Dziedziniec Riverrun

11 luty

Po 10-dniowej podróży Daemon przybył wraz z grupą 30 rycerzy oraz 4 Białymi Płaszczami do Riverrun. Mijane po drodze ziemie w żaden sposób nie objęły trwające na północy Dorzecza konflikty. Podróż była spokojna oraz nużąca - czyli dokładnie taka, jaka być powinna. Po przejechaniu przez bramę główną zamku, Daeron zlazł z konia oraz ruszył ku lordowi Tullemu, ściskając go po bratersku oraz całując w oba policzkii.
- Jak się czujesz, staruszku? - zapytał po przyjacielsku, poklepując Edmura po plecach - od razu lojalnie uprzedzam że konam z głodu. - dodał po przywitaniu się z Hosterem, Anyą oraz Lyn Tully. Oczywiście, dla każdego miał jakiś podatek. Służący szybko sięgnęli do kufrów, wydobywając grube, misternie oprawione tomisko, opisujące Taniec Smoków do Lorda Tullego, bliźniacze srebrne naszyjniki z wisiorkiem w kształcie ryby dla  Anyi oraz Marion oraz ozdobioną szafirami pochwę do jednoręcznego miecza dla Hostera oraz Lyna.

Tego samego dnia, gdy został wprowadzony na okoliczne ziemie Pstrągów, to chłopak odczuł nijaką ulgę i chwilę na zebranie myśli. Pożegnał on się melancholijnym tonem z grupą, mówiąc:
- Dziękuję. Jeśli kiedykolwiek będziecie mieli problemy w Dolinie, powołajcie się na me imię. Jestem Książę Harrold Arryn, drugi wnuk panującego Króla Doliny. Zawsze znajdziecie u mnie gościnę i pomoc. - Rzekł, wyciągając wisior z królewskim herbem spod szyi na pierś, co już raczej powinno dużo mówić.
- Bywajcie.- Rzucił spokojnym tonem, po czym ruszył ku Riverrun. Sam zamek zrobiłby na nim wrażenie, gdyby nie jego lekkie przygnębienie sprawą przyjaciół, więc na sam jego widok jedynie smętnie się uśmiechnął. Takowa siedziba Tullych miała idealne położenie w Dorzeczu. Miała nie dość, że naturalną fosę, to jeszcze armia musiała się dzielić na trzy części, by móc takowe zamczysko oblegać, więc obrońca miał bardzo ułatwione zadanie bronić tego punktu. Nie mówiąc już o dużej ilości brodów w Dorzeczu, które można w ciekawy sposób wykorzystać.
Rzecz jasna przywitał się z domownikami i poprosił o prawo gościnności. Chciał on mieć bardziej fachowo opatrzone oko i napisać list do rodziny.

Harrold przywitał się z Królem jak należy, czyli dworskim ukłonem i swoim jeszcze bardziej smętnym wyrazem twarzy niż zazwyczaj, jeśli pytano, co się wydarzyło, to młodzik odpowiadał w jednym słowie, że byli to bandyci. Zaraz to został zagoniony do Maestera, gdzie tam usłyszał ciekawą wiadomość, że oko zostało niesamowicie dobrze opatrzone. Co prawda Arryn prawie się tym nie przejmował, bo non stop myślał tylko o jednym, o tym, że zawiódł swoich przyjaciół. Podziękował on uczonemu za zmianę opatrunku, po czym poprosił, czy można przygotować kruka do swych rodzinnych stron, by poinformować o sytuacji swą rodzinę, lecz przed tym młody książę ruszył do Króla Edmure'a, prosząc o osobną rozmowę.

Kolumna konnych, pieszych i wozów dotarła do Riverrun koło południa. Wszystkich ich było około setki, toteż taka masa ludzi nie przemknęła przez Dorzecze w sposób niezauważony, szczególnie, że ich wizyta u króla Edmura była zapowiedziana z wyprzedzeniem. Mimo to okoliczni prostaczkowie i pomniejsi szlachcice z pewnym niepokojem obserwowali ich pochód. W końcu Dorzecze było miejscem wielu wojen i konfliktów, a spory hufiec Targaryenki mógł budzić pewien niepokój i ostrożności nigdy nie było dość. Na szczęście w drodze do zamku nie byli przez nikogo niepokojeni i do Riverrun dotarli bez najmniejszych przygód.

Na dziedziniec zamkowy wjechała konno. Z pewnością normalnie zachowałaby odrobinę więcej cierpliwości i do zamku wjechałaby tak jak spędziła większość podróży – W wozie. Nie mogąc się jednak doczekać wizyty u swego dziadka, a także chcąc podziwiać Dorzecze, zdecydowała się ostatni etap podróży spędzić w siodle, od czasu do czasu poganiając resztę kolumny. Teraz w końcu jej cel został osiągnięty, a na dziedzińcu zamkowym czekało na nią oficjalne powitanie. Jej mąż pierwszy zeskoczył z konia i użyczył jej swojej pomocnej ręki przy zsiadaniu z jej wierzchowca. Gdy postawiła swe stopy na stabilnym gruncie wygładziła suknię i ruszyła w kierunku króla, który zaszczycił ją swą obecnością.
- Wasza miłość – Dygnęła przed nim. - Niezwykle mnie raduje, że widzę cię w dobrym zdrowiu. Z pewnością dotarły do ciebie wieści o mym ślubie... - Wskazała na swego męża. - Książę Quentyn Harlaw, wnuk króla Żelaznych Wysp i od niedawno mój mąż. Mężu... To jest władca Dorzecza i mój dziadek, król Edmure Tully...

Słyszał krzyki, krzyki swych przyjaciół. Krzyczeli, by uciekał. Tylko dokąd on miał uciekać i po co? Dlaczego niby miałby zostawić swych przyjaciół! Dobył on miecza i ruszył ku nim, by najzwyczajniej ich wesprzeć. Zaraz się zatrzymał i słyszał krzyk Otta. Uciekaj stąd Harry! Uciekaj! I w tym momencie twarz Hawk'a została podziurawiona toporem. Harry zamarł, patrząc, jak jego przyjaciel został zabity przez...te potwory. Spojrzał na prawo, teraz Sir Magnus darł się ku niemu. Uciekaj chłopcze! Ratuj się! Nie zostawię was! Nie mogę was zostawić! Chciał im odkrzyknąć, ale więzło mu to w gardle, a żołądek podskakiwał do gardła. Czemu!? Krzyknął sam do siebie. Bo jesteś niczym innym, a tylko tchórzem! Zawołało wiele głosów naraz. Nagle cały teren zaczęła pokrywać ciemność. Przyjaciele znikali, a bandyci zamierali w bezruchu, obracając tak powoli głowy w jego kierunku. Księcia przeszył strach, na którego instynktownie uniósł miecz wyżej i przyjął postawę do walki. Banici rzucili się na niego z błyskawiczną szybkością, gdzie on nie mógł nic nawet zrobić! Nie! Spróbował uniknąć pierwszego topora, samemu przy tym pchając go w nogę, ale...toporek nie miał prawa chybić. Młodzieniec jęknął, próbując najszybciej zbić ostrze, ale...
...poczuł intensywny ból pleców i dźwięk upadku ciała. Otworzył nagle swe jedyne oko i się wyprostował, ciężko dysząc. Przystawił miecz do gardy, ale nikogo tutaj nie było. No tak, leżał na podłodze obok swego łóżka. Nadal ciężko oddychając, rozejrzał się wokół. Wszystko było w porządku. Chyba wariuje. Wyrzekł z grozą w duszy, po czym spojrzał na łóżko. Wyglądało tak, jakby szamotały się na nim dwa psy. Powstał obolały z podłogi i miecz ułożył do pochwy. Jak on do cholery go wyciągnął? Lepiej nie wiedzieć. Zmówił on na poranną modlitwę, do Siedmiu, by dali mu sił, a potem przebrał się i ruszył po śniadanie, które zamierzał...zjeść w samotności.

Co robił wtedy nasz młody Arryn spytacie? Otóż dbał o miecz. Porządnie wypucował, nałożył olej oraz wyostrzył najlepiej, jak tylko potrafił. Czyniąc ów czynności, wpadał w głębokie zamyślenia, wręcz nie kontaktował. Zaczął myśleć o losie swego rodu, przyjaciołach, wojnie i...Elizabeth. Ciekawe, czy akurat o nim myśli. Wtem wstał i wyciągnął ostrze przed siebie, by się przyjrzeć swojej robocie. Dostrzegł dopiero wtedy, że Riverrun ma gości, tak więc spojrzał na prawo swym jedynym okiem i spostrzegł białowłosą oraz...jej małżonka. Czysto teoretycznie powinien podejść, by Król mógł go przedstawić, w końcu sokół od wczoraj jest jego giermkiem. Westchnął ciężko w duchu, po czym wsadził miecz do pochwy i nie nadal zwinnym krokiem ruszył ku gospodarzom, by zająć tuż u ich boku miejsce. Był ubrany w błękitny wams, a jego piękny czerep zdobiły opatrunki. Jeśli chodzi o styl ubrania, to zrezygnował on z ćwiekowanych elementów.
Także Harrold po prostu się grzecznie ukłonił, przypatrując się przy tym herbom oraz gwardzistom, po których zapaliła się w nim cecha osobowości dziadka. Jeśli oczywiście go przedstawią, to rudzielec dworsko ucałuje zewnętrzną część dłoni Alysanne, a do Żelaznego...się ukłoni albo poda rękę. Miał bardzo nijaki wyraz twarzy, wręcz jakby nic w tej chwili nie odczuwał. Patrzył tak na nich wszystkich znudzonym spojrzeniem jednego błękitnego oka.

Choć powitanie nie było takie jakie mogłaby się spodziewać, to wciąż cieszyła się z obecności swego dziadka, choć powściągała swe emocje. Jej dziecięce życie skończyło się dawno temu, teraz była kobietą i żoną i powinna zachowywać się odpowiednio do swego wieku. Nie mogła jednak powstrzymać uśmiechu kiedy Edmure wziął ją w ramiona i trzymał ją w nich mocno jakby miała sześć lat, a nie szesnaście. Kiedy już wypuścił ją z ramion i mogła się przyjrzeć młodzieńcowi który mu towarzyszył natychmiast rozpoznała jedną z młodszych latorośli Tullych, wnuka jej dziadka.
- Kuzynie. - Skinęła mu głową. Co prawda nie byli kuzynami w dosłownym tego słowa znaczeniu, w końcu byli ze sobą dość blisko spokrewnieni. Lyn był synem jej wuja, Hostera Tullyego i w relacjach rodzinnych był jej bratem stryjecznym. Gdyby byli w bliższych relacjach z pewnością mogłaby go nazwać zwyczajnie bratem lub zwrócić się do niego po imieniu, ale nie utrzymywali ze sobą tak ścisłych relacji, a poza tym byli w przestrzeni publicznej, więc kuzyn był najlepszą formą zwrócenia się do niego. - A może wolisz bym zwracała się do ciebie ser Lynelu? - Nie była do końca pewna czy młodzieniec, który przed nią stał, miał już okazję się wykazać i zdobył złocone ostrogi. Warto było się dowiedzieć by nie popełnić w przyszłości gafy w towarzystwie. Rozmowa przeszła jednak zaraz na dalszy tor, a zainteresowanie Edmure chwilowo spoczęło na jej mężu. Nie dało się ukryć, że Quentyn nie jest tu najmilszym gościem. Trzeba było jakoś ratować sytuację... - Mój pan mąż słyszał o tobie wiele dobrego z wielu ust, dziadku. Nie mógł się doczekać by móc poznać cię osobiście i złożyć wyrazy głębokiego szacunku dla twojej osoby... Prawda mężu? - Zerknęła na młodego Harlawa w oczekiwaniu jego ruchu. Miała nadzieję, że wykaże choć odrobinę taktu, którego zwykle tak brakowało ludziom z jego stron i popisze się odrobiną elokwencji, którą musiała znosić przez sporą część ich wspólnej podróży.

- Lannisterowie? Wojna? - Popatrzyła się na Quentyna z niepokojem. Mieli zostać tu dłużej niż początkowo planowali, a teraz wyglądało na to, że będą musieli stąd odejść szybciej, nawet biorąc pod uwagę pierwotne założenia. - Sądziłam, że te przygotowania... - Zamilkła. Szczerze sądziła, że jej dziadek miał zamiar stanąć u boku jej ojca i walczyć z Baratheonami, ale się powstrzymała. Ród Tullych miał teraz własne problemy. - Oczywiście, rozumiem, że na twych barkach spoczywa ogromny ciężar, nie chcę być jednym z nich. Wypoczniemy kilka dni i ruszymy w dalszą drogę do... - Zerknęła na męża i zmarszczyła brwi w zastanowieniu. Zupełnie wyleciało jej to z głowy.  - ... Seagardu. Stamtąd miał nas zabrać okręt na Żelazne Wyspy, o ile dobrze pamiętam, prawda?

Jego rana miała się raczej dobrze, a przynajmniej się goiła na swój sposób, więc Arryn nadal miał pół swej rudej czupryny w bandażach, bo nawet twarz miał podziurawioną po strzałach. Harrold nawet z ciekawości podczas przebierania się dotknął ów ran, ale skończyło się jedynie sykiem bólu. Otrzymał on zastępcze odzienie zamiast tamtejszych, które posiadało na sobie liczne ślady podróży. Jedyne co go przerażało w tym, to fakt, że takowe ślady mogły przestraszyć Elizabeth. Samo serce szybciej mi zabiło na myśl o niej. Elizabeth. Tak bardzo chciałbym Cię zobaczyć. Rzucił ze smutkiem w duchu. Czuł się...samotny. On, w obcym zamku, w obcej krainie, w obcym rodzie, mając niedaleko mogiły swych przyjaciół, nie było przy nim nikogo, komu ufał i mógł się wyżalić. Przysiadł na łóżko i schował swoją twarz w dłonie. Czuł po chwili, jak do jego oka zaczynają nachodzić łza. Wszędzie wojna. Całe Westeros odczuwało jej piękno, a mimo to, nikt nie chciał odpuszczać. Przechodziły mu przez głowę mnóstwo okrutnych obrazów, tego, czym jest prawdziwe oblicze wojny. Tym razem Lannisterowie mieli chęć rozpętać kolejną, tylko, że w Dorzeczu. Chłopak otarł oko, powstał i spojrzał na cień siebie w lustrze. Damy radę. Pomyślał smętnie i ruszył ku drzwiom, czekała go wizyta u zbrojmistrza bądź płatnerza.
Samo przydzielenie zbroi trochę zaskoczyło młodego księcia. Myślał, że jak już otrzyma wyposażenie, to będzie jakaś brygantyna z elementami płytowymi, która po prostu wyleżała swoje i całkiem pasowała na księcia, a tutaj planują mu robić zbroję na miarę. Z jednej strony wyrzekłby, że nie potrzebuje czegoś takiego, że starczy mu właśnie jakaś zużyta zbroja, ale z drugiej strony głupio byłoby, gdyby książę za granicą paradowałby w czymś na poziomie błędnych rycerzy bądź wyżej postawionych zbrojnych, więc nie marudził, a ładnie podziękował.
- Tak, panie. - Skłamał ze zmęczonym spojrzeniem młodzik, po czym skierował wzrok ku gościom. Gdy go przedstawiano, zrobił krok do przodu, najpierw do kobiety, gdzie tam się ukłonił i ucałował ją zimno w zewnętrzną część dłoni, będąc w takiej pozycji, tylko posłał jej nijakie spojrzenie.
- Miło poznać, Księżniczko Alysanne Targaryan.- Wyrzekł z taktem, po czym spojrzał ku Harlawowi, gdyż ten nieświęty barbarzyńca był starszy, to odczekał, aż ten wyciągnie rękę i wtedy dopiero sokół odwzajemnił. Na koniec zrobił dwa kroki do tyłu i zajął miejsce u prawicy Króla Edmure'a.
Giermek był w swoim środowisku, czyli jedynie słuchał, co inni mają do powiedzenia. Oho, ich goście będą mieli problem z przedostaniem się na Żelazne Wyspy. Nie darzył tej dwójki jakimkolwiek ciepłym uczuciem, więc nawet im nie współczuł. No było mu trochę szkoda księżniczki, w końcu była damą, a o damy w rycerskich zwyczaju się dba.

Po pierwsze - Nie szkodzić. Z takim nastawieniem Theodan wyruszył w drogę przez Westeros od Starego Miasta do Raventree Hall. Został przydzielony do lorda Blackwooda, który zresztą podobnie jak on był tego samego wyznania. Starzy Bogowie zaraz po nauce byli najważniejszą dla Theodana sprawą. Nie wtrącali się za wiele, nie byli żadną z personifikacji, a po prostu istnieli. Wiedzieli kiedy ma nadejść pora na ujawnienie swojej obecności.
W czasie wędrówki maester przystawał także przy różnego rodzaju oberżach, szczególnie tych mu przyjacielskich. Tam nie dość, że dostawał jedzenie po taniości to i także mniej wygodne, acz zdatne do spania kwatery. No i psy były najedzone. Jednak należało pozostawić to wszystko, gdyż Theodan zawitał w końcu na kolejnym ze swoich przystanków - Riverrun. Teraz musiał jedynie zaoferować pomoc na dworze. Albo ogólnie zaoferować swoje usługi w mniej znanych sprawach. Nie był wybredny - wiedział jak sobie radzić nawet jak zwykły parobek. W końcu od parobków się wywodził.
Strażnicy, o dziwo, wpuścili go. Być może niektóre z ogniw jego łańcucha mogły ich przekonać. Kiedy jednak jeden z nich poszedł z nim wraz do króla Edmure'a i przedstawił go na ucho, zaraz sam zaczął mówić, skłaniając swą głowę i pozwalając, aby ogniwa łańcucha zabrzęczały. Tak samo postąpił z innymi osobami w jego towarzystwie.
- Królu Edmurze, jeśliś mogę sam siebie zaprezentować, nazywam się Theodan z Białego Portu. Jestem w swej wędrówce do domu lorda Blackwooda, aby nająć się pomocą na jego dworze. Z tego miejsca jednak póki co chciałbym prosić o możliwość tymczasowej pomocy u twych murów, pomagając ludziom tak, jak symbolizuje mój łańcuch. - Siedzący na ramieiu kruk Theodana zaskrzeczał cicho, powtarzając słowo "pomocy" w lekko niezrozumiałej formie.

- Cóż za uroczy młodzieniec... - Powiedziała nieco protekcjonalnie do młodego Arryna, gdy ten ucałował ją w dłoń, choć nie omieszkała się nie uśmiechnąć na jego dobre wychowanie, które w dzisiejszych czasach zdawało się odchodzić do przeszłości. - ... choć może winnam powiedzieć, że młody mężczyzna. Wielu w twoim wieku przyszło stawać już na polu bitwy. - Przyjrzała mu się z uwagą, trudno było nie zauważyć, że został on ostatnio poturbowany. - Widzę jednak, że przygody nie ominęły także i ciebie... Mam nadzieję, że nie przeszkodzi ci to w zdobyciu ostróg i wiernej służbie jego miłości. Pamiętaj też, choć jestem pewna, że zdajesz sobie sprawę, że spotkał cię ogromny zaszczyt i odpowiedzialność, choć... - Uśmiechnęła się do Edmure. - ... choć ta spoczęła również na jego miłości. Nie każdy ma okazję służyć jako giermek królowi i nie każdy król ma okazję posiadać giermka z tak znamienitego rodu jakim są Arrynowie.
- Naturalnie rozumiem, że obrona własnych ziem jest dla ciebie najważniejsza i nie mam ci tego za złe. Mogę się tylko modlić o to byś wyszedł ze zbliżającego się starcia zwycięsko. Walka z potęgą Casterly Rock będzie niezwykle ciężką próbą... - Na wieść o upadku Seagardu kąciki jej ust drgnęły. Nie spodziewała się takiej wiadomości. Nikt się chyba nie spodziewał. Spojrzała się na swojego męża i położyła rękę na jego ramieniu. Wolała nie wiedzieć co sobie teraz myślał i co mógłby zrobić na tą wieść. W końcu nie znała go na tyle by przewidzieć jego reakcje. - To... - Zerknęła na swego dziadka, to znów na męża. - ... Dobrze, że nas o tym powiadomiłeś. Byłoby wyjątkowo niefortunnie gdybyśmy się udali w tamtym kierunku... - Czując, że atmosfera znów gęstnieje uznała, że najlepiej będzie przerwać te rozmowę i nieco uspokoić obydwie strony. - Wasza miłość raczy wybaczyć. Droga była długa i chcielibyśmy się z mężem nieco odświeżyć. Ufam, że nasi ludzie zostaną zakwaterowani najlepiej jak to możliwe, biorąc pod uwagę obecne warunki. Mam też nadzieję, że będzie nam dane zjeść wspólny posiłek. - Gdy Edmure wyraził swą zgodę na odejście dygnęła przed nim, jak wypadało przed królem. - Wasza miłość, kuzynie... - Spojrzała przelotnie na młodego Arryna. - Książę.

"Uroczy młodzieniec", ileż on to razy słyszał z plotek w Orlim Gnieździe i poza nim. Jego przyjaciele też często mówili mu te ploteczki prosto w twarz, że młode panny zawieszają na nim oko, na co młody Arryn się jedynie niewinnie uśmiechał. Tym razem był już tak do tego przyzwyczajony, że jedynie uniósł kącik ust w uśmiechu jako odpowiedź na takie zagranie księżniczki. Potem zaczęła się jej dłuższa odpowiedź, której grzecznie słuchał, a na sam koniec przytaknął. Jedynie było widać, że słowo "przygoda" ruszyło go w środku na tyle, że wciągnął głębiej powietrze na moment. Nie mógł się denerwować.
- Zamierzam służyć Królowi Edmure'owi najlepiej jak potrafię i świecić przykładem na rycerza.- Odrzekł grzecznie, lecz chętniej by w tym momencie przewierciłby Alys wzrokiem i się nie odzywał. Mimo to trochę kupiła go swoją charyzmą. Nie będzie aż takim niemiłym draniem dla Valyrianki.
Aż tu nagle krzyk. Czyj krzyk? Króla krzyk. Cisza? Spytał sam siebie w duchu książę nie wiedząc, o co dokładnie chodzi. Stojąc tak w dworskiej postawie przed księżniczką, przez jedno oko musiał całkowicie obrócić głowę w tamtym kierunku, by ujrzeć, co tam właśnie się działo. Ot ktoś w bardzo niemądry sposób podszedł do wyższego stanu. Trochę go żałował, pewnie nie wiedział nawet, co zrobił dokładnie nie tak. Mimo to wrócił szybko do rozmowy, na której koniec się ukłonił i zrobił dwa kroki w tył.
- Księżniczko.- Odpowiedział beznamiętnie na pożegnanie Smoczej księżniczki i trochę ją odprowadził wzrokiem, a potem wrócił do starszej wiekiem ryby. Na jakikolwiek gest, że Arryn może odejść, odpowiedział tym samym i ruszył on do stajni, by sprawdzić, jak się trzymał wierzchowiec jego przyjaciela. Ot, tak to se było.

- Szanowny królu, nie istnieje potrzeba stosowania tak drastycznych metod. - Powiedział Theodan, nie odznaczając się jakimkolwiek strachem czy lękiem na sam znak, że miałby zostać wtrącony do lochów. Mimo to, patrząc na to jak to wszystko przeszło do czynów, Theodan uniżył raz jeszcze głowę. - Miłościwie proszę o przebaczenie, czasy są jednak dość napięte. - Kolejne słowa sprowadził do starych bogów, gdyż tylko oni mu pozostali. - Miejcie mnie bogowie w opiece i przekonajcie ich. - Tyle, że ciche. Ale poszedl pokornie za nimi.

Co ważniejsze osobistości, wliczając w to oczywiście Jaspera, oraz króla Harrolda, wstąpiły na dziedziniec siedziby rodowej Tullych. Dopiero później do Riverrun wkraczać zaczęli pomniejsi rycerze na grzbietach swoich wierzchowców, sam książę natomiast nie odstępował młodszego brata nawet na krok, prowadząc swego wierzchowca za sobą. Jego złe przeczucia wobec wyprawy Harry’ego się spełniły, był jednak wdzięczny Wojownikowi, iż młodszy Arryn przeżył w rozerwanej wojną krainie. Bandaże owinięte wokół oka nie zwiastowały dobrych wieści, ale Jasper był pewien, że w przyszłości jego braciszek zostanie wspaniałym rycerzem, sławnym nie tylko w Siedmiu Królestwach. Za Wąskim Morzem również znano takich wojowników jak Arthur Dayne, czy Barristan Śmiały, a przynajmniej tak słyszał.
- Jak to się stało, że trafiłeś do Riverrun jeszcze przed nami? Dziadek wspomniał jedynie, że szukasz chwały w Dorzeczu. – korciło go, by zapytać jak to się stało, iż połowa jego głowy była obandażowana, wolał jednak o tym nie wspominać w pierwszej rozmowie odkąd spotkali się ponownie. Harry zawsze był pełen energii, bardziej nawet niż sam Jasper, który ostatnimi czasy spędzał większość wolnych chwil przy opasłych tomach z biblioteki. Teraz wydawał się być smutniejszy, jakby ciągle myślał o czymś poważnym. Cóż, Jasper również nie byłby zbytnio wesoły, gdyby w swojej pierwszej wyprawie od razu zyskał bliznę.

Na reakcję dziadka Harry trochę się zdenerwował, w końcu wyglądał tak, jakby zaraz miał zemdleć i wlecieć do fosy Riverrun. Mieli oni porozmawiać później, więc wnuk pokiwał głową twierdząco ku niemu.
- Jak sobie życzysz, dziadku. - Odrzekł łagodnym tonem. Po czym jednym okiem śledził go jak rusza wraz z drugim królem do samotni, pewno rozmawiać o sprawach politycznych. Pozostał on więc z bratem, do którego swe jedyne oko pokierował. Bracia...także ruszyli na plac, by to tak na moście nie stać. Jasper zapytał brata, jakim to on sposobem pierwszy znalazł się w Riverrrun. Jakby to się zastanowić, to zbyt ciężkie to nie było, ponieważ wyruszył on przed nimi.
- Ostatnie wydarzenia...- Zaczął z lekką dozą smutku. - ...mnie do tego zmusiły, bracie.
Nagle spochmurniał, chowając tak wzrok na bok. Wyglądał, jakby widocznie coś na nim ciążyło i nie mógł się przemóc, by to z siebie wyrzucić. Zmusił mnie do tego strach. Przegryzł wargę i przystaną. Wpatrzył się w pobliski skrawek muru Riverrun. Wziął głęboki oddech, po czym spokojnie wypuścił powietrze. Cholerny tchórz ze mnie. Pociągnął nosem, poczuł załamanie w sobie. Czemu on do cholery o tym myślał?! Nienawidził samego siebie, za to, co zrobił swoim wiernym druhom. Nie chciał w tym momencie pokazać dla swego brata, że jego oczy nachodzą łzami. Brońcie Siedmiu nie chciał za żadne skarby tego pokazać. Starszy brat mógł usłyszeć cichy szloch. Nienawidzę siebie.

Zmarszczył brwi, studiując przy tym wyraz twarzy brata. Być może nie okazywał tego tak często jak powinien, aczkolwiek Jasper bardzo przywiązany był do swojej rodziny. Zawsze jednak był szczególnie blisko z młodszym bratem, różnica wiekowa nie była w końcu aż tak wielka. Pozostałe rodzeństwo było albo w tym samym wieku, przez co preferowali własne towarzystwo, albo ledwo się urodziło i nie było zbyt rozmowne. Widząc więc, jak coś ewidentnie trapi Harry’ego, podjął decyzje, by spróbować jakoś go pocieszyć. Nie mógł pozwolić, aby przez resztę życia rozpamiętywał swoje decyzje w ciemnym pokoju, bez zapalonych świec.
- Nie chce naciskać, ale.. może chciałbyś o tym porozmawiać? – spytał, niepewnym głosem. Pragnął, by brat podzielił się z nim swoimi przeżyciami, nie chcąc jednak go do tego zmuszać. – Wszyscy zawsze powiadają, że łatwiej jest sobie poradzić, gdy podzielisz się z kimś swoimi problemami. Może to faktycznie działa?.
Uśmiechnął się delikatnie, splatając dłonie za plecami i postępując kilka kroków u boku braciszka. Po raz pierwszy miał okazję przyjrzeć się nieco Raventree Hall. Ów zamek był otoczony własną, mistyczną legendą, związaną głównie z obumarłym Drzewem Sercem. Siedziba rodowa Blackwoodów nie była jednak zbudowana z przepychem, jak chociażby Casterly Rock, czy nawet Riverrun, oraz Orle Gniazdo. Ich własny zamek również wyglądał jak wiele innych, jednak zbudowany był wysoko, wysoko, pośród gór, na tyle, by w zimie musieli zejść na dół, aby przypadkiem nie zamarznąć.

Harry obrócił tak głowę z kierunku brata ze łzami w oku. Wpatrywał się w niego tak przez długi moment w bezruchu. Patrzysz na tchórza, bracie. Jego oko jeszcze bardziej naszło łzami, a usta zaczęły drgać. Spojrzał zaraz w dół. Łzy płynęły mu po policzku i zaczął widocznie ciężej oddychać.
- Ni-e. - Odpowiedział z drgającym głosem, po czym odwrócił się od brata. Zaczął przecierać rękawem twarz, by najszybciej pozbawić się łez. Zaczął najzwyczajniej szlochać, ciężko łapiąc przy tym powietrze. Miał dość. Czuł się najzwyczajniejszym śmieciem. Winny śmierci swoich przyjaciół. Pozostawionych przyjaciół na śmierć. Co to za przyjaciel co ucieka! Tak Harry, jesteś cholernym tchórzem, to czuł w spojrzeniu brata. To Ty na nich sprowadziłem ten los. Jakich konsekwencji się spodziewałeś mały durniu? Jesteś do niczego. Ciężko łapiąc powietrze, ruszył do głównego zamku. Czuł wstyd przed wszystkimi na placu. On, książę Doliny mażący się przed wszystkimi jak jakieś dziecko. Nie zwracał uwagi na swego brata, po prostu szedł przed siebie, ciągle wycierając twarz z łez. Wyglądał tak, jakby zaraz miał wybuchnąć.

Wyglądało na to, że Harry faktycznie z czymś sobie nie radził. Z czymś ważnym, czymś, co powinien przedyskutować z dziadkiem i z ojcem, kiedy już powrócą do Doliny. Trudno było jednak od tak zostawić Harry’ego w Riverrun, kiedy widocznie nie był w najlepszym stanie. Wbił wzrok w tył głowy brata, wyciągając dłoń, aby położyć ją na jego ramieniu, ostatecznie jednak tego nie zrobił. Harry widocznie nie chciał jego pomocy, a przynajmniej tak myślał, Jasper oczywiście jednak nie miał zamiaru od tak odpuścić. Już miał coś powiedzieć, kiedy Harry nagle ruszył błyskawicznym krokiem w stronę korytarzy zamku.
Pokręcił głową, nie wiedząc zbytnio co myśleć. Nie było sensu za nim biec, zważając na to, iż Riverrun wcale nie było takim małym zamkiem, którego Jasper nie znał wcale. Był tu w końcu ledwie kilka minut. Westchnąwszy ciężko, niczym dziadek kiedy był wyjątkowo zmęczony. Wpatrywał się jeszcze przez dłuższą chwilę w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał Arryn. Poczuł na sobie spojrzenia części ludzi, którzy dość słabo ukrywali swoje zainteresowanie ów zdarzeniem. Kiedy książę podniósł wzrok, wszyscy błyskawicznie powrócili do swoich zajęć, Jasper z kolei ruszył do swej wskazanej komnaty.

Na dziedzińcu było gwarno i tłoczno, nikt więc nie zauważył, kiedy do bramy podjechała dwójka jeźdźców. Dopiero zamkowy strażnik podszedł spytać się o powód wizyty, ale zasypany opowieściami i gdy mało nie oberwał wyciąganą w pośpiechu lutnią szybko sobie odpuścił. Przechodzący niedaleko mogli jedynie usłyszeć wysyczane pod nosem "artyści", aż dziw, ile jadu dało się umieścić w ledwie jednym słowie.
Jeden z podróżnych, rosły mężczyzna odziany w broję, zabrał konie i udał się do stajni, by zaopiekować się zmęczonymi po długiej podróży zwierzętami. Jego towarzyszka miała jednak zgoła inne plany. Wypatrzyła sobie stos skrzyń i niewiele myśląc szybko się na nie wspięła. Kiedy usadowiła się na samy, szczycie tej wątpliwie stabilnej konstrukcji wyjęła lutnię i po kilku brzdąknięciach zaczęła śpiewać.


Gdy księżyc lśni, wiatr w trawie gra, a trakt pustkami świeci.
Gdy krzyk koszmarny wznosi się i krew z ran licznych leci.
Pierścienie srebrne sypia się, z już zimnych rąk spadają.
I znów bandyci w piękną noc kieszenie napełniają.

Nakazy bogów obce im, a ludzkie prawa głupie.
W nich cnoty brak, honoru też, skrupuły nóż wyłupie
Bo któż by przesz odwagę miał złoczyńcy przeciąć drogę.
Więc znów niewinni muszą paść, a ludność odczuć trwogę.

Wieść smutna ta przecina kraj, do wielu uszu leci.
Czy ktoś da radę oręż wznieść i bunt dla zła rozniecić?
Czy gdzieś cny rycerz kryje się, co spokój, ład przywróci?
Wojownik za nim wstawi się i wrogi cios zawróci.

A póki co zapada noc i znowu księżyc świeci.
I przed podróżnym trudny szlak z nadzieją swą oświeci.
Bo może właśnie ten ów mąż wybrańcem się okaże?
I złu czającym się co krok ukorzyć się nakaże?