiadających na Żelaznym Tronie. Szczególną uwagę Ae przykuwał do grobowców królów poprzedzających Aegona IV, a samemu Niegodnemu i tym po nim poświęcając mniej zainteresowania. Względy rodzinne. Po zakończeniu wycieczki mogli udać się do Smoczej Jamy na wzgórzu Rhaenys.