Wybrzeża Głowy Jaszczurki

Po grabieży Miasta Wysokich Drzew flota Dzikich skierowała się ponownie na południowy wschód. Płynąc wzdłuż wybrzeży Omboru i Jhali rzadkim zrządzeniem losu uniknęli okrętów tamtejszych książąt przypadkowo wpasowując się idealnie pomiędzy patrole. Letniacy i Dzicy płynęli nieświadomi swojej obecności tuż poza zasięgiem swojego wzroku.
Podczas tej podróży Wybraniec nakazał ograniczać ataki na wybrzeża. Może uznał, że łupów ma już pełno, a może nie chciał tracić zbyt wielu wojowników od letniackich strzał. Niezależnie od powodów jego decyzji, siepacze hordy byli na tę chwilę usatysfakcjonowani po rzezi jaką urządzili mieszkańcom Walano i nie marudzili na mniejszą ilość napadów. Same ataki były zresztą nieowocne. Letniacy z dwóch dużych wysp południa byli czujni i większość ich wiosek była już opuszczona w momencie ataku. W paru miejscach kilka kamieni czy strzał pomknęło do przeszukujących chaty Dzikich spośród drzew, ale w większości przypadków na tym walki się kończyły.


Na dłuższy postój Dzicy zdecydowali się dopiero po dotarciu do Głowy Jaszczurki, wyspy położonej niedaleko wschodniego skraju Jhali. Ziemia ta nie była szczególnie ludna, a rozmiarami zbliżona była do Estermontu. Tutaj Skagir spuścił ze smyczy swoich wojowników i nakazał im rozprawić się z miejscowymi raz a dobrze. Letniacy z Głowy Jaszczurki nie mieli czasu dobrze przygotować się do obrony czy ukryć, a Dzicy wykazywali się niezwykłą przenikliwością tropiąc uciekinierów pośród wzgórz i lasów wyspy. Podczas krwawego tygodnia tysiące ludzi miały zostać wymordowane, a ich domu obrócone w ruinę...

Dalsza podróż miała upłynąć Dzikim spokojnie, chociaż z jedną większą burzą i sztormem mogącym pokrzyżować im plany minęli się dosłownie o włos. Wojownicy Skagira pozostawali karni i posłuszni. Może dzięki jego groźbom, może dzięki temu, że dopiero co mogli zaspokoić wszystkie swoje potrzeby mordu i gwałtu po stokroć, a może przez połączenie tych dwóch czynników. Teraz, kiedy ich brzuchy od dawna były pełne, w dłoniach dzierżyli broń wiele lepszą niż kamienne toporki i regularnie przelewali nią krew coraz to kolejnych ludów, Dzicy czuli się jak królowie świata. W dodatku te łupy! Nigdy nie pomyśleliby, że tak łatwo można położyć ręce na takich zapasach! I do tego całe to złoto, srebro, oręż i inne skarby!

W czasie podróży Skagir dowiedzieć mógł się od swoich egzotycznych towarzyszy trochę więcej o ziemiach, które wkrótce mieli zobaczyć. Czarownik opowiedział przede wszystkim o Wyspie Motyli, którą mieli minąć, oraz o Sothoryos, z którego pochodził. W końcu oryginalnie był on obywatelem Gogossos. Bardzo cenny miał też okazać się medyk Kjolva, który poprowadził część najemników ku wyznaniu Przedwiecznych. Był on - jak do tego doszło nie wiem - Yitijczykiem. Prawie wszystkie ziemie, które przyjdzie im oglądać na wschód od Sothoryos, należały do Złotego Cesarstwa Yi Ti. Władca tego potężnego państwa nazywany był Boskim Cesarzem. Obecnie na tronie zasiadał - wedle wiedzy Lu Bu, który w ojczyźnie nie był od dawna - potężny Jar Han, ósmy cesarz ze swojej dynastii. Był on jednak stary i trudno było powiedzieć czy informacja ta wciąż była prawdziwa. Niezależnie od tego jednak, Jar Han podczas swoich rządów powiększył jeszcze potęgę Yi Ti, która rozrastała się za panowania jego ojca oraz brata. Armie Yin były potężne ponad wszelkie pojęcie, a dowodzący nimi generałowie przebiegli i zdolni. Natomiast miasteczka takie jak Miasto Wysokich Drzew były ledwie zbieraniną skromnych lepianek w porównaniu do splendoru największych metropolii dalekiego wschodu. Trudno było powiedzieć jak bardzo medyk przesadzał mając w swoim życiu na wschodzie jedynie perspektywę prostego człowieka, jednak nawet jeżeli tylko część z tego co opowiadał była prawdą, to Yi Ti malowało się jako prawdziwie groźny przeciwnik.

Czas na opowieści miał skończyć się - przynajmniej tymczasowo - kiedy flota zbliżała się do Wyspy Łez. Naprzeciw Dzikim wypłynęło piętnaście masywnych statków - galer wojennych - spośród których jedna wysunęła się dalej niż pozostałe i zmierzała w ich stronę. Czarownik wyjaśnił, że czarnoksiężnicy władający miastem musieli ujrzeć ich przybycie i wysłali część swoich wojsk, aby wybadać ich intencje i zadecydować czy dopuszczą ich do portu. W końcu prawie pięć dziesiątek okrętów nie było czymś co rozsądny człowiek lekceważył...



(z/t)