Wielka Sala

Wszystko w Dolinie zmierzało do kulminacyjnego punktu, w którym spora część lordów miała zawitać do Orlego Gniazda. Bez względu na to, czy Lordowie Deklaranci przyjęli zaproszenie księżniczki, ślub i tak miał się odbyć. Sam Waynwood nie stanowił już dla Findis zagrożenia, a nawet podejrzanie zachowujący się lord Melcolm zdawał się być obłaskawiony. Nim jednak rozległy się weselne dzwony, regentka zarządziła uroczyste nabożeństwo odprawiane przez swego przyjaciela septona w celu pożegnania duszy tragicznie zmarłego stryja. Choć ciało Jona Arryna nie znajdowało się obecnie w Orlim Gnieździe, to księżniczka mimo wszystko postanowiła w ten sposób uczcić pamięć członka rodziny królewskiej*. Miało mieć to miejsce w przeddzień ślubu, to jest 29 dnia 1 księżyca, a uczestnictwo było oczywiście dobrowolne.
W końcu jednak nadszedł ten wyczekiwany dzień, którego Findis tak bardzo nie chciała przeżywać. Gorzej zapewne czuła się tylko jej ciotka, którą księżniczka chciała chyba jakoś pocieszyć. Nie miała z nią jakiejś szczególnej więzi, ale dziewczyna nigdy niczym jej nie zawiniła. Poza tym były w tym samym wieku, wychowywały się razem, toteż w Findis odezwały się jakieś resztki sentymentów. Postanowiła podzielić się drogocennymi kosmetykami, które otrzymała ostatnio od lyseńskiego kupca, aby nieco podratować nikłą urodę krewniaczki. Wiele to nie pomogło, ale przynajmniej się starała. Długo zastanawiała się, czy sama powinna ich używać, ale doszła do wniosku, że skoro ma zrobić dobre wrażenie na lordach, to powinna ich jednak onieśmielać. Średnio wierzyła w tak cudowną moc owego prezentu, mimo wszystko nałożyła na swą delikatną skórę najpierw balsam, po czym spryskała się perfumami. Jeśli chodziło o kreację, to zdecydowała się na suknię w barwach rodowych swojego autorstwa.
Samego lorda Templetona Findis powitała dużo wcześniej, a "zdradzieckie psy" z Sióstr póki co rozkazała umieścić w Podniebnych Celach, choć przykazała, by traktować ich ze względnym szacunkiem. Zająć się mieli nimi jednak dopiero po weselnych uroczystościach.
Ślub odbył się z wszystkimi prawami Wiary, a podczas tego wydarzenia księżniczka zastanawiała się, kto jest szkaradniejszy - lord Eldric czy też jej ciotka. Niestety nie potrafiła sobie odpowiedzieć na to pytanie nawet na weselu, choć może to dlatego, iż starała się ostentacyjnie nie gapić na parę młodą.
-Wznieśmy toast za ten nowopowstały związek w osobach mej drogiej ciotki oraz lorda Eldrica, poprzez który świętujemy nie tylko połączenie kolejnego rodu Doliny z Orlim Gniazdem, ale także osławione zwycięstwo nad buntowniczymi Siostrzanami! Oby po tych wszystkich nieszczęściach, które spadły na nasze królestwo, nastały wreszcie czasy pokoju i rozwoju - wygłosiła. Nie chciała za dużo mówić, nie teraz, gdy ów dzień powinien być świętem młodej pary. Sama Findis oczywiście pozostawała otwarta do rozmów, jeśli ktoś ją o coś zagadnął, nie chciała jednak zwracać na siebie zbyt wielkiej uwagi. Aktualnie obserwowała zgromadzonych, trzymając małą Astrid na kolanach.

Księżniczka Findis niespecjalnie przejęła się tym, iż tylko lordowie Lynderly i Hunter zdecydowali się osobiście pojawić na weselnych uroczystościach. Corbray mimo wszystko zostawił swych reprezentantów, a sam też odjechać praktycznie od razu. Regentka mogła to jeszcze zrozumieć, wszakże był w niewoli u Lemana i nie tak dawno powrócił na swe ziemie. Ruch Waynwooda był oczywisty, ale największą uwagę Arrynki swym zachowaniem przyciągnął lord Melcolm. Co prawda i on zostawił część swych ludzi, jednakże odjechał wraz z Waynwoodem. Niestety na razie Findis niewiele mogła z tym zrobić, dlatego też na razie postanowiła nie martwić się problematycznymi wasalami.

Królewna musiała się jednak przyjrzeć nieco innej sprawie. Lord Templeton przywiózł ze sobą Siostrzan, ale ponoć Torrentowie nie byli tak do końca zdrajcami. W zasadzie czemu chłopak Torrentów miałby kłamać, skoro prędzej czy później i tak cała prawda ujrzałaby światło dzienne? Aż tak się bał Podniebnych Cel, iż postanowił zaryzykować? Findis nie widziała w tej strategii żadnego celu, dlatego też wierzyła młodemu lordowi, przez co zarówno on, jak i towarzysząca mu matka uniknęli losu pozostałych Siostrzan. Lochy Orlego Gniazda zostały im oszczędzone, gdyż na sąd mieli oczekiwać w zwyczajnych komnatach, choć wciąż mieli być pod obserwacją straży. Księżniczka zdawała sobie również sprawę z tego, iż będzie zapewne musiała wspomóc Eleshama i Pryora, którzy przybyli wraz z lordem Templetonem. Doprawdy... Alester Arryn zostawił swym dzieciom istny pierdolnik.

Nieobecność niektórych możnych nie zaskoczyła regentki, która już wcześniej była przygotowana na taką okoliczność. Może trochę żałowała, iż lady Melody nie dała rady stawić się osobiście, chociaż miłe było nawet to, że przysłała delegację z miasta. Najbardziej niepokoił za to brak Leo Redforta, od którego też w ostatnim czasie nie dochodził żaden list. Jeśli zatem zjawiła się okazja w rozmowie, księżniczka z chęcią dowiedziałaby się, co działo się z jej znajomym.
Do rozmów z lordami Findis nie chciała zabierać dziecka, dlatego też zdecydowała się oddać małą na ręce ciotki, która i tak na razie wciąż siedziała na swym miejscu.
-Tylko zachowujcie się - uśmiechnęła się do księżniczek, po czym oddała się rozmaitym rozmowom. Jeśli Halleck chciał, to mogła go przedstawić lordom Doliny, aby wprowadzić go w towarzystwo. Sama zaś Findis najpierw zamierzała przywitać się z panem dziadkiem, a w następnej kolejności planowała porozmawiać jeszcze z byłymi Deklarantami. Oczywiście nie była w niczym nachalna; chciała raczej sprawić dobre wrażenie, dlatego też głównie interesowały ją sprawy ekonomiczno-gospodarcze. Chciała się również wywiedzieć, czy lordowie potrzebują w czymś pomocy lub coś szczególnie ich niepokoi.
Po jakimś czasie odnalazła swego męża, którego zgarnęła na stronę.
-Napij się ze mną - zaproponowała, choć sama od czasów Gulltown pijała głównie wodę. -Jak myślisz, czy któryś z lordów lub ich synów nadawałby się na męża dla Roweny? - chciała poznać jego opinię, no a potem... potem to pragnęła się odstresować i zabawić się nieco, chociażby w tańcach, w których była kiedyś całkiem niezła.

Podejrzliwe spojrzenie starszej siostry padło na księżniczkę Rowenę, gdy ta próbowała tańczyć ze swą siostrzenicą. Mimo wszystko dziewczyna nic złego nie robiła, toteż Findis machnęła na to ręką. Dobrze że chociaż wciąż siedziała z nimi na sali, a nie postanowiła uciec na jakiś mur czy inne drzewo. Tak, jakby się tak zastanowić, to Rowena mogła o wiele gorsze rzeczy nawyprawiać, a w sumie to do tej pory była nawet grzeczna. I pomyśleć tylko, że Findis mogła ją wpakować w małżeństwo z lordem Templetonem, który był bardziej szpetny niż Żelaźni. Z drugiej strony jej siostra wspominała, że Horrmund jest przystojny...
No właśnie, mąż dla Roweny. Sprawa może nie była priorytetowa, ale z pewnością regentka będzie musiała się tym wkrótce zająć, nim młoda zdziczeje jeszcze bardziej. Halleck w zasadzie powiedział to, czego Findis była świadoma. Królewna oczekiwała od męża chyba bardziej konkretnej odpowiedzi, choć mógł się jeszcze tak nie rozeznawać w możnych Doliny.
-Raczej lojaliści. Nie zamierzam nagradzać za bunty, chociaż dobrze byłoby się przynajmniej z jednym z nich zaprzyjaźnić - odparła, mając już w głowie plan, jak zdobyć sympatię członków poszczególnych rodów. Czy nie dobrze byłoby wziąć jakąś nową dwórkę do Orlego Gniazda? -I ty mnie jeszcze posądzasz o to, że pytałabym ciebie o takie bzdury? - skrzywiła się. -Przecież obydwoje wiemy, kto by się jej spodobał, a ja bardzo chętnie bym mu siostrę oddała. Tylko że moje chcenie mało się tu liczy. Chodziło mi o to, kto byłby dobrym sojusznikiem dla nas. Jeśli nie ci lordowie, to może ktoś z zewnątrz - wyjaśniła nieścisłości. Momentalnie księżniczce zrobiło się przykro i w jej nieczułym sercu coś się ruszyło. Doskonale wiedziała, że najlepszym, a jednocześnie bardzo problematycznym wyborem byłby lord Harlaw.
Gdy uczta zbliżała się już ku końcowi i było już po pokładzinach, księżniczka również postanowiła udać się do swych komnat. Po drodze chciała zgarnąć męża, którego zamierzała zachęcić delikatnym pocałunkiem. Nie lubiła obnosić się z żadnymi uczuciami, ale było już późno. W zasadzie było już na tyle późno, że mała Astrid powinna już dawno spać...