Dębowy Dwór

- Zaczekajcie chwilę! - krzyknął strażnik i zniknął.
Po około kwadransie brama Dębowego Dworu skrzypnęła cicho i rozwarła się w końcu przed Hugorem. Po drugiej stronie stało dwóch zbrojnych, którzy wpuścili króla Tir Manos wraz z jego orszakiem na dziedziniec. Nie czekał na niego żaden większy komitet powitalny, a większość zajętych codziennymi sprawami domowników ograniczała się jedynie do posłania ciekawskiego spojrzenia w stronę przybyszów. Czy działo się tutaj coś ciekawego? Raczej można powiedzieć, że był to zwyczajny, nudny dzień. Służba zajmowała się swoimi codziennymi obowiązkami mającymi na celu utrzymanie siedziby swojej pani, kowal stukał coś na kowadle, kilku mężczyzn potykało się za sobą, a dalej pod murem trójka młodzików prześcigała się w szyciu z łuku do słomianej kukły. Co ciekawe pośród tej ostatniej trójki Hugor dostrzec mógł ubraną po męsku, ale niezwykłej urody młódkę. Rzecz to była nietypowa, acz nie miał wiele czasu żeby się nad tym zastanawiać, ponieważ podszedł doń niski, wąsaty jegomość o wydatnym brzuchu w towarzystwie dwóch zbrojnych.
- Witajcie, królu Hugorze - przemówił i przedstawił się jako ser Wylfred Dargyll, zbrojmistrz Dębowego Dworu. - Moja pani, lady Alyssa, podejmie was w wielkiej sali - oznajmił. - Służba zajmie się waszymi końmi oraz wszelkimi bagażami, jeżeli macie zamiar zatrzymać się na dłużej.
Jak zbrojmistrz powiedział, tak też zaczęło się dziać. Stajenny zabrał się za konie gości, a dwójka innych sług zaopiekowała się wszelkimi bagażami, które chcieliby, aby zaniesione zostały do przeznaczonych dla nich kwater. Ser Wylfred poprowadził tymczasem Hugora, o ile ten nie chciał zrobić czegoś wcześniej, do wielkiej sali. Tam, przy długim stole, zasiadały dwie niewiasty. Pierwsza z nich, niewątpliwie lady Alyssa, siedziała na masywnym, rzeźbionym krześle z czerwonego drewna umiejscowionym u szczytu stołu. Była ona zdecydowanie młodsza od Hugora, ale nie można było nazwać jej dzieckiem. Niewiastą była raczej urodziwą, a przyjemnie umięśnione ramiona zarysowane pod rękawami błękitnej suknie sugerowały, że nieobca jest jej aktywność fizyczna. Dziewczyna siedząca po jej lewej stronie wyglądała na odrobinę młodszą. Najpewniej była to jej siostra, kolejna z córek Argosa. Odziana w zieloną suknię ustępowała Alyssie urodą, jednak nie można było jej zarzucić brzydoty. Nic też w jej wyglądzie nie sugerowało, aby była podobnie atletycznie zbudowana co pani Dębowego Dworu.
- Król Hugor, tak? - zapytała lady, kiedy zbrojmistrz wprowadził gości. - Proszę, siadajcie - zaproponowała, wskazując panu Tir Manos miejsce po swojej prawej stronie. Zbrojmistrz obszedł w tym czasie stół i zajął miejsce za plecami swojej pani, podczas gdy dwaj towarzyszący mu zbrojni stanęli na straży przy drzwiach. - Niewątpliwie jesteście spragnieni - Alyssa skinęła na służbę, która zaraz przyniosła mosiężne puchary i dzbany z winem. - Dotarł do mnie wasz list i muszę powiedzieć, że wielce mnie zaciekawił. Mowa w nim była o naszym bezpieczeństwie - powiedziała, obserwując uważnie Hugora. Chociaż lady Alyssa była uprzejma i gościnna, tak jak spodziewać się można było po kimś przyjmującym szlachetnych gości, to ton jej głosu zdradzał jednak pewien chłód. - Czyżbyśmy były czymś zagrożone?

- Sugerujesz, panie, że wojna naszych wschodnich sąsiadów rozleje się prędzej czy później na Andalos? - zapytała, chociaż wiedziała, że niektórzy rzeczywiście tak sądzą. Prawdą też było, że do wojen między Valyrią a Ghis zaczął już dołączać Sarnor. Kto więc mógł powiedzieć co będzie dalej? - Rzeczywiście są ludzie mający podobne obawy i zdecydowanie jest nas coraz mniej na tych brzegach - przyznała. - Dobrze, powiedzmy, że jestem na tyle zainteresowana waszymi słowami, aby wysłuchać waszej propozycji, panie.
Władczyni Dębowego Dworu sięgnęła po kielich z winem i upiła z niego większy łyk.
- Co planujesz, królu Hugorze, i w jaki sposób miałoby to przynieść korzyści mnie i moim siostrom?

- Liczyłam na coś bardziej szczegółowego - stwierdziła Alyssa, kiedy wysłuchała kolejnych słów swojego gościa. - Mówiłeś, panie, o chęci opuszczenia swoich ziem i ruszeniu na zachód. W obecnych czasach raczej jasne jest co to oznacza - podboje. Jeżeli zaś ma się na celu podboje, to nie po to, aby zubożeć i zmarnieć - uśmiechnęła się do Hugora. - Dobrze jednak wiedzieć, że za cel obieracie sobie Czarny Nurt i Duskendale. To popularny ostatnimi czasy kierunek - zauważyła. - Może to nieść ze sobą korzyści, w końcu czym więcej naszych uderzy w Darklyna tym lepiej, jednak stwarza też ryzyko sporów o późniejsze łupy. Powiedzmy więc, ponownie, że jestem zainteresowana tym co możecie mi zaproponować - rzekła, dolewając wina sobie i królowi z Tir Manos. - Jak wyobrażacie sobie w takim razie naszą współpracę? To wy przyjeżdżacie do mnie i składacie mi ofertę, więc zakładam, że przemyśleliście już ją sobie dokładnie. Szczegóły, poproszę.
Hugor się zapowiedział, trochę enigmatycznie, Hugor przyjechał i Hugor oferował współpracę. Wszystko pięknie i przyjemnie, ale jakie miały być warunki takiego sojuszu? Kto jakie zdobycze weźmie, zarówno w kwestii zdobytych kosztowności, jak i jeńców czy, co ważniejsze, ziem. Jaki miał być w jego głowie status sojuszników względem siebie? To wszystko było ważne jeżeli jakikolwiek większy władca miał rozważać przystanie do jego sprawy. Przecież lady Alyssa sama mogła zebrać swoje chorągwie i ruszyć na zachód, a chociaż byłoby jej trudniej, to zdobywając wszystko swoją własną siłą nie musiałaby się z nikim dzielić.

- Wydaje mi się, że nie do końca mnie zrozumiałeś, panie - powiedziała Alyssa, kiedy Hugor zaczął prawić jej o Arrynach i Bar Emmonach. - Dolinę podbił Artys Arryn, kiedy w chwili próby zjednoczył pod swoim sztandarem wszystkich żyjących w niej Andalów. Nikt nie podważył jego prawa do jej korony, ponieważ wszyscy obecni uznali jego prawo do niej jeszcze zanim ziemia została zdobyta. Tak samo jest z Bar Emmonem - wyjaśniła, o ile nie było jasne, że żaden z tych zdobywców nie miał konkurentów w swojej wojnie przeciwko Pierwszym Ludziom. - Duskendale jednak atakuje wielu królów, lordów czy wodzów. Część przegrała lub poległa, więc nie ma co o nich mówić. Są jednak tacy, którzy odnoszą sukcesy. Chociażby Ogar Wojownika, który pobił dotkliwie Rosbych i złupił ich siedzibę. Teraz wrócił do Andalos zbierać siły, ale co jeżeli powróci tam kontynuować swoje dzieło? Zajmie Rosby i zacznie dalszy podbój ziem Darklynów. Ty pojawisz się na swojej wysepce i również to zaczniesz. Może zdobędziecie, powiedzmy, po połowie tego samego królestwa. Podzielicie je na pół? Może na trzech jeżeli pojawi się ktoś jeszcze? To królestwo ma granice, a one działają na wyobraźnię. Oczywiście można je podzielić na mniejsze skrawki, ale który łowca atakuje zwierzynę z myślą, że odda jej kawałki innym? Duskendale to nie Dolina Arrynów czy Hak, jest tam konkurencja. I mówię o konkurencji na miejscu, teraz, a nie o innych Andalach próbujących najechać nowe państwo z naszej ojczyzny w ciągu kolejnych lat - stwierdziła. - Jeżeli zaś sądzicie, że jesteście jedynym, któremu Wielki Septon błogosławi w wyprawach na zachód, to jesteście naiwni, panie.
Lady Dębowego Dworu z pewnym zainteresowaniem słuchała wizji Hugora dotyczącej pokojowego przejęcia ziem. Nie miała nic przeciwko podobnej strategii. W końcu pozwalała ona zaoszczędzić własnych ludzi na trudniejsze boje, a także oszczędzała zniszczeń ziemi, z której zdobywca czerpać miał zyski. Jej twarz stawała się jednak ponura za każdym razem, kiedy gość próbował tłumaczyć jej w dość prosty sposób dlaczego większa armia jest lepsza od mniejszej.
- Przede wszystkim powiedzenie, że powodzenie wyprawy wojennej zależy od sprawnego dowodzenia nie jest szczegółem. Jest banalnym ogólnikiem - powiedziała, spoglądając na siedzącego obok króla bez większej sympatii. - Nie widzę też żadnego powodu dlaczego miałabym słuchać waszych rozkazów, panie - stwierdziła szczerze. - Z tego co wiem nie dysponujecie siłami większymi od moich, a chyba nawet nie równymi. Nie słyszałam o żadnych sławnych czynach przez was dokonanych, które wprawiłyby mnie w osłupienie i wywołały podziw - kontynuowała. - Czemu więc ja, dziedziczka Argosa Mocnego, miałabym podążać za waszym przywództwem? Czyżby dlatego - lady Alyssa nachyliła się w stronę Hugora - że jestem kobietą, a wy silnym, stanowczym mężczyzną? - zapytała. - Mówicie, że odwdzięczycie mi się i pytacie czego chcę. Jeżeli powiem, że chcę Duskendale i koronę Darklyna, to ją dostanę? Czy może mam klęknąć przed wielkim dowódcą naszej zjednoczonej armii? To chociażby prawdziwie istotny szczegół, kiedy składa się komuś ofertę - warunki przymierza. Partnerstwo czy poddaństwo.
W czasie tej dyskusji służba zdążyła postawić przed gośćmi trochę jadła, aby mogli posilić się po podróży. Dla niektórych z ludzi Hugora było to pomocne, ponieważ pomagało zająć się czymś i ukryć twarz, kiedy przychodziło im słuchać tej nie idącej raczej zgodnie z planem dyskusji. Jeżeli chodzi o domowników Dębowego Dworu, to twarz stojącego za Alyssą zbrojmistrza emanowała dumą - niewątpliwie miał swój wkład w wychowaniu dziedziczki domu - natomiast jej siostra ukrywała rozbawienie raz za razem sięgając po kielich z winem i zasłaniając nim twarz.