Górski Trakt

Kolejny tydzień przyniósł wspaniałe zwycięstwa, za które Robin wielokrotnie wznosił modlitwy z podziękowaniami do Siedmiu. Oddziałom dowodzonym przez niego osobiście udało się zlokalizować jedną wioskę górali. Zgodnie ze schematem kobiety i dzieci zostały odesłane do obozu w Dolinie, a mężczyźni przybici do krzyży. Robin nawet wpadł na pomysł, by tę procedurę opisywać zwięźlej jako ukrzyżowanie, co starał się rozpowszechnić w armii. W końcu raporty zawierające jedno słowo zamiast czterech były szybsze w czytaniu, co jednocześnie pozwalało przebrnąć przez papiery o kilka sekund szybciej i przejść do dalszych obowiązków. W każdym razie pozostałe oddziały zlokalizowały sześć innych wiosek i powtórzyły cały proces. Skończyło się to śmiercią około trzystu górali. Około, bo szkoda marnować czas na liczenie martwych niewiernych. Dziedzic Doliny czasem zastanawiał się czy po zakończeniu działań wojennych w górach aby nie wybrukować części traktu czaszkami padłych przeciwników. W końcu nie różnili się wiele od zwierząt. Na początku kampanii powiedział, że chcąc nie chcąc to jednak ludzie, ale dziś już pojmował jak bardzo się mylił. Z ludźmi mieli wspólny tylko i wyłącznie wygląd zewnętrzny, a i to nie do końca. W każdym bądź razie za jakiś miesiąc jego zadanie dobiegnie końca, a góralami zajmie się Ojciec na Górze. Obecnie wciąż żyjący górale zaczęli podejmować zaskakująco sensowne decyzje. Z powodu ataków na linie zaopatrzeniowe drastycznie spadła ich częstotliwość. Robin wiedział, że zaopatrzenie jest najważniejszym elementem jaki potrzeba armii do funkcjonowania, więc był tym faktem mocno zaniepokojony. Nakazał dwukrotnie zwiększyć liczebność obstawy transportów, a także wysyłać więcej żywności, żeby jego ludzie mogli dłużej wytrzymać bez dostaw, gdyby te nagle ustały. W końcu to nie problem, Dolinie nigdy nie brakowało jedzenia. Rozkazał również roztoczyć większą opiekę nad rannymi niż dotychczas, ponieważ ich ilość przybywała w zastraszającym tempie. Na jego biurku polowym od czasu do czasu pojawiały się raporty jakoby gdzieś w Górach Księżycowych jeden z górali, akurat jedyny godny nazywania się człowiekiem (jeśli raporty mówią prawdę), jednoczy klany przeciwko pobożnym armiom Doliny. W zasadzie stało się to przyczyną pewnej zagwozdki dręczącej Robina. Z jednej strony może lepiej będzie pozwolić klanom zjednoczyć się w jeden. Wtedy o wiele łatwiej będzie wydać im większą bitwę, a co za tym idzie szybciej doprowadzić do ostatecznego rozwiązania kwestii góralskiej. Z drugiej strony zorganizowany wróg zawsze jest bardziej niebezpieczny od niezorganizowanego. Chyba lepiej będzie uderzyć na tego wodza, ale na wszelki wypadek Robin zwołał naradę. W ciągu godziny wszyscy dowódcy mieli się stawić w namiocie dowodzenia, gdzie na polowym biurku rozłożona była mapa Gór Księżycowych. Gdy wszyscy już przybyli, pozwolił sobie zacząć:
- Moi wspaniali współwyznawcy Siedmiu, przyjaciele, zebrałem was tutaj, żeby omówić niezwykle ważną sprawę. Od pewnego czasu na moim biurku pojawiają się raporty jakoby jeden z tych zezwierzęconych niewiernych zaczął jednoczyć klany. Raporty pochodzą z różnych źródeł, dlatego mogą mówić o faktach rzeczywistych. Długo myślałem nad rozwiązaniem, ale wciąż nie mogę się zdecydować co dokładnie uczynić. Opcja pierwsza prezentuje się w sposób następujący: pozwolić klanom zjednoczyć się, a następnie wydać im walną bitwę i raz na zawsze doprowadzić do końca odwieczny konflikt z tymi obrzydliwymi w oczach Siedmiu istotami. W tym celu będziemy dalej tępić pojedyncze wioski doprowadzając do zjednoczenia tych zwierząt w jedną trzodę aż otoczymy ich i wyrżniemy. Opcja druga: przeciwnik zorganizowany jest niebezpieczny. Wcale nie musi grupować się w jednym miejscu ze względu na znajomość terenu. Może zachować łańcuch komunikacji i wciąż walczyć w małych grupkach, przysparzając nam więcej problemów niż w opcji pierwszej. Dlatego też możemy na kolejny tydzień porzucić tępienie pojedynczych klanów i skupić się na zlokalizowaniu tego zuchwałego bandyty, a następnie wyrżnięciu jego i wszystkich górali jakich znajdziemy w okolicy. Co uważacie za lepsze rozwiązanie, panowie? A może ktoś ma jeszcze jakiś pomysł? Śmiało.

Robin wysłuchał uważnie co jego podwładni mieli do powiedzenia i przeanalizował to na szybko. Wychodziło na to, że wszyscy obstawiali jedną opcję, więc w razie porażki wszyscy będą czuć się winni, jeśli są honorowi. Oczywiście porażka z tak zezwierzęconym przeciwnikiem nawet nie wchodzi w grę. W każdym razie przynajmniej oficjalnie wszyscy obecni w namiocie zgadzali się z tym, że mniejsze klany łatwiej pokonać, a ten jeden większy byłby trudniejszy do pokonania. W takim bądź razie zabrał głos:
- Cóż panowie, przemówiliście jak mi się zdaje jednogłośnie, więc możemy rozwiać wszelkie wątpliwości. Nasi zwiadowcy skupią się na zlokalizowaniu miejsca przebywania tego samozwańczego wodza. Jak tylko ich zadanie zakończy się powodzeniem, duży oddział wyruszy zetrzeć się z wrogiem. Wydaje mi się, że połowa naszych sił wystarczy. Ostatecznie nie możemy dać pozostałym klanom odpoczynku, bo jeszcze i one zaczną się jednoczyć, a problem silnego klanu się zapętli. Lordzie Elesham, proszę spisać nasze zamiary w dwóch listach i wysłać do dowódców pozostałych dwóch armii z prośbą o wsparcie odpowiednio licznymi korpusami. Gońcy przenoszący te listy powinni mieć dużą obstawę. Co prawda wątpię, że górale potrafili czytać, ale ostrożności nigdy dość i lepiej, żeby listy dotarły na czas. Panowie, to bardzo ważny czas dla Królestwa Doliny, dziękuję wszystkim za rady, można się rozejść.
Po zakończeniu narady wojennej Robin pomodlił się do Siedmiu prosząc pokornie o sukces w działaniach i wsparcie swych wiernych.

Niestety na nic zdało się męstwo ludzi z Doliny, ponieważ w jakiś sposób te prostackie zwierzęta z Gór Księżycowych okazały się skuteczniejsze. Wódz jednoczący klany nieustannie wymykał się z sideł. Przynajmniej udało mu się zdobyć informację jak się nazywa ów zuchwalec. Bugudni - czy mogło być jakieś gorsze imię? Bardzo niefortunnie okazało się, że zwiększenie liczebności obstawy transportów zaopatrzenia nie pomogło wiele. Doprowadziło to do tragicznej klęski armii północ, w której wielu ludzi pomarło z głodu i zarazy. Wobec tych wydarzeń Robin stwierdził, że wyeliminowanie Bugudniego spadło do drugiego miejsca na liście priorytetów. Wysłał rozkazy z dużą obstawą do pozostałych dwóch armii, żeby wycofały się bliżej Doliny i przegrupowały. Dodatkowo transporty zaopatrzenia mają mieć pięciokrotnie większą obstawę niż na początku. Zwiady ludzi z królestwa Gór i Doliny miały być liczniejsze. W dodatku po napotkaniu wroga miały wiązać go walką i wysyłać dwóch ludzi do sprowadzenia sąsiedniego zwiadu na pomoc. W przypadku zlokalizowania Bugudniego również mają związać walką jego siły, a po powiadomieniu okolicznych grup zwiadowczych należy powiadomić również główny obóz. Pierwszorzędnym celem było ustanowienie wspólnej linii frontu oddziałów zwiadowczych, które miały wyłapywać wszelkie oddziały górali próbujących prześlizgnąć się na tyły i zaatakować linie zaopatrzenia. Oddziały zwiadowcze mają liczyć po 35 zbrojnych i 15 łuczników. Rozlokowane mają być co 10 mil od siebie. Każdego dnia mają pokonać dziesięć mil w tym samym kierunku, a obóz będzie przemieszczał się o tyle samo w ślad za nimi.

Po poprzednich porażkach i śmierci kilku setek ludzi z głodu i zarazy Robin nie spodziewał się tak dobrych wydarzeń w nadchodzących tygodniach. Taktyka polegająca na froncie złożonym z oddziałów zwiadowczych faktycznie zadziałała. W dodatku ataki na transporty zaopatrzenia ustały całkowicie, gdyż przeciwnik nie widział w tym żadnego sensu. Bardzo dobrze. Jednakże po dotarciu do zachodniego skraju Gór Księżycowych i konsternacji jaka wynikła ze względu na fakt, że nie spotkali żadnego wroga, wszyscy zaczęli się zastanawiać gdzie też się wróg podział. Zagadkę rozwiązał lord Corbray. Otóż ów dzielny lord zlokalizował położenie głównych sił Bugudniego, ale nie zaatakował oczekując wsparcia. I Robin odpowiedział. Linia oddziałów zwiadowczych miała pozostać na miejscu, pilnując, żeby nikt się nie prześlizgnął. Jednakże liczebność każdego takiego oddziału została uszczuplona do 10 zbrojnych i 5 łuczników. Transporty zaopatrzenia miały dalej funkcjonować tak jak funkcjonowały. W każdym obozie miało pozostać 800 zbrojnych i 200 łuczników. Obozy miały zostać bardziej niż zwykle umocnione. Wszyscy pozostali ludzie mieli wyruszyć w okolicę wskazaną przez zwiadowców Corbraya. Jako że Corbray dowodził Armią Północ, czyli ugurpowanie górali musiało znajdować się gdzieś pomiędzy Robinem a Corbrayem, to Arryn nie czekał na Armię Południe, tylko od razu wydał otwartą bitwę góralom, mając do dyspozycji siły Armii Północ i Armii Środek. Jeśli do tego czasu górale nie uciekli, to Robn wybrał sobie najwyżej położone wzgórze nad polem bitwy, z którego zamierzał dowodzić. Towarzyszyć mu miała setka konnych rycerzy i trójka najwierniejszych przyjaciół celem ochrony swego dowódcy. Robin doskonale sobie zdawał sprawę, że górale będący właściwie zwierzętami o wyglądzie zbliżonym do ludzkiego nie mają dobrego opancerzenia, więc zdecydował się na strategię prowokacji. Łucznicy mieli wyjść przed szeregi i ostrzelać pozycje górali. Dodatkowo każdy łucznik miał miecz jednego gościa z dużą tarczą jako dodatkową ochronę przed strzałami przeciwnika. Gdyby górale postanowili ruszyć na przeciwnika, zaszarżować na nich miały oddziały konne, a następnie się wycofać. Po wycofaniu się konnego rycerstwa, górale mają zostać związani walką ze zbrojnymi. Konnica w tym czasie okrąży wroga uderzając z flanek, a łucznicy będą stale ostrzeliwać oddziały wroga nieuczestniczące w walce. Gdyby jednak okazało się, że górale uciekli, to Robin podjął za nimi pościg, wysyłając przodem kawalerię, żeby nękała tyły przeciwnika i regularnie składała raporty o jego położeniu.

Nareszcie kampania zmierzała ku końcowi. Pozostawało wygrać jedną bitwę, a potem tylko wyłapać wszystkich górali, którzy jeszcze w Górach Księżycowych byli. Według szacunków jego siły były jakieś 10 razy większe od sił Górali, więc nie powinienem mieć żadnego kłopotu w pokonaniu przeciwnika. Jednakże intencją Robina było ograniczanie strat, żeby jak najwięcej ludzi mogło wrócić do domów. A tylko bardzo głupi dowódca poszedłby ot tak przed siebie do ataku. Póki co zdecydował się wysłać cztery mniejsze zwiady do przejścia między górami oraz dwa większe na około. Na czele tych większych, bo liczących po tysiąc ludzi każdy, stał lord, któremu Robin ufał. Niestety z czterech mniejszych zwiadów wrócił tylko jeden i doniósł o siłach górali, które były daleko mniejsze od szacowanych, więc coś się nie zgadzało. Arryn przeczuwał zasadzkę. Z tego powodu zdecydował się działać sprytnie. Zamierzał wyeliminować jak największą liczbę wrogów możliwie bez walki. Pięćdziesiąt metrów przed budowaną palisadą kazał pracującym oczyścić teren z drzew do tego miejsca i zbudować tamę. Przepływ strumienia do czasu wybudowania tamy miał pozostać wolny, a dopiero po jej zbudowaniu przepływ miał zostać zasypany. Oczywiście upewnił się jeszcze czy Górale będąc w kotlinie na pewno są niżej od jego pozycji i czy uda się ich zalać. W międzyczasie rozesłał na wszystkie trzy wzgórza i półkę skalną po setce ludzi, która składała się z 80 zbrojnych i 20 łuczników. Z taką obstawą terenu żaden Góral nie powinien zobaczyć co ludzie z Doliny robią. Czekał również na meldunki od zwiadowców wysłanych naokoło gór. Jeśli da się zajść przeciwnika z innej strony i co lepsze okrążyć go, byłaby to wspaniała informacja.

Robin działał ostrożnie, ale stanowczo. Konsekwentnie zajmował po kolei każde ze wzgórz. Jedno z mniejszymi stratami, inne z większymi. Raporty donoszące o śmierci znacznie większych ilości górali wynagradzały wszystko. Po zdobyciu w ciężkich walkach trzeciego wzgórza zwycięstwo było kwestią czasu. Stosunkowo krótkiego okresu czasu, bowiem wkrótce przybył goniec z raportem donoszącym o zwycięstwie odniesionym przez jeden z korpusów flankujących. Zaciągając się powietrzem niemalże czuł powiew wolności od napaści na traktach przechodzących przez Góry Księżycowe. Ach, ludzie z Doliny nareszcie pozbyli się utrapienia w postaci górali, tego piątego koła u wozu. Jednakże zadanie nie zostało wypełnione w każdym szczególe. Gdzieś tam pośród gór przemykały podobne do ludzi istoty, które jeszcze nie konały w męczarniach przybite do drewnianych krzyży. I ten błąd trzeba naprawić. W związku z tym dziedzic Doliny wyznaczył odpowiednią ilość ludzi do ścigania tych górali, którzy niestety zdołali uciec sprawiedliwości. Ludzie ci dotychczas przebywali w odwodach, więc ich siły były świeże. Następnie wydał rozkaz zajęcia się rannymi. Wysłał gońca, by sprowadził jak największą ilość medyków z głównego obozu. Potem zajął się jeńcami. Wszystkie kobiety z dłońmi związanymi sznurami odesłał do obozu jenieckiego w Dolinie, a jako ich eskortę wyznaczył trzykrotnie większą liczbę zbrojnych. Pozostali ludzie mieli zająć się grzebaniem ciał poległych ludzi z Doliny, a także rąbaniem drewna na krzyże. Oczywiście pozostałych jeńców również pilnowali zbrojni w liczbie trzykrotnie większej od liczby jeńców, którym odebrano wszelką broń i związano dłonie konopnymi sznurami. Gdy ludzie z Doliny byli pochowani, ciała poległych wrogów miały zostać ułożone w stos w centralnym miejscu pola zakończonej bitwy. Jako wisienkę na torcie Robin zostawił ukrzyżowanie wszystkie pozostałych jeńców. Krzyże miały zostać ustawione wokół stosu ciał poległych górali. Trzeba zostawić świadectwo historii dla potomnych. Pomnik tryumfu Wiary nad bezbożnikami. Dowód na wieczne bezpieczeństwo ludzi podążających do Doliny. Ludzi, którzy mają w sercach Siedmiu.

Cóż za wspaniały dzień. Robin aż do zachodu słońca z dumą doglądał licznych ukrzyżowań jeńców. Po wszystkim zadowolony z siebie wrócił do namiotu udać się na zasłużony spoczynek. Zaczynała się już lekka mżawka, więc spieszył się. Przeziębić się po takim zwycięstwie byłoby jakimś żartem. Niestety rozpadało się mocniej, a zwykła ulewa przerodziła się w burzę. Po jakimś czasie dobiegł go grzmot, a zaraz po nim ogromny huk i w chwilę później doniesiono mu, że osunęły się skały odcinając dostęp do kotliny. Siedem piekieł, a to za co? Jak tylko burza ustała nakazał odsypanie przynajmniej wąskie przejścia, a jeśli było to zbyt niebezpieczne kazał usypać ziemne schody w najniższym miejscu usypiska, żeby ludzie mogli bezpiecznie opuścić kotlinę. Kiedyś i tak trzeba będzie odsypać te rumowiska, żeby udostępnić pomnik chcącym go ujrzeć wyznawcom Siedmiu. Oczywiście nakazał poustawiać z powrotem krzyże, jeśli zostały przewalone wichrem. Po wszystkim rannym miała zostać udzielona pomoc, a zabici zostali pochowani. Dodatkowo nakazał swoim tarczom znalezienie osobnika, który rozprzestrzenia paskudne kalumnie o jakimś gniewie czy ludobójstwie. Nie można dokonać ludobójstwa na kimś, kto nawet nie jest człowiekiem i chciał, żeby wszyscy o tym pamiętali. Domyślał się, że takich jest więcej, więc język miał zostać wyrwany tylko osobie będącej prostym żołnierzem. Nie zamierzał zastosować takiej kary na kimś, kto jest rycerzem lub kimś ważniejszym, bowiem zależy mu na morale. Po wszystkim ludzie mieli wrócić do swoich obowiązków. Trzeba wytępić z gór ostatnie pasożyty.

Robin wydał rozkazy tylko trzem ze swoich tarcz. Przy sobie zostawił Karla, żeby mieć kogoś do obrony w przypadku ewentualnego ostatniego zrywu bestii potocznie zwanych góralami. Wyszedł z namiotu dowodzenia, chcąc zwyczajnie przespacerować się po obozie i porozmawiać z napotkanymi żołnierzami, ale przerwało mu tę czynność pojawienie się jakiegoś nieznanego mu rycerza w basinecie. Był świadkiem jak zgraja rycerzy przytargała przed jego oblicze jakiegoś człowieka i przedstawiła go jako zdrajcę. W milczeniu wysłuchał przybysza z rodu Corbrayów i począł przypatrywać się oskarżonemu zimnym wzorkiem. Po kilku chwilach odwrócił się do swej zaprzysiężonej tarczy i powiedział:
- Karl, przynieś krzyż.
Po czym dobył miecza i wycelował go w szyję oskarżonego. Kogoś tak obrzydliwego należy ukarać z najwyższą surowością. Ten człowiek pogwałcił miłość do Siedmiu i pozwolił okropnej bestii uciec z pola walki. Kto wie ilu niewinnych ludzi jeszcze zabije to zwierzę zanim zostanie zabite?
- Errolu Stone, w imieniu mego Błogosławionego Ojca, Harrolda Arryna, Króla Góry i Doliny, Władcy Zimnej Wody, Trzech Sióstr, Paluchów, Kamyka, Paps, lasu Snakewood i Gór Księżycowych, suwerena Gulltown, Runestone, Wickenden, Longbow Hall, Old i New Anchor, Redfort oraz Domu Serca; lorda Orlego Gniazda oraz Krwawych i Księżycowych Bram, niniejszym odzieram cię ze wszystkich tytułów, podległych ziem oraz skazuję na śmierć przez ukrzyżowanie za popełnienie zbrodni jaką jest herezja.
Schował miecz, gdy skończył wypowiadać wyrok. W międzyczasie Karl przyniósł krzyż i padł rozkaz rozebrania skazańca do naga, wyrycia na jego klatce piersiowej słowa "zdrajca" i przybicie do krzyża, który miał stać przez namiotem dziedzica Doliny. Po wszystkim zwrócił się do przywódcy rycerzy.
- Ser Rodgarze, pozwól za mną - powiedział kierując już swe kroki do namiotu dowodzenia. Karl poszedł za nimi pełniąc wartę przy Robinie. Arryn wysunął stołek przed, a sam zasiadł na drugim stołku za stolikiem z rozłożoną mapą gór księżycowych. Skinieniem dłoni przykazał rycerzowi, aby ten usiadł na stołku.
- Zacznę prosto z mostu. Nigdy o tobie nie słyszałem, nigdy cię tu nie widziałem. Chciałbym, żebyś mi opowiedział o sobie oraz tych twoich rycerzach... Jak się zowią? Ach, Szubienicznicy. Cóż za nieadekwatna względem kampanii nazwa. Powinniście zwać się Krzyżowcami, albowiem nikt w mej armii nie wiesza, a jedynie wymierza najsprawiedliwszą karę jaką może dostać heretyk, czyli ukrzyżowanie. No, nie traćmy czasu, odpowiadaj na zadane pytania.

Ahhh, jaka była to wspaniała bitwa, jak często podczas niej Colin widział, dobre wyszkolenie armii Doliny. Widział, jak gęsto ścielił się trup górali. Bitwa przebiegała wspaniale, sam Colin zdążył pomordować wielu niewiernych w imię siedmiu. Następny dzień jednak mijał spokojnie, Colin, siedząc w swoim namiocie, czyścił swój miecz oraz zbroję, kiedy zakończył i wyszedł na zewnątrz, zauważył kilku mężczyzn, prowadzących innego mężczyznę, który był zakuty w łańcuchy oraz przywiązany liną do siodła. Zaiste wyglądał jak pies, nie szanowany, pomiatany przez wszystkich. Był to smutny widok, jednak widać biedak sobie zasłużył. Colina zaciekawiło, jakie to grzechy popełnił ów człowiek, więc udał za się za ludźmi, w swojej ciężkiej zbroi z mieczem na plecach. Czekał i słuchał, jakiego to grzechy sprowadziły tego człowieka do obecnego stanu. Człowiekiem, który przyprowadził tutaj, jak się okazało Ser Errola Stone, był Ser Rodgar Corbray. Jak się okazało, jest on strasznym fanatykiem, nienawidzi górali oraz jest przewodnikiem grupy o nazwie "Szubienicznicy". Colin nigdy o takiej kompanii nie słyszał. Z dalszej wypowiedzi Ser Rodgara, Colin dowiedział się, że grzechem, za który Ser Errol siedzi teraz w łańcuchach, było ulitowanie się nad góralami. Sam dziedzic Doliny w tej sprawie wydał wyrok, którym jakże nie inaczej było ukrzyżowanie. Ostatnio dość popularna kara w wojskach Doliny. Choć Colinowi nie podobał się wyrok, to nie miał o nic do gadania, wiedział, że słowo Robina, zarówno jak jego ojca jest prawem, nieważne jak ono byłoby okrutne. Zaraz po wykonaniu kary, Colin zauważył, że książę Robin zaprosił Ser Rodgara do swojego namiotu, najpewniej rozmawiali o czymś ważnym, chociaż Colina mało to interesowało, gdyż wiedział, że ciekawość nie popłaca. Gdy Colin miał wracać do swojego namiotu, podszedł do niego mały człowiek, który nazwał się posłańcem z wiadomością, którą przed chwilą przyniósł kruk. Poprosił Colina, by zaniósł list do księcia Robina. Colin, będąc dobrym człowiekiem, postanowił wypełnić prośbę posłańca i ruszył w stronę namiotu księcia Robina. Udało mu się wejść idealnie w momencie krótkiej ciszy.
- Panie... - Wykonał ukłon, z wielką gracją. - Przepraszam, że przeszkadzam, jednak Kruk przyniósł wiadomość. - Następnie wyciągnął prawą dłoń z wiadomością, nie rezygnując z ukłonu, jeśli książę Robin go odprawił, ten wyszedł.

Opowieść Corbraya podobała mu się, choć nie do końca. Niezwykle przyjemnym dla ucha był zapał ser Rodgara. Nie wydawał się być zbyt mądrym, jednakże kroczył pewnie po ścieżce oświetlanej przez Staruchę, co było widać już podczas demonstracji lojalności dokonanej przed namiotem. Były jednak pewne kwestie, które najzwyczajniej w świecie należało sobie wyjaśnić.
- Ser Rodgarze, bardzo podoba mi się twoja grupa rycerzy od samej idei zaczynając, na praktyce kończąc. Jednakże nie odpowiedziałeś na jedno z moich pytań. Mianowicie kazałem ci opowiedzieć o sobie i o twoich rycerzach, a ty zapomniałeś opowiedzieć o sobie. Napraw swój błąd.
Dziedzic królestwa Doliny słuchał uważnie co Rodgar ma do powiedzenia, ale pod sam koniec jego kolejnej opowieści nastąpiło coś niespodziewanego. Otóż do namiotu wdarł się pewien rycerz z wiadomością. List przyjął i gestem nakazał obcemu zostać w namiocie. Odpieczętował zwitek pergaminu i począł czytać. Z początku zmarszczył lekko brwi zmartwiony, ale pod koniec lekki uśmiech zagościł na jego licu. Schował list za pazuchę tak, żeby nie wypadł. Zwrócił swoją twarz w kierunku obcego. Wyglądał mu na rycerza, więc zamierzał się odnosić do niego jak do rycerza.
- Twoje miano, rycerzu?
Kiedy usłyszał odpowiedź, wskazał mu stołek obok Corbraya. Zabawne, może i ten człowiek będzie miał coś do powiedzenia. To wciąż będzie znacznie więcej niż w przeciągu całej kampanii rozmawiał z lordami i marszałkiem.
- Ach, ser Colinie, lubię poznawać swoich żołnierzy. Zwłaszcza jak są wygadani i pełni zapalczywej miłości do Siedmiu. Zupełnie jak obecny tutaj ser Rodgar Corbray. Opowiedz mi o sobie.
Słuchał uważnie nie okazując śladu znużenia, gdyż znużony wcale nie był. Opowieści jego żołnierzy były całkiem miłą odmianą po ostatniej wyczerpującej bitwie, a także po akcji ratunkowej ludzi uwięzionych w kotlinie. Niemniej jednak opowieści kiedyś się kończą, a wtedy do boju wraca rzeczywistość. Piękna rzeczywistość pełna Andalów i posiadająca istotne braki w góralach.

Wchodząc do namiotu, Colin spostrzegł, że człowiek, który rozmawiał z księciem Robinem, był odwrócony do Colina plecami. Musiał się, aż obrócić, by zauważyć, jak wygląda Colin. Zaraz też, Colin wykonał ukłon i wbrew jego przypuszczeniom, nie został wyproszony z namiotu, a książę kazał mu pozostać. Gdy książę zaczął czytać list, z początku wyglądał, jakby kruk przyniósł złe wieści. Jednak po chwili na twarzy Arryna pojawił się uśmiech. Zaraz też zapytał się Colina, o jego miano, a skoro książę rozkazuje, nie wolno odmówić.
- Jestem Ser Colin, z rodu Graftonów, panie. - Zaraz po przedstawieniu, książę pokazał palcem ja stolik obok Szubienicznika. Colin, oczywiście usiadł, nie wypadało przecież odmawiać. Zaraz też, książę znów się zwrócił do Colina. Tym razem jednak kazał mu coś o siebie opowiedzieć. Całe życie Colina minęło dość spokojnie i nudnie, więc nie mógł opowiedzieć jakiejś historii, która przedstawiłaby go w lepszym świetle.
- Jak już wiesz panie, nazywam się Colin i pochodzę z rodu Graftonów. Jestem drugim synem mojego pana ojca, który obecnie włada rodem, z którego się wywodzę. Gdy tylko dowiedział się o zbieraniu wojsk na wyprawę przeciwko góralom, zebrałem swoją broń oraz zbroje i wyruszyłem. Dzięki łasce siedmiu udało mi się przeżyć każdą bitwę bez szwanku oraz zabić wielu pogan.