Wybrzeża Dorne

Rejs dłużył się niemiłosiernie, a przez większą część czasu ponad połowa widoków dostępnych z pokładu karaki była jedynie błękitnym bezkresem morza. Fascynujący krajobraz... Zabijał czas grając w cyvasse z Trystane'm, musztrując żołnierzy - czym na innych statkach powinni zajmować się jego gwardziści - albo też czytając to co akurat ze sobą zabrał. Dwa traktaty poświęcone zarządzaniu oraz sztuce handlu, a także komentarz jednego z valyriańskich podróżników poświęcony Westeros, w wyszczególnieniu Reach oraz ich Cytadeli. Mieszkańcy Włości nie byli pod wielkim wrażeniem jeżeli zdarzyło im się odwiedzić zachodnie krainy, ale Stare Miasto stanowiło mały ognik jaki mógł uchodzić za cywilizację w tym dyskusyjnie rozwiniętym obszarze.
Belaerys zaczął też kreślić pewne notatki związane z późniejszymi planami, acz na razie były to jedynie wczesne szkice, nic nad czym trzeba się było bardziej rozwodzić.

(z/t)

Skromna flota lorda Tolanda wysłana została na patrol okolicznych wybrzeży, ponieważ o uszy lorda obiła się informacja o niesławnym piracie zwanym Krwawobrody, który jakoby krążył ostatnio w okolicy zachodnich Stopni, a tym samym włości podlegających Wzgórzu Ducha. Podobnych informacji nie można było lekceważyć. Zwłaszcza po tym co spotkało Cheering Town, a także po zuchwałym ataku łowców niewolników na ziemie rodu Martellów.
Okręty Dornijczyków nie napotkały żadnych piratów, ani też łowców niewolników, jednak ich powrót napotkać miał coś gorszego - sztorm. Burza, która zerwała się wieczorem była potężna, a pchane przez nią fale raz za razem przelewały się po deskach statków lorda Tolanda. Marynarze starali się ze wszystkich sił by ratować swoje życie oraz okręty, jednak nadaremno. Wichura zepchnęła flotę w kierunku skał, a chociaż wielu członków załogi ocalało, to ich statki nie miały tyle szczęścia.

Lord Edwyn Tarth ze swoją flotą od północy zbliżali się do Złamanego Ramienia, wkrótce mieli przepłynąć między nim a najbardziej wysuniętą na północny-zachód wyspą archipelagu Stopni i mieć prostą drogę już do Słonecznej Włóczni. Szczęście sprzyjało im nawet na tyle, że uniknęli jakichkolwiek sztormów. Przed nimi były jeszcze niespełna cztery dni żeglugi jeżeli wiatry pozostaną w miarę pomyślne.
Jeden z posłanych na zwiad drakkarów powrócił niosąc wieści o galerze pod banderą rodu Tolandów ze Wzgórza Ducha. Załoga uważała, że pozostali niezauważeni przez wroga. Edwyn mógł próbować ominąć potencjalne patrole wroga odrobinę nadkładając drogi, albo i nie, chociaż zwiększało to ryzyko wykrycia. Pozostawała również możliwość próby przejęcia jednostek Dornijczyków nim te dotrą do swoich portów.
Poza jednostką Dornijczyków flota Tartha napotkała jedynie po drodze siedem okrętów kupieckich, które kierowały się na północ i tym samym nie stanowiły zbytniego ryzyka poinformowania Dorne o ich ruchach. Co zrobią? Wejdą do zamku najbliższego z lordów Burzy i wyślą od niego kruka do Słonecznej Włóczni? Żaden z wspomnianych okrętów nie był też dornijski.

Flota Ziem Burzy zdołała bez przeszkód wyminąć patrole morskie Tollandów i nie napotkała już żadnych przeszkód na ostatnim odcinku swojej podróży do stolicy Dorne. Piraci ze Stopni, nawet jeżeli jakieś okręty zamajaczyły im na wschodzie, nie śmieli nawet próbować zbliżyć się do tak dużego zgrupowania statków. Na samym końcu podróży na Burzowców czekało jednak wyzwanie - reszta dornijskej floty. Nie musieli zmagać się ze statkami Tollandów, a i okrętów jakie mogły istnieć na dalszym zachodzie Dorne nie widzieli, jednak z portu Miasta Cieni wypłynęły przeciwko nim jednostki pod banderą Martellów, Daltów oraz Santagarów. Łącznie piętnaście galer wojennych oraz pięć kog.
Galery w trzech liniach po pięć płynęły przodem, podczas gdy kogi ubezpieczały ich tyły. Wroga flota była jeszcze daleko, zaobserwowana przez Edwyna przez dalekowidz, więc miał wiele czasu by ustawić swoje siły w stosownej formacji. Obie grupy zbliżały się jednak do siebie, więc nie było czasu na knucie zbyt skomplikowanych planów i wymienianie informacji pomiędzy dowódcami każdego okrętu. Wiatr wiał z północnego zachodu, więc działał bardziej na korzyść Dornijczyków.

Dornijczycy - którzy byli na swoim terenie w czasie wojny obronnej - nie wykazali chęci rozmowy z flotą, która miast posłać w ich stronę statek informujący o swoich zamiarach zaczęła formować się do bitwy. Było to w ich mniemaniu jasne określenie po co te nieoznakowane, acz wiadomo już przez kogo wysłane, jednostki tutaj przybyły. Dowodzący okrętami lord Santagar nie miał tego zamiaru robić tym bardziej, że uważał swoje siły za przeważające nad nieprzyjacielem ze względu na większą liczbę galer wojennych jaką określił po bliższym przyjrzeniu się przeciwnikowi.

Edwyn z łatwością zdołał rozstawić swoje okręty w zaplanowanej wcześniej formacji, wszyscy najemnicy i ludzie z Tarthu wiedzieli jak mają się zachować. Pozostawało płynąć na spotkanie swego przeznaczenia.
Pierwsza salwa okazała się fatalna w wykonaniu najemnych pod wodzą lorda Szafirowej Wyspy, podczas gdy Dornijczycy spisali się o wiele lepiej celując oczywiście przede wszystkim we wrogie galery. W grupie Edwyna jeden okręt zaczął iść na dno, zaś drugi był ciężko uszkodzony. Szczęśliwie jednostka Tartha nie została nawet draśnięta. Chociaż może i nie było to szczęście, ponieważ ze względu na to wróg skupił cały swój ostrzał w kolejnej fazie właśnie na jego łajbie... Lord wraz z ser Marchewą uskoczyli sprawnie przed opadającym masztem, po czym wykorzystali go by utrzymać się na wodzie, kiedy galera błyskawicznie zaczęła tonąć podziurawiona przez wroga.
Nie ma jednak co się martwić, ponieważ zaraz pojawi się drakkar aby ich wyłowić. Prawda? Niestety nie. Po stronie dornijskiej cztery galery osuwały się na dno morza. Po stronie agresorów było to siedem galer oraz dwie kogi, przy czym trzy pozostałe galery były ciężko uszkodzone, zaś dwie kogi uszkodzone lekko. Przy takim obrocie spraw, zniszczeniu okrętu flagowego i przewadze wroga najemnicy zrobili to co zdarzało im się robić w sytuacjach niewspółmiernego do korzyści zagrożenia życia - uciekli.
Dornijczycy na odchodne posłali jeszcze jedną salwę za zawracającymi powoli okrętami, topiąc jeszcze jedną kogę i lekko uszkadzając trzy inne. Nie mieli jednak zamiaru wdawać się w długą pogoń, zamiast tego otaczali i przejmowali unieruchomione jednostki, a także wyławiali z wody załogi zatopionych statków, przede wszystkim tych własnych.
Do nocy wszyscy ludzie dryfujący po wodach w pobliżu Miasta Cieni powinni już zostać odnalezieni.

W okolicy gdzie zakotwiczyli nie próbowano ich nękać. Doczekali późniejszych godzin dnia, gdy słońce powoli chowało się za horyzontem. Był to czas, by rychtować statki i powoli zbierać się do wyruszenia na Yronwood, gdzie lord Edwyn zamierzał zaskoczyć i zniszczyć zacumowaną flotę nieprzyjaciela, która miała nad nim przewagę w liczbie statków a i dysponowała kilkoma potężniejszymi jednostkami.

Zbliżali się do celu nie niepokojeni, w umówionym luźnym szyku. Dalsze odległości między okrętami mogły nieco utrudniać komunikację, ale faktycznie trudniej zauważyć na wodzie tak rozproszone siły niż skupioną flotę. Oczywiście prędzej czy później przeciwnik ich zauważy, wtedy jednak powinno być już zdecydowanie za późno na to, by uszykować statki i podjąć się skutecznej defensywy. Tak powinno z założenia - wedle lordowskiego planu - być. Czy jednak było? Otóż... Nie.
Już z dalszej odległości, patrząc przez swój dalekowidz zobaczył na tle ognisk rozświetlających wybrzeże, że wojenne okręty wroga stoją do nich frontem i niechybnie są gotowe do boju. Zapewne w tej chwili rodziło się w głowie Edwyna zapytanie: ale jak? Przecież żaden patrol nie wszedł im w paradę. A może go nie dostrzegli? Czy jednak byłby tak szybki? A może dwa drakkary, które wysłał wcześniej dały się zauważyć a ta przezorność wroga wynikała z wieści, jakie niechybnie dotarły na kruczych skrzydłach ze Wzgórza Ducha do Yronwood?
Jaka odpowiedź by nie była - a mógł się jej tylko domyślać -, to przecież nie zmieniała parszywego stanu rzeczy. Wróg dziś nie da się zaskoczyć. W najbliższym czasie będą zapewne czujni niczym wyżły. A zatem pozostawał odwrót... Tak było ustalone i wszystkie pozostałe jednostki czekały, aż statek flagowy - to znaczy, tylko oni wiedzieli, który to - pierwszy wykona manewr zwrotu w tył.

Na odpowiedź zwrotną trzeba było trochę poczekać, ponieważ, jak się okazało, lorda na okrętach, ani nawet w ich pobliżu nie przebywał. Najpierw człowiek Edwyna rozmawiał z Dornijczykami na statkach, a później ci powiadomili pana Yronwood, który namyślił się w spokoju i wysłał odpowiedź, która również musiała na okręty obrońców dotrzeć, a później zostać przekazana na ręce Tartha. Tak to sobie ten czas spokojnie płynął, kiedy dwa zgrupowania statków bujały się na falach w pewnej odległości od siebie.
Odpowiedź lorda Yronwooda była dobra i zła zarazem. Zgadzał się on na negocjacje, nawet uczestnicząc w nich osobiście - świetnie! Poselstwo miał zamiar jednak przyjąć na zamku, nie miał zamiaru fatygować się do najeźdźców na morze. Oczywiście wszystkie gwarancje bezpieczeństwa dla posłów i inne stosowne obietnice zostały przez niego złożone.

W razie przyjęcia oferty.

Lord Tarth naturalnie rozumiał kwestię przedstawioną przez króla Yronwooda, więc nie miał zamiaru się obrażać czy wszczynać niepotrzebnych nieporozumień. Postanowił więc póki co odpuścić ten temat przynajmniej do czasu zakończenia wojny.
Edwyn i Alhion wraz ze swoją kompanią wypłynęli z przystani Yronwood nazajutrz od narady. Podróż nie była długa, a sam Tarth nie starał się szukać idealnej pory do przybycia, jak przy ostatnich razach. Podczas rejsu Edwyn starał się zainteresować Alhiona swoją siostrą, mówiąc mu o niej w samych superlatywach. Jeśli młodzieniec nie był do niej przekonany, lord Edwyn postarał się mu wytłumaczyć dlaczego jego siostra jest dobrym wyborem.* Tym razem przybył pod zamek jawnie i na maszcie kazał wywiesić tęczową flagę pokoju - chciał rozmawiać.
Gdy i jeśli przystano na rozmowy, Tarth postarał się o jak najbardziej neutralne warunki. I gdy przyszło im się spotkać, Tarth zaczął.
- Lordzie nazywam się Edwyn Tarth i przybywam z pewną propozycją. Dorne pod władzą księżnej przestaje działać i istnieć. Słoneczna Włócznia została zdobyta i spalona, księżna została zabrana w niewolę, a północne Dorne zostało zdobyte przez jej przeciwników. - przedłożył krótko obecną sytuację. - Martellowie stracili grunt pod nogami i ich rządy dobiegają końca, tego przykładem jest chociażby obecny tu Ser Alhion Yronwood, którego ojciec zdecydował się wrócić do tradycji i przywdziać starożytną koronę swego rodu. - powiedział dumnie. - Lordzie, stare Dorne niczym jak jej ramię zostało złamane i teraz nadeszła chwila dla nowego i rozsądnego króla Yronwooda, który nie będzie hańbił swego rodu i swym poddanych, jak to wielokrotnie zrobiła krew Martellów w ostatnim czasie. - dodał i wciągnął głęboko powietrze. - Klęknij przed nowym królem i niech poprowadzi Twój ród i Twe włości ku nowej świetlanej przyszłości pozbawionej niewierzącej w Siedmiu, tchórzliwej i zdradzieckiej krwi Słonecznej Włóczni.



* Przekonywanie Alhiona, jeśli ten nie będzie chciał sam mojej sis.

-Lordzie Jordayne, mój drogi ojciec zdecydował się przeciwstawić Martellom, by przywrócić w Dorne spokój. Nasza ziemia pod ich panowaniem płonie, kiedy my zaś staramy się jej bronić. Martellowie ubliżają nam - Rzekł Alhion robiąc krótką przerwę by znów następnie kontynuować - Jeszcze parę tygodni temu, mój ojciec gościł rannych Martellów a ci odwdzięczyli się atakując jednego z naszych rycerzy, o tym co zaś uczynili lady Allyrion wspominać nie chcę. Czy naprawdę lordzie chcecie dalej im służyć? Ludziom którzy podnoszą rękę na własnych wasali? Król Yronwood chcę pokoju i dobrobytu dla Dorne i pragnie byście dołączyli do nas podczas odbudowy naszego wspólnego domu  - Powie z dumą Alhion do lorda panującego na Tor

Lord Jordayne z pewnością nie miał zamiaru wsiadać na łódkę i płynąć na żaden ze statków Burzowców czy Yronwoodów, przecież byłaby to czysta głupota. "Potęgi ze wschodu" i ich statki nie były tak przebiegłe jak niektórym mogło się to wydawać, więc lordowie Dorne połączyli już te dwie kropki z okrętami Burzowców. Można było mówić, że po wybryku księcia Lucifera lokalni mieszkańcy utracili wiele ze swojej wiarygodności, jednak ich przeciwnicy unikający nazwania się po imieniu również okazywali się mniej godni zaufania. Yronwood zaś... Cóż, był zdrajcą i sprzedawczykiem na usługach Wysogrodu i Końca Burzy? Jak tu mówić o jego wiarygodności? Jeżeli negocjatorzy chcieli neutralnego gruntu, mógł wyjść do nich na brzeg, nawet oddalając się trochę poza zasięg strzału z murów zamku. Zgodzili się - wspaniale. Nie zgodzili się - rozmowa się nie odbyła.

- Trochę bawi to wasze "Zdobyliśmy północne Dorne" - parsknął śmiechem Jordayne. - Jak napuszone dziecko, któremu ojciec podłożył się w zabawie - stwierdził. - Gdyby nie lord-sprzedawczyk Yronwood, to wasza kampania wciąż pozbawiona by była realnych sukcesów, ponieważ te okupowane zamki i "zajęte" ziemie są niczym innym jak częścią naszej strategii i waszym grobem. Co zresztą widać po liczbie ludzi jacy polegli po obu stronach przez ostatni rok - na ustach pana Tor wykwitł ociekający kpiną uśmiech. - Przyznam jednak, że czas służenia Martellom rzeczywiście mógł dobiec końca. Ha! Przecież kiedyś to oni byli naszymi wasalami, nie wiem czy wiedzieliście - podzielił się z gośćmi ciekawostką. - Ekh... Tak, mogę powiedzieć, że jestem skory wyrzec się ich i zawrzeć pokój - oznajmił. - Nie mam jednak zamiaru zginać kolan przed Yronwoodem, ani też tolerować obecności żadnych pacynek tego sprzedawczyka na moich ziemiach, ani też ich lalkarzy.

Alhiona uraziły słowa lorda Jordayne, młodzieniec miał ochotę odpowiedzieć mu co nieco ale zamiast tego zachowa ciszę. Założy ramiona na klatce piersiowej i będzie słuchał paplaniny chędożonego Jordayne'a. Liczył iż w przyszłości jego ojciec postanowi przyłączyć Tor do swojego królestwa, a głowa stojącego przed nim lorda ozdobi zamkowe mury. Młody Yronwood wysłucha jeszcze słów lorda Edwyna Tartha, który podszedł do sprawy bardzo dyplomatycznie, ale w końcu taka była jego rola i z szacunku do tego i Alhion powstrzyma się od kąśliwych uwag w stronę władcy Tor, w końcu i on teraz odwrócił się od Martellów, a śmie Yronwoodów nazywać sprzedawczykami, przecież zrobili tylko to co było najbardziej korzystne w tej sytuacji. Był niemal pewien iż obecny tu Jordayne uczyniłby podobnie, zwłaszcza iż teraz też porzucił dosyć prędko Słoneczną Włócznie.
-Rozumiem lordzie Jordayne, mam nadzieje, że spotkamy się ponownie w innych okolicznościach - Rzuci do niego Alhion i ruszy z powrotem na okręt gdzie też odpowie Edwynowi na jego pytanie.
-Ruszam z wami lordzie Edwynie, wole przynieść memu ojcu jak najlepsze wieści, a może pod Wzgórzem Ducha, takie dostaniemy. - Odpowie Alhion, patrząc z pogardą w kierunku Tor, po czym skupi się na dalszej podróży.

Alhion wyruszył z Edwynem by kontynuować ich misję przekonywania lordów Dorne do złożenia broni, liczył na to iż Toland okaże się rozsądny i spojrzy na sprawę przyszłościowo, jeśli w Dorne utworzy się zbyt wiele królestw, ktoś prędzej czy później i tak je zajmie. Stając w ramie w ramię, mają większe szanse na odparcie potencjalnych wrogów. Gdy Edwyn wysłał okręty księcia przodem, młodzieniec po części to zrozumiał wszak może Toland lepiej odbierze w ten sposób ich poselstwo, widząc okręty swych rodaków, zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach. Następnie gdy dojdzie do rozmów Alhion wysłucha sam słów Edwyna po czym postanowi przemówić nieco inaczej niż do tego drania Jordayne'a.
-Witaj lordzie Toland, zwę się Alhion Yronwood, książę powstającego Królestwa Yronwood. Mój ojciec wysłał mnie i lorda Edwyna by zakończyć ten niekorzystny już dla każdej ze stron konflikt poprzez rozmowy. Dość już Dornijskiej krwi przelano. - Powie Alhion pewnym tonem po czym po chwili przerwy będzie kontynuował - Martellowie zaś zamiast próbować polepszyć naszą sytuacje, nie robią nic poza atakowaniem swoich wasali. Taki atak choćby miał miejsce w Yronwood, stąd też mój ojciec sam postanowił zrobić co konieczne i sięgnąć po koronę. Nasze rody niegdyś potężne, dziś są hańbione przez Martellów. Mój ojciec wspominając dawna chwałę Tolandów, pragnie mieć was po swej stronie. Wszak podzielone Dorne, to słabe Dorne. - Zakończy swój wywód Alhion