Ziemie Pogranicza

Ostatnimi czasy Dornijskie Pogranicze było czyste pod względem wojennej zawieruchy, niczym letnie niebo. Wojny, walki i najazdy omijały szerokim łukiem ziemie leżące po obu stronach Czerwonych Gór, za to jednak nawiedzane - przynajmniej u dornijczyków - przez choroby. Fakt ten postanowił wykorzystać jeden z przygranicznych czempionów lorda Dondarriona, rozleniwiony panującym pokojem, jednocześnie zachęcony ostatnimi zdobyczami królestwa. Winny swemu panu pewne materialne zobowiązania, postanowił zorganizować je w najłatwiejszy znany sobie sposób - okradając z owych psich synów dornijczyków.
Zebrawszy małą, zbrojną drużynę, ruszył w stronę granicy. Cel był jasny - rozbić ewentualne patrole, złupić kilka wiosek nad dopływem rzeki Wyl i wrócić zwycięsko. Los jednak odwrócił się w końcu od podwładnych Durrandonów i uśmiechnął tym razem do dornijczyków.
Początek dawał nadzieję na pomyślną kampanię, bowiem drużyna dokonała udanego najazdu na niewielką, całkowicie zaskoczoną osadę położoną nieopodal granicy. Żołdacy z królestwa Jeleni z chęcią wymordowali niecały tuzin mężczyzn zamieszkujących wioskę, odwiecznych wrogów. Łupy były mizerne, lecz tylko zachęcały do dalszej eskapady. Dwie kolejne napotkane osady, mimo że większe, dały równie mizerny łup, gdyż mieszkańcy zdążyli opuścić je w pośpiechu, zostawiając część dobytku. Zachęceni łatwym zarobkiem, burzowcy nieświadomie dali zapuścić się w pułapkę zastawioną przez ludzi Wyla. Doszło do boju, w którym zuchwały czempion stracił trzecią część ludzi, nim zdołał się wycofać. Ścigani do granicy burzowcy, stracili jeszcze kilku towarzyszy, nim mogli odpocząć na swych ziemiach i przeliczyć bilans strat do zysków...