Wieś "Złotoryje"

Wyruszyli z Królewskiej Przystani już trzeciego Lutego. Droga do Lannisportu zajęła dziesięć dni, a na wieś kolejne cztery. Droga przez Dorzecze bynajmniej nie należała do najprzyjemniejszych, ale na pewno była wygodniejsza, niż wędrówka przez góry Zachodu. Jeśli nikt się nie zgubił po drodze, to panów było trzech - Atlovart, Rosh i Daeron Targa.. Cykada zafarbowany na biało. Dodatkowo Atlovart ciągnął za sobą luzaka, ale to raczej była sprawa najmniejszej wagi. Już z oddali najemnik cieszył się w sercu na widok znajomych terenów. Przecież dorastał tu od gówniarza! Niektórymi dniami zastanawiał się, jak potoczyłyby się sprawy, gdyby jednak nie zatrudnił się w karawanie. Czy wciąż pomagałby w karczmie? Tego nawet najstarsi górale z Doliny nie wiedzą. Plan był taki, by zatrzymać się w karczmie i zostać jakieś dwa, może trzy dni, a potem wrócić do Lannisportu szukać jakiejś pracy, co by nie siedzieć bezczynnie.

Ech, klasyka. Przez cały dzień wszyscy się opierdalają, ale jak ktoś ich na tym nakrywa to nagle Na Siedmiu, ile ja mam teraz pracy! Marchewkę przesadzić, wody naczerpać, świniaki nakarmić! A na wieczór przecież do baby muszę zdążyć, bo dopiero ósemkę dzieci mamy i nie ma komu w polu robić!
I weź tu człowieku coś załatw. Na szczęście Atlovart nie musiał. Wystarczyło jako tako przywiązać konie do niskiego płotku i wejść do karczmy.. no właśnie. Wystarczyłoby, bo jakiś entuzjasta już ich witał od progu wsi chyba. Może za kupców wzięli? Opancerzonych.. no ale kto tam wie? Z miasta przyjechali, więc nie było co robić wsi na wsi, tylko trza było się przedstawić.. lub podać cel predestynacji. Ciężkie słowo, którego większość osób w zasięgu wzroku najemnika by nie zrozumiało, ale w sumie co za różnica. Ohoho, jeszcze skojarzył Atlovarta jako miejscowego. Sąsiad jakiś, czy ki diabeł? Brudne to to, ale najemnik też by był brudny od pracy. Po czym by tu.. no albo głos albo oczy, bo to się nigdy nie zmienia... chyba żeby komuś wyrwać język albo patrzałki wyłupić, ale to inna sprawa. Po głosie jakoś nie poznawał, a że było już niedaleko i od jakiegoś czasu siedział w siodle, to najemnik rzekł:
- Ano było się kiedyś. Ostatnio rok temu, a łącznie to jakieś.. z siedemnaście lat - zeskoczył z siodła i podał wieśniakowi prawicę, gdyż nie uznawał podziałów, a z lordami się tak nie witał, bo pewnie straciłby przynajmniej rękę - Atlovart, drugi syn tutejszej karczmarki - a gdy spojrzał mężczyźnie w oczy, to już wiedział z kim mówi i najpewniej uścisnęli się po tylu latach rozłąki.

Patrzcie państwo! Tyle lat, akurat wpadli przejazdem, a tu Drek! No po prostu być nie może! Przynajmniej chłopina rzetelnie robił i pomagał matce. Gdyby starowinka miała jeszcze drwa rąbać, to byłby już absurd. Gdy był tu rok temu co prawda zostawił sporo grosza, ale serce go bolało, że rodzice nie chcieli zabrać się razem z nim. Tu się urodziliśmy, to tu nas pochowają - i inne takie dyrdymały. 
- Tak, chodźmy. - a gdy szli, to Atlovart przedstawił sobie Dereka z Roshem i Księciem - jak ostatnio ochrzcili Cykadę, bo.. wysoki, chudy, bez zarostu, walczyć nie umie, za to wygadany... no i te białe włosy jak u Smoków. Zasiedli więc w karczmie, lecz najemnika zdziwił nieco pewien fakt. A właściwie jego brak. Brak chrapliwego już głosu i zgarbionej sylwetki sunącej do nich zza kontuaru. Gdy zaś Drek wrócił, to Atlovart rozpytał go o te kilka rzeczy, które go interesowały.
- A matulę gdzież to poniosło? Z ojczulkiem się wybrali na targ, czy ki czort? No i opowiadaj co ciekawego - aby więcej was się tu ostatnio nie zleciało? Ostatni raz tośmy się z piętnaście lat temu widzieli. Ileż to czasu, aż się wierzyć nie chce...

Reakcja brata bynajmniej nie napawała optymizmem, zaś sama relacja była wstrząsająca. Atlovart nie wiedział co powiedzieć, ale czuł, że jeśli czegoś nie zrobi, to go rozniesie. Wstał więc i wyszedł, a gdyby ktoś popatrzył w ślad za nim, to skierował się prosto w las. Jakąś milę wgłąb do miejsca, gdzie kiedyś karczowali drzewa na opał. Chwycił siekierę i jeśli nic nie stanęło mu na drodze, to miał zamiar powalić tyle drzew, na ile starczy mu sił. Prawdopodobnie wrócił do karczmy, gdy stawało się już ciemno. 
Wieczór, a i kawał nocy miał zamiar spędzić na wymienieniu kondolencji i rozmowach z rodziną. W końcu mieli sobie kilkanaście lat do opowiedzenia. Następnego dnia rano miał zamiar wybrać się na miejsce gdzie ich pochowano/złożono szczątki/spalono/cokolwiek. To chyba było tyle, jeśli idzie o nadrabianie rodzinnych relacji.

I faktycznie wybrali się na miejsce pochówku. Czyli jednak kopczyk. I dobrze. Wreszcie nieco odpoczęli. Atlovart wystąpił do przodu i wydobył z kieszeni srebrny medalik z wizerunkiem Matki - aspekt Siedmiu - i wcisnął między kamienie, co by jakiś szubrawiec nie ukradł. 
- Jest dobrze. Porządnie i skromnie. Na pewno by to docenili.
Najemnik wypytał rodzinkę co porabiają oraz dał znać, że sam ma zamiar jechać do Lannisportu i zostać tam do turnieju, zaś oni - gdyby ktoś wyraził chęć - na pewno znajdą schronienie i uczciwą pracę w Królewskiej Przystani. Zaufanych osób nigdy nie za wiele. Karczmę w Złotoryjach można w końcu było sprzedać, jeśli nikt nie chciał tu zostać - a pewnie ktoś chciał.

Jako starszy brat przynajmniej mógł jako tako postarać się o zapewnienie braciom jako takiej przyszłości. Posadka w Królewskiej Przystani. Znikome obowiązki, stała płaca. Trochę śmierdziało, ale było wygodnie. A, że ktoś został, by tutaj doglądać interesu też dobrze - przynajmniej się nie zmarnuje, a Atlovart moooże kiedyś rozszerzy interes o ziemie Zachodu. Teraz jednak należało się skupić na podróży do Lannisportu i przygotowaniu się do turnieju. Na szczęście Atlovart miał luzaka. Na miejscu wypadałoby znaleźć jeszcze jakąś robótkę i kogoś do ćwiczeń, co by kukieł albo czyichś giermków nie obijać, bo nie wypada. Wyściskał jeszcze rodzinę, świadom, że pewnie długo ich nie zobaczy. Oby Los im sprzyjał.