Sala tronowa

Markus siedział na najwyższym stopniu, tuż pod tronem. Łokcie opierał o kolana, nieco zgarbiony. W dłoniach ściskał list i od dłuższego czasu zastanawiał się nad jego treścią. Wzrokiem błądził gdzieś po podłodze, charakterystycznie marszcząc brwi. Ściskał ten list niedbale, najwyraźniej nie czuł potrzeby używania go jako dowodu na poparcie słów, których zamierzał użyć. Niezręczną ciszę przerwał w końcu stukot kroków. Przed jego obliczę przybyli kolejno wywoływani, kasztelan, dowódca zbrojnych, kilku naczelnych rycerzy, maester oraz ci włodarze okolicznych wsi, którzy akurat byli z wizytą w Kamiennym Żywopłocie. Oprócz nich, na sali znajdowali się liczni strażnicy oraz przyboczny Marka, Łasica. Gdzieś za rządem kolumn grasował także Mruk, udając, że nie nasłuchuje. Markus milczał jeszcze przez krótką chwilę, marszcząc brwi i spoglądając na każdego z przybyłych. Wziął głęboki oddech i ruszył się z miejsca, po stopniach, aby stanąć z nimi twarzą w twarz. Przeszedł od razu do sedna sprawy, dla której się tu zgromadzili.
-Dziękuje za przybycie. W imieniu króla Jonosa zarządzam pełną mobilizację naszych wojsk. Król życzy sobie abyśmy oczekiwali go w pełni przygotowani na wypadek wymarszu. W tym celu należy skontrolować uzbrojenie oraz nasze zapasy. To zadanie należy do naszego kasztelana. Dowódco...- zerknął na mężczyznę w zbroi. -Roześlij zwiadowców, niechaj wszyscy rycerze i zdolni do walki rekruci jak najprędzej zasilą nasze siły na zamku. Zbierz wszystkich w jednym miejscu i dopilnuj dyscypliny, najlepiej jak potrafisz. Drodzy włodarze.. - zwrócił się do ludzi odpowiadających za zarząd wsi - Liczę na to, że wesprzecie nas niezbędnymi zapasami, jeżeli wyniknie taka potrzeba. Chciałbym również, aby do zwiadowców, którzy wkrótce pojawią się w waszych okolicach, dołączało wielu ochotników. Wybierzcie tych, u których w gospodarkach jest nadwyżka mężczyzn. Wierzę, że nie zawiedziecie swego króla. To wszystko.

Dał im do zrozumienia, że mogą się rozejść i jak najszybciej przejść do wypełniania obowiązków. Liczył, że nikt nie będzie zasypywał go zbędnymi pytaniami. Na wieść o mobilizacji sił większość okazała zdziwienie i zaciekawienie ale nie zamierzał wyjawiać im zbyt wiele. Reszta należy do króla. Tak czy inaczej, po wszystkich zwrotach grzecznościowych i zapewnieniach, wszyscy wyszli, a on powrócił na swoje miejsce. Na stopień, tuż pod tronem. W tej części sali został z nim tylko Łasica. On jedyny znał go na tyle dobrze, że wyczuwał w nim niepokój. Nie musiał nic mówić.

Trzeba było zrobić wiele, a do tego zdążyć przed przyjazdem ojca, ażeby nie marudził. Na wątpliwości i ich rozwianie przyjdzie czas później. Wkrótce na zamku zapanowała wrzawa i jakoś trzeba było ogarnąć ten bajzel.