Samotnia Lorda

Ludzie Harlawa stawili się na wezwanie. Balon Pyke, dowódca zbrojnych, Rodrik Spróchniały, stary, jednonogi "zarządca" i Aeron. Nie było na zamku żadnego nadwornego szkutnika, jednak jeżeli wcześniej była taka potrzeba, to szło sprowadzić z okolicy jednego z doświadczonych budowniczych okrętów jacy żyli na ziemiach podległych Victarionowi.
No... Na ziemiach Harlaw wydobywało się trochę cyny i ołowiu głównie, były też jakieś inne skałki, ale mało kto umiał na nich pracować. Pewnie Żelazny Torgon by więcej wiedział, ale on grzał zad w swojej kuźni na Pyke. Trzeba było przygotować materiały do budowy, a później szkutnicy musieli wziąć okręty w obroty. Taka przebudowa to praktycznie było robienie nowej łódki korzystając z materiałów z odzysku ze starej. Trochę. Więc ponad tydzień na wszystko z pewnością zejdzie.
- Na budowie łódek, to ja się nie znam - rzekł Aeron. - Ale jakbym podpytał szkutników co im trzeba żeby wygodnie pracować nad ich największymi drakkarami, to pewnie by szło zbudować coś większego - stwierdził po chwili namysłu. - Zresztą to tu, to tam zobaczy się jak takie wyglądają, to przy takiej wizualnej kopi można coś uzyskać. Powinno styknąć.

Rozkazy wydane, wiele więcej nie było co mówić tylko brać się do roboty. Greyjoy i Hoare szykowali się tak czy inaczej, Harlaw nie był tutaj jakimś inicjatorem, na którego przyzwolenie czy zawołanie czekali. Nie zamierzali się jednak stawiać na jego wyspie. Najlepsza do wypadu na ich pierwszy cel - Banefort - była Pyke. Tam też pomieszkiwał sobie Greyjoy i tam też bliżej miał Hoare. Więc tam też mieli zamiar się spotkać i tam Victarion mógł do nich dołączyć. Pewnie potrzebowałby dodatkowego dnia czy dwóch więcej żeby być gotowym w innym miejscu, tak więc posłańcom jego przekazali, że zbiorą się dwudziestego pierwszego dnia bieżącego księżyca, a wyruszą dzień później.

Hmm... Kopać żeby nawadniało pola... Ziemia na Harlaw była najlepsza jak na Żelazne Wyspy, ale do szczególnie urodzajnych również nie należała. W sumie to też czym mieli te pola nawadniać? W sensie - skąd brać wodę? Żadnych dużych rzek czy jezior na wyspie nie było, a lord to chyba chciał dość spory projekt tu wdrażać. Może z morza? A dobra, jak złapią na wyprawie jakiegoś rolniczka z zielonych krain, takiego co się znać będzie, to się dowiedzą.

Czyli lord chciał wiedzieć o kandydatkach coś jeszcze, a do tego interesowały go inne znaczniejsze domy na Żelaznych Wyspach. Trzeba będzie popytać i zajmie to rzeczywiście przynajmniej kilka dni. Pewnie więcej szczegółów będzie znanych, kiedy Victarion powróci ze swojej najbliższej wyprawy.

Jak wyglądał zamek Banefort? Widział go niejeden żelazny łupieżca, więc nie było problemem się dowiedzieć. Siedziba Zakapturzonych Królów znajdowała się bezpośrednio przy wybrzeżu, czuwając nad pobliskimi wodami. Wznosiła się na delikatnym wzgórzu, które zapewniało lepszą widoczność, ale nie dawało żadnej innej przewagi taktycznej nad ewentualnymi napastnikami. Zamek otaczały porządne, kamienne mury oraz głęboka, sucha fosa. Nad murami widoczne były sylwetki dwóch kamiennych wież, które znajdowały się w środku. Inne zabudowania nie wychylały głów ponad zewnętrzne umocnienia.

Podczas nieobecności Victariona jego ludzie rozejrzeli i rozpytali się na sąsiednich wyspach za dziewczętami z największych rodów. Co mogli powiedzieć? Otóż zacząć mogli od tego, że była posucha. Jak powiedzieli, że Hoare ma siostrę, a Greyjoy ma córkę, tak też stało. Przynajmniej jeżeli chodzi o te, które z marszu nadawały się do zamążpójścia.

Siedemnastoletnia siostra Hallecka - Asha Hoare - była chłopczycą, która w bójce nie ustępowała żadnemu mężczyźnie. Przed śmiercią ojciec ufundował jej własny drakkar, a dziewczyna miała ponoć takie gadane, że prędko zebrała załogę, która chciała pływać pod jej żaglami. Dobrze jej szło w tańcu palców, a kiedy jeden z grabieżców na Orkmont powiedział jej, że baby miejsce nie jest na statku tylko na jego kutasie, to ponoć kuśkę mu odcięła i wpakowała do gęby. Potem go utopiła. Coś jeszcze? Z gęby ponoć przeciętna, żadna syrena ściągająca licem i śpiewem okręty na skały, ale też nie można jej było zarzucić, że to potwór co wychylił się z morskiej głębiny. Partia całkiem zacna, ale problem taki, że Halleck najpewniej mógł ją co najwyżej ładnie poprosić żeby z kimś wzięła ślub.
Drugą kandydatką do wzięcia od zaraz była córka lorda Greyjoya. Dziewczyna miała czternaście dni imienia, a na świat zrodziła ją druga morska żona lorda Pyke, więc jej status był w pewien sposób niższy niż dzieci zrodzonych z prawdziwej i porządnej skalnej żony. Młódka ponoć była ładna i rumiana, taka, którą miło byłoby sobie pościskać na sienniku. Ponoć nie była głupia i umiała machnąć toporkiem niezgorzej od niezbyt jeszcze doświadczonego łupieżcy. Wiele więcej o niej jednak nie usłyszeli, ponieważ dziewczyna stroniła od towarzystwa i wolała raczej spędzać czas sama.

Co zaś z tymi Botley'ami i Goodbrotherami? Pierwszy z tych rodów nie miał żadnej młódki na wydanie teraz czy nawet w najbliższej przyszłości. Drugi ród nic nie mógł dać od zaraz, ale jeżeli Victarion mógłby poczekać, to lord Goodbrother miał córeczkę w wieku ośmiu dni imienia. Sześć lat pewnie by czekali do ślubu. Gdyby jednak pan na Harlaw Hall gotów był czekać i się zaręczać, to lepsze mogło być zwrócenie się do wysokiego króla. Greyiron miał dwie wnuczki do oddania. Jego pierworodny spłodził ze swoją panią żoną - akurat była z Goodbrotherów - córkę, która miała obecnie sześć dni imienia. Drugi syn Torgona spłodził tymczasem ze swoją morską żoną dziewczynkę, która miała aktualnie dziewięć dni imienia. O kilkulatkach wiele nie mówiono, więc tutaj niewiele się dowiedzieli. Tyle, że mała od Goodbrothera była ponoć niezwykle bystra jak na swój wiek, a młodsza z wnuczek Greyirona miała rzekomo świński nos i brwi jak łonowce Ibbeńczyka.

Asha Hoare, wedle ostatnich informacji jakie mieli szukając teraz, była... gdzieś. Miała swój drakkar, miała swoją załogę, miała swoje ambicje i popłynęła w pizdu. Podobno nie było już jej przeszło dwa tygodnie, więc może niedługo wróci ze swojej rejzy. Do tego czasu wiele zrobić nie mogli, bo i nie wiedzieli gdzie jej szukać na bezkresnych morzach.

Przejście z panien na wydanie na dojrzałym mężczyzn posiadających już żony i potomstwo nie było najbardziej spodziewanym pytaniem, ale byli to przynajmniej ludzie znaczący, o których każdy coś wiedział. Król Torgon Greyiron był sędziwym mężczyzną, który wyrwał koronę Wysokiego Króla z rąk Urrathona IV Goodbrothera po nieprawym wiecu. Był wielkim wojownikiem i sprawnym, chociaż nie najwybitniejszym, dowódcą. Jego rządy do tej pory były sprawiedliwe i stabilne, jedyną skazą na nich była utrata Przylądka Orłów, jednak sam monarcha obwiniał o to słabość jaką wywołała na Żelaznych Wyspach chciwość jego zmarłych braci oraz obalonego poprzednika, którzy z chciwości pozbawili go możliwości udziału w wiecu i sprowokowali późniejsze burzliwe wydarzenia. Z trzech wymienionych mężczyzn Jego Miłość jako jedyny był wolny, ponieważ jego pani żona, Helya Drumm, zmarła przed trzema laty. Pierworodny króla, Urragon, był mężczyzną w sile wieku. Dobry żeglarz, sprawny wojownik i człowiek cieszący się dużym szacunkiem oraz sympatią kapitanów. Czasem trochę marudny, ale też skory do zabawy i niestroniący od bitki czy kobitki. Jego skalna żona zmarła przed sześcioma laty wydając na świat trzecie dziecko, obecnie miał jedynie morską żonę. Lord Goodbrother miał żonę skalną, morskich nie brał. Człowiek stateczny i racjonalny, umiał się bić, ale nie był z tego szczególnie sławny.

- Greyjoy ma sporo dzieci, więc jeżeli miałby wybrzydzać, to głównie dla synów ze skalnej żony, tak mi się wydaje - stwierdził zapytany zarządca. - Bardziej niż urodzenie chłopaka może go jednak obrazić jego... No... Stan - rzekł, nie do końca wiedząc na początku jak dosadnie powinien się wyrazić. - Wojownik z niego nie jest wybitny, chociaż taki co sobie poradzi dobrze, ale za to tępy, brzydki, niezbyt do siebie przekonujący, a do tego marudny i nieodpowiedzialny. Jak się bierze drakkar, to nie musi być od razu z wiekowego drzewa robiony, ale jednak lepiej coby dziurawy nie był.
Starszy kuzyn Victariona za to zdecydowanie nie był drakkarem wykonanym z mocnego i wiekowego drzewa, ale za to miał dziur co niemiara.

Siostra pana Harlaw Hall była dziewuszką ładną i rumianą, a co ważniejsze rozsądną. Urragon Greyiron był bez wątpienia dobrą partią - syn Wysokiego Króla, następca majętności Greyironów, sławny łupieżca, a do tego człowiek cieszący się wielką popularnością. Był od niej co prawda piętnaście dni imienia starszy, ale świat widział już o wiele gorsze pod tym względem pary i dziewczyna była tego świadoma. Żadnych oporów ze strony dziewczyny nie było. Można powiedzieć, że przyjęła decyzję brata z odpowiednim szacunkiem i zrozumieniem.
Młodszy kuzyn Victariona był za to bardzo zadowolony z wizji przyszłości jako została mu przedstawiona. Chłopak był może trochę za ładny jak na Żelaznego i nie miał - przynajmniej na razie - zbyt wielu przyjaciół, ale wydawał się całkiem bystry i ze wszystkiego co mu powierzono starał się wzorowo wywiązywać. Obiecał, że do wskazanych mu ćwiczeń będzie podchodził z najwyższą starannością. W kwestii kuzynów zarządca mógł dodać - o ile go poinformowano o dalszych planach - że odsunięcie starszego od dziedziczenia po wciśnięciu go córce Greyjoya mogło być rzeczą, która Kosiarza z Pyke rozsierdzi.

Na zamku wszyscy byli niezwykle zabiegani w związku z nadchodzącym ślubem oraz wszystkimi toczącymi się powoli przygotowaniami do wyprawy na Wyspy Letnie i innymi planami pana Harlaw Hall. Życie jednak toczyło się naprzód, a w końcu dotoczyło się do momentu na kilka dni przed wyznaczoną datą zaślubin.

Jak miał się stawić, tak się zbrojmistrz stawił. Przywitał Victariona po męsku, usadził tyłek na krześle i sięgnął po kubek z ale, aby sobie w razie dłuższe rozmowy móc przepłukać gardło.
- To pewnie by mogło się powieść, jakby tak zrobił odpowiednie wrażenie - stwierdził Pyke. - Bo jakby się ładnie zaprezentował, jak to taki co ma tyle w kieszeni, że może sobie na takie zwiedzanie wypizdowa pozwolić z ciekawości, to czemu mieliby nie wpuścić? Jeszcze jakby im prezent pod nos podstawił. Chciwe to jest to co się w zielonych krainach lęgnie, próżne, a do tego dumne i pewnie będzie chciało sobie wyrobić renomę dobrego gospodarza, co to z dalekiego wschodu nawet ma gości - przedstawił zbrojmistrz swoją opinię na temat przyjęcia Ghiscarczyka na zamek i upił solidny łyk z kubka. - Ochroniazy też z nim powinni wpuścić, a to dobrze, że mamy tu tego czarnego jak noc skurwysyna. Bo tego Ghiscarczyka to widziałem jak go prowadzili i za chuja jak my nie wygląda. Ktoś by się mógł zrobić podejrzliwy jakby się pojawił jeden taki i tabun Żelaznych. Niby mordy pod hełmami szło by trochę ukryć, ale zawsze by było ryzyko. A z czarnym? Już trochę egzotyki, trochę różnorodności, zebrał sobie bogaty pan najemników do ochrony skąd mu było wygodnie akurat.
Mężczyzna przechylił kubek i opróżnił jego zawartość, po czym wytarł twarz wierzchem dłoni.
- Jak na moje, to może się udać wleźć do środka.

- He, też dobre - przyznał zbrojmistrz słysząc o masce. - Nawet lepsze niż hełm, bardziej nietutejsze.
Mężczyzna w sumie o Sarnorze nigdy nie słyszał, ale brat jego szwagra złupił chyba kiedyś jakiegoś kupca z tego Akysz, kiedy zapuścił się aż do Cieśniny Redwyne'ów. Strasznie blady był podobno i ciągle płakał. Podobno gorzej niż baba. Za to był całkiem bogaty.
- Jak o łachy idzie, to można popatrzeć na to co ma grubu i jego załoga - zaproponował. - Monet jakichś na tych kupcach nie macie zdobytych? Albo ten... Zamiast monet może przetopić po prostu trochę w całą sztabę? Jebnie się na to symbol z jakimś jednorożcem, bazyliszkiem czy innym chuj-wie-czym.
Zbrojmistrz rzecz jasna nie miał pojęcia jak wygląda bazyliszek, ale wiedział jak wygląda jednorożec. Każdy wiedział jak wygląda jednorożec chociaż nikt go nigdy nie widział. Za to przy bazyliszku czy innej mantykorze, to wystarczyło dać się ponieść wyobraźni i upewnić, że gruby potwierdzi, że to jest to.

Pan Ghazdor wydawał się o wiele bardziej zadowolony niż wcześniej. Najwyraźniej zmiana warunków - nie zaskakując raczej nikogo - pozytywnie wpłynęła na jego nastrój i napawała go optymizmem co do nadchodzącej przyszłości. W końcu znał się na niewolnictwie i po prostu nie podejrzewał, że ktoś traktowałby go jak gościa, gdyby miał wobec niego niecne plany. W końcu przed gościem był jeńcem, więc zmiana statusu na plus wydawała się nielogiczna przy złych zamiarach.
- Oczywiście.
Tłumacz skinął głową i zajął się obsługą swojego pana, napełniając jego puchar winem i napełniając obficie jego talerz. Ghiscarczyk zażyczył sobie spróbować wszystkiego co było na stole. Jak tłumacz powiedział Harlawowi, kupiec ciekaw był miejscowych smaków. "Zabawa" Victariona rzeczywiście przykuła spojrzenie otyłego jegomościa, jednak ten nie skomentował jej w żaden sposób poza nieufnym spojrzeniem i zmarszczeniem brwi, po którym prędko wrócił do jedzenia.
- Pan Ghazdor mówi, że jest otwarty na współpracę - poinformował tłumacz, kiedy przełożył słowa Harlawa kupcowi i pozwolił mu na chwilę namysłu. - Z chęcią wysłucha szczegółów waszej propozycji.