Pszczeli Dwór

Czterej możni rzeczywiście wprowadzili pozostałych w temat, który mieli na uczcie podjąć. Wstępnie uczyniono to przez posłańców, a dokładniej witając gości i rozmawiając w czasie biesiady zanim Hugor postanowił przemówić. Przybyli wiedzieli już więc czego powinni się spodziewać i jakie były intencje andalskiego króla. Po mowie Eleonidy oczy możnych zwróciły się ku Jorenowi, który przełożył im wszystko na mowę znaną każdemu z biesiadników. Następnie przez kilkanaście minut trwały burzliwe dyskusje pomiędzy możnymi oraz ich najbardziej zaufanymi ludźmi.

Kiedy w końcu osiągnięto konsensus, możni Driftmarku zgodzili się przyjąć ofertę Hugora. Mieli jednak - w większej grupie - dodatkowy warunek. Chcieli, aby ich wyspa - jako pierwsze miejsce w Westeros, które powitało Eleonidę - cieszyła się zawsze dodatkowymi przywilejami. Wiedzieli, że więksi lordowie oraz królowie nakładali podatki i daniny na różne źródła dochodu swoich wasali. Skoro więc Driftmark miał bogacić się na handlu, uważali, że po ustanowieniu władzy Hugora w Westeros, powinien być zwolniony z danin pochodzących z ich zysków handlowych. Nie wiedzieli czy miał zamiar takowe w ogóle wprowadzać, ale jeżeliby chciał, to nie u nich. Do tego chcieli również, aby podatki płacone z plonów ziemi były o połowę niższe niż w reszcie królestwa.

Obaj doradcy Hugora uważali, że miejscowi niezwykle cenią sobie dobrobyt w życiu doczesnym. Joren - kupiec z długim stażem - widział w nich dzięki temu bratnie dusze, ludzi, z którymi można było dojść do porozumienia i dobić konkretnego interesu. Septon Barth był bardziej sceptyczny. Nie zaprzeczał, że nawrócenie Driftmarku i pozyskanie go dla sprawy Andalów było zdecydowanie korzystnym wydarzeniem, jednak chciwość stawiana ponad wartościami nie była rzeczą miłą Siedmiu. Tak jak kupiec postrzegał możnych wyspy jako ludzi przede wszystkim rozsądnych po sposobie w jaki prowadzili negocjacje, tak septon miał ich w pierwszej kolejności za ludzi niegodnych zaufania.

Joren przełożył słowa króla zebranym, a wyglądało też na to, że wtrącił coś od siebie, aby odrobinę je podkoloryzować i wzmocnić. Kiedy przetłumaczył Hugorowi odpowiedź wyspiarzy mógł z radością oznajmić, że się zgodzili. Mało tego. Zamiast zgodzić się na zmianę podatków z ulgi o połowę na ulgę w postaci jednej trzeciej, zgodzili się na ulgę w postaci jednej czwartej.

Pozostało więc jedynie złożyć stosowne przysięgi. Panowie Driftmarku ślubowali swoją lojalność Hugorowi i jego potomkom, natomiast Eleonida w imieniu swoim oraz swoich dziedziców przysięgał otaczać opieką Driftmark, respektować prawa jego panów oraz utrzymywać nadane im przywileje. Kiedy przysięgi zostały wymienione wieczór mogli spędzić jedząc, pijąc i weseląc się z paktu, który został zawarty i który wszystkich ich wzbogaci!

Joren był kupcem i wolnym człowiekiem, pomagał Hugorowi zarówno jako przyjaciel, jak i również handlarz liczący na korzyści wynikające ze swojego wkładu. Nie powinno więc dziwić, że zapytany mrugnął jedynie porozumiewawczo i rzekł coś o "sekretach" swego fachu.


Na wybrzeżu było kilka różnych miejsc, gdzie proponowano budowę miasta. Każdy możny oczywiście widział je bliżej ziem, które należały do niego, więc najlepiej byłoby niewątpliwie spędzić parę dni na objeździe wyspy i zobaczyć wszystko na własne oczy. Co zaś tyczy się budowy miasta oraz surowców, to z pewnością na wyspie można było pozyskać ich trochę. Nie były to jednak żadne ogromne pokłady.

Rodziły się też pewne pytania do decyzji króla, które jego przyjaciel mu wytknął. Czy chciał sprowadzić tu od razu wszystkich osadników, którzy pojawili się na jego ziemiach? Wielu z tych ludzi szło za pomniejszymi szlachcicami czy wodzami, rycerzami, a więc trzeba było niewątpliwie nadać przynajmniej części z nich ziemie. Driftmark szczęśliwie świecił w wielu miejscach kompletnymi pustkami, dało się więc coś wygospodarować. Poza tym co Eleonida miał na myśli mówiąc o budowie miasta? Postawić zamek i sept. Pewnie też port. Chyba nie chciał jednak stawiać domów dla wszystkich ludzi, prawda? Osadnicy chcący osiedlić się w mieście sami będą dbać o rozwój swoich domostw oraz warsztatów. Prace poprowadzić mógł zarządca z Tir Manos, ale niewątpliwie dobrze byłoby przekazać mu podobnie podstawowe szczegóły.

Dyre Den i Bronwhollow były - wedle wiedzy mieszkańców Driftmarku - siedzibami dwóch gałęzi rodu Brune, z których obie nosiły tytuł królewski. Władali, raczej luźno, częściami Szczypcowego Przylądka, ziemi niezwykle trudnej i niegościnnej dla obcych. Kraina ta pełna była wzgórz, mokradeł i leśnych gęstwin, które doskonale znali miejscowi, a które nieprzystępne były dla najeźdźców. Zarówno królowie Duskendale, jak i monarchowie z Maidenpool próbowali podbić już te ziemie, ale za każdym razem byli odpierani. Obecnym królem Dyre Den - silniejszej gałęzi Brune'ów - był Elmo. Podobno mężczyzna energiczny i odważny, a do tego wielki wojownik. Za jego rządów Brune'owie z Dyre Den rozszerzyli swoje wpływy na Przylądku. Gałęzi z Brownhollow przewodził tymczasem król Grover Brune, który nie był znany jako równy swemu kuzynowi żołnierz, ale uchodził za niezwykłego gadułę i człowieka ściśle przestrzegającego wszelkich tradycji.

Okręty posłano do Tir Manos, aby przybyli budowniczy oraz zarządca, a także żeby poinformować osadników o możliwości przybycia na Driftmark. Lud wyspy tymczasem zaczął pracę nad zbieraniem budulca na królewskie miasto. Jako że tutejsi chłopi byli poddanymi swoich panów, to praca ich była, rzecz jasna, uznawana przez możnych za wypełnienie ich zobowiązań związanych z daninami.
W czasie tym Hugor mógł spokojnie zwiedzić wyspę i wybrać odpowiednie, zdaniem swoim oraz swoich doradców, miejsce pod budowę. Żegluga ku Andalos i z powrotem, a do tego załadunek na okrety ludzi i dóbr, nie trwały krótko.


Tego dnia - w okolicach świtu - przybyły pierwsze statki z Tir Manos. Na ich pokładzie znajdował się zarządca Hugora oraz budowniczy, a także koloniści, z których część znaleźć miała swoją pierwszą pracę przy budowie nowego zamku oraz portu. Po dotarciu na wyspę i zobaczeniu miejsca pod budowę, zarządca prędko zabrał się do pracy, decydując się wcześniej na ledwie chwilę odpoczynku.

Późnym popołudniem przybyli zaś posłańcy wysłani na poszukiwanie Ogara Wojownika. Potężny Angron nie dał się znaleźć w Andalos, a rozpytując o niego ludzie Eleonidy dowiedzieli się, że ponownie pożeglował na zachód. Odnaleźli go na ziemiach Hayfordów, gdzie niósł śmierć i ogień Pierwszym Ludziom z królestwa Duskendale. Żadna wioska, dwór czy wieża nie była bezpieczna przed jego gniewem, a ziemię zaściełały licznie ciała pomordowanych mężczyzn, kobiet oraz dzieci. Celem Ogara były sam zamek lokalnego lorda. Jaką miał odpowiedź dla Hugora? Cóż... Posłańcy powiedzieli, że oferta jaką przedstawili wzbudziła gromki śmiech okrutnego watażki. Angron powiedział im, że przed tygodniami przywiózł do Andalos głowy lorda Rosby i jego dziedzica, teraz to samo zrobi z Hayfordem, a za księżyc czy dwa z Darklynem. Jeśli Eleonida pcha się na te ziemie, to chyba tylko po to, aby poprosić Ogara o możliwość udziału w jego chwalebnych bitwach. Przekazał też posłom prezent, który mieli oddać w ręce swego króla. Był to worek pełen głów Pierwszych Ludzi. Dowód na to, kto jest prawdziwym zdobywcą Czarnego Nurtu, a jednocześnie zaproszenie do pokazania, że Hugor jest w stanie ściąć ich równie wiele.


Kolejnego dnia król Tir Manos nieoczekiwania powiadomiony został o przybyciu gości z... Doliny Arrynów. Poselstwo, które wcześniej szukało go w Andalos, teraz dotarło na Driftmark.
- Siedem błogosławieństw, królu Hugorze! - rycerz przewodzący posłom powitał Eleonidę, kiedy i o ile ten postanowił go przyjąć. - Zwę się ser Robert Hare i przynoszę wieści od mojej pani, szlachetnej królowej Findis Arryn - rzekł, po krótkim ukłonie. - Jej Miłość chciałaby zaprosić cię, dobry królu, na zaślubiny swojej siostry oraz kuzynek, które odbędą się dwudziestego trzeciego dnia przyszłego księżyca w Księżycowych Wrotach. To chwalebne wydarzenie zwieńczone zostanie wspaniałym turniejem, w którym zmagać się będzie kwiat rycerstwa Doliny Arrynów oraz Andalos - poinformował Eleonidę. - Jej Miłość chciałaby również zacieśnić więzy łączące rody Arrynów i Eleonidów, proponuje więc połączenie więzami małżeństwa swego najstarszego kuzyna, dzielnego księcia Agravaina, z jedną z twoich krewniaczek. Jeżeli taka byłaby twoja wola, dobry królu, ich zaślubiny mogłyby się odbyć w tym samym czasie co te, na które przybyliśmy cię zaprosić.