Świątynia Kultu Gwiezdnej Mądrości

Na wezwanie Przedwiecznych stawił się Skagir przed bramami świątyni należącej do okrytego złą sławą Kultu Gwiezdnej Mądrości. Był to wysoki gmach, nad którym wznosiła się pojedyncza, strzelista, smukła wieża zwieńczona koroną z żelaznych kolców. Przed jej wejściem Wybraniec ujrzeć mógł sześciu strażników uzbrojonych w halabardy i zakutych w czarne kirysy. Na głowach nosili barbuty, acz te nie były otwarte. Twarze zasłaniały im zespolone z hełmami mosiężne maski prezentujące twarz surowego, stoickiego mężczyzny. Każdy z nich był postawny i dorównywał jego Naznaczonym pod względem atrybutów fizycznych, przerastając ich zaś pod względem ponurej aury jaką wokół siebie roztaczali. Z wnętrza świątyni dobiegały przytłumione głosy inkantujących wiernych.
Wybraniec minąć mógł milczących strażników, którzy zupełnie nie zwracali uwagi na jego obecność, nie spoglądając nawet w jego kierunku i udać się w górę schodów ku wejściu. Tam z cienia wyłoniła się spowita w ciemne szaty kobieca postać, która skrywała swoją twarz za miedzianą maską przedstawiającą urodziwą niewiastę o ostrych rysach i tygrysich uszach. Powitała ona Wybrańca w znanym mu języku Valyrii, aczkolwiek z silnym, asshaijskim akcentem. Była tu po to, aby wskazać mu drogę do bogów. Idąc za kobietą Skagir minął okrągłą salę w centrum świątyni, gdzie tuzin zamaskowanych postaci wznosił modły przed wyeksponowanym na złoconym ołtarzu dużym odłamkiem czarnego kamienia. Widział również kolejnych strażników podobnych tym, którzy strzegli wejścia. Korytarzami przemykali zaś zakapturzeni akolici, którzy usuwali się chyżo z drogi Wybrańca i jego przewodniczki, pochylając przed nimi głowy.
W końcu kobieta doprowadziła go do wysokiego łuku i stromych schodów wiodących ku górze, zapewne na kolejne piętra wieży wznoszącej się nad gmachem świątyni. Przejścia dalej strzegło dwóch roślejszych gwardzistów, którzy spowici były czernionymi zbrojami płytowymi, głowy ich chroniły przyłbice o złoconych zasłonach wzorowanych na oblicza demonów, a jako broń dzierżyli partyzany. Oni również nie drgnęli nawet, kiedy Wybraniec i jego przewodniczka ich mijali, podobnie jak poprzedni wartownicy.
- Dalej musisz udać się sam - rzekła kobieta, kiedy wprowadziła Skagira na pierwsze piętro i wskazała mu kolejne schody, ponownie wiodące ku górze. - Oczekują ciebie i tylko ciebie.
Przewodniczka pochyliła lekko głowę i odwróciła się na pięcie, oddalając się ku innym obowiązkom. Nie było nic więcej co chciała lub mogła powiedzieć. Stopnie były strome i ciągnęły się długo, jednak w pewnym momencie Wybraniec zaczął słyszeć przytłumione głosy dobiegające z góry, które z każdym krokiem stawały się coraz wyraźniejsze i bardziej słyszalne. Rozpoznał w nich głosy Przedwiecznych. Niestety rozprawiali ze sobą w języku Asshai, któremu nie był w stanie obecnie pojąć, ale dyskusja ich wydawała się bardzo żywa. Głos POTĘŻNEGO Hyrkoończyka brzmiał na rozgniewany, podczas gdy Andalka jak zawsze wydawała się figlarna i lekceważąca. Ostatni głos, który wprowadzał między nimi równowagę swoim spokojem, należał do mężczyzny dzierżącego kostur. W końcu Skagir dotarł na szczyt schodów i stanął przed bogami. Była ich tu jedynie trójka, ci, którzy prowadzili pozostałych po wyjściu z katakumb. Zasiadali na trzech rzeźbionych w mahoniowym drewnie wysokich krzesłach w pustej sali na planie okręgu. Sufit komnaty, otoczony od zewnątrz wieńczącymi wieżę żelaznymi kolcami, był przeszkloną kopułą opartą na gęstym, żelaznym stelażu. Pasowało do Kultu Gwiezdnej Mądrości, aby mieć takie miejsce. Miejsce pozwalające być blisko gwiazd.
- Ach... W końcu tu jest - kobieta zajmujące miejsce na lewo od wejścia uśmiechnęła się. Częściowo skrywała swoją urodziwą twarz za pięknym wachlarzem z czarnego materiału pokrytego złotymi wzorami, który niewątpliwie musiała zdobyć już w Mieście Cieni. - Możemy więc zaczynać... generale.
Spojrzenie kobiety powędrowało w kierunku niegdysiejszego Hyrkoończyka , który zajmował krzesło naprzeciw wejścia. Mężczyzna odwzajemnił się jej karcąc ją wzrokiem, po czym skierował swe oczy na Skagira.
- Podejdź bliżej, Skagirze z Thennu - polecił, jego dudniący głos odbijał się od ścian komnaty niczym wojenne werble wzywające do broni. - Służyłeś lojalnie naszej wizji i obiecaliśmy ci nagrodę - oznajmił. - Pierwszy dar jaki od nas otrzymasz, po tych, które daliśmy ci wciąż będąc w okowach, jest niezwykle cenny - jest to dar wiedzy.
- Jeden z najwspanialszych darów świata.
- Myślisz zapewne, że zakończyłeś swoją misję rozbicia naszych okowów i czekasz na nasze rozkazy. Wiedz jednak, że twoje zadanie nie dobiegło końca, albowiem wciąż pozostaje jeden, który pozostaje spętany - wyjawił wojownik, a wspomnienie o ostatnim Przedwiecznym wywołało widoczne zmiany na twarzach dwójki pozostałych. Kobieta z wachlarzem kryła ekscytację za wachlarzem, jednak ogniki płonące w jej oczach zdradzały jej uczucia. Mędrzec wsparty na kosturze wyglądał zaś jakby odpłynął myślami daleko w przeszłość, przypominając sobie coś z błogim wyrazem nieobecności na twarzy. - Tysiące lat temu to on rzucił na kolana dawnych bogów władających tym światem i niebiosami nad nim. Ogromu konfliktu jaki wówczas wybuchł nie da się ogarnąć umysłem, który go nie doświadczył. Armie liczące miliony ścierały się na lądzie i morzu, wody wrzały i obracały się w toksyczną parę, bestie równie straszne i potężne co smoki siały zniszczenie na ziemi, wodach i niebie - kiedy Hyrkoończyk przemawiał, Skagir czuł wokół siebie echo ogromnych bitew z przeszłych dni, dziedzictwo krwi i brutalności rozlewające się po jego skórze. - Zatryumfował, jednak zabicie bogów i ich czempionów nie jest lekkim wyczynem. Chwilę wyczerpania i krótkiej słabości wykorzystali ci, którzy chcieli nas zdradzić. Spętali nas w momencie największego tryumfu, rzucając świat w mrok barbarzyństwa i zacofania.
- Ale znowu uczynimy go pięknym.
- Uczynimy go oświeconym.
- Twoim nowym zadaniem jest służyć w najchwalebniejszej z misji - uwolnieniu największego spośród nas. Rozjaśniając hierarchię jakiej będziesz się trzymać... Ten, którego szukamy, jest najwyższym z bogów, utożsamia i udoskonala wszystko co my z osobna reprezentujemy. Nasza trójka - my jesteśmy jego towarzyszami w panteonie, narzędziami jego powrotu. Pozostali zaś... Hmm... - Hyrkoończyk uniósł nieznacznie kącik ust w bardzo oszczędnym uśmiechu, obserwując uważnie Skagira. - To nasi czempioni, najbardziej zasłużone i zaufane sługi.
- Traktuj ich z należną czcią, ale nie płaszcz się przed nimi jak przed bogami - odezwał się mniejszy z mężów. - Kto wie... Może kiedyś sam dołączysz do ich szeregów.
- Na razie uważaj na ich gesty i słowa - przestrzegła kobieta, opuszczając nieco wachlarz. Figlarne przed chwilą oblicze było teraz chłodne, a oczy ponure i przepełnione nieopisaną groźbą. - Byli zamknięci tak długo, że obawiamy się, iż niektórzy z nich mogli znieść to źle. Zapomnieć o pełni swoich obowiązków - lekki, drapieżny uśmiech zagościł na jej twarzy. - Czas pokaże, którzy będą służyć dalej, a którzy skazani będą na zatracenie.
- Jutro wyruszysz z nami do Stygai - oznajmił wojownik. - Barki rzeczne zabiorą nas w górę Popiołu - wyjaśnił. - Zabierzemy również waszego czarownika, jak również wyruszy z nami tuzin najlepszych spośród sprowadzonych przez ciebie wojowników. Więcej nie będzie konieczne. Kiedy zaś powrócimy z Miasta Nocy, wówczas drugi rozdział naszej misji rozpocznie się na dobre...
Jeżeli Skagir miał pytania, które uważał za stosowne w tym momencie, to był to krótki moment na to, aby je zadać. W przeciwnym razie Przedwieczni odprawili go, aby gotował się do drogi.

Odpowiedź Skagira zdecydowanie przypadła Przedwiecznym do gustu. Potężny Hyrkoończyk skinął głową, jego oblicze wciąż stoickie, ale z satysfakcją przyjmujące wolę Skagira. Sarnorczyk dzierżący kostur uśmiechnął się ciepło i również kiwnął głową. Andalka - dostrzegając rzucane ku niej spojrzenia - zaprezentowała piękny uśmiech, żywe ogniki podstępnie igrające w jej oczach.
Pewnym zaskoczeniem dla Przedwiecznych było pytanie jakie zadał im Skagir. Lu Bu? Kto to w ogóle był Lu Bu? Bogowie nie kojarzyli tego osobnika, aczkolwiek za informację wystarczyło im na razie to, co powiedział im Wybraniec - postradał on zmysły w katakumbach. Przypadłość ta była im doskonale znana.
- Jeżeli rzeczywiście jest tak cenny, aby kłopotać nim nasze głowy, wówczas spojrzę na jego złamany umysł kiedy powrócimy - oznajmił mężczyzna dzierżący kostur po wymianie spojrzeń z pozostałą dwójką. - Nich wyznawcy przygotują dwie ofiary, które zapłacą za powrót jego zmysłów.
Najwyraźniej Przedwieczny nie musiał nawet sprawdzać czy zrobienie czegokolwiek jest możliwe. W końcu po co byłyby mu ofiary, jeżeli nie byłby pewien, że będą mu potrzebne? Czego jednak Skagir się spodziewał, w końcu stał przed obliczem bogów, za których uwolnienie sowicie zapłacił.

Więcej zadań wobec Skagira nie było ze strony Przedwiecznych. Jego stan zresztą nie dawał wielkich nadziei na to, że jakiekolwiek zadanie by wykonał. Barki opuściły Stygai z nowym przyjacielem i ruszyły w drogę powrotną do Asshai. Podróż była równie ponura i spokojna, jednak znacznie szybsza dzięki temu, że poruszali się teraz z prądem. Na miejscy Wybrańca przeniesiono do świątyni Kultu Gwiezdnej Mądrości, gdzie złożono go w wygodnym łożu i przydzielono znachorów do wymiany opatrunków i ponownego obejrzenia dręczących go głębokich ran. Najbliższe dni miały być dla niego czasem spędzonym w pierzynach, bez większego wysiłku. Mógł jednak, jeżeli chciał, wezwać do siebie swoich wojów i doradców, aby zlecić im jakieś zadania na czas jaki pozostawał im w mieście. Ponoć mieli wypływać wraz z nowym księżycem, ponieważ w czasie ich wyprawy reszta floty wiedziona przez Ahirę i lorda Graftona zdążyła ich już dogonić.


Pierwszego dnia spędzonego w pełni w Asshai, Skagira odwiedziła piękna, biuściasta Letniaczka będąca jedną z Przedwiecznych. Nie boginią, lecz czempionem zmysłowej Andalki. Towarzyszący jej zamaskowani zbrojni prowadzili krzepkiego niewolnika o dziwnej, szpiczastej głowie, którego gardło kobieta poderżnęła, aby wysmarować rany Wybrańca świeżą krwią. Wypowiadała słowa w nieznanym mu języku, a rany zaczęły palić go i dymić. Trwało to przez pełen bólu moment, ale kiedy skończyła, widać było, że proces gojenia się odniesionych obrażeń został nieco przyśpieszony.
Wybrańca odwiedził również Czarownik, który przyniósł mu wieści spoza murów świątyni. Przedwieczni byli ponoć wielce niezadowoleni, ponieważ dwójka czempionów - zgodnie z obawami, którymi podzielili się ze Skagirem wcześniej w tych murach - postanowiła ich porzucić. Mowa była o wysokiej, srebrnowłosej dziewczynie oraz drugiej z brąz-rudymi włosami i ciemniejszej karnacji. Nie zanosiło się jednak na to, aby mieli zamiar skupiać się na ich odzyskaniu lub ukaraniu. O ile byli niezadowoleni, to Hyrkoończyk nie uznał tego za wielką przeszkodę dla ich planów, a pozostali mu przytaknęli. Okazało się też, że Skagir nie jest jedynym ciężko rannym przywódcą ze swojej floty. Czarny Knur również leżał ciężko ranny, lecząc połamane kości. Masywny Letniak, jeden z Przedwiecznych, którzy pozostali w mieście, starł się z nim w boju. Czarnoskóry wojownik za broń miał ponoć jedynie swoje dłonie i nie nosił pancerza, podczas gdy Knur dzierżył swój ogromny topór i brygantynę. Mimo to Przedwieczny wyszedł ze starcia bez jednej rysy na swoim boskim ciele, a Cętkowany Człowiek skończył strzaskany u jego stóp. Cały pokaz w celu zyskania sobie bezwzględnej lojalności dzikusów z dżungli.

Duch pragnący, acz ciało niechętne... Przy tak dotkliwych ranach i połowie kończyn odmawiającej pełni posłuszeństwa ciężko było spodziewać się, że wyszłoby z tego coś przyjemnego. O ile przy tak wielkim osłabieniu śmiertelnej powłoki w ogóle coś by wyszło.

Czarownik - wiedziony swą zaślepiającą wiarą - w pierwszym kroku skierował się do każdego z Przedwiecznych, aby zanieść im prośbę Skagira. Czemu miał włóczyć się po jakichś brudnych sztukmistrzach z Asshai, kiedy w tym samym budynku co on przebywali DOSŁOWNI bogowie? Takie coś byłoby nie tylko głupie, ale mogło wręcz zostać odebrane jako brak szacunku wobec ich majestatu. Pierw skierował się do tego, który dzierżył jego kostur, a później do najpiękniejszej z bogiń. Niestety ta dwójka mu odmówiła. Ostatni był wielki Hyrkoończyk, który, z pewną niechęcią, przystał na jego błagania.

Wybraniec otrzymał również wieści o tym co udało im się znaleźć na miejskich targowiskach i mógł zadecydować o tym czy w dane pozycje zainwestować. Dowiedział się też jaki był cel ich podróży po opuszczeniu Asshai, z którym mieli się już żegnać - Zabhad. Bogate ponoć miasto na Wyspie Słoni, którym rządził shan rezydujący w pałacu z kości słoniowej. Tak przynajmniej głosiła plotka. Przedwieczni mieli zamiar zagarnąć skarby Wyspy Słoni dla siebie i użyć ich jako opału dla ognia swoich planów.

temple-office: