Przedpola Dyre Den

Najazdy najazdami, a życie życiem. Choć wkoło Andali przybywało, to nie brakowało wciąż przecież Pierwszych Ludzi, o czym wiedział Brune z Dyre Den. Kiedyś w młodości spotkał on głowę rodu Rosby i uratował mu życie, zabijając potężnego niedźwiedzia. Tak to się stało, że niedoszła ofiara była wtedy w lekko podchmielonym stanie, zatem dla żartu obiecała swemu wybawcy, iż w nagrodę odda mu to, co już posiada, a czego nie spodziewa się w domu zastać. Zagadkowe? Zabawne? Z pewnością nie dla żony Rosby'ego, która po powrocie swego męża zamierzała mu oświadczyć, iż jest brzemienna. Brune aż takim barbarzyńcą jak ci andalscy septoni nie był, żeby się dzieci tykać, ale miał już podówczas małoletniego syna. Jeśliby więc Rosby'emu urodziła się córa, miałaby ona być przyrzeczona jego potomkowi. I tak też się stało.
Teraz zaś należało dopełnić złożonych niegdyś obietnic, zatem w połowie dziewiątego księżyca roku obecnego odbywały się zaślubiny między synem Brune'a z Dyre Den i córką Rosby'ego z Rosby. Odbywały się one, a jakże, według starych obyczajów, czyli młodzi przyrzekali sobie pod czardrzewem. Sprawne oko mogłoby zauważyć, iż matka panny młodej nie była zbytnio tego dnia zadowolona. Być może wciąż nie przebaczyła swemu małżonkowi tamtego czynu, jako iż przez niego na wiele lat stali się oni głównym tematem bajań miejscowych minstreli.