Wybrzeża Dorne

Hej-ho, hej-ho!... Posłuchajcie opowieści, co w głowie się nie mieści!

Otóż piraci ze Stopni utrapieniem byli niemałym! Bandy skurwieli, których przed rozpłataniem cię jak rybkę powstrzymywało jedynie to, iż możesz mieć jakąś wartość dla rudego spasionego Ghiscarczyka. Sprawiali oni problemy podróżnikom a czasem też wybrzeża dalsze oraz bliższe napadali, by łupy z przymorskich osad zdobyć a ich mieszkańców wziąć w niewolę i sprzedać. Ach, straszne!... I takiż to właśnie podły plan miał jeden z pirackich kapitanów, biegły w swym fachu i zuchwały nawet ponad tę biegłość. Zaplanował sobie on, że na domenę lorda Yronwooda napadnie i mu prostaczków z wybrzeży porwie, aby na dalekich lądach ich sprzedać. Cieszył się na zysk, gdy horyzont zabarwił się granatem. To jednak go nie zniechęciło, bo z niejednego sztormu jego krypa cało wyszła. Tym razem jednak miało być inaczej...

Mewy uciekły ze skał, skrzecząc ze złością, gdy usłyszały szelest spadającej na piach kolczugi. Wojak, pod którego nogi rzucono ów pancerz uśmiechnął się szeroko.
- Nie kłamaliście. - Powiedział, przerzucając spojrzenie na stojącego obok chłopka. Zaraz rzucił mu też chudą sakiewkę, którą prostaczek przyjął z pokorną wdzięcznością. Wojak natomiast wzrokiem już łowił piękny widok, jak zbrojni przeczesują wrak statku, który rozbił się podczas przedwczorajszego sztormu u tutejszych wybrzeży.

Chociaż z Andalos najbliżej było do Doliny Arrynów czy na Szczypcowy Przylądek, to nie wszyscy oddani Siedmiu poszukiwacze nowych ziem chcieli obierać ten kierunek. Przyczyny były różne - niektórzy żądni byli przygód i ziem niezbadanych przez swoich pobratymców, inni nie chcieli dzielić się chwałą czy popadać w długi wdzięczności wobec osiadłych już w Westeros krewniaków. Zdarzali się również tacy, którzy za sprawą wymiany towarów oraz informacji pomiędzy Andalos a Doliną zasłyszeli nieprzyjemne pogłoski o tym miejscu. Tu jakiś lord kurwiarz i pijak, tam spoufalanie się z plugawymi wyznawcami drzewa, a jeszcze gdzieś indziej jakieś rozpustne księżniczki. Po prostu splunąć i nawet kijem nie dotykać.
Los chciał, że ser Trevor Jordayne należał do tej ostatniej grupy. Plotki czy nie, nie zamierzał ryzykować taplania się w podobnym bagnie, kiedy w innych miejscach pełno było ziem do zagospodarowania wedle jego własnej wizji. Słyszał o zdobywcach Szafirowej Wyspy osiadłych w Morne czy Martellach, którzy zajęli ziemie w pobliżu czubka półwyspu Dorne. Postanowił więc żeglować ze swoim hufcem - niemałym, można wspomnieć - na południe. Wiatry zaś zagnały go na Morze Dornijskie, gdzie zszedł na ląd pośród wzgórz pomiędzy Yronwood a Wzgórzem Ducha.

Kolejne tygodnie pokazały, że ziemie te były rzadko zamieszkane, a próbujący ich bronić Pierwsi Ludzie prędko zostali przez Jordayne'ów pokonani. Wkrótce ser Trevor znalazł miejsce, w którym postanowił założyć swoją siedzibę, a okoliczne włości ogłosił swoją domeną. Tak zaczęły się rządy kolejnego z andalskich monarchów - króla Trevora Jordayne.

Pierwsze dornijskie wybrzeża na jakie wpadła flota Skagira należały do rodu Tolandów ze Wzgórza Ducha. Były to wschodnie rubieże ich włości. Pogoda była niezbyt przyjemna - pochmurna i deszczowa, jednak Dzikim, przyzwyczajonym do śnieżnych zamieci i mroźnych deszczów, nieszczególnie to przeszkadzało. Byli nawet zadowoleni, ponieważ natura zwiększała ich szanse na dotarcie do wrogich brzegów niepostrzeżenie. Niestety przy ataku na lud Tolandów sztuka ta im się nie udała. Czy to przez czujność wasali Wzgórza Ducha, czy też przez zrządzenie losu, Dzicy zostali dostrzeżeni. Wielu ludzi zdołało się ukryć i zabrać swój najcenniejszy dobytek, a obrońcy krainy w paru potyczkach próbowali stawić opór najeźdźcom. Okazali się jednak nędznymi wojownikami.

Płynąc wzdłuż wybrzeża dalej natrafili na ziemie andalskich osadników - Martellów. Przed dwunastu laty Morgan Martell opadł na te wybrzeża i zniszczył dwa mniejsze rody Pierwszych Ludzi - Wade'ów i Shellów - budując własne królestwo na ich zgliszczach. Tego jednak Skagir i jego grabieżcy nie wiedzieli. Tak jak król Morgan nieświadom był zagrożenia zbliżającego się do jego brzegów. Gdyby bowiem doszły go wieści o najeźdźcach, ten potężny andalski wódz z pewnością zgotowałby im niemiłe powitanie. Niefortunnie utrzymujące się chmury oraz deszcz ochroniły flotę Skagira przed czujnymi oczyma Andalów, pozwalając im z zaskoczenia zaatakować przystań pod Sandship oraz szereg wiosek.  Tym razem Dzikim nie zależało na długiej walce i zdobywaniu zamków, więc zanim Martell był w stanie przygotować znaczącą odpowiedź, wróg odpłynął już dalej na południowy zachód. Można jednak wspomnieć, że mimo zaskoczenia, Andalowie stawili o wiele zacieklejszy opór niż przygotowani ludzie Tolanda.

Ostatnie terytoria na jakie trafili - wpływając na Zieloną Wodę - należały do Daltów z Lemonwood. Tutaj sytuacja była podobna do tej z włości Martellów. Lokalni Pierwsi Ludzie zostali zaskoczeni przez Dzikich, jednak stawili imponujący opór jak na warunki w jakich przyszło im walczyć.

Dagon i Soren opuścili Pyke, aby skierować się daleko na południe Westeros - ku Dorne. Pierwsze dni żeglugi były spokojne i nie obfitowały w możliwości grabieży. Statki, które widzieli na tym etapie, należały do innych Żelaznych Ludzi. Dobrze zaś wiedzieli, że nie powinni przelewać krwi swoich pobratymców. Ponadto znając swój lud mogli być pewni, że nazwanie drakkaru obsadzonego przez synów żelaznego rodu "słabo bronionym" było ogromnym błędem.

Dalsza część podróży również nie była zbyt owocna. W pobliżu Lannisportu musieli obejść się smakiem, ponieważ jedyne okręty kupieckie jakie dostrzegli - dwie pojedyncze kogi - majaczył daleko na horyzoncie i szybko zniknęły, natomiast później natknęli się na trzy drakkary prezentujące na żaglach dumnego, złotego lwa na szkarłatnym tle. Patrole Lannisterów z Casterly Rock. Niewątpliwie łodzie dobrze obsadzone i nie przewożące skarbów. Marny łup dla morskiego grabieżcy.

Pierwsze łupy trafiły się w okolicach ujścia Manderu. Dwa słabo obsadzone drakkary należące do kupców z Reach. Dagon i Soren szybko poradzili sobie z ich szczątkową strażą i bez żadnych strat własnych zajęli łajby wraz ze skromnym ładunkiem. Wioślarze i kupcy wpadli w niewolę, a dobrze się stało, ponieważ ktoś musiał przecież machać wiosłami.

Prawdziwie Utopiony Bóg pobłogosławił jednak Greyjoy'ów dopiero w Cieśninie Redwyne'ów. Chociaż na początku wystawił ich na próbę, zmuszając ich do uniknięcia patrolu Hightowerów ze Starego Miasta, to później pchnął na skrzydłach wiatru dwie tłuste kogi prosto w ich ręce. Łajby należały do andalskich kupców z Doliny Arrynów, a szybko miało się okazać, że z ich pełnymi ładowniami wiązały się również silne załogi. Andalowie byli wytrwałymi i zdyscyplinowanymi wojownikami, jednak król wód mógł być tylko jeden - szczupak! Żelazny Lud!

Teraz flota Greyjoy'ów dotarła do zachodnich wybrzeży Dorne i należało im zadecydować co czynić dalej. Mogli wpłynąć w niewielką zatoczkę u ujścia Torentine - na północ - gdzie leżało Starfall, siedziba Dayne'ów i dom sławnego Miecza Poranka. Kierując się dalej na wschód żeglowaliby zaś długo wzdłuż wybrzeża Drylandów z Hellgate Hall. Później zaś trafiliby na tereny rozdarte pomiędzy wielu mniejszych królów, które trwały aż do ujścia Zielonej Krwi. Gdzie chcieli się udać? Jaką trasą? Co robić - zabijać i palić czy może zasięgnąć języka w bardziej elegancki sposób?

Żelaźni Ludzie ukryli swoje siły i wyruszyli na przeszpiegi. Wedle własnych obserwacji pozostawali niedostrzeżeni i ukryci, acz dobrze było pamiętać, że nawet najpewniejsze z własnych odczuć mogły okazać się błędne.

Po niedługim czasie Dagonowi udało się natrafić na nadmorską wioskę, która powinna znajdować się w domenie Dayne'ów ze Starfall. Po przybiciu do brzegu i wyjaśnieniu kim jest oraz po co przybywa, Żelazny Człowiek mógł zasięgnąć języka. Czy było czego słuchać? To musiał ocenić już sam.
- W okolicy? Nic szczególnie dziwnego się nie działo, przynajmniej nie u nas bezpośrednio - powiedział mu starszy mężczyzna, z którym udało mu się porozumieć, a który poprzez "u nas" rozumiał najpewniej wioskę i jej najbliższą okolicę. - Do Starfall przybyli jakiś czas temu jacyś wielcy panowie z daleka. Ze wschodu ponoć. Pomówili z królową i namówili ją żeby zbudowała miasto. I buduje. Może już nawet skończyła. Mury, port, boży gaj i inne rzeczy. Wszystko co miasto mieć powinno - wymienił. - Dla was kupców to pewnie dobrze, będziecie mieli dobre miejsce na swoje interesy. Dla nas ponoć też, tak rzekomo mówili na dworze.
Jeżeli Greyjoy chciał wypytać co nieco o Drylandów, to mężczyzna wiedział jedynie, że matka Jej Miłości była z tego rodu. Zmarła jednak przeszło dwadzieścia lat temu. Ze wschodu żadnych ciekawych wieści zaś nie słyszał poza jedną. Ponoć siarczyste chochliki czyniły złośliwości ludziom żyjącym w okolicy Brimstone. Wychodziły z rzeki i kwasiły mleko, wypalały dziury w spodniach i koszulach, a szczególnie zawzięte wywoływały palącą wysypkę. Za to na północy, na ziemiach Blackmontów, tam, gdzie znaleźć można było źródła Torentine, pojawił się rzekomo król olbrzymów. Wielki i potężny, a wszystkie inne olbrzymy oddają mu hołd i składają daniny. Nawet król Blackmont miał mu płacić trybut.

Kolejne dziewięć dni żeglugi wzdłuż południowego wybrzeża Dorne. Jeżeli Dagon zechciał wytężyć wzrok podczas mijania ujścia Brimstone, to niestety nie wypatrzył żadnego siarczystego chochlika. Może żyły w górze rzeki? Nic innego nie miał do roboty, ponieważ podczas pierwszych dni na nic nie natrafili. Później jednak los ponownie uśmiechnął się do braci Greyjolec Greyjoy'ów. Utopiony zesłał im kolejne dwie kogi! Okręty, podobnie jak poprzednie, okazały się zacnie obsadzone zaprawioną w boju załogą. W dużej mierze byli to Andalowie, aczkolwiek wmieszani pośród nich byli również Pierwsi Ludzie i Rhoynarzy. Tak, Żelaźni Ludzie zaatakowali statki międzykulturowej grupy piratów.

Po okupionym śmiercią kilkudziesięciu wojowników zwycięstwie okazało się, że nie ma wielu powodów do radości. Jedynym łupem były same okręty i uzbrojenie zdobyte na wrogu. Ładownie piratów były praktycznie puste. Pewnie dlatego ponownie ruszyli w morze poszukiwać ofiar. Cóż... Dwie kogi i stosik stali wciąż był zacnym łupem, chociaż po ostatnich sukcesach apetyt pośród Żelaznych mógł wzrosnąć.

Reszta podróży była bezowocna. Ostatniego dnia roku drakkary Dagona i Sorena dotarły do ujścia Zielonej Krwi.

Napady Żelaznych Ludzi na wioski w okolicy ujścia Zielonej Krwi - te na jej prawym brzegu - były udane. Udane o tyle, że nie stracili żadnych ludzi i dobrze udało im się wroga zaskoczyć. Problem leżał w tym, że nie było zbytnio czego grabić. Większość wiosek na jakie natrafili leżała już w ruinie i była opuszczona, jedynie kilka było częściowo zamieszkanych i odbudowywanych. Jeśli chcieli mogli wymordować ich mieszkańców i zabrać ich skromne zapasy, aczkolwiek w obliczu tego nowego odkrycia ich plany mogły ulec zmianie. Jak było?

Po wpadnięciu do paru wiosek i zauważeniu jak mają się sprawy u ujścia Zielonej Krwi, Żelaźni Ludzie postanowili zawrócić i ponownie płynąć wzdłuż dornijskiego wybrzeża na zachód. Mogło im się to nie podobać, ale ktoś uprzedził ich w ataku na okolice rzeki i musieli szukać alternatywy. Niefortunnie niedawne ataki oznaczały również, że okoliczny lud był znacznie czujniejszy i lepiej przygotowany. Zwłaszcza, że Żelaźni Ludzie w niemałej sile przepłynęli już sobie wzdłuż ich brzegów.

Ruszając na południe wpierw łupili wybrzeża Daltów, a później Gargalenów. W obu miejscach napotkali opór i skromne łupy. Możni i chłopi organizowali się w punkty oporu, natomiast bardziej delikatna część populacji znikała pośród piasków i wzgórz z zapasami oraz najcenniejszymi kosztownościami. Ta oporna podróż na zachód została też szybko przerwana, kiedy obserwatorzy z drakkarów Dagona i Sorena dali im znać - niezależnie, w końcu byli na innych łajbach - o pięciu drakkarach płynących z przeciwnego kierunku wzdłuż brzegów. Łodzie miały złote żagle, na których widniał czerwony kuroliszek trzymający w dziobie czarnego węża - herb Gargalenów ze Słonego Brzegu.

Czy Żelaźni Ludzie mieli przewagę w liczbie... Statków? Z pewnością. Ludzi? Sprawa dyskusyjna. Na pokład pięciu drakkarów można było załadować prawie tylu wojowników ilu mieli oni sami. Wychodziłoby więc na to, że muszą przewagę w ludziach również posiadać. Kilka dziesiątek ich wojów było jednak świeżo rannych i wciąż nie doszło do siebie, a to mogło już zrobić dużą różnicę.

Synowie żelaznego rodu skierowali swoje okręty prosto na Dornijczyków, którzy widząc to kursu nie zmienili i wciąż dążyli do konfrontacji. Nie było wiadomo czy pierwotnie mieli zamiar dążyć do bitwy, czy jedynie łupieżców odstraszyć, ale wyglądało na to, że wyzwani nie mieli zamiaru się wycofać. Wkrótce pomiędzy dwiema flotami przeleciały strzały i tu już nadany został ton na całe starcie. Dornijscy strzelcy okazali się celniejsi, a ich piechurzy sprawniej i szczelniej zwarli swoje tarcze. Szybko jednak strzały zeszły na drugi plan, a w ruch poszły topory, włócznie i buzdygany.

Żelaźni Ludzie walczyli mężnie i z prawdziwą pasją, jednak Dornijczycy zdawali się lepiej zorganizowani i zdyscyplinowani. Gdyby nie wielka liczba potężnych wojowników służących pod Greyjoy'ami - zwłaszcza Sorenem - szala zwycięstwa powoli, ale stanowczo, przechylałaby się na korzyść Gargalenów. Przyboczni młodego Krakena i Hilmar równoważyli jednak różnicę i mimo odnoszonych ran kładli kolejnych wojowników ze Słonego Brzegu. W tym tych najlepiej uzbrojonych. Również Soren położył paru dornijskich poborowych, aż w końcu stanął naprzeciw niego mąż zakuty w błyszczące płyty, uzbrojony w buzdygan i tarczę ozdobioną tym samym herbem, który widniał na żaglach. Jeden z Gargalenów.

Dwaj wojownicy zwarli się w boju. Z początku walka była wyrównana, jednak Dornijczyk szybko zaczął zyskiwać przewagę. Za każdym zablokowanym uderzeniem sorenowego topora i za każdym wymierzonym ciosem swego buzdygana wybuchał donośnym, dudniącym w hełmie śmiechem. Cios za ciosem młody Greyjoy był coraz bardziej obolały, odrętwiały i ociężały. Jego kompani zajęci byli walką z innymi dornijskimi wojownikami, a każda z nich była tak intensywna, że nie byli w stanie przyjść mu z pomocą. Wyglądało na to, że szczęście się od niego odwróciło. Raz jeszcze wzniósł topór i uderzył, jednak Gargalen zatrzymał uderzenie tarczą. Chociaż pokryta licznymi szramami pozostawionymi przez sorenowy topór, wciąż trzymała się dobrze. Dornijczyk kontratakował. Jego buzdygan uderzył Sorena w lewą stronę szczęki, strącając mu hełm z głowy. Greyjoy zatoczył się do tyłu i wypadł za burtę okrętu. Nie miał sił, aby walczyć z wodą i próbować wypłynąć na powierzchnię. Opadał coraz niżej i niżej. Coraz bardziej ciemniało mu przed oczami. Odwrócił się w stronę głębin i dostrzegł coś, o czym opowiadano mu przez całe życie - delikatną, zielonkawą poświatę, wielkie, uchylone wrota i Utopionego Boga, który zapraszał go na ucztę do swoich Podwodnych Sal.

Pozostający na powierzchni Dagon, trzymający się w miarę możliwości z tyłu ze względu na swoje talenty, widział jak jego bratanek wypada za burtę, acz nie mógł temu w żaden sposób zapobiec. Byli na innych jednostkach, a Dornijczycy napierali na nich tak mocno, że w końcu i on musiał sięgnąć po broń i walczyć. Topór ciążył mu w dłoni, ramiona bolały go od ciężaru kolczugi, ale mimo to walczył. Dwóch kolejnych ludzi ze Słonego Brzegu padło pod jego ostrzami nie czyniąc mu żadnej krzywdy. Trzeci zdołał ugodzić go włócznią w lewą nogę, ale rana zdawała się płytka. Większym problemem byli jego ludzie. Wojownicy Sorena polegli za wyjątkiem jego przybocznych, otoczonych ze wszystkich stron, a pośród jego własnych do boju rzucali się już ranni. Liczebnie wydawało się, że walka wciąż jest wyrównana, jednak Dornijczycy zabrali w bój jedynie zdrowych.

Wkrótce Dagon stracił możliwość przyglądania się sytuacji, kiedy liczba Dornijczyków atakujących Hilmara była zbyt duża, aby mógł trzymać ich z dala od Greyjoya. Trzech obskoczyło Krakena. Zdołał zabić jednego z nich zanim dornijska włócznia przeszła przez niego na wylot. Opadł na jedno kolano i ostatkiem sił próbował uderzyć jeszcze przeciwnika. Druga włócznia powstrzymała go przed tym.

Kompani Sorena i Hilmar walczyli jeszcze chwilę, wysyłając kolejnych Dornijczyków na spotkanie śmierci. W końcu jednak i oni musieli ulec. Na koniec dnia ludzie ze Słonego Brzegu wywalczyli sobie zwycięstwo, chociaż okupili je ogromnymi stratami. Król Tremond Gargalen nakazał później ozdobić wybrzeże głowami zabitych Żelaznych, aby służyły za przestrogę dla wszystkich łupieżców chcących zagrozić jego ziemiom. Pojmanych wojowników skierowano tymczasem do ciężkich prac we włościach Słonego Brzegu.